Lekha Books

கிழவன் பையன் கையில் ஒரு அப்பத்தைப் பிரித்து தந்தான். "மகனே... அப்பம்... அப்பம்..." என்றான் பாசத்துடன்.

பாரு வாசலில் நின்றவாறு கட்டளை இடும் குரலில் சொன்னாள். "கொடுக்க வேண்டாம்... குழந்தைக்கு அப்பம் தரவேண்டாம்."

"ஏன்? கொடுத்தா என்ன?"

"கொடுக்கக் கூடாதுன்னு நான் சொல்றேன்ல!" - என்று சொல்லிய பாரு வாசலிலிருந்து வேகமாக வந்து குழந்தை வாய்க்குக் கொண்டு சென்ற அப்பத்தைப் பிடுங்கி தூரத்தில் எறிந்தாள். குழந்தை மண்ணில் புரண்டு அழ ஆரம்பித்தான். கிழவன் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தான்.

"அப்பாவும் பிள்ளையும் சாப்பிட்டா போதும். நானும் என் மகனும் பிச்சை எடுத்து பிழைச்சிக்கிறோம்..."- அவள் குழந்தையைத் தரையில் இருந்து எடுத்து இடுப்பில் வைத்தவாறு உள்ளே போனாள். குழந்தையின் அழுகையைத் தாண்டி பெரியதாகக் கேட்கும்படியான உரத்த குரலில் சமையலறையில் இருந்தவாறு அவள் சொன்னாள். "நான் சொல்லித்தான் அவர் பட்டாளத்துக்கே போனது. ஆனா, இப்போ..." அவள் தொண்டை அடைக்க தொடர்ந்து சொன்னாள். "என் பேருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியிருக்காரா அந்த ஆளு?" சொல்லிவிட்டு அவள் தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தாள்.

அன்று மாலையில் ஜானம்மா பாருவைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "கடிதமும் பணமும் வந்திருக்கிறதா கேள்விப்பட்டேனே, பாரு அக்கா!"

"ம்... கடிதமும் வந்திருக்கு. பணமும் வந்திருக்கு."

"பிறகு ஏன் உங்க முகத்துல ஒரு ஒளியே இல்லாம இருக்கு"

"கடிதத்தையும் பணத்தையும் வாங்கினவுங்க முகத்தைப் போய் பாரு ஒளி இருக்கான்னு..."

"என்ன அப்படிப் பேசுறீங்க? கடிதமும் பணமும் உங்க பேருக்கு வரலியா?"

"பணம் அனுப்பின ஆளு அதை என்கிட்ட தரக் கூடாதுன்னு எழுதினா, என் கையில பணம் வந்து சேருமாடி ஜானம்மா?"

"அப்படியா? இப்படியெல்லாமா நடக்கும்?"- ஜானம்மா பாருவைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தவாறு சொன்னாள்.

அதைக் கேட்டு பாருவின் கண்களில் நீர் அரும்பியது. "என்ன இருந்தாலும் அந்த ஆளுக்கு என் மேல கொஞ்சம் கூட பாசம் இல்ல, ஜானம்மா. பொண்டாட்டியையும் பிள்ளையையும் ஒழுங்கா பார்க்குற ஆளா இருந்தாத்தானே! ம்... இப்படியொரு வாழ்க்கை எனக்கு! எல்லாம் என் தலைவிதி!"

கண்களில் கண்ணீர் வழிய நீண்ட நேரம் தன் மனக்குறையை ஜானம்மாவிடம் கொட்டித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தாள் பாரு.

கிழவன் கடிதத்தையும் பணத்தையும் தலையணைக்குக் கீழே வைத்தவாறு எப்போதும் படுத்திருப்பான். வீட்டுச் செலவுக்குத் தேவையான பணத்தை மட்டும் பாருவின் கையில் தருவான். முதலில் அந்தப் பணத்தை வாங்க முடியாது என்று பிடிவாதம் பிடித்தாள் பாரு. ஆனால், வேறு வழியே இல்லாததால் அதைப் பின்னர் அவள் வாங்கிக் கொண்டாள். இருந்தாலும், பலவிதத்திலும் குறைகளைச் சொல்லி அவள் எந்த நேரம் பார்த்தாலும் முணுமுணுக்கும் குரல் சமையலறையில் எப்போதும் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும். அவள் அடிக்கடி கூறுவாள். "அப்பாவும் மகனும் நல்லா இருக்கட்டும். நானும் என் குழந்தையும் எங்கேயாவது பிச்சை எடுத்து பிழைச்சிக்கிறோம்."

அவள் மனதில் எப்போது பார்த்தாலும் வெறுப்புதான். கோபம்தான். குழந்தை ஏதாவது வேண்டுமென்று கேட்டால் அவள் உரத்த குரலில் அலறுவாள். "உன் அப்பன் என் கையில ஒண்ணும் தரல."

பையன் அழுதால், அவள் அவனைத் திரும்பத் திரும்ப அடிப்பாள். அவன் தன் தாத்தாவைத் தேடிப் போக அவள் விடுவதே இல்லை. கிழவன் பையனுக்கு தின்பதற்கு ஏதாவது வாங்கித் தருவதாக இருந்தால், அதைத் தருவதற்கு ஒத்துக் கொள்ளவே மாட்டாள். அவள் அந்த மாதிரியான நேரங்களில் கூறுவாள். "என்ன இருந்தாலும் அப்பா இல்லாத பிள்ளைதானே! ஒண்ணுமே இல்லாம கிடக்கட்டும்."

கிழவன் பாருவை எதிர்த்து ஒரு வார்த்தைகூட பேசுவதில்லை. அவள் என்ன பேசினாலும், அவன் அதைக் கொஞ்சமும் காதில் வாங்கிக் கொள்வதே இல்லை. "நான் சாகுறதுக்கு முன்னாடி என் மகன் இங்கே வந்துட்டா அது போதும் எனக்கு" என்பது ஒன்றுதான் கிழவனின் பிரார்த்தனையாக இருந்தது. எந்தவித ஆபத்தும் இல்லாமல் தன் மகன் ஊருக்குத் திரும்பி வர வேண்டுமென்று அவன் பல கோவில்களுக்கும் போய் வழிபாடு நடத்தினான்.

ஒவ்வொரு மாதமும் தவறாமல் கடிதமும் மணியார்டரும் வந்து கொண்டிருந்தன. யாராவது கிழவனிடம் மாதவனைப் பற்றிக் கேட்டு விட்டால் போதும், அடுத்த நிமிடமே மாதவன் தனக்கு எழுதிய கடிதங்களைக் கொண்டுவந்து அவர்களிடம் காட்டுவான் கிழவன். மகனின் கடிதங்களை எத்தனை முறை படிக்கச் சொல்லி கேட்டாலும், கிழவனுக்கு கொஞ்சம் கூட திருப்தியே உண்டாவதில்லை. தன்னுடைய மகன் எழுதிய கடிதங்களை வாசித்துக் காட்டுபவர்களுக்கும், மகனின் குணவிசேஷங்களைப் பற்றித் தான் சொல்வதைப் பொறுமையாகக் கேட்பவர்களுக்கும், கிழவன் தேநீர் வாங்கித் தருவான்.

பாரு வீட்டை விட்டு வேறு எங்குமே செல்வதில்லை. அவளுடைய சினேகிதிகளில் பலருக்கும் புதிய ப்ளவ்ஸுகளும், முண்டுகளும், புடவைகளும் வந்து சேர்ந்தன. சிலர் புது நகைகள் அணிந்திருந்தனர். தாராளமாக அவர்கள் கையில் பணம் புரண்டு கொண்டிருந்தது. பாருவிடம் அப்படி எதுவுமே இல்லை. அதனால் தன்னுடைய சினேகிதிகளைப் பார்ப்பதற்கு அவளுக்கே என்னவோ போல் இருந்தது. அவளின் தோழிகள் நன்றாக ஆடைகளணிந்து திரைப்படம் பார்க்கப் போவதைப் பார்த்தால், அவள் வீட்டிற்குள் போய் ஒளிந்து கொள்வாள். தன் கணவனை பட்டாளத்திற்கு அனுப்பி வைத்ததே தான் செய்த மிகப் பெரிய தவறு என்று இப்போது நினைக்க ஆரம்பித்தாள் பாரு. அவள் தனக்குத்தானே கூறிக் கொள்வாள். "அந்த ஆளு பட்டாளத்துக்குப் போனதால, என்னால நாலு பேரோட முகத்தைப் பார்க்க முடியாமப் போச்சே!"

ஒரு நாள் பாரு, ஜானம்மாவைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "உன் வீட்டுக்காரர் பட்டாளத்துக்குப் போன பிறகு, திரும்பி எப்போ வீட்டுக்கு வந்தாரு?"

"ஒரு வருஷம் கழிச்சு வந்தாரு. ஒவ்வொரு வருஷமும் அவருக்கு விடுமுறை கிடைக்கும். ஒரு வருஷம் ஆயிட்டா, மாதவன் அண்ணனும் வருவாரு."

"அந்த ஆளு இந்தத் தடவை ஊருக்கு வந்தபிறகு, திரும்பவும் அவரை நான் பட்டாளத்துக்கு விடுறதா இல்ல, ஜானம்மா."

"ஏன் அப்படிச் சொல்றீங்க?"

"அவர் பட்டாளத்துல இருக்குறதுனால எனக்கு என்ன பிரயோஜனம்? இங்கே அவரு ஏதாவது வேலை பார்த்தா, கிடைக்கிற காசை என் கையில கொண்டு வந்து தருவாரு. பட்டாளத்துக்குப் போன பிறகு அந்த ஆளுக்கு நானும் வேண்டாம் என் பையனும் வேண்டாம்னு ஆகிப் போச்சு."

"கிழவன் வர்ற பணத்தையெல்லாம் என்ன பண்றாரு, பாரு அக்கா?"