Lekha Books

மத்தாயி பாருவைப் பார்த்துக் கேட்டான். "ஆமா... அப்பாவை எங்கே காணோம்?"

"அதோ இருக்காரே!"- அவள் விரலால் சுட்டிக்காட்டியவாறு விளக்கை எடுத்து கிழவனுக்குப் பக்கத்தில் வைத்தாள்.

மத்தாயி கிழவனுக்கு அருகில் போய் நின்றுகொண்டு கேட்டான். "என்னப்பா, அட்டன்ஷனா உட்கார்ந்திருக்கீங்க?"

"என்ன?" - அவரின் குரலில் வெறுப்பும் கோபமும் சரிசமமாக கலந்திருந்தன.

"நல்லா இருக்கீங்களா?"

அதற்கு கிழவன் பதிலெதுவும் கூறாமல் வெறுமனே அவனை கண்களால் பார்க்க மட்டும் செய்தான்.

அப்போது மாதவன் அங்கு வந்தான். இரு நண்பர்களும் அமர்ந்து பேச ஆரம்பித்தார்கள். கிழவன் எழுந்து வீட்டிற்குள் போனான்.

அன்று இரவு முழுவதும் கிழவனுக்கு சிறிது கூட தூக்கம் வரவில்லை.

மறுநாள் பாருவின் முகத்தில் இதற்கு முன்பு இல்லாத ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது. வாயில் ஏதோ பாட்டை முணுமுணுத்தவாறு அவள் வீட்டைப் பெருக்கி மாதவனின் வேட்டி, சட்டை ஆகியவற்றைச் சலவை செய்து தயாராக வைத்தாள். எந்த விஷயத்தைப் பற்றியும் அவள் அன்று யாரிடமும் கொஞ்சம் கூட குறை கூறிப் பேசவில்லை. யாரைப் பற்றியும் குறைப்பட்டுக் கொள்ளவும் இல்லை.

அன்று காலையிலேயே மாதவன் எழுந்து வெளியே போனான். அடுத்த சில மணி நேரங்கள் கழித்து அவனும் மத்தாயியும் ஒன்றாகத் திரும்பி வந்தார்கள். பின்னர் இருவரும் ஒன்றாகவே வெளியே போனார்கள். மாதவன் அன்று வேலைக்குப் போகவில்லை. அன்று மதியம் மத்தாயியின் வீட்டிலேயே அவன் சாப்பிட்டான்.

 கிழவன் பாருவைப் பார்த்துக் கேட்டான். "அவன் ஏன் இன்னைக்கு வேலைக்குப் போகல?"

"அவரோட நண்பர் பட்டாளத்துல இருந்து வந்திருக்கார்ல? அதான் ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா சேர்ந்து சுத்திக்கிட்டு இருக்குறாங்க. ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரையொருத்தர் பார்த்து ஒரு வருஷம் ஆச்சே!"

கிழவனின் மனதில் சந்தேகம் உண்டாக ஆரம்பித்தது. இனி மத்தாயி வீட்டுப் பக்கம் வந்தால், அவனிடம் கடுமையாக நடந்துகொள்ள வேண்டுமென்றும் மகனுக்கு அறிவுரை கூற வேண்டியது கட்டாயத் தேவை என்பதையும் கிழவன் உணர்ந்தான்.

மாலை நேரம்ஆனதும் மாதவன் வந்தான். கிழவன் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டான். "என்ன நீ இன்னைக்கு வேலைக்கே போகலையா?"

"இல்ல... உடம்பு பயங்கரமா வலிச்ச மாதிரி இருந்தது."

"அப்படியா? ஒரு விஷயம் நான் சொல்லணும்னு நினைச்சேன். மத்தாயி கூட நீ சுத்திக்கிட்டு இருக்குறது நல்ல விஷயமா என் மனசுக்குப் படல. அவன் நல்லவன் இல்ல. ஒரு மாதிரியான ஆளு..."

மாதவன் அதற்கு பதில் எதுவும் கூறவில்லை. மத்தாயி அதற்குப் பிறகு அவனுடைய வீட்டுப் பக்கமே வரவில்லை.

அடுத்த சில நாட்கள் கடந்தோடின. மாதவன் வேலைக்குப் போவதே இல்லை. கிழவன் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி பாருவிடமும் மாதவனிடமும் கேட்பது கூட இல்லை. அவன் சதா நேரமும் ஏதோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்து விட்டதைப் போல் இருந்தான்.

ஒரு நாள் இரவு மாதவன் சாப்பிடவே வரவில்லை. மாதவன் வருகிறானா என்று பார்த்தவாறு கிழவன் வாசல் திண்ணையிலேயே உட்கார்ந்திருந்தான். பாரு கிழவனை உணவு சாப்பிடுவதற்காக அழைத்தாள்.

"ஆமா... மாதவனை எங்கே காணோம்?"

"இன்னைக்கு வரமாட்டேன்னு ஏற்கெனவே என்கிட்ட சொல்லிட்டுத் தான் போனாரு?"

"அவன் அப்படி எங்கே போயிருக்கான்?"

"அவங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து எங்கோ போறதா சொன்னாரு."

"எனக்கு சாப்பாடும் வேண்டாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்."

அவள் உள்ளே போய் படுத்துக் கொண்டாள்.

பொழுது விடிவதற்கு முன்னால் கிழவன் பாருவை அழைத்தான். "அவன் வந்துட்டானா?"

"இல்ல..."

பொழுது விடிந்தது.

கிழவன் கேட்டான். "அவன் என்ன சொன்னான்?"

"எனக்கென்ன தெரியும்?"

"உனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது, இல்ல?"- கிழவன் உரத்த குரலில் கத்தினான்.

அடுத்த நிமிடம் கம்பை ஊன்றியவாறு அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான். மத்தாயியின் வீட்டின் முன்னால் போய் நின்றான்.

"என் மகன் எங்கே?"

மத்தாயியின் தாய் சொன்னாள். "அவன்தான் மத்தாயி கூட பட்டாளத்துக்குப் போயிருக்கானே! உங்களுக்குத் தெரியாதா?"

"எங்கே? எங்கே போயிருக்கான்னு சொன்னே?"

"பட்டாளத்துக்கு... பட்டாளத்துக்கு..."

அவ்வளவுதான். கிழவன் உடல் பயங்கரமாக நடுங்க ஆரம்பித்தது. கையில் இருந்த கம்பு கீழே விழுந்தது. அடுத்த நிமிடம் அவன் தரையில் விழுந்தான்.

மத்தாயியின் தாய் பக்கத்தில் இருந்த வீட்டுக்காரர்களை அழைத்து கிழவனைத் தூக்கிக்கொண்டு போய் அவனுடைய வீட்டிலிருந்த கட்டிலில் படுக்கச் செய்தாள்.

ஒரு மாதம் படுவேகமாக கடந்தோடியது. கிழவன் எப்போதாவது படுத்திருக்கும் கட்டிலை விட்டு எழுந்திருப்பான். எப்போது பார்த்தாலும் ஏதாவது வாய்க்கு வந்தபடி முணுமுணுத்தபடி கட்டிலிலேயே படுத்துக் கிடப்பான். பாருவைப் பார்த்து ஒரு வார்த்தை கூட அவன் பேசுவதில்லை. கிழவனிடம் ஏதாவது பேசலாம் என்றாலோ அதற்கான தைரியம் பாருவிற்கு இல்லை. இருந்தாலும், அவள் தன்னுடைய மனதிற்குள் உற்சாகம் நிரம்பியவளாகவே இருந்தாள்.

மாதவனிடமிருந்து எந்தவித தகவலும் வரவில்லை. வீட்டுச் செலவுக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. இருந்தாலும், பெரிய எதிர்பார்ப்பை மனதில் வைத்துக் கொண்டு இப்போது இருக்கும் உற்சாகத்திற்கு எந்தவித குறையும் உண்டாகாமல் ஒவ்வொரு நாளையும் கழித்துக் கொண்டிருந்தாள் பாரு.

தபால்காரன் பாதையில் போவதைப் பார்த்தால், அவள் அடுத்த நிமிடம் ஓடி வந்து படியில் நிற்பாள். அவனோ அவளைத் திரும்பிக் கூட பார்க்காமல் தன் வழியே போய்க் கொண்டிருப்பான்.

ஒரு நாள் அவள் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "எங்களுக்கு எதுவும் வரலியா?"

தபால்காரன் திரும்பிப் பார்த்துக் கேட்டான். "என்ன பேரு?"

"வீட்டு பேரு ஒணக்கய்யத்து. என் பேரு கல்யாணி பாரு."

"எதுவுமே இல்ல..." - அவன் அடுத்த நிமிடம் அந்த இடத்தை விட்டுப் போனான்.

அடுத்த நாள் பாதையில் போய்க் கொண்டிருந்த தபால்காரனைப் பார்த்து அவள் வாசலிலேயே நின்றிருந்தாள். அவன் அவள் வீட்டு வாசலில் நின்றவாறு பாருவைப் பார்த்துக் கேட்டான். "இந்த வீட்டு பேரு ஒணக்கய்யத்து தானே? இங்கே நீலகண்டன்றது யாரு?"

அவ்வளவுதான்- பாருவின் இதயம் 'படபட'வென்று துடிக்க ஆரம்பித்தது. அவள் கேட்டாள். "ஏதாவது வந்திருக்கா?"

"ம்..." - அவன் சிரித்தவாறு ஒரு கடிதத்தையும், மணியார்டர் ஃபாரத்தையும் எடுத்துக் காட்டியவாறு சொன்னான்."ஒணக்கய்யத்து நீலகண்டன்- அவரு எங்கே?"

"ம்... உள்ளே இருக்காரு. உடம்புக்கு ஆகாம படுத்திருக்காரு"- அவள் உள்ளே ஓடிப்போய் சொன்னாள். "பணம் வந்திருக்கு"

"எங்கே என் மகன்?"- கிழவன் அடித்துப்பிடித்து எழுந்தான். அவன் வேக வேகமாக வாசல் திண்ணையை நோக்கி வந்தான். “எங்கே என் மகன்?”