Lekha Books

கவலைப்படவும் இல்ல. போதுமா?"- இதைச் சொல்லிவிட்டு அவள் அழத் தொடங்கினாள்.

"அடியே... நீ ஏன் அழறே? நீ சொல்லித்தானே நான் பட்டாளத்துக்கே போனேன்?"

"அதைத்தான் நானும் சொல்றேன். நீங்க பட்டாளத்துக்குப் போனதே நான் சொல்லித்தான். அங்கே போன பிறகு உங்களுக்கு நானும் வேண்டாம்... என் பிள்ளையும் வேண்டாம்னு ஆகிப்போச்சு. நீங்களும் உங்க அப்பாவும் எப்படி வேணும்னாலும் வாழ்ந்துக்கோங்க. நானும் என் மகனும் இங்கேயிருந்து போயிக்கிறோம்."

மாதவன் சொன்னான். "அடியே! தலை இருக்குறப்போ வால் ஆடக்கூடாது, தெரியுமா?"

"அப்படின்னா தலை போதும்... வால் தேவையில்ல."

மாதவன் அவளைச் சமாதானப்படுத்த பல வகைகளிலும் முயன்றான். அவன் செய்த முயற்சி எதுவுமே பலிக்கவில்லை. கடைசியில் பொழுது விடிகிற நேரத்தில் அந்தக் காற்றும் மழையும் தானாகவே அடங்கின. அவள் சொன்னாள். "இனிமே நீங்க பட்டாளத்துக்குப் போக வேண்டாம். இங்கே வேலை செஞ்சு கிடைக்கிற காசே போதும்."

அதைக் கேட்டு ஏதோ நகைச்சுவையான ஒரு விஷயத்தைக் கேட்டதைப் போல் மாதவன் சிரித்தான்." உன் விருப்பப்படி நான் நடக்குறேன். போதுமா?" என்றான்.

கிழவனும் மனதிற்குள் தீர்மானம் செய்து வைத்திருந்தான் - மகனை இனிமேல் பட்டாளத்திற்கு எந்தவித காரணத்தைக் கொண்டும் அனுப்பக் கூடாதென்று. ஆனால், தான் அப்படி நினைத்திருந்த விஷயத்தை அவன் தன் மகனிடம் கூறவில்லை. பாருவின் தீர்மானமும் அதுதான் என்பதை அறிந்தபோது, கிழவனின் மகிழ்ச்சி மேலும் அதிகமாகியது.

மாதவன் வீட்டுக்கு வந்த பிறகு செலவுக்கு எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் இருந்தாலும், புடவையும் ப்ளவ்ஸும் கிடைத்தாலும் பாரு எந்தவித பிரச்சினையும் உண்டாக்காமல் அமைதியாக இருந்தாள். என்றாலும், மாதவன் மீண்டும் பட்டாளத்துக்குப் போய்விட்டால் தன்னுடைய நிலை திரும்பவும் மிகவும் மோசமாகிவிடும் என்பதை நன்கு உணர்ந்து இருந்ததால், அவனை எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் பட்டாளத்துக்கு அனுப்பிவிடக் கூடாது என்ற விஷயத்தில் மட்டும் பாரு மிகவும் பிடிவாதமாக இருந்தாள்.

ஒரு நாள் மாதவன் தன்னுடைய பட்டாள உடைகளையெல்லாம் சலவை செய்து பையில் வைத்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்த கிழவன் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டான் “என்னடா மகனே, அதை ஏன் பையில வைக்கிற?”

“நான் நாளைக்குப் போகணும்பா.”

“இனிமே அங்கே போக வேண்டாம்டா, மகனே பட்டாளத்துல கிடைக்கிற பணத்தை வச்சா நாம இதுவரை இங்கே வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கோம்?”

“நான் கட்டாயம் போகணும்பா. அப்படிப் போகலைன்னா எனக்கு தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் வரும்.”

அதைக் கேட்டு கிழவன் வருத்தம் இழையோடிய குரலில் சொன்னான். “வேண்டாம் மகனே. நீ பட்டாளத்துக்குப் போயிட்டா நான் யாரைப் பார்த்துக்கிட்டே சாகுறது?”

தன் தந்தை இப்படிச் சொன்னதும் மாதவனுக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. அவன் முகத்தில் நிழல் படிந்தது. அவனுக்கும் பட்டாளத்துக்குப் போக விருப்பமில்லைதான். அவன் சொன்னான். “அப்படி நான் போகாம இருக்குறது மிகப் பெரிய தப்புப்பா. நான் அங்கே போகலைன்னா, என்னை ஆளுங்க வந்து பிடிச்சிட்டுப் போயிடுவாங்க. உங்க கண்முன்னாடி என் கையில விலங்கு மாட்டிக் கொண்டு போவாங்க.”

அதற்குப் பிறகு கிழவன் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை. தன்னுடைய வாழ்க்கையின் கடைசி ஆசையாக அவன் மனதிற்குள் பூட்டி வைத்திருக்கும் ஆசை- மகனைக் கண் குளிர பார்த்தவாறே மரணத்தைத் தழுவ வேண்டும் என்ற ஆசை நடக்கப் போகிற ஒன்றல்ல என்பது அவனுக்குப் புரிந்துவிட்டது. தான் மனதில் பூட்டி வைத்திருக்கிற ஆசை நிறைவேறாமற் போனாலும் தன்னுடைய மகனுக்கு ஒரு ஆபத்து கூட உண்டாகக் கூடாது என்ற விஷயத்தில் அன்புத் தந்தை மாறாத கருத்தைக் கொண்டிருந்தான். கடைசியில் கிழவன் அழுதவாறு சொன்னான். “அப்ப மகனே, நீ பட்டாளத்துக்குப் புறப்படு. அப்பாவை நினைச்சு நீ வருத்தப்பட வேண்டாம். உனக்கு நல்லது நடக்கட்டும்...”

மாதவன் மறுநாள் பட்டாளத்திற்குக் கிளம்பிப் போகிறான் என்ற விஷயம் பாருவிற்குத் தெரிந்துவிட்டது. அவள் அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைக் கூட கூறாவிட்டாலும், அவள் மனதிற்குள் எடுத்திருந்த முடிவில் எந்தவித மாற்றமும் உண்டாகவில்லை.

மறுநாள் மாதவன் ஆடைகளை அணிந்து பயணத்திற்குத் தயாரானான். பாருவிடம் தான் புறப்படுவதாகச் சொன்னான். அவள் ஒரு வார்த்தை கூட வாயைத் திறக்கவில்லை. அவன் தன்னுடைய பையனைத் தூக்கி முத்தம் கொடுத்தான். தன்னுடைய தந்தையின் அருகில் சென்று பாதத்தில் தலையை வைத்து வணங்கினான்.

கிழவன் மகனைக் கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதான். மாதவனும் கிழவனுடன் சேர்ந்து அழுதான்.

பையை எடுத்துக்கொண்டு மாதவன் வாசல் படியை நோக்கி நடந்தான்.

பாரு அப்போது அவனைத் தடுத்தாள். “போகக் கூடாது!”

மாதவன் நடந்தான். பாரு அவனுக்கு முன்னால் வந்து நின்றாள். “போகக் கூடாதுன்னு நான் சொல்றேன்ல!”

மாதவன் உரத்த குரலில் சத்தமிட்டான். “கொஞ்சம் தள்ளி நில்லுடி.”

“நான் உங்களைப் போக விடமாட்டேன்.”

கிழவன் வாசலுக்கு வந்து பாருவைப் பார்த்துச் சொன்னான். “கொஞ்சம் தள்ளி நில்லு, பாரு. அவன் போகட்டும்.”

அடுத்த நிமிடம் பாரு பத்ரகாளியைப் போல் மாறி கிழவனைப் பார்த்துச் சொன்னாள். “என்ன சொன்னீங்க? அவரைப் போகச் சொல்றீங்களா? ரூபாய் நோட்டை எண்ணி எண்ணி வாங்கி தலையணைக்குக் கீழே வைக்கிறதுக்குத்தான் மகனைப் பார்த்துப் போகச் சொல்றீங்க? மகன் செத்துப்போனாலோ, நானும் என் பிள்ளையும் பிச்சை எடுத்தாலோ அதைப் பற்றி உங்களுக்குக் கவலை இல்ல... உங்களுக்குத் தேவை பணம் அவ்வளவுதானே?”

கிழவனுக்கு தலையில் மின்னல் அடித்தது போல இருந்தது.

“என்னடி சொன்னே?” - மாதவன் அலறினான். அடுத்த நிமிடம் அவள் கழுத்தைப் பிடித்து அவன் வேகமாகத் தள்ளினான். அவள் மல்லாக்கப் போய் விழுந்தாள்.

மாதவன் படியைக் கடந்து நடந்தான்.

“மகனே!” - கிழவனின் உடல் நடுங்கியது. அடுத்த நிமிடம் அவன் தரையில் முன் பக்கமாய் சாய்ந்து விழுந்தான்.