Lekha Books

"அவர் அதை எடுக்கறதே இல்லடி... எடுக்குறதே இல்ல. தலையணைக்குக் கீழே வச்சிக்கிட்டே தூங்குறாரு. நிச்சயமா என் புருஷன் இந்தத் தடவை வர்றப்போ நான் பட்டாளத்துக்கு அவரை விட மாட்டேன்."

"வர்ற பணத்தைச் சேர்த்து வச்சா தோட்டமோ, வயலோ வாங்கலாம்ல!"

"தோட்டமும் வயலும் வாங்குற அளவுக்கு பணம் சேர்ற வரை நானும் என் பையனும் உயிரோட இருக்க வேண்டாமா? வேண்டாம். தோட்டமும் வேண்டாம், வயலும் வேண்டாம். இப்போ இருக்குறதை வச்சிக்கிட்டு சுகமாக வாழ்ந்தா போதும். நிச்சயமா அந்த ஆளை நான் திரும்பவும் பட்டாளத்துக்கு விடுறதா இல்ல."

"செலவுக்கு எதுவும் உங்க கையில தர்றது இல்லியா?"

"தினமும் சாப்பாட்டுக்கு அரிசி வாங்குறதுக்கு மட்டும் காசு தருவாருடி... உப்பு, மிளகு எதுவுமே சேர்க்காமத்தான் ஒவ்வொரு நாளும் கஞ்சி குடிக்க வேண்டியதிருக்கு. இப்படி நான் எதுக்கு தேவையில்லாம கஷ்டப்படணும்? என்னால இதுக்கு மேல கஷ்டப்பட முடியாது. இங்கே ஏதாவது வேலையைப் பார்த்தாபோதும். இந்தத் தடவை வர்றப்போ நிச்சயம் நான் அந்த ஆளை பட்டாளத்துக்குப் போக விட மாட்டேன்."

அடிக்கொரு தரம் "இப்போ வர்றப்போ அந்த ஆளை திரும்பவும் பட்டாளத்துக்கு விடவே மாட்டேன்" என்பதை பாரு அவர்களின் உரையாடல் முடிவுக்கு வருவது வரை சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள்.

ஒரு வருடம் முடிந்தது. ஒரு நாள் இரவு கிழவன் தன்னுடைய மகன் மாதவனை மனதிற்குள் நினைத்தவாறு படுக்கையில் படுத்துக்கிடந்தான். வடக்குப் பக்கம் இருந்த அறையில் பாருவும் குழந்தையும் அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அப்போது வாசலில் பூட்ஸ் சத்தம் கேட்டது. பரபரப்புடன் எழுந்த கிழவன் உரத்த குரலில் கேட்டான். "யார் அது?"

"அப்பா..." - மாதவனின் குரல்.

அவ்வளவுதான். அடுத்த நிமிடம் "மகனே" என்று அழைத்தவாறு படுக்கையை விட்டு எழுந்தான் கிழவன். "மகனே..." என்று மீண்டும் அழைத்தவாறு அவன் இருட்டில் துளாவினான். வாசல் எந்தப் பக்கம் இருக்கிறது என்று அவனுக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லை. "மகனே..." என்று மீண்டும் அழைத்துப் பார்த்தான்.

கடைசியில் தட்டுத்தடுமாறி வாசலை எப்படியோ கிழவன் கண்டுபிடித்து விட்டான். வாசல் கதவைத் திறந்து மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க வெளியே வந்தான். தந்தையும் மகனும் ஒருவரையொருவர் இறுகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டார்கள்.

பாரு கண் விழித்து கதவைத் திறந்தாள். விளக்கை எரிய வைத்தவாறு அவள் வாசலுக்கு வந்தாள். அங்கே மாதவன் பட்டாள ஆடையோடு கம்பீரமாக நின்றிருந்தான். ஒரு நிமிடம் அவனைப் பார்த்த பாரு பின்னர் என்ன நினைத்தாளோ முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டாள். கையிலிருந்த விளக்கைக் கீழே வைத்துவிட்டு அவள் வீட்டிற்குள் சென்று வாசல் கதவிற்குப் பின்னால் மறைந்து நின்றாள். வாசலில் ஒரு நீளமான காக்கி வண்ணத்தால் ஆன பையும் ஒரு தகரப்பெட்டியும் இருந்தன. பாரு அந்தப்பையையும் தகரப்பெட்டியையும் மாதவனின் முகத்தையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கிழவன் மாதவனையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு பட்டாளத்துக்குச் செல்வதற்கு முன்னால் இருந்த மாதவன் அல்ல இப்போது அங்கிருந்து திரும்பி வந்திருக்கும் மாதவன். அவன் முகம் மிகவும் கறுத்துப் போய் இருந்தது. உதடுகள் தடிமனாகிவிட்டிருந்தன. பெரிதாக மீசை வைத்திருந்தான். அவனுடைய பார்வையில் ஒருவித பயங்கரத்தனமும் கூர்மையும் இருந்தன. இது எதுவுமே கிழவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

பிரயாணத்தில் உண்டான வசதிக் குறைவுகளைப் பற்றியும், பட்டாள வாழ்க்கையைப் பற்றியும் மாதவன் பேசத் தொடங்கினான். தனக்குப் புரியாத ஏதேதோ வார்த்தைகளை அவன் பேசுவதைப் பார்த்த கிழவன் அவனைப் பார்த்து "நீ இப்போ என்ன மொழியிலடா பேசுற?" என்று கேட்டான்.

அதற்கு மாதவன் சொன்னான். "உருது மொழியிலயும் ஆங்கிலத்திலயும்."

"நம்ம மொழியை நீ அப்போ முழுசா மறந்திட்டியா? அங்கே யாருமே நம்மோட மலையாள மொழியைப் பேசுறது இல்லியா?"

"மிலிட்டரியில மலையாள மொழியை யாரும் பயன்படுத்துறது இல்ல. அங்கே பயன்படுத்துறது உருது, ஆங்கிலம் ரெண்டு மொழிகள்தாம்."

"அங்க இருக்குறவங்க எல்லாரும் வெளிநாட்டுக்காரங்களா என்ன?"

"ஐரோப்பியாவுல இருந்து வந்தவங்களும் இருக்காங்க. இந்தியர்களும் இருக்காங்க. ஒரு ஐரோப்பாக்காரனுக்கு என்னை ரொம்பவும் பிடிக்கும். அவுங்க எல்லாருமே 'படா ஆத்மிகள்' அப்பா. அவுங்களைப் பார்த்தவுடனே ஸ்டெடியா நின்னு நாம சல்யூட் அடிக்கணும்."

பாருவின் மனதிற்குள் மதிப்பும் அதே நேரத்தில் கோபமும் மாறி மாறி அரும்பிக் கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய கணவனைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், அவன் பேசுவதைக் கேட்கும்போதெல்லாம் அவளுக்கு அவன் மீது மிகப் பெரிய மரியாதை உண்டானது. அதே நேரத்தில் கடிதத்தையும், பணத்தையும் தன் பெயருக்கு அவன் அனுப்பி வைக்காததால் உண்டான கோபம் மேலும் பெரிதாகிக் கொண்டிருந்தது.

மாதவன் தான் கொண்டுவந்திருந்த பெட்டியைத் திறந்தான். பாரு அதை எட்டிப் பார்த்தாள். மாதவன் பச்சை நிறத்தால் ஆன ஒரு போர்வையையும், ஒரு வேட்டியையும் எடுத்து தன்னுடைய தந்தையிடம் தந்தான். கிழவன் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டான். "அவளுக்கும் குழந்தைக்கும் ஒண்ணும் கொண்டு வரலியா மகனே?"

"கொண்டு வந்திருக்கேனே!" - என்று கூறியவாறு மாதவன் ப்ளவ்ஸுக்கான சில துணிகளையும், ஒரு புடவையையும், ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட்டையும் எடுத்து வெளியே வைத்தான்.

அதைப் பார்த்து பாருவின் முகத்தில் மலர்ச்சி தாண்டவமாடியது.

மாதவன் பாக்கெட்டில் கையை விட்டு மணிபர்ஸை வெளியே எடுத்தான். அதைத் திறந்து கொஞ்சம் ரூபாய் நோட்டுகளை எடுத்து தன் தந்தையின் கையில் தந்தான்.

அவ்வளவுதான்- பாருவின் முகத்தில் சற்று நேரத்திற்கு முன்பு இருந்த மலர்ச்சி இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்து கொண்டது.

மாதவன் பாருவை அழைத்தான். "பாரு... இது எல்லத்தையும் அங்கே எடுத்து வை."

அவள் அவன் சொன்னது காதில் விழாதது மாதிரி நடித்தாள்.

மாதவன் பெட்டியையும், சாமான்களையும் எடுத்துக் கொண்டு போய் உள்ளே வைத்தான். கிழவன் வீட்டிற்குள் சென்றான்.

மண்ணெண்ணெய் விளக்கை உயர்த்திப் பிடித்தவாறு தூங்கிக் கொண்டிருந்த தன் குழந்தையைப் பார்த்த மாதவன் கேட்டான். "என் மகன் ஏன்டி இப்படி மெலிஞ்சு போயிருக்கான்?"

"அப்பாவைப் பார்க்க முடியலையேன்னுதான்..."- கோபம் கலந்த அவளின் வார்த்தைகளில் ஒருவித பதற்றம் தெரிந்தது.

"ஆமா... உனக்கு ஏன் இப்படி ஒரு கோபம்?"

"நான் யாருக்காக கோபப்படணும்? எனக்குன்னு இங்கே யாரு இருக்காங்க? நான் கோபப்படவும் இல்ல.