Lekha Books

பட்டாளத்தில் சேர்வதற்காக ஆள் எடுக்கிறார்கள் என்றும், பக்கத்து வீடுகளைச் சேர்ந்த பல இளைஞர்கள் பட்டாளத்தில் சேர்ந்து விட்டார்கள் என்றும் கேள்விப்பட்டபோது கிழவனுக்கு ஒருவித பதைபதைப்புதான் உண்டானது. அவன் பாருவைப் பார்த்துச் சொன்னான். "பாரு... மாதவன்கிட்ட சொல்லு பட்டாளத்துக்குப் போகக் கூடாதுன்னு. அங்கே போனா குண்டு பாய்ஞ்சு செத்துப்போவான். உனக்குத் தெரியும்ல?"

மாதவன் பட்டாளத்திற்குச் செல்லக்கூடாது என்றுதான் ஆரம்பத்தில் பாருவும் நினைத்திருந்தாள். ஆனால், பக்கத்து வீடுகளில் பணம் சரளமாக புரள ஆரம்பித்ததும், பாருவின் மனம் நாளடைவில் மாறத் தொடங்கியது. "போனவங்க என்ன செத்தா போயிட்டாங்க! என் வீட்டுக்காரரும் பட்டாளத்துக்கு போனாத்தான் என்ன?"- இப்படி பேச ஆரம்பித்தாள் அவள்.

பாருவின் இந்த மனமாற்றத்தைப் பார்த்து கிழவனுக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. அவளின் இந்தக் கருத்தைக் கேட்டு அவன் மனம் பதறினான். அவனுக்குத் தெரியும், தன்னுடைய மகன்மேல் தான் கொண்டிருக்கும் பாசத்தைவிட பாரு மாதவன் மீது அதிகமாக ஆட்சி செய்ய முடியும் என்பதை பட்டாளத்துக்குப் போயிருப்பவர்களின் வீடுகளில் உள்ள விசேஷ செய்திகளைப் பாரு சொல்லும்போது, எதுவுமே பேசாமல் மவுனமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பான் மாதவன். எனினும், அந்த மாதிரியான சமயங்களில் அவனுடைய முகத்தில் தெரியும் உணர்ச்சிகளை ஒரு பதட்டத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான் கிழவன். அடுத்த நிமிடம் அவன் தனியாக அமர்ந்து தனக்குத் தானே ஏதாவது முணுமுணுக்க ஆரம்பித்து விடுவான். "அவளுக்குப் பணம்தான் முக்கியம். ஆனா, எனக்கு என் மகன்தான் பெரிசு..."

இரவு, பகல் எந்நேரமும் மனதிற்குள் பதைபதைப்புடனேயே இருந்தான் கிழவன். மாதவன் வேலைக்குப் போய்விட்டு உரிய நேரத்திற்குள் திரும்பி வரவில்லையென்றால், அவன் கம்பை எடுத்து ஊன்றியவாறு அவனைத் தேடி வெளியே புறப்பட்டு விடுவான்.

இரவு நேரத்தில் தெற்குப் பக்கம் இருக்கும் அறையில் படுத்திருக்கும் அவன் வடக்குப் பக்கம் இருக்கும் அறையைப் பார்த்துக் கூப்பிடுவான்." மாதவா..."

"ம்..."

சிறிது நேரம் கழித்து கிழவன் மீண்டும் அழைப்பான்.

"மாதவா..."

"ம்..."

பாருவிற்கு அப்போது பயங்கர கோபம் வரும். அவள் மெதுவான குரலில் கூறுவாள். "இதென்ன? கிழவனுக்கு பைத்தியம் கியித்தியம் பிடிச்சுப் போச்சா?"

மாதவன் முணுமுணுக்கும் குரலில் சொல்லுவான். "ச்சீ... பேசாம இருடி..."

கிழவன் மீண்டும் அழைப்பான்."மாதவா..."

"என்னப்பா? உங்களுக்கு என்ன வேணும்?"

"சும்மா கூப்பிட்டேன்டா மகனே."

இப்படி ஒவ்வொரு இரவிலும் அவன் தன் மகனை அழைத்துக் கொண்டே இருந்தான்.

பட்டாளத்தில் போய்ச் சேர்ந்த மத்தாயி விடுமுறையில் வீட்டிற்கு வந்தான். மத்தாயியும் மாதவனும் மிகவும் நெருங்கிய நண்பர்கள்.

மத்தாயி வந்திருக்கும் விஷயம் தெரிந்து பாரு அவனுடைய வீட்டிற்குச் சென்றாள். அங்கு நடக்கும் கோலாகலத்தைப் பார்த்து பாருவிற்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. மீன் வாங்கிக் கொண்டு வருவதற்கு சில்லரை இல்லாததால் மத்தாயியின் தாய் முழு பத்து ரூபாய் நோட்டு ஒன்றைக் கொடுத்து மாற்றிக்கொண்டு வரும்படி சொன்னதைப் பார்த்து பாருவிற்கு இதயமே வெடித்துவிடும் போல் இருந்தது.

மத்தாயி பாருவிடம் மாதவனைப் பற்றி விசாரித்தான். கொஞ்சம் பிஸ்கட்டை எடுத்து தாளில் சுற்றி குழந்தைக்குக் கொடுக்கும்படி அவளிடம் தந்தான். பாரு அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "நீங்க ரெண்டு பேரும் எவ்வளவு நெருங்கிய நண்பர்கள் பிறகு ஏன் என் வீட்டுக்காரரை மட்டும் இங்கே விட்டுட்டு நீங்க மட்டும் தனியா பட்டாளத்துக்குப் போயிட்டீங்க?"

"ம்... மாதவனை இந்தத் தடவை கூட்டிட்டுப் போகலாம்னுதான் இருக்கேன்."

மத்தாயியைத் தன்னுடைய வீட்டிற்கு வரும்படி கூறிவிட்டு பாரு கிளம்பினாள்.

வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு வந்த மாதவனிடம் ஓடிப்போய் மத்தாயி பட்டாளத்திலிருந்து வந்திருக்கும் செய்தியைச் சொன்னாள் பாரு. "நீங்க இப்போ அவரைப் பார்க்கணுமே! முன்னாடி இருந்த ஆளு மாதிரியே இல்ல.. ஆளு ரொம்பவும் தடிச்சிப் போயி, முரட்டுத்தனமான மீசையை வச்சிக்கிட்டு... பார்த்தா அடையாளமே தெரியாது. ஒரு பெரிய ட்ரங்குபெட்டி நிறைய பணமும், சாமான்களும் கொண்டு வந்திருக்காரு. இங்க உங்களைப் பார்க்கிறதுக்கு வர்றேன்னு சொல்லியிருக்காரு."

பாரு தன் கணவனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததை கிழவனும் கேட்டான்.

சாயங்காலம் ஆனதும் மத்தாயி மாதவனைப் பார்ப்பதற்காக அவனுடைய வீட்டிற்கு வந்தான். பட்டாளத்தில் அணியும் ஆடைகளுடன் உதட்டில் சிகரெட்டை வைத்து புகைத்தவாறு 'லெஃப்ட் ரைட்' போட்டு நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான். வாசலில் பூட்ஸ் ஒலியைக் கேட்டு சமையலறையில் இருந்த பாரு வெளியே ஓடி வந்து பார்த்தாள்.

சிகரெட்டை உதட்டில் இருந்து எடக்காமலே மத்தாயி பந்தாவான குரலில் கேட்டான். "மாதவன் எங்கே போயிருக்கான்?"

பாரு மனம் நிலைகொள்ளளாமல் தவித்தவாறு சொன்னாள். "பீடி வாங்குறதுக்காக கடைப்பக்கம் போயிருக்காரு. இதோ இப்ப வந்திடுவாரு."

அவள் உள்ளே நின்றுகொண்டு மண்ணெண்ணெய் விளக்கை எடுத்து வாசல் திண்ணையின் வடக்குபக்கத்தில் ஒரு ஓரத்தில் வைத்தாள். மரியாதை மேலோங்க சற்று ஒதுங்கி நின்றவாறு அவள் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "எப்போ பட்டாளத்துக்குத் திரும்பவும் போறதா இருக்கு?"

மடை திறந்த அணையைப் போல மத்தாயி பேசிக் கொண்டே இருந்தான். பட்டாளத்தில் இருப்பவர்கள் அவர்களுக்கென்றே பிரத்யேகமாகப் பயன்படுத்தும் குறியீடு வார்த்தைகளையும், உருது மொழியில் சில வார்த்தைகளையும், ஆங்கில வார்த்தைகளையும் மத்தாயி சர்வ சாதாரணமாக பேச்சினூடே பயன்படுத்துவதைப் பார்த்து அதிசய மனிதன் ஒருவனைப் பார்ப்பதைப் போல அவள் மத்தாயியைப் பார்த்தாள். தனக்கு விடுமுறை கிடைப்பது என்பது மிகவும் கஷ்டமான ஒரு விஷயமென்றும், அங்கிருக்கும் அதிகாரிகளுக்கு அவனை மிகவும் பிடிக்கும் என்பதால், விடுமுறை தரவே அவர்கள் ஒத்துக்கொள்ள மாட்டார்கள் என்றும் அவன் சொன்னான். அவன் தான் பார்த்த நகரங்களின் பெயர்களை மருந்து விற்பனை செய்யக்கூடிய மனிதன் மருந்துகளின் பெயர்களை எப்படி தங்கு தடையில்லாமல் கூறுவானோ, அப்படி மூச்சு விடாமல் கூறுவதைப் பார்த்து பாருவிற்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. அதைக் கேட்டு அவளுக்கு மூச்சுவிடக்கூட சிரமமாக இருப்பதைப் போல் இருந்தது.

கிழவன் திண்ணையின் தெற்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தான். விளக்கு வடக்குப் பக்கத்தில் இருந்ததால், மத்தாயி கிழவனைப் பார்க்கவில்லை. மத்தாயி வீட்டைத் தேடி வந்த நிமிடத்திலேயே, கிழவனுக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. ஏதாவது சொல்லி மத்தாயியை அந்த இடத்தை விட்டு இந்த நிமிடத்திலேயே விரட்டிவிட்டால் என்ன என்று அவன் மனதிற்குள் தோன்றாமல் இல்லை. இருந்தாலும் மனதிற்குள் தோன்றிய பதைபதைப்பை முழுமையாக அடக்கிக் கொண்டு அவன் அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தான்.