Lekha Books

அவள் ஒரு வேகமான எட்டுடன் என்னை நோக்கித் திரும்பி, தன் கைகளை அகல விரித்து, என் தலையை இறுக அணைத்து, எனக்கு ஒரு வெப்பம் நிறைந்த, வெறித்தனமான முத்தத்தைத் தந்தாள். அந்த நீண்ட நேரம் கொடுக்கப்பட்ட, விடைபெறும் தருணத்தில் கிடைத்த முத்தம் யாரைத் தேடுகிறது என்பது கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். ஆனால், நான் ஆர்வத்துடன் அதன் இனிமையைச் சுவைத்தேன். அது எந்தக் காலத்திலும் திரும்பவும் கிடைக்காது என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். "குட்பை... குட்பை...” நான் கூறினேன்.

அவள் என்னிடமிருந்து தன்னை வலிய பிரித்துக் கொண்டு, அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். நானும் அங்கிருந்து புறப்பட்டேன். நான் அங்கிருந்து எப்படிப்பட்ட உணர்வுகளுடன் கிளம்பினேன் என்பதை என்னால் வார்த்தைகளில் விளக்கிக் கூற முடியாது. அப்படிப்பட்ட ஒரு சூழ்நிலை மீண்டுமொருமுறை வருவதை நானே விரும்பவில்லை. அப்படிப்பட்ட ஒரு உணர்வை நான் எந்தக் காலத்திலும் அனுபவித்ததே இல்லை என்று கூறும்போது என்னை நானே அதிர்ஷ்டமில்லாதவன் என்றும் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.

நாங்கள் திரும்பவும் நகரத்திற்குச் சென்றோம். நான் அவ்வளவு சீக்கிரம் பழைய நினைவுகளை உதறி விட்டு விடவில்லை. நான் அவ்வளவு சீக்கிரம் வேலைகளில் மூழ்கி விடவும் இல்லை. என்னுடைய காயங்கள் மெதுவாக ஆற ஆரம்பித்திருந்தன. ஆனால், என் தந்தையைப் பற்றி நான் மோசமான எண்ணத்தைக் கொண்டிருக்கவில்லை. அதற்கு நேர்மாறாக, என் கண்களில் அவர் நல்லவராகவே தெரிந்தார்... மனநல நிபுணர்கள் அந்த முரண்பாட்டை தங்களால் எந்த அளவிற்கு சிறப்பாக விளக்கிக் கூறமுடியுமோ, அவர்கள் கூறட்டும். ஒருநாள் நான் ஒரு தெருவில் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தேன். வார்த்தைகளால் விவரித்துக் கூறமுடியாத அளவிற்கு எனக்கு ஒரு சந்தோஷ சூழ்நிலை உண்டானது. நான் லூஷினைப் பார்த்தேன். அவருடைய மனதில் எதையும் மறைத்து வைக்காமல் நேரடியாக பேசும் குணத்தாலும், பாதிக்கப்படாத சுயத்துவத்தாலும் நான் அவரை விரும்பினேன். இவை தவிர எனக்குள் அவர் என் அன்பைச் சம்பாதித்து விட்டிருந்தார். நான் வேகமாக அவரை நோக்கிச் சென்றேன். "ஆஹா...” அவர் புருவத்தை உயர்த்திக் கொண்டே கூறினார். "ம்” நீயா? இளைஞனே! எங்கே... நான் உன்னைப் பார்க்கிறேன். நீ எப்போதும்போல் இப்போதும் மஞ்சள் நிறத்திலேயே இருக்கிறாய். ஆனால், உன் கண்களில் பழைய அந்த உருப்படாத விஷயங்கள் இல்லை. நீ ஒரு மனிதனாகத் தெரிகிறாய். மடியில் வைத்திருக்கும் நாயாகத் தெரியவில்லை. அதுதான் நல்லது... சரி... நீ என்ன செய்கிறாய்? வேலைக்குப் போகிறாயா?” நான் ஒரு பெருமூச்சை விட்டேன். நான் அவருக்கு ஒரு பொய்யைக் கூற விரும்பவில்லை. அதே நேரத்தில்- உண்மையைக் கூறுவதற்கும் எனக்கு அவமானமாக இருந்தது.

"சரி... பரவாயில்லை...” லூஷின் தொடர்ந்து கூறினார்: "வெட்கப்படாதே. ஒரு இயல்பு வாழ்க்கையை வாழ்வது என்பதுதான் மிகப் பெரிய விஷயம்... உன்னுடைய உணர்ச்சிகளுக்கு அடிமையாக இருப்பது பெரிய விஷயமல்ல. இல்லையென்றால், உனக்கு என்ன கிடைக்கும்? அலைகளால் நீ எங்கெங்கோ இழுத்துச் செல்லப்படுவது என்பது ஒரு மோசமான விஷயம். ஒரு மனிதன் தன்னுடைய சொந்தக் கால்களில் நிற்க வேண்டும். அவனுக்கு எதுவுமே கிடைக்க வில்லையென்றாலும், ஒரு பாறையைப் பிடித்துக் கொண்டாவது... இங்கே பார்...  எனக்கு இருமல் இருக்கிறது. ம்... பைலோவ்ஸொரோவ்... அவனைப் பற்றி நீ ஏதாவது கேள்விப்பட்டாயா?”

"இல்லை... என்ன விஷயம்?”

"அவன் காணாமல் போய்விட்டான். அவனைப் பற்றி எந்த தகவலும் இல்லை. அவன் காக்கசஸுக்கு சென்றுவிட்டதாக சிலர் கூறினார்கள். உனக்கு ஒரு பாடம், இளைஞனே! நேரத்துடன் எப்படி இணைந்து செயல்படுவது, கூட்டைப் பிரித்துக் கொண்டு எப்படி வெளியேறுவது ஆகிய விஷயங்கள் தெரியாததால் வரும் வினைகள் அவை... நீ அங்கிருந்து கிளம்பி வந்தது நல்ல ஒரு விஷயம். மீண்டும் அந்த பொறியில் விழாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதை மட்டும் ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்... குட்பை...”

"நான்..” நான் நினைத்தேன்: "நான் அவளை மீண்டும் பார்க்க மாட்டேன்!” ஆனால், மீண்டுமொருமுறை ஜினைடாவைப் பார்க்கக் கூடிய சூழ்நிலை எனக்கு உண்டானது.

21

என் தந்தை தினமும் குதிரையின்மீது ஏறி சவாரிக்குச் செல்வார். அவரிடம் ஒரு அருமையான ஆங்கிலேய குதிரை இருந்தது. உறுதியான உடலமைப்பைக் கொண்டது. மெல்லிய நீளமான கழுத்து... நீளமான கால்கள்... சிறிதும் சோர்வடையாத சுறுசுறுப்பான மிருகம்... அவளுடைய பெயர் எலெக்ட்ரிக். என் தந்தையைத் தவிர, வேறு யாரும் அவள்மீது சவாரி செய்ய முடியாது. ஒருநாள் அவர் என்னிடம் ஒரு நல்ல நகைச்சுவை உணர்வுடன் வந்தார். அவரிடம் இப்படிப்பட்ட ஒரு மனநிலையை நீண்டகாலமாக நான் பார்க்கவில்லை. அவர் சவாரிக்கு தன்னை தயார்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். அதற்கான ஆடைகளைக்கூட அவர் அணிந்துவிட்டார். தன்னுடன் என்னையும் அழைத்துக் கொண்டு போகும்படி நான் அவரிடம் கூறினேன்.

"அதைவிட நாம் தவளை குதிக்கும் விளையாட்டை விளையாடிக் கொண்டிருக்கலாம். நீ என்னைப் பின்பற்றி உன்னுடைய சிலந்தியைப் போன்ற சிறிய குதிரையில் சரியாக வரமாட்டாய்.”

"சரியாகப் பின்பற்றி வருகிறேன். சவாரிக்கான என் ஆடைகளை நான் அணிந்துகொள்கிறேன்.”

"சரி... அப்படியென்றால் வா.”

நாங்கள் புறப்பட்டோம். என்னிடம் ஒரு சிறிய கறுப்பு நிற, பலசாலியான நல்ல உற்சாகத்துடன் இருக்கும் குதிரை இருந்தது. எலெக்ட்ரிக் தன்னுடைய முழுவேகத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருக்க, என்னுடைய குதிரையும் தன்னுடைய அதிகபட்ச வேகத்துடன் ஓடவேண்டும் என்பதுதான் உண்மை நிலை. எனினும், நான் அந்த அளவுக்கு பின்னால் இல்லை. என் தந்தை அளவிற்கு வேறு யாரும் குதிரைச் சவாரி செய்து நான் பார்த்ததே இல்லை. அந்த அளவுக்கு குதிரையில் அவர் மிகவும் அலட்சியமாக அமர்ந்திருப்பார்.

அவருக்குக் கீழே இருக்கும் குதிரை அந்த உண்மையை நன்கு தெரிந்தே வைத்திருக்கிறது என்பதைப் போலவும், தன்மீது அமர்ந்து சவாரி செய்யும் மனிதரை நினைத்து அது பெருமைப்பட்டுக் கொள்கிறது என்பதைப்போலவும் நமக்குத் தோன்றும். நான் எல்லா சாலைகளின் வழியாகவும் சவாரி செய்துவிட்டு, "மெய்டன்ஸ் ஃபீல்ட்”டிற்கு வந்து சேர்ந்தோம். பல வேலிகளையும் நாங்கள் தாண்டினோம். (முதலில் ஒரு பாய்ச்சல் பாய்வதற்காக நான் பயந்தேன். ஆனால், என் தந்தைக்கு கோழைகளைப் பார்த்தால் பிடிக்காது. அதனால் நான் பயப்படுவதை நிறுத்திக் கொண்டேன்.) இரண்டு முறை மாஸ்க்வா ஆற்றைக் கடந்தோம். நாங்கள் வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று மனதில் பட்டது.