Lekha Books

அவருடைய புத்துணர்ச்சி தவழ்ந்து கொண்டிருந்த அழகான முகம் அந்த நேரத்தில் எனக்கு வெறுப்பை உண்டாக்குவதாக இருந்தது. நான் அவருக்கு எந்தவித பதிலையும் கூறாமல் இருந்ததால், அவர் கிண்டல் கலந்த வெறுப்புடன் என்னையே பார்த்தார்.

"நீ இன்னும் கோபமாக இருக்கிறாயா?” அவர் தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தார்: "நீ அப்படி இருக்கவேண்டிய அவசியமே இல்லை. "மெய்க்காப்பாளர்” என்று நான் குறிப்பிடவில்லை. உனக்கு தெரியுமா? மெய்க்காப்பாளர்கள்தான் குறிப்பாக அரசிகளைப்போய் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். நீ உன்னுடைய கடமைகளை மிகவும் மோசமாக செய்து கொண்டிருக்கிறாய் என்பதை குறிப்பிடுவதற்கு என்னை அனுமதி!”

"எப்படி சொல்கிறீர்கள்?”

"மெய்க்காப்பாளர்கள் தங்களுடைய எஜமானியிடமிருந்து பிரியாமல் இருக்க வேண்டும். அவர்கள் தாங்கள் செய்ய வேண்டிய வேலைகள் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து வைத்திருக்க வேண்டும். சொல்லப்போனால்- எஜமானிகளை அவர்கள் கவனித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.” அவர் தன் குரலைத் தாழ்த்தி வைத்துக்கொண்டு மேலும் சொன்னார்: "இரவிலும் பகலிலும்...”

"நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

"நான் என்ன சொல்கிறேனா? நான் என்ன சொல்ல நினைக்கிறேனோ, அதை தெளிவாகக் கூறுகிறேன். அதுதான் என் எண்ணம். இரவிலும் பகலிலும்... பகல் நேரத்தில் அது ஒரு பெரிய விஷயமில்லை. அது சாதாரணமானது. மனிதர்கள் இயல்பாக நடப்பார்கள்.

ஆனால், இரவில்... அவர்கள் இழந்ததைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருப்பார்கள். இரவு நேரங்களில் நீ உறங்கக்கூடாது என்று நான் உனக்கு அறிவுரை கூறுகிறேன். தூங்காமல் கவனித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். உன்னுடைய அனைத்து சக்திகளையும் பயன்படுத்தி கண்காணிக்க வேண்டும். நீ ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொள்... தோட்டத்தில்... இரவு வேளையில்... நீர்வீழ்ச்சிக்கு அருகில்... அங்குதான் நீ கண்காணிக்க வேண்டும். நீ எனக்கு நன்றி சொல்வாய்...”

மாலேவ்ஸ்கி சிரித்துக் கொண்டே எனக்கு தன்னுடைய முதுகைக் காட்டினார். தான் என்னிடம் கூறிய விஷயங்களுக்காக அவர் பெரிய அளவில் முக்கியத்துவம் தந்தது மாதிரி தெரியவில்லை. சதிகள் தீட்டுவதில் அவருக்கென்று பெயர் வாங்கியிருந்தார். மனிதர்களை மிகப்பெரிய செயல்களுக்குள் இழுத்துக் கொண்டுபோய் விடுவதில் சக்தி படைத்தவர் என்ற அளவில் அவர் குறிப்பிடப்பட்டார். அப்படிப்பட்ட செயல்களை சுய உணர்வே இல்லாத நிலையில்கூட அவர் செய்வார் என்ற அளவில் அவருடைய முழு ஆளுமையும் பெரிதாக நினைக்கப்பட்டது. அவர் என்னை வெறுமனே கிண்டல் பண்ண நினைத்தார். ஆனால், அவர் உச்சரித்த ஒவ்வொரு வார்த்தையும் விஷமாக மாறி என்னுடைய நரம்புகளுக்குள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. ரத்தம் வேகமாக என் தலைக்குள் ஏறியது. "ஆ...! அதுதான்...!” நான் எனக்குள் கூறினேன்: "நல்லது! அப்படியென்றால் நான் தோட்டத்திற்குள் செல்வதற்கு காரணம் இருக்கிறது! அப்படி இருக்காது!” நான் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டேன். தொடர்ந்து என்னுடைய கை முஷ்டியால் என் நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டேன். மெதுவாகத்தான் என்றாலும், எதைக் கூறக் கூடாதோ, அதை நான் கூறியிருக்கக் கூடாது. "மாலேவ்ஸ்கியே தோட்டத்திற்குள் நுழைந்தாலும்...” நான் நினைத்தேன். (அவர் பெரும்பாலும் தற்பெருமை மேலோங்க இருப்பார். பொதுவாகவே- அவருக்கு அளவுக்கதிகமான செருக்கு குணம் இருக்கிறது.) "இல்லாவிட்டால், வேறு யாராக இருந்தாலும்... (எங்களுடைய தோட்டத்தின் வேலியின் உயரம் மிகவும் குறைவு. அதன்மீது ஏறி உள்ளே வருவது என்பதில் அப்படியொன்றும் சிரமமில்லை). எது எப்படி இருந்தாலும்- யாராவது என் கைகளில் சிக்கினால், அவர்களுக்கு அதுதான் கெட்டநேரம் என்று நினைத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான்! நான் யாரையும் என்னைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று அறிவுரை கூறவில்லை. நான் பழிவாங்கப்படலாம் என்ற உண்மையை இந்த அகில உலகத்திற்கும் துரோகம் செய்யும் பெண்ணான அவளுக்கும் (உண்மையாகவே நான் "துரோகம் செய்யும் பெண்” என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினேன்) நான் யார் என்பதை நிரூபிப்பேன்.”

நான் என்னுடைய அறைக்குத் திரும்பி வந்தேன். நான் சமீபத்தில் வாங்கிய ஆங்கில பாணியில் அமைந்த கத்தியை எழுதும் மேஜைக்கு குள்ளிருந்து வெளியே எடுத்து, அதன் கூர்மைத்தன்மையைச் சோதித்துப் பார்த்தேன். என்னுடைய புருவங்களை அமைதியாகவும் தெளிவாக தீர்மானிக்கப்பட்ட முடிவுடனும் நெற்றியைச் சுளித்துக் கொண்டே நான் அதை என் பாக்கெட்டிற்குள் வைத்தேன். அப்படிப்பட்ட காரியங்களைச் செய்வது என்னைப் பொறுத்தவரையில் பெரிய விஷயமே அல்ல என்பதைப்போலவும், இது எனக்கு முதல் முறையல்ல என்பதைப்போலவும் நான் காட்டிக் கொண்டேன். என் இதயம் கோபத்தில் மேலே எழும்பிக் கொண்டிருந்தது. அது ஒரு கல்லைப்போல கனமாக இருப்பதைப்போல உணர்ந்தேன். நாள்முழுவதும் நான் சிந்தனையுடன் உதடுகளை இறுக வைத்துக் கொண்டு, தொடர்ந்து மேலும் கீழுமாக நடந்து கொண்டிருந்தேன். பாக்கெட்டிற்குள் கையை நுழைத்து, உள்ளே இருந்த கத்தியைத் தொட்டுப் பார்த்தேன். நான் தொட்டபோது, அது சூடாக இருந்தது.

ஏதோ பயங்கரமான செயலைச் செய்வதற்காக நான் முன்கூட்டியே என்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தேன். இந்த புதிய, மனதை ஆக்ரமித்திருந்த இதற்கு முன்பு தெரிந்திராத உணர்ச்சிகள்... இன்னும் சொல்லப்போனால்... என்னை உற்சாகம்  கொள்ள வைத்தன. நான் ஜினைடாவைப் பற்றி மிகவும் அரிதாகவே நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் தொடர்ந்து அந்த இளம் நாடோடியான அலெக்கோவால் வேட்டையாடப்பட்டேன். "நீ எங்கே போகிறாய், அழகான இளம் மனிதனே? அங்கேயே இரு...” அதற்குப் பிறகு... "நீங்கள் எல்லாரும் ரத்தத்துடன் நட்பு கொண்டிருக்கிறீர்கள்... ஓ... நீ என்ன செய்து விட்டாய்? குறும்புக்காரா!” எப்படிப்பட்ட குரூரமான புன்னகையுடன் நான் அந்த "குறும்புக்காரா!” என்ற சொல்லை திரும்பவும் கூறினேன்! என் தந்தை வீட்டில் இல்லை. ஆனால், சமீபகாலமாகவே கிட்டத்தட்ட ஒரு ஊமையைப்போல அமைதியாகி விட்டிருந்த என் தாய் என்னுடைய புரிந்து கொள்ள முடியாத "ஹீரோயிசம்” வெளிப்படும் செயலைப் பார்த்து, இரவு நேர உணவு சமயத்தில் என்னிடம் சொன்னாள்: "நீ ஏன் சாப்பாட்டு கூடைக்குள் தலையை நுழைத்துக் கொண்டிருக்கும் பூனையைப்போல தடுமாறிக் கொண்டிருக்கிறாய்?” நான் அதற்கு பதில் கூறுவதற்குப் பதிலாக வெறுமனே புன்னகைக்க மட்டும் செய்தேன். அப்போது மனதிற்குள் நினைத்தேன்: "அவர்களுக்கு இந்த விஷயம் தெரிந்தால்...? மணி பதினொன்று அடித்தது. நான் என்னுடைய அறைக்குச் சென்றேன். ஆனால், ஆடைகளைக் கழற்றவில்லை. நான் நள்ளிரவு நேரத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன். இறுதியில் அது அடித்தது. "நேரம் வந்துவிட்டது!” நான் என்னுடைய பற்களுக்கு நடுவில் முணு முணுத்தேன். தொடர்ந்து என் தொண்டை வரை பொத்தான்களைப் போட்டேன். பிறகு, கழுத்துப் பகுதியை மேலே இழுத்து விட்டுக் கொண்டு, தோட்டத்திற்குள் சென்றேன்.