Lekha Books

நான் ஏற்கெனவே எந்த இடத்திலிருந்து கொண்டு கண்காணிப்பது என்பதையும் தீர்மானித்து வைத்திருந்தேன். தோட்டத்தின் எல்லையில், வேலி இருந்த இடத்தில், எங்களுடைய பகுதியையும் ஜாஸிகினின் பகுதியையும் பிரிக்கும் இடத்தில், பொதுவான சுவர் இருக்குமிடத்தில், ஒரு பைன் மரம் இருந்தது. அது மட்டும் தனியாக நின்று கொண்டிருந்தது. அதன் தாழ்வான அடர்த்தியான கிளைகளுக்கு கீழே நின்றுகொண்டு, நான் எல்லாவற்றையும் நன்கு பார்க்கலாம். இரவு நேரத்தின் இருட்டு எந்த அளவிற்கு அனுமதிக்கிறதோ, அந்த அளவிற்கு அந்த இடத்தைச் சுற்றி நடக்கக் கூடியதைப் பார்க்க முடியும். மிகவும் அருகிலேயே ஒரு கொடி இருந்தது. அது எப்போதுமே எனக்கு ஒரு புதிராக இருந்திருக்கிறது. அது ஒரு பாம்பைப்போல வேலிக்குக் கீழே சுருண்டு கிடந்தது. அங்கிருந்து கிளம்பி மேலே ஏறி, அங்கு வளைந்து தொங்கிக் கொண்டிருந்த சவுக்கின்மீது அது படர்ந்து கிடந்தது. நான் பைன் மரத்தை நோக்கி நடந்தேன். அந்த மரத்தின்மீது முதுகை வைத்து சாய்ந்து கொண்டே, நான் என்னுடைய கண்காணிக்கும் வேலையை ஆரம்பித்தேன்.

நேற்றைய இரவைப்போலவேதான் இன்றைய இரவும் இருந்தது. ஆனால், வானத்தில் கொஞ்சம் மேகங்கள் காணப்பட்டன. புதர்களின் விளிம்புகள், சொல்லப்போனால்- உயரமான மலர்கள்கூட மிகவும் தெளிவாகத் தெரிந்தன. எதிர்பார்ப்பின் ஆரம்ப நிமிடங்கள் மிகவும் புதிர் நிறைந்ததாகவும், ஏறக்குறைய பயங்கரமானதாகவும் இருந்தது. நான் என் மனதை எல்லா விஷயங்களுக்கும் தயார்படுத்தி வைத்திருந்தேன். எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று மனதிற்குள் ஒத்திகை பார்த்தேன்- பருவநிலைக்கும் இடி இடிப்பதற்கும்... "நீ எங்கே போவாய்? நின்று கொண்டே இருப்பாயா? எங்கே நின்று காட்டு... இல்லாவிட்டால் இறந்து விடுவாய்!” அல்லது வெறுமனே ஒரு அடி... ஒவ்வொரு ஓசையும், ஒவ்வொரு முணுமுணுப்பும் சலசலப்பும்... எனக்கு பயங்கரமானவையாகவும் அபூர்வமானவையாகவும் தோன்றின. நான் என்னை தயார்படுத்திக் கொண்டேன்... நான் முன்னோக்கி குனிந்தேன். ஆனால், அரைமணி நேரம் கடந்தது. ஒரு மணி நேரம் கடந்தது... என் ரத்தம் அமைதியானதாக ஆனது... குளிர்ந்தது... நான் இவ்வாறு செய்து கொண்டிருப்பது அனைத்தும் பிரயோஜனமற்ற ஒன்று என்ற புரிதல் வந்தது... சொல்லப்போனால்- நான் ஒரு சிறிய முட்டாள் என்பதை உணர்ந்தேன். மாலேவ்ஸ்கி என்னைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணிக் கொண்டிருப்பார். என்னைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டுமென்று நினைப்பார். நான் மறைந்து நின்று கொண்டிருந்த இடத்தைவிட்டு, தோட்டமெங்கும் நடந்தேன். என்னைக் கேலி செய்வதைப்போல, எந்த இடத்திலும் ஒரு சிறிய சத்தம்கூட கேட்கவில்லை. எல்லாமே மிகவும் அமைதியாக இருந்தன. இன்னும் சொல்லப்போனால்- எங்களின் நாய்கூட உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. கேட்டிற்கு அருகில் ஒரு பந்தைப்போல சுருண்டு படுத்திருந்தது. நான் பச்சை நிறத்தில் இருந்த அந்த வீட்டின் சிதிலமடைந்த பகுதிகளுக்குள் ஏறிச் சென்றேன். அங்கிருந்து எனக்கு முன்னால் தூரத்தில் தெரிந்த ஊரைப் பார்த்தேன். ஜினைடாவை நான் சந்தித்ததை நினைத்துப் பார்த்தேன்... அப்படியே கனவில் மூழ்கிவிட்டேன்.

நான் புறப்பட்டேன்... ஒரு கதவு திறக்கப்படும் "க்ரீச்” ஓசை என் காதில் விழுந்ததைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. இரண்டே நிமிடங்களில் நான் மேலே இருந்த சிதிலமடைந்த பகுதிகளுக்குள்ளிருந்து கீழே வந்து, தயார் நிலையில் நின்றேன். வேகமான, மெல்லிய, அதே நேரத்தில்- எச்சரிக்கை உணர்வு கலந்த காலடிச் சத்தங்கள் தோட்டத்தில் தெளிவாகக் கேட்டன. அவர்கள் என்னை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். "இங்கே இவன்... இங்கே இவன்... இறுதியாக...” என் இதயத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. நினைத்துப் பார்க்க முடியாத வேகத்துடன், நான் கத்தியை என்னுடைய பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து எடுத்தேன். எண்ணிப் பார்க்க முடியாத வேகத்துடன், நான் அதைத் திறந்தேன். சிவப்பு நிறத்தில் வெளிச்சங்கள் என் கண்களுக்கு முன்னால் சுற்றிச் சுற்றி வந்தன. தலையிலிருந்த மயிர்கள் பயத்தாலும் கோபத்தாலும் சிலிர்த்துக் கொண்டு நின்றன. காலடிகள் நேராக என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தன. நான் குனிந்தேன்- நான் அவரைச் சந்திப்பதற்காக முன்னோக்கி வளைந்தேன். என் கடவுளே! அவர் என் தந்தை!

அவர் தன்னை முழுமையாக ஒரு கருப்பு நிறத் துணியால் போர்த்திக் கொண்டிருந்தாலும், அவருடைய தொப்பி கீழே இறக்கப்பட்டு முகத்தை மறைத்துக் கொண்டிருந்தாலும் நான் உடனடியாக அவரை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டேன். ஓசையே உண்டாக்காமல் அவர் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். என்னை எதுவுமே மறைக்கவில்லையென்றாலும், அவர் என்னைப் பார்க்கவில்லை. ஆனால், நான் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன். என்னைச் சுருக்கிக் கொண்டிருந்தேன். எங்கே நான் தரையோடு தரையாக சப்பிப் போய் விடுவேனோ என்றுகூட கற்பனை பண்ணினேன். கொலை செய்வதற்குத் தயாராக இருந்த பொறாமை பிடித்த ஒத்தெல்லோ திடீரென்று ஒரு பள்ளிச் சிறுவனாக மாறினான். என்னுடைய தந்தையின் எதிர்பாராத வருகையைப் பார்த்து நான் அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டேன். முதலில் அவர் எங்கே இருந்து வருகிறார் என்பதை நான் கவனிக்கவில்லை.  அவர் எங்குபோய் மறைவார் என்பதும் தெரியவில்லை. நான் எனக்குள் இப்படி சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன்: "என் தந்தை எதற்காக இந்த இரவு நேரத்தில் இந்த தோட்டத்திற்குள் நடந்து வரவேண்டும்?” மீண்டும் அனைத்தும் அசைவே இல்லாமல் போனதைப்போல இருந்தது. நான் பயந்துபோய், என்னுடைய கத்தியைப் புற்களுக்குள் நழுவவிட்டேன். ஆனால், அதைப் பார்ப்பதற்குக்கூட முயலவில்லை. என்னை நினைத்து எனக்கே மிகவும் அவமானமாக இருந்தது. நான் திடீரென்று பலவீனமானவனாக ஆகிவிட்டேன். எனினும், வீட்டிற்குத் திரும்பி வரும் வழியில், அங்கிருந்த வயதான மரத்திற்குக் கீழே நான் எப்போதும் அமரக்கூடிய இடத்தில் போய் அமர்ந்து, தலையை உயர்த்தி ஜினைடாவின் சாளரத்தைப் பார்த்தேன். மங்கலான நீல நிறத்தில், இரவு நேர ஆகாயத்தால் பாய்ச்சப்பட்ட மெல்லிய வெளிச்சத்தில், சிறிய- லேசாக வெளியே தள்ளப்பட்டு காட்சியளிக்கும் சாளரத்தின் சட்டங்கள் மங்கலான நீல நிறத்தில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென்று- அவற்றின் நிறம் மாறத் தொடங்கியது. அவற்றுக்குப் பின்னால்- நான் அதைப் பார்த்தேன்... அதை தெளிவாகப் பார்த்தேன்... மெதுவாகவும் முன்னெச்சரிக்கையுடனும் ஒரு வெள்ளை உருவம் கீழே இறங்கி வந்து நின்றது... கீழே இறங்கி, சரியாக சாளரத்தின் சட்டத்தில்... அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தது.

"அது ஏன் அப்படி நடக்க வேண்டும்?” நான் மீண்டும் என்னுடைய அறைக்குள் இருப்பதைத் தெரிந்து கொண்டபோது நான் உரத்த குரலில்- கிட்டத்தட்ட என்னையே அறியாமல் சொன்னேன்: "ஒரு கனவு... ஒரு வாய்ப்பு... அல்லது...” என் தலைக்குள் உடனடியாக ஓடிக் கொண்டிருந்த கற்பனைகள் புதியனவாகவும் வினோதமானவையாகவும் நான் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவையாகவும் இருந்தன.