Lekha Books

நாங்கள்  சீக்கிரமே பிரிந்துவிட்டோம். ஒரு கனவு நிலையைப் போன்ற ஒரு உணர்வு ஜினைடாவை வந்து ஆக்கிரமித்து விட்டிருப்பதைப்போல தோன்றியது. வயதான இளவரசி தனக்கு தலைவலி வந்திருப்பதாக தகவல் அனுப்பியிருந்தாள். நிர்மாட்ஸ்கி தனக்கு வந்திருக்கும் மூட்டுவலி நோயைப் பற்றி கூறினார்.

என்னால் நீண்ட நேரத்திற்கு தூங்க முடியவில்லை. ஜினைடாவின் கதையில் நான் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டுவிட்டேன். "அதில் ஏதாவது அடையாளம் தொக்கி இருக்குமா?” நான் எனக்குள் கேட்டுக் கொண்டேன்: "யாரைப் பற்றி... அவள் எதைப்பற்றி குறிப்பிடுகிறாள்? அப்படி உண்மையிலேயே குறிப்பிட்டுக் கூறும் அளவிற்கு ஏதாவது இருக்கும்பட்சம்... எப்படி ஒரு நபரின் மனதைப் புரிந்து கொள்வது? இல்லை... இல்லை... அப்படி இருக்காது...” நான் முணுமுணுத்தேன். ஒரு பக்கம் இருந்த கன்னத்திற்கு பதிலாக இன்னொரு கன்னத்தைத் திருப்பிக் கொண்டேன். ஆனால், தன் கதையைக் கூறும்போது, ஜினைடாவின் முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளை நான் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன். நெஸ்க்குட்ச்னி தோட்டத்தில் லூஷினிடமிருந்து வெளிப்பட்ட ஆச்சரியத்தை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். என்னைப் பார்த்ததும் அவளிடம் உண்டான திடீர் மாற்றத்தையும் நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் குழப்பமான நிலைமையில் மாட்டிக் கொண்டு விட்டிருந்தேன். "அவன் யாராக இருக்கும்?” அந்த இருட்டு வேளையில் இந்த மூன்று சொற்களும் என் கண்களுக்கு முன்னால் வந்து நின்று கொண்டிருந்தன. ஒரு இனம்புரியாத மேகம் எனக்கு முன்னால் பரவிக் கொண்டிருப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. நான் அதன் பாதிப்பை உணர்ந்தேன். அது உடைந்து பிரிந்து செல்வதற்காக நான் காத்திருந்தேன். சமீபகாலமாக நான் பலவகையான விஷயங்களுக்கும் நன்கு பழகிப்போய் விட்டிருந்தேன். ஜாஸிகினின் இல்லத்தில் நான் பார்த்த பலவற்றிலிருந்து நான் எவ்வளவோ கற்றுக் கொண்டிருந்தேன்.

அவர்களுடைய ஒழுங்கற்ற போக்குகள், எரிந்துபோன மெழுகுவர்த்தி முனைகள், உடைந்த கத்திகளும் முள்களும், முணுமுணுத்துக் கொண்டிருக்கும் வோனிஃபேட்டி, அழுக்கடைந்த பணியாட்கள், வயதான இளவரசியின் நடவடிக்கைகள்- இவை அனைத்தும் உள்ள அவர்களுடைய வினோதமான வாழ்க்கை என்னைப் பெரிதாக பாதிக்கவில்லை... ஆனால், இப்போது நான் மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் ஜினைடாவைப் பற்றிய மங்கலான ஞாபகங்கள்... இது எனக்குப் பழக்கமே இல்லை... "ஒரு சாகசப் பெண்!” என் தாய் அவளைப் பற்றி ஒருநாள் சொன்னாள். ஒரு சாகசப் பெண்- அவள், நான் வழிபடும் பெண்- என் தேவதை! அந்த வார்த்தை என்னைக் குத்தி துளைப்பதைப்போல இருந்தது. நான் அதிலிருந்து தப்பிக்க முயற்சி செய்து, தலையணைக்குள் அபயம் தேடினேன். நான் ஒரு புரிந்து கொள்ள முடியாத நிலையில் இருந்தேன். நான் எதைச் செய்வதற்கு சம்மதிக்கவில்லை? நீர்வீழ்ச்சிக்கு அருகிலிருந்த அந்த அதிர்ஷ்டசாலி மனிதன் அளவிற்கு நான் வேறு எதைச் செய்யவில்லை? என் ரத்தம் நெருப்பில் இருப்பதைப்போல இருந்தது... அது எனக்குள் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. "அந்த தோட்டம்... அந்த நீர்வீழ்ச்சி...” நான் மனதில் நினைத்தேன்: "நான் தோட்டத்திற்குள் செல்வேன்.” நான் வேகமாக ஆடையை எடுத்து அணிந்து கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன். இரவு மிகவும் இருட்டாக இருந்தது. மரங்கள் அவ்வப்போது முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தன. வானத்திலிருந்து ஒரு மெல்லிய குளிர்ந்த காற்று கீழ்நோக்கி இறங்கி வீசிக்கொண்டிருந்தது. தோட்டத்திற்குள் இருந்த சமையலறைக்குள்ளிருந்து ஒருவகையான எண்ணெய் வாசனை வந்து கொண்டிருந்தது. நான் எல்லா பாதைகளிலும் நடந்தேன். என்னுடைய கால்கள் உண்டாக்கிய மெல்லிய ஓசைகள் என்னைக் குழப்பத்திற்குள்ளாக்கி ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்தன. நான் அங்கேயே நின்றேன்... காத்திருந்தேன்... என்னுடைய இதயம் வேகமாகவும் சத்தமாகவும் துடிப்பதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். இறுதியில் நான் வேலியின் அருகில் சென்று, அங்கிருந்த ஒல்லியான இரும்புத் துண்டின் மீது சாய்ந்து நின்றேன். திடீரென்று... அல்லது என் கற்பனையாகக்கூட இருக்கலாம்... ஒரு பெண்ணின் உருவம் தோன்றியது... என்னிடமிருந்து சில அடிகளுக்கு முன்னால்... நான் சிரமப்பட்டு  என் கண்களால் ஆர்வத்துடன் இருட்டுக்குள் ஊடுருவிப் பார்த்தேன். என் மூச்சை நான் நிறுத்தினேன். அது என்ன? காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்கிறேனா? அல்லது அது திரும்பவும் என்னுடைய இதயத்தின் துடிப்புகளா? "இங்கே இருப்பது யார்?” நான் தடுமாற்றத்துடன் கேட்டேன்- வெளியே கேட்காத அளவிற்கு. மீண்டும் அது என்ன? ஒரு மெல்லிய சிரிப்பு. அல்லது இலைகளுக்கு மத்தியில் ஒரு சலசலப்பு... அல்லது என் காதில் ஒரு பெருமூச்சு...? நான் பயந்துபோய் விட்டேன். "இங்கே இருப்பது யார்?” நான் இதே கேள்வியை மேலும் மென்மையாகக் கேட்டேன். ஒரு நிமிட நேரம் காற்று பலமாக வீசியது. வானத்தில் ஒரு கற்றை நெருப்பு தோன்றியது. ஒரு நட்சத்திரம் கீழே விழுந்து கொண்டிருந்தது. "ஜினைடா?” நான் அழைக்க விரும்பினேன். ஆனால், என் உதடுகளுக்குள்ளேயே வார்த்தை இறந்துவிட்டது. என்னைச் சுற்றிலும் இருந்த அனைத்தும் சலனமில்லாமல் நின்று விட்டதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. நள்ளிரவு நேரத்தில் பொதுவாக அப்படித்தான் நான் உணர்வேன். வெட்டுக்கிளிகள்கூட தங்களுடைய இரைச்சல் சத்தத்தை மரங்களில் நிறுத்திக் கொண்டன- ஒரு ஜன்னல் மட்டும் எங்கோ "க்ரீச்”சிட்டுக் கொண்டிருந்தது. நான் நின்றேன்... நின்றேன்... பிறகு என்னுடைய அறைக்குத் திரும்பிச் சென்றுவிட்டேன்- என்னுடைய குளிர்ந்துபோய் காணப்பட்ட படுக்கைக்கு. ஒரு இனம் புரியாத உணர்ச்சியை நான் அனுபவித்தேன். நான் ஒரு புதிரான இடத்திற்குப் போனதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. நான் தனிமையில் விடப்பட்டவனைப்போல உணர்ந்தேன். மற்றவர்களின் சந்தோஷங்களை மிகவும் நெருக்கமாக நான் கடந்து சென்றதைப் போல எனக்கு தோன்றியது.

17

மறுநாள் நான் கடந்து கொண்டிருக்கும் ஜினைடாவை நொடி நேரத்திற்குப் பார்த்தேன். அவ்வளவுதான். அவள் ஒரு வாடகை வண்டியில் வயதான இளவரசியுடன் சேர்ந்து எங்கோ போய்க் கொண்டிருந்தாள். ஆனால், நான் லூஷினைப் பார்த்தேன். அவர் எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் எனக்கும் மாலேவ்ஸ்கிக்கும் வாழ்த்து கூறிக் கொண்டிருந்தார். அந்த இளைஞர் முணுமுணுத்துக் கொண்டே என்னிடம் பாசத்துடன் பேச ஆரம்பித்தார். அங்கு வந்து கொண்டிருந்த மனிதர்களில், அவர் மட்டுமே எங்கள் வீட்டிற்குள் நுழைவதில் வெற்றி பெற்றவராக இருந்தார். சொல்லப்போனால்- அவர் என் தாயின் மனதைக் கவர்ந்து விட்டார். என் தந்தை அவருடன் பேசுவதில்லை. அவரை மிகவும் கீழ்த்தரமாக- இன்னும் சொல்லப்போனால்- அவமானப்படுத்துகிற அளவிற்கு என் தந்தை நடத்தினார்.

"ஆ... மெய்க்காப்பாளரே!” மாலேவ்ஸ்கி ஆரம்பித்தார். "உன்னை சந்திப்பதில் எனக்கு மிகவும் சந்தோஷம். உன்னுடைய அன்பான அரசி என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாள்?”