Lekha Books

"வா... அது என்னுடைய விஷயம். காட்டு மனிதனே! அந்த விஷயத்தைப் பற்றி நான் ப்யோர்வாசிலிவிட்சிடம் விசாரித்துக் கொள்கிறேன்.” (என்னுடைய தந்தையின் பெயர்தான் ப்யோர்வாசிலிவிட்ச்). அவருடைய பெயரை இந்த அளவிற்கு மென்மையாகவும், சர்வ சாதாரணமாகவும் அவள் உச்சரித்ததைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சரியம் உண்டானது. அவர் அவளுக்காக அந்த உதவியைக் கட்டாயம் செய்வார் என்று அவள் முழுமையான நம்பிக்கையுடன் இருப்பதைப்போல அவளின் செயல் இருந்தது.

"தாராளமாக... அப்படியென்றால் நீ அவருடன் வெளியே குதிரைச் சவாரி செய்யலாம் என்று நினைத்திருக்கிறாயா?”

"நான் அவருடன் போகிறேனா இல்லாவிட்டால் வேறு யாருடனாவது போகிறேனா என்பது உன்னுடைய விஷயம் அல்ல. எப்படிப் பார்த்தாலும்... நிச்சயம் உன்னுடன் இல்லை!”

"என்னுடன் இல்லை...” பைலோவ்ஸொரோவ் அதையே திரும்பச் சொன்னான்: "உன் விருப்பப்படி நடக்கட்டும்... சரி... உனக்காக நான் குதிரையைக் கண்டுபிடிக்கிறேன்!”

"சரி... இப்போது ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்தில் வைத்துக்கொள். ஏதாவது கிழட்டுப் பசுவை அனுப்பி வைத்துவிடாதே. நான் குதிரையின்மீது ஏறி மிகவும் வேகமாகப் பாய்ந்து செல்ல திட்டமிட்டிருக்கிறேன் என்பதை முன்கூட்டியே கூறி விடுகிறேன்!”

"எப்படி வேண்டுமானாலும் வேகமாக குதிரைமீது ஏறி பாய்ந்து செல்... யாருடன்? நீ சவாரி செய்யப்போவது மாலேவ்ஸ்கியுடனா?”

"ஏன், அவருடன் சவாரி செய்யக்கூடாதா? வா... அமைதியாக இரு...” அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: "என்னையே அப்படி வெறித்துப் பார்க்காதே. நான் உன்னையும் அழைத்துச் செல்வேன். உனக்கே தெரியும்- இப்போது என் மனதில் இருப்பது மாலேவ்ஸ்கி... சரியா?” அவள் தன் தலையை ஆட்டினாள்.

"நீ என்னை தேற்றுவதற்காக அப்படிக் கூறுகிறாய்...” பைலோவ் ஸொரோவ் முனகினான்.

ஜினைடா பாதி கண்களை மூடியிருந்தாள். "இது உனக்கு ஆறுதலாக இருக்கிறதா? ஊ... ஊ.. ஊ...” அவள் வேறு எந்த  வார்த்தையும் கிடைக்கவில்லை என்பதைப்போல இறுதியாகச் சொன்னாள்: "நீ... மிஸ்டர் வ்லாடிமிர், எங்களுடன் நீயும் வருகிறாயா?”

"எனக்கு விருப்பமில்லை... ஒரு பெரிய கூட்டத்துடன்..” நான் என் கண்களை உயர்த்தாமலேயே சொன்னேன்.

"ஒரு தனி உலகத்தை விரும்புகிறாயா? சரி... சுதந்திரத்தை விரும்புவர்களுக்கு சுதந்திரம்... ஞானிகளுக்கு சொர்க்கம்...” அவள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டுக்கொண்டே சொன்னாள்: "பைலோவ்ஸொரோவ், நீ கிளம்பு... உன் வேலையைப் பார். நாளைக்கு எனக்கு ஒரு குதிரை கட்டாயம் வேண்டும்.”

"ஓ... பணம் எங்கிருந்து வரும்?” வயதான இளவரசி கேட்டாள். அதைக்கேட்டு ஜினைடா கோபத்துடன் சொன்னாள்: "நான் அதை உங்களிடம் கேட்க மாட்டேன். பைலோவ்ஸொரோவ் என்னை நம்புவார்.”

"அவன் உன்னை நம்புவான்... அவன் நம்புவானா?” வயதான இளவரசி முணுமுணுத்தாள். அடுத்த நிமிடம் அவள் உரத்த குரலில் கத்தினாள்: "துனியாஷ்கா!”

"அம்மா, நான் உங்களுக்கு ஓசை உண்டாக்குவதற்கு ஒரு "பெல்” தந்திருக்கிறேன்...” ஜினைடா சொன்னாள்.

"துனியாஷ்கா!” கிழவி மீண்டும் சொன்னாள்.

பைலோவ்ஸொரோவ் புறப்பட்டான். நான் அவனுடன் சேர்ந்து வெளியேறினேன். என்னைத் தடுப்பதற்கு ஜினைடா முயற்சிக்கவே இல்லை.

14

மறுநாள் நான் சீக்கிரமே எழுந்து ஒரு குச்சியை வெட்டி கையில் வைத்துக்கொண்டு நகரத்தின் கேட்டுகளைத் தாண்டி சென்றேன். என் மனதிற்குள் இருந்த கவலைகளின் காரணமாக நான் நடந்து செல்லலாம் என்று நினைத்தேன். அது ஒரு அழகான நாளாக இருந்தது. நல்ல பிரகாசம் இருந்தது. அதிகமான வெப்பம் இல்லை. ஒரு மென்மையான காற்று பூமிக்கு மேலே சிறிய ஓசைகளை உண்டாக்கிக் கொண்டு, எல்லாவற்றையும் லேசாக ஆடச் செய்து கொண்டு, அதேநேரத்தில்- எதையும் தொந்தரவு செய்யாமல் வீசிக் கொண்டிருந்தது. நான் மலைகளின்மீதும் மரங்களுக்கு மத்தியிலும் நீண்ட நேரம் உலாவிக்கொண்டிருந்தேன். நான் சந்தோஷத்தை உணரவில்லை. கவலையில் மூழ்கிக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் தான் நான் வீட்டை விட்டே வெளியேறினேன். ஆனால், இளமை, அருமையான காலநிலை, புத்தம்புது காற்று, வேகமான அசைவுகளால் உண்டான சந்தோஷம், இனிய சூழ்நிலை, ஒரு அமைதியான மூலையில் அடர்த்தியாக இருந்த புற்களின்மீது படுத்திருந்தது- இவை எல்லாம் அதை வென்றுவிட்டன. எப்போதும் மறக்க முடியாத அந்த வார்த்தைகளைப் பற்றிய நினைவுகள், அந்த முத்தங்கள்- இவை மீண்டும் என் மனதில் வேகமாக வந்து மோதிக் கொண்டிருந்தன. எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் ஜினைடா என்னுடைய தைரியத்திற்கும், ஹீரோயிசத்திற்கும் நேர்மையாக இருப்பதில் தவறு செய்யமாட்டாள் என்பதை நினைத்துப் பார்க்கும்போது இனிமையாக இருந்தது. "என்னைவிட அவளுக்கு மற்றவர்கள் மேலானவர்களாகத் தோன்றலாம்.” நான் மனதிற்குள் நினைத்தேன்: "அவர்கள் அப்படியே இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். ஆனால், மற்றவர்கள் தாங்கள் என்ன செய்யப் போகிறோம் என்பதைத்தான் கூறமுடியும். நான் அதைச் செய்துவிட்டேன். அவளுக்காக நான் செய்வதற்கு இதற்குமேல் வேறு என்ன இருக்கிறது?” என்னுடைய கற்பனை நீண்டு கொண்டிருந்தது. பகைவர்களின் கைகளிலிருந்து அவளை நான் எப்படி காப்பாற்றுவேன் என்பதை நான் எனக்குள் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். சிறையிலிருந்து பலத்தை பயன்படுத்தி, ரத்தம் சொட்டச் சொட்ட நான் எப்படி விடுதலையடையச் செய்து வெளியே கொண்டு வந்து, அவளின் பாதங்களில் ஓய்வெடுப்பேன் என்பதை நினைத்துப் பார்த்தேன். எங்களுடைய வரவேற்பறையில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு ஓவியத்தை நான் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன். மலேக்- அடேல் மாட்டில்டாவைத் தூக்கிக் கொண்டு செல்வது- ஆனால், அந்த நேரத்தில் என்னுடைய கவனத்தை ஒரு மரங்கொத்திப் பறவை ஈர்த்துவிட்டது. அது அங்கிருந்த ஒரு பிர்ச் மரத்தின் மெல்லிய தண்டில் சுறுசுறுப்பாக ஏறி, என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் பின்னால் இருந்தவாறு எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. முதலில் வலது பக்கம் பார்த்தது. பிறகு இடது பக்கம் பார்த்தது. பேஸ் வயலினுக்குப் பின்னால் இருக்கும் இசைக் கலைஞனை அது ஞாபகப்படுத்தியது.

அப்போது நான் "வெள்ளை நிற பனியைப் பற்றி அல்ல” என்ற பாடலைப் பாடினேன். அதிலிருந்து அந்த காலகட்டத்தில் எல்லாருக்கும் நன்கு தெரிந்த ஒரு பாடலுக்குத் தாவினேன். "நான் உனக்காகக் காத்திருக்கிறேன்- குளிர்காற்று வீசிக்கொண்டிருக்கும் நிமிடத்தில்” என்பதே அந்தப் பாடல். தொடர்ந்து நான் உரத்த       குரலில் யெர்மார்க், ஹோம்யாகோவ்வின் சோக சம்பவத்தின்போது நட்சத்திரங்களிடம் பேசியதைக் கூற ஆரம்பித்தேன். உணர்ச்சிகள் கொப்பளிக்கும் வண்ணம் நானே சொந்தத்தில் எனக்குள் மெட்டுபோடும் ஒரு முயற்சியையும் செய்தேன். அந்த வரியையும் கண்டுபிடித்துவிட்டேன். ஒவ்வொரு பாடலும் இப்படி முடிவது மாதிரி: "ஓ ஜினைடா... ஜினைடா...!” ஆனால், அதற்குமேல் அதில் எதுவும் கிடைக்கவில்லை.