Lekha Books

அந்தச் சுவர் கிட்டத்தட்ட பதினான்கு அடி உயரத்தைக் கொண்டது. நான் நேராக தரையில் வந்து சேர்ந்தேன். ஆனால், அதில் அதிர்ச்சி தரக்கூடிய விஷயமோ மிகப் பெரியது. என்னால் சாலையில் பாதத்தைச் சரியாக பதிக்க முடியவில்லை. நான் கீழே விழுந்தேன். ஒரு நிமிட நேரம் மயக்க மடைந்து விட்டேன்.

நான் மீண்டும் முன்பு இருந்த நிலைக்குவர முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தபோது, கண்களைத் திறக்காமலேயே, ஜினைடா எனக்கு அருகில் இருப்பதை உணர்ந்தேன். "என் அன்பு பையனே...” அவள் எனக்கு மேலே வளைந்து கொண்டு கூறினாள். அவளுடைய குரலில் குறிப்பிடத்தக்க மென்மைத்தனம் கலந்திருந்தது. "நீ எப்படி நடந்தாய்? நீ எப்படி கீழ்ப்படிந்து நடந்தாய்? நான் உன்னை காதலிக்கிறேன் என்ற விஷயம் உனக்குத் தெரியும். எழுந்திரு...”

அவளுடைய மார்பகம் எனக்கு மிகவும் அருகில் உயர்ந்து தாழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அவளுடைய கைகள் என்னுடைய தலையைத் தடவிக் கொண்டிருந்தன. திடீரென்று... அந்த நிமிடம் என்னுடைய உணர்வுகள் எப்படி இருந்திருக்கும்? அவளுடைய மென்மையான, புத்தம்புது உதடுகள் என்னுடைய முகத்தை முத்தங்களைக் கொண்டு மறைத்தன... அவை என்னுடைய உதடுகளைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தன. அதற்குப் பிறகு என்னுடைய முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளை வைத்து நான் சுயஉணர்விற்குத் திரும்பிவந்து விட்டேன் என்பதைப் புரிந்து கொண்டாள். இருப்பினும், அப்போதும் நான் என் கண்களை மூடிக்கொண்டுதான் இருந்தேன். அவள் வேகமாக எழுந்து கொண்டே சொன்னாள்: "வா, எழுந்திரு.. குறும்புக்கார பையா... முட்டாள்... நீ ஏன் தூசியில் விழுந்து கிடக்கிறாய்?” நான் எழுந்தேன். "என்னுடைய சிறிய குடையை என்னிடம் கொடு” ஜினைடா சொன்னாள்:

"நான் அதை வேறு எங்காவது வீசி எறிகிறேன். இந்த மாதிரி என்னையே வெறித்துப் பார்க்காதே. எந்த அளவிற்கு கேலியாகவும் முட்டாள்தனமாகவும் இருக்கிறது! நீ காயப்படவில்லை... இல்லையா? குப்பைமேனி செடிகளால் பாதிக்கப்பட்டாய்... நான் சொல்லட்டுமா? என்னையே முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்காதே. நான் சொல்கிறேன்... ஆனால், அவன் புரிந்து கொள்ளவே இல்லை...

அவன் பதில் கூறுவதே இல்லை...” தொடர்ந்து அவள் தனக்குத்தானே கூறிக்கொள்வதைப்போல கூறினாள்: "வீட்டிற்குச் செல், மிஸ்டர் வ்லாடிமிர். உடலை நன்றாக சுத்தம் செய்... என்னைப் பின்பற்றி வரவேண்டும் என்று நினைக்காதே. இல்லாவிட்டால் நான் மிகவும் கோபத்திற்கு ஆளாகிவிடுவேன்... திரும்பவும் எந்த சமயத்திலும் பின்னால் வரவேண்டும் என்று நினைக்காதே...”

அவள் தான் சொல்லிக் கொண்டிருந்த வார்த்தையைக்கூட முடிக்கவில்லை. அதற்குள் மிகவும் வேகமாக அங்கிருந்து நடந்து சென்றுவிட்டாள். நான் சாலையின் ஓரத்தில் அமர்ந்து கொண்டிருந்தேன். என் கால்கள் எனக்கு ஒத்துழைப்பு அளிக்கவில்லை. குப்பைமேனி என் கைகளைக் குத்திவிட்டிருந்தன. என் முதுகு பலமாக வலித்தது. தலை சுற்றுவதைப்போல இருந்தது. ஆனால், நான் சந்தித்த சுகமான அனுபவம் இன்னொரு முறை என் வாழ்க்கையில் வரப்போவதில்லை. அது என்னுடைய நரம்புகளில் ஒரு இனிய வலியாக மாறியது. அது இறுதியில் என்னுடைய சந்தோஷமான குதித்தல்களிலும், துள்ளல்களிலும், உரத்த கத்தல்களிலும் வெளிப்பட்டது. ஆமாம்... நான் இன்னும் ஒரு குழந்தையாகவே இருந்தேன்.

13

அன்று முழுவதும் நான் மிகவும் கர்வம் கொண்டவனாகவும், மனம் லேசாகிவிட்ட மனிதனாகவும் இருந்தேன். ஜினைடா முத்தங்களைத் தந்த உணர்வை என் முகத்தில் தொடர்ந்து நான் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தேன். அவள் கூறிய ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் சந்தோஷப் பெருமிதத்துடன் நான் மனதில் திரும்பத் திரும்ப நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் சந்திக்க வேண்டும் என்றே மனதில் நினைத்திராத அவள் அளித்த இந்த புதிய உணர்வுகளையும், எதிர்பாராமல் வந்து சேர்ந்த மகிழ்ச்சியையும் நான் இறுக அணைத்துக் கொண்டேன். உடனடியாக விதியிடம் சென்று, "நான் இப்போதே போகிறேன். இறுதியாக ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சை விட்டுவிட்டு இறந்து விடுகிறேன்” என்று கூறவேண்டும்போல எனக்குத் தோன்றியது. ஆனால், மறுநாள் அந்த கட்டடத்திற்குள் நுழைந்தபோது, நான் மிகுந்த பதைபதைப்பை அடைந்தேன். நான் அதை மரியாதைக்குரிய தன்னம்பிக்கை உணர்விற்குப் பின்னால் மறைத்து வைக்க முயன்றேன். ஒரு பக்குவப்பட்ட மனிதன் தன் மனதில் இருக்கும் தைரியத்தை எப்படி யாருக்கும் தெரியாமல் மறைத்து வைத்திருப்பானோ, அப்படிப்பட்ட ஒருவனாக நான் நடந்துகொண்டேன். ஜினைடா என்னை மிகவும் சாதாரணமாக வரவேற்றாள். அவளிடம் எந்தவிதமான உணர்ச்சி வெளிப்பாடும் இல்லை. அவள் சாதாரணமாக தன் கையை என்னுடன் குலுக்கி என்னைப் பார்த்து நான் ஏன் கருப்பு, நீல நிறங்களில் ஆடைகள் அணியவில்லை என்று கேட்டாள். என்னுடைய முழு தன்னம்பிக்கை உணர்வும், புரியாத புதிரைப் போன்றிருந்த அடையாளங்களும் உடனடியாக மறைந்து போயின. அத்துடன் என்னுடைய பதைபதைப்பும்.

அதே நேரத்தில்- நான் எதையும் குறிப்பிட்டுக் கூறும் அளவிற்கு பெரிதாக எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால், ஜினைடாவின் செயலைப் பார்க்கும்போது, ஒரு வாளி குளிர்ந்த நீரைக் கொண்டு வந்து என் மீது ஊற்றியதைப்போல இருந்தது. அவளுடைய கண்களில் நான் ஒரு குழந்தையாகத் தெரிவதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது.

அதுதான் தாங்கிக் கொள்ள முடியாத ஒரு விஷயமாக இருந்தது! ஜினைடா அறைக்குள் இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தாள். என்னைப் பார்த்து ஒரு சிறிய புன்னகையை- எப்போதெல்லாம் அவள் என் கண்களைச் சந்திக்கிறாளோ, அப்போதெல்லாம் தவழ விட்டாள். ஆனால், அவளுடைய சிந்தனைகளோ எங்கோ தூரத்தில் இருந்தன. அதை என்னால் தெளிவாகப் பார்க்க முடிந்தது. "நேற்று எனக்குள் என்ன நடந்தது என்பதைப் பற்றி நான் கூற ஆரம்பிக்கட்டுமா?” நான் நினைத்தேன்: "அவளிடமே கேட்க வேண்டும். அவள் அந்த அளவிற்கு வேகமாக எங்கே போய்க் கொண்டிருந்தாள்? அதை கட்டாயம் கண்டுபிடித்தே ஆகவேண்டும்...” ஆனால், ஒரு விரக்தி உணர்வுடன், நான் வெறுமனே நடந்து ஒரு மூலையில் போய் உட்கார்ந்து விட்டேன்.

பைலோவ்ஸொரோவ் அறைக்குள் வந்தான். அவனைப் பார்க்கும் போது எனக்கு ஒரு நிம்மதி வந்தது.

"உனக்கு ஒரு அமைதியான குதிரையைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்க என்னால் முடியவில்லை.” அவன் தழுதழுத்த குரலில் சொன்னான்: "ஃப்ரெய்டாக் ஒரு குதிரையைப் பற்றி சொன்னான். ஆனால், அதன்மீது எனக்கு நம்பிக்கை வரவில்லை. எனக்கு பயமாக இருக்கிறது.”

"நீ எதற்கு பயப்படவேண்டும்? என்னை விசாரித்து தெரிந்து கொள்வதற்கு அனுமதி...”

"நான் ஏன் பயப்படுகிறேனா? ஏன்? உனக்கு எப்படி குதிரைச் சவாரி செய்வது என்பதே தெரியாது. கடவுள்தான் நம்மைக் காப்பாற்ற வேண்டும். எது வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம்! திடீரென்று உனக்கு ஏன் இப்படியொரு அதிரடி எண்ணம் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது?”