Lekha Books

"நீ அவளை மறந்து விட்டாயா? நாம் எல்லாருமே காதலித்தோமே! நீயும்கூடத்தான்... அந்த இளம் இளவரசி ஜாஸிகின்... நெஸ்க்குட்ச்னி தோட்டத்திற்கு மத்தியில் இருந்த அந்த பண்ணை வீடு உனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கிறதா?”

"அவள் டால்ஸ்கியைத் திருமணம் செய்திருக்கிறாளா?”

"ஆமாம்...”

"அவள் இங்கேயா இருக்கிறாள்? இந்த தியேட்டரிலா?”

"இல்லை... ஆனால், அவள் பீட்டர்ஸ் பர்க்கில் இருக்கிறாள். சில நாட்களுக்கு முன்னால் அவள் இங்கே வந்தாள். அவள் வெளி நாட்டுக்குச் செல்லப் போகிறாள்.”

"அவளுடைய கணவன் எப்படிப் பட்டவன்?” நான் கேட்டேன்.

"ஒரு அருமையான மனிதன்! நிறைய சொத்துகள் இருக்கின்றன. மாஸ்கோவில் அவன் என்னுடைய நண்பனாக இருந்தவன்... நீ தெரிந்து கொண்டிருப்பாய்... அந்த மிகப்பெரிய சம்பவத்திற்கு பிறகு... நீ எல்லா விஷயங்களையும் கட்டாயம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். (மெய்டனோவ் அர்த்தத்துடன் புன்னகைத்தார்). ஒரு நல்ல திருமணத்தைச் செய்து கொள்வது என்பது அவளைப் பொறுத்தவரையில், ஒரு சாதாரண விஷயமல்ல. ஆனால், அவளுடைய புத்திசாலித்தனத்தின் காரணமாக எல்லாமே நடந்தது. போய் அவளைப் பார். உன்னைப் பார்த்தால், அவள் சந்தோஷப்படுவாள். அவள் எப்போதும் இருப்பதைவிட மிகவும் அழகாக இருக்கிறாள்.”

மெய்டனோவ் ஜினைடாவின் முகவரியை என்னிடம் தந்தார்.

அவள் ஹோட்டல் டீமட்டில் தங்கியிருக்கிறாள். பழைய நினைவுகள் என் மனதிற்குள் வலம் வந்தன. மறுநாளே என்னுடைய முன்னாள் "நெருப்புக் கொழுந்”தைப் போய் பார்த்துவிடுவது என்று முடிவெடுத்தேன். ஆனால், சில வேலைகள் அது நடக்காமல் தடுத்துவிட்டன. ஒரு வாரம் கடந்தது. அதற்குப் பிறகு இன்னொரு வாரம்... இறுதியில் நான் ஹோட்டல் டீமட்டிற்குச் சென்று மேடம் டால்ஸ்கியைப் பற்றி விசாரித்தபோது, எனக்குத் தெரியவந்தது- நான்கு நாட்களுக்கு முன்னால், அவள் மரணத்தைத் தழுவி விட்டாள். கிட்டதட்ட திடீரென்று... பிரசவத்தின்போது...

என் இதயத்தில் குத்து விழுந்ததைப்போல நான் உணர்ந்தேன். நான் அவளைப் பார்த்திருக்கலாம். அவளைப் பார்க்கவேயில்லை. அவளை எந்தச் சமயத்திலும் இனி பார்க்கவே முடியாது- இந்த கசப்பான மன ஓட்டம் பலமாக என்னைத் தாக்கி நிலைகுலையச் செய்து கொண்டிருந்தது. "அவள் இறந்துவிட்டாள்!” நான் திரும்பத் திரும்ப கூறிக்கொண்டிருந்தேன். முட்டாள்தனமாக அங்கிருந்த பணியாளையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் மெதுவாக தெருவிற்கு மீண்டும் திரும்பி வந்து, எங்கே போகிறேன் என்றே தெரியாமல் நடந்துபோய்க் கொண்டிருந்தேன். கடந்த காலங்கள் மேலே எழுந்து அந்த நிமிடமே தலையை உயர்த்திக் கொண்டு எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்தன. இதுதான் இறுதி முடிவு... இந்த இலக்கை அடைவதற்குத்தான் அந்த இளம், அழகான, அறிவாளித்தனம் நிறைந்த வாழ்க்கை பாடுபட்டிருக்கிறது! அனைத்திலும் அவசரம்! ஆரவாரம்! நான் அதைப் பற்றிய சிந்தனையில் மூழ்கினேன். நான் அந்த அழகான தோற்றங்களை மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன். அந்தக் கண்கள், அந்தச் சிறிய பெட்டியில் இருந்த சுருள் முடிகள், ஈரமான மண்ணுக்குக் கீழே இருக்கும் இருட்டு... அங்கே கிடந்து கொண்டு... என்னைவிட அதிக தூரத்தில் இல்லாமல்... ஆனால், நான் இன்னும் உயிருடன் வாழ்ந்து கொண்டு... சொல்லப்போனால்- என் தந்தையிடமிருந்து சில அடிகள் தள்ளி... நான் எல்லாவற்றையும் நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் என் கற்பனையைச் சிரமப்பட்டு தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன். இந்த வரிகள்:

"உதடுகளிலிருந்து, அவளின் மரணத்திற்கு மாறாக, நான் கேட்டேன். மாறாக, நான் கவனித்தேன்...”

அவை என் இதயத்தில் எதிரொலித்துக் கொண்டிருந்தன. ஓ இளமையே! இளமையே! நீ எதைப் பற்றியும் சிறிதளவே அக்கறை கொண்டிருக்கிறாய். இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் இருக்கும் அனைத்து பொக்கிஷங்களுக்கும் நீதான் எஜமானன். துக்கம்கூட உனக்கு சந்தோஷத்தைத் தருகிறது. கவலையைக்கூட நீ உன்னுடைய ஆதாயமாக மாற்றிக் கொள்கிறாய். நீ தன்னம்பிக்கை கொண்டவனாகவும் மரியாதையற்றவனாகவும் ஆகிறாய். நீ சொல்கிறாய்: "நான் மட்டுமே வாழ்கிறேன். நீயே பார்!” ஆனால், உன்னுடைய நாட்கள் எல்லா வகையிலும் பறந்தோடிக் கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு சிறு அடையாளமோ அல்லது அதிர்வோ இல்லாமல் மறைந்து போகின்றன. உனக்குள் இருக்கும் அனைத்தும் இல்லாமல் போகின்றன- சூரியனுக்கு முன்னால் மெழுகைப்போல, பனியைப்போல... ஆனால், உன்னுடைய வசீகரத்தன்மையின் முழு ரகசியமும் அப்படியே இருக்கின்றன... எதையும் செய்ய இயலாமல்... ஆனால், நீ எதை வேண்டுமானாலும் செய்வாய் என்று அதனால் சிந்திக்க முடிகிறது. நீ காற்றில் வீசி எறியும் சக்திகளை நீ வேறு எதற்கும்கூட பயன்படுத்த முடியாது. நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் அடி ஆழத்தில் "நான்தான் உண்மை” என்றொரு எண்ணம் ஓடிக் கொண்டிருக்கும். அவன் இப்படிக் கூறிக் கொள்வதில் திருப்திப்பட்டுக் கொள்வான். "நான் என்னுடைய நேரத்தை வீணடிக்காமல் இருந்திருந்தால், என்னவெல்லாம் செய்திருப்பேன்!”

நான் இப்போது... நான் எதை எதிர்பார்த்தேனோ, எதை மதித்தேனோ, எந்த செல்வச் செழிப்பான எதிர்காலத்திற்காக நான் முன்கூட்டி திட்டமிட்டேனோ, அந்த என்னுடைய முதல் காதலின் நிழல், ஒரு நிமிட நேரத்திற்கு உயர்ந்து, ஒரு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டு, ஒரு உணர்ச்சி நிறைந்த நினைவில் மூழ்குகிறதோ?

நான் எதிர்பார்த்ததில் எதுவெல்லாம் கிடைத்திருக்கிறது? இப்போது... சாயங்கால வேளையின் நிழல்கள் என் வாழ்வைக் கவர்ந்து கொண்டிருக்கும் தருணத்தில் சூறாவளியை, காலை நேரத்தை, இளவேனிற் காலத்தைப் பற்றிய நினைவுகளைவிட நான் எதை புத்துணர்ச்சியுடனும் அதிக மதிப்புடனும் விட்டுச் செல்கிறேன்?

ஆனால், எனக்கு நானே தவறு இழைத்துக் கொள்கிறேன்.

அப்படி இருந்தும் அந்த மென்மையான இதயம் இருந்த இளமையான நாட்களில், கவலையின் குரல் என்னை அழைக்கும்போது நான் காதுகளை அடைத்துக் கொண்டிருக்கவில்லை. கல்லறைக்குள்ளிருந்து பாடல் வரிகள் புறப்பட்டு வரும்போது செவிடாக இருந்ததில்லை. நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்- ஜினைடாவின் மரணத்தைப் பற்றி நான் கேள்விப்பட்ட சில நாட்களுக்குப் பிறகு, நாங்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அதே வீட்டில் வாழ்ந்த ஒரு வயதான ஏழைக் கிழவியின் மரணத்தின்போது, அடக்க முடியாத உணர்வுகளுடன் நான் அதே இடத்தில் இருந்தேன். துணிகளால் சுற்றப்பட்டு, அட்டையின்மீது படுத்தவாறு, தன்னுடைய தலைக்கு அடியில் ஒரு கோணியை வைத்துக் கொண்டு, அவள் சிரமப்பட்டும் வேதனைகளுடனும் இறந்து போனாள். அவளுடைய முழு வாழ்க்கையும் அன்றாட தேவைக்கான கசப்பான போராட்டங்களிலேயே கழிந்துவிட்டது. அவளுக்கு சந்தோஷமென்றால் என்னவென்று தெரியவில்லை. அவள் மகிழ்ச்சி என்ற தேனை ருசி பார்த்ததே இல்லை. யாராவது நினைக்கலாம்- அவள் நிச்சயம் தன் மரணத்தில் சந்தோஷத்தைப் பார்த்திருப்பாள், உலகை விட்டு விடுதலை ஆனதில், ஓய்வில் என்று...

ஆனால், அவளுடைய வயதான உடல் எவ்வளவு நேரம் கிடக்கிறதோ, அவளுடைய மார்பகங்கள் எவ்வளவு நேரம் குளிர்ச்சியான கைகளுக்குக் கீழே உயர்ந்து தாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றனவோ, அவளுடைய இறுதி சக்திகள் எப்போது அவளை விட்டுப் போகின்றனவோ- அதுவரை அந்த வயதான கிழவி தன்மீது சிலுவையை வரைந்து கொண்டு முணுமுணுத்துக் கொண்டிருப்பாள். "கடவுளே என் பாவங்களை மன்னித்துவிடு” பயம் கலந்த பார்வை, முடிவைப் பற்றிய திகில்- சுய உணர்வின் இறுதி நிமிடத்தில்தான் இவை அவளுடைய கண்களிலிருந்து காணாமல் போகும். நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்- அந்த வயதான ஏழைக் கிழவியின் மரணப் படுக்கைக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தபோது, நான் ஜினைடாவை ஆச்சரியப்படும் வகையில் நினைத்துப் பார்த்தேன். அவளுக்காக நான் பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும் என்று விரும்பினேன், என் தந்தைக்காகவும்- எனக்காகவும்.