Lekha Books

மிகவும் அமைதியாகவும், அதிகமாக பேசாமலும் இருக்கும் என் தந்தை சில நேரங்களில் கோபமுற்று வெறிபிடித்த மனிதரைப்போல ஆகும் விஷயம் எனக்குத் தெரியும். நான் சற்று முன்பு எதைப் பார்த்தேனோ,  அதை என்னால் புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை. ஆனால், ஒரு விஷயம் மட்டும் எனக்குப் புரிந்தது. எவ்வளவு காலம் நான் உயிர் வாழ்கிறேனோ, அவ்வளவு காலத்திற்கும் என்னால் ஜினைடாவின் நடவடிக்கை, பார்வை, புன்னகை ஆகியவற்றை எந்தச் சமயத்திலும் மறக்கவே முடியாது. அவளைப் பற்றிய உருவகம்- திடீரென்று எனக்குக் கிடைத்திருக்கும் உருவகம்- என் நினைவில் நிரந்தரமாக பதிவு செய்யப்பட்டுவிட்டது. நான் உயிர்ப்பே இல்லாமல் ஆற்றைப் பார்த்தேன். என் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்ததை நானே சிறிதும் பார்க்கவில்லை. "அவள் அடிக்கப்பட்டாள்...”  நான் மனதில் நினைத்தேன்: "அடிக்கப்பட்டாள்... அடிக்கப்பட்டாள்...”

"ஹலோ! நீ என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய்? என்னுடைய குதிரையைத் தா.” எனக்குப் பின்னால் என் தந்தையின் குரல் காதில் விழுந்தது.இயந்திரத்தனமாக நான் கடிவாளத்தை அவரின் கைகளில்  தந்தேன். அவர் எலெக்ட்ரிக்கின்மீது தாவி ஏறினார். குளிர்ந்துபோய் நின்று கொண்டிருந்த அந்தக் குதிரை, கிளம்புவதற்குத் தயாராகி, பத்து அடி தூரத்திற்கு தாவியது. ஆனால் என் தந்தை உடனடியாக அதை அடக்கிவிட்டார். அவர் கால்களை அதன் பக்கங்களில் போட்டு, அதன் கழுத்தில் தன் கையின் முஷ்டியால் ஒரு அடி அடித்தார். "ஆ... என்னிடம் சாட்டை இல்லை...” அவர் முணுமுணுத்தார்.

நான் சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு கேட்ட சாட்டை அடியையும், அது கீழே விழுந்ததையும் மனதில் நினைத்துப் பார்த்து அதிர்ந்து நின்றேன்.

"அதை எங்கே போட்டீர்கள்?” சிறிது இடைவெளிக்குப் பிறகு நான் என் தந்தையைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

என் தந்தை எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவர் முன்னோக்கி வேகமாக குதிரையைக் கிளப்பினார். நான் அவரை முந்திச் சென்றேன். அவருடைய முகத்தை நான் பார்க்க வேண்டுமென்று நினைத்தேன்.

"எனக்காகக் காத்திருந்து நீ வெறுத்துப்போய்விட்டாயா?” அவர் பற்களுக்கு நடுவில் முணுமுணுத்தார்.

"கொஞ்சம்... நீங்கள் உங்களுடைய சாட்டையை எங்கே நழுவ விட்டீர்கள்?” நான் மீண்டும் கேட்டேன்.

என் தந்தை வேகமாக என்னைப் பார்த்தார். "நான் அதை நழுவ விடவில்லை.” அவர் சொன்னார்: "நான் அதை விட்டெறிந்து விட்டேன்.” அவர் என்னவோ சிந்தனையில் மூழ்கி, தன் தலையை குனிந்து கொண்டார்.... முதல்முறையாக, ஏன்... கடைசி முறையாக என்றுகூட சொல்லலாம்- அவருடைய உறுதியான அவயங்கள் எந்த அளவிற்கு மென்மைத்தனத்தையும் பரிதாப உணர்வையும் வெளிப்படுத்தக் கூடிய அளவிற்கு திறமை கொண்டவையாக இருக்கின்றன என்பதை நான் பார்த்தேன்.அவர் மீண்டும் வேகமாக சவாரி செய்தார். இந்தமுறை நான் அவரை முந்திச் செல்லவில்லை. அவர் போய் சேர்ந்த கால் மணி நேரம் கழித்து, நான் வீட்டை அடைந்தேன்.

"அதுதான் காதல்...” நான் எனக்குள் மீண்டும் கூறிக்கொண்டேன். அப்போது அந்த இரவு நேரத்தில் என்னுடைய எழுதும் மேஜைக்கு முன்னால், அதன்மீது புத்தகங்களும் தாள்களும் இருக்க, அமர்ந்து கொண்டு நான் இந்த வார்த்தைகளைக் கூறினேன்: "அதுதான் வெறி என்பது! எதிர்த்து செயல்படாமல் இருப்பது என்பதை நினைக்கும் போது... எவரிடமிருந்தாவது கிடைக்கக்கூடிய ஒரு அடியைத் தாங்கிக் கொள்வது என்பது... அந்த கரம் மிகவும் வேண்டியதாகவேகூட இருக்கட்டும்... ஆனால், ஒன்று தோன்றுகிறது... ஒரு நபர்... ஒரு நபர் காதலித்தால்...” நான்... நான் நினைத்தேன்.

கடந்த மாதத்தில் நான் நிறைய வளர்ந்துவிட்டேன். இந்த கற்பனை பண்ணிப் பார்க்க முடியாத சில விஷயங்களுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, சந்தோஷங்களும் கவலைகளும் நிறைந்த என்னுடைய காதல் மிகவும் சிறியதாகவும் குழந்தைத்தனமாகவும் எனக்குத் தோன்றியது. அதை என்னால் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. யாரென்று தெரியாத, அழகான, பயமுறுத்தக் கூடிய முகத்தைப்போல என்னை அது பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தது. அரை இருட்டில் ஒருவன் எப்படி எந்த பலனும் இல்லாமல் தடுமாறிக் கொண்டிருப்பானோ, அந்த நிலையில் நான் இருந்தேன்.

அதே இரவு நேரத்தில் ஒரு வினோதமான, பயப்படக்கூடிய கனவு எனக்கு வந்தது. நான் மிகவும் இருண்ட ஒரு அறைக்குள் செல்வதைப் போல கனவு கண்டேன். என் தந்தை தன் கையில் ஒரு சாட்டையுடன், கோபம் கொப்பளிக்க நின்று கொண்டிருந்தார். மூலையில் ஜினைடா உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளின் கையில் அல்ல...

அவளுடைய முன்தலையில் சிவப்பு நிறக்கோடுகள்... அவர்கள் இருவருக்கும் பின்னால் பைலோவ்ஸொரோவ் ரத்தத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தான். அவன் தன்னுடைய வெள்ளை உதடுகளைத் திறந்து கோபத்துடன் என் தந்தையை மிரட்டினான்.

இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு, நான் பல்கலைக்கழகத்திற்குள் நுழைந்தேன். ஆறு மாதங்களுக்குள் என் தந்தை மாரடைப்பு உண்டாகி பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் மரணத்தைத் தழுவினார். அதற்கு சற்று முன்புதான் அவர் என் தாயுடனும் என்னுடனும் அங்கு குடிபெயர்ந்திருந்தார். அவருடைய மரணத்திற்கு சில நாட்களுக்கு முன்னால், மாஸ்கோவிலிருந்து அவருக்கு ஒரு கடிதம் வந்திருந்தது. அது அவரை பலமான கோபத்திற்கு ஆளாக்கியது. அவர் என் தாயின் மன்னிப்பை வேண்டி அவளைத் தேடிச் சென்றிருக்கிறார். நான் கேள்விப்பட்டேன்- அவர் உண்மையாகவே கண்ணீர் விட்டிருக்கிறார்- அவர் என் தந்தை! அவர் மாரடைப்பால் பாதிக்கப்பட்டு கீழே விழுந்த நாளன்று காலையில் அவர் ஃப்ரெஞ்ச் மொழியில் எனக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தார். "என் மகனே...” அவர் எனக்கு எழுதியிருந்தார்: "பெண்ணின் காதலுக்குப் பயப்படு... அந்த அருளுக்கு பயப்படு... அந்த விஷத்திற்கு...” அவருடைய மரணத்திற்குப் பிறகு, என் தாய் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க தொகையை மாஸ்கோவிற்கு அனுப்பினாள்.

22

நான்கு வருடங்கள் கடந்தோடிவிட்டன. நான் சமீபத்தில்தான் பல்கலைக் கழகத்தைவிட்டு வெளியே வந்தேன். நான் என்ன செய்வது என்று எனக்கே தெரியவில்லை. எந்த கதவைத் தட்டுவது என்பதும் தெரியவில்லை. செய்வதற்கு எதுவுமே இல்லாமல் நான் நேரத்தை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு அருமையான மாலை வேளையில் தியேட்டரில் நான் மெய்டனோவ்வைப் பார்த்தேன்.அவருக்குத் திருமணமாகி விட்டிருந்தது. அவர் சிவில் சர்வீஸுக்குள் நுழைந்திருந்தார். அவரிடம் எந்தவொரு மாறுதலையும் என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. முன்பு மாதிரியே ஆச்சரியப்படும் வகையில் அவர் கனவுகளில் மிதந்து கொண்டிருந்தார். திடீரென்று மீண்டும் கவலைகளில் மூழ்க ஆரம்பித்துவிடுவார்.

"உனக்குத் தெரியுமா?” எல்லா விஷயங்களுக்கும் மத்தியில் அவர் என்னிடம் சொன்னார்: "மேடம் டால்ஸ்கி இங்கேதான் இருக்கிறாள்.”

"எந்த மேடம் டால்ஸ்கி?”