Lekha Books

20

மறுநாள் என் தாய் தான் நகரத்திற்கு திரும்பிச் செல்ல விரும்புவதாகக் கூறினாள். காலையில் என் தந்தை அவளுடைய படுக்கையறைக்குள் சென்றார். அங்கேயே நீண்ட நேரம் அவளுடன் அவர் மட்டும் இருந்தார்.

அவளிடம் அவர் என்ன சொன்னார் என்பதை யாரும் ஒட்டுக் கேட்கவில்லை. ஆனால், என் தாய் அதற்குப் பிறகு அழவில்லை. அவள் தன் பழைய இயல்பு நிலைக்கு மீண்டும் வந்தாள். சாப்பிடுவதற்கு உணவு கொடுக்கும்படி கேட்டாள். ஆனால், அவள் வெளியே வரவில்லை. தன்னுடைய திட்டங்களையும் அவள் மாற்றிக்கொள்ளவில்லை. நான் அன்று முழுவதும் வெறுமனே சுற்றித் திரிந்தேன் என்பதை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். ஆனால், நான் தோட்டத்துப் பக்கம் செல்லவில்லை. ஜினைடாவின் வீடு இருக்கும் கட்டடத்தை ஒரு முறையும் ஏறெடுத்துக்கூட பார்க்கவில்லை. சாயங்காலம் நடைபெற்ற ஒரு ஆச்சரியப்படக்கூடிய சம்பவத்திற்கு நான் பார்வையாளனாக இருந்தேன். என் தந்தை கவுண்ட் மாலேவ்ஸ்கியை கையைப் பிடித்து சாப்பிடும் அறை வழியாக  கூடத்திற்குள் அழைத்துக் கொண்டு வந்தார். வேலைக்காரன் ஒருவனை பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு அவர் மெதுவான குரலில் சொன்னார்: "சில நாட்களுக்கு முன்னால் எங்கள் வீட்டுக் கதவு உனக்கு காட்டப்பட்டது. இப்போது உன்னிடம் நான் எந்தவிதமான விளக்கத்தையும் கேட்கப் போவதில்லை. ஆனால், இன்னொரு முறை இங்கு நீ வந்தால், உன்னை சாளரத்திற்கு வெளியே தூக்கியெறிந்து விடுவேன் என்ற செய்தியை உன்னிடம் கூறுவதற்காக நான் பெருமைப்படுகிறேன். உன்னுடைய கையெழுத்து எனக்குப் பிடிக்கவில்லை...” மாலேவ்ஸ்கி தலை குனிந்து நின்றிருந்தான். அவன் தன்னுடைய உதடுகளைக் கடித்தான். சுருங்கியவாறு இருந்துகொண்டு, பிறகு காணாமல் போனான்.

நாங்கள் நகரத்திற்கு இடம் பெயர்வதற்கான ஏற்பாடுகள் ஆரம்பமாயின. நாங்கள் போவதாக இருந்தது- ஆர்பரி தெருவிற்கு. அங்கு ஏற்கெனவே எங்களுக்கு ஒரு வீடு இருந்தது. சொல்லப் போனால்- என் தந்தையே இதற்குமேல் கிராமத்து வீட்டில் இருப்பதற்கு விரும்பவில்லை. அதே நேரத்தில்- என் தாயைக் கெஞ்சிக் கூத்தாடி, நடந்த விஷயத்தை ஊர் முழுவதும் தெரியும் அளவிற்கு அம்பலமாகாமல் பார்த்துக் கொள்வதில் அவர் முழுமையாக வெற்றி பெற்றுவிட்டார். எல்லா விஷயங்களும் அமைதியாக நடந்து கொண்டிருந்தன. எதுவும் அவசரமே இல்லாமல் நடந்தன. இன்னும் கூறப்போனால் என் தாய் தன்னுடைய வாழ்த்துகளை வயதான இளவரசிக்குத் தெரியப்படுத்தி இருந்தாள். தான் இங்கிருந்து கிளம்புவதற்கு முன்னால் சில தவிர்க்க முடியாத காரணங்களால் அவளைத் திரும்பவும் ஒருமுறை பார்க்க முடியாமல் போவதற்காக தான் மனதில் மிகவும் வருத்தப்படுவதாக அவள் குறிப்பிட்டிருந்தாள். நான் பேய் பிடித்தவனைப்போல அலைந்து கொண்டிருந்தேன். நான் ஒரே ஒரு விஷயத்திற்காகத்தான் ஏங்கினேன். எல்லா விஷயங்களும் எவ்வளவு சீக்கிரம் முடிய வேண்டுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்பதே அது. ஒரு சிந்தனையை மட்டும் என்னால் என் தலைக்குள்ளிருந்து வெளியேற்றவே முடியவில்லை. அவள், அந்த இளம்பெண்... அவள் இளவரசி வேறு! இப்படிப்பட்ட ஒரு முடிவுக்கு எப்படி வந்தாள்? திருமணம் செய்துகொள்வதற்கான ஒரு சந்தர்ப்பம் இருந்து... உதாரணத்திற்கு பைலோவ்ஸொரோவ்வையே வைத்துக் கொள்வோம்... என் தந்தை ஒரு தனி மனிதர் அல்ல என்பதைத் தெரிந்து அவள் ஏன் அப்படி நடந்தாள்? அவள் எதை எதிர்பார்த்தாள்? தன்னுடைய முழு எதிர்காலத்தையும் பாழ்படுத்திக் கொள்கிறோமே என்ற பயம் அவளுக்கு எப்படி இல்லாமல் போனது? ஆமாம்- நான் மனதிற்கு நினைத்தேன்- இது காதல்... இது வெறி... இது வழிபாடு... அப்போது லூஷினின் வார்த்தைகள் எனக்கு ஞாபகத்தில் வந்தன. யாருக்காகவாவது தன்னைத் தானே தியாகம் செய்வது என்பது இனிமையானது. எது எப்படியோ அந்த கட்டடத்தின் ஒரு சாளரத்தின் அருகில் வெள்ளை நிறத்தில் ஏதோவொன்றை பார்க்கக் கூடிய சந்தர்ப்பம் எனக்குக் கிடைத்தது... "அது ஜினைடாவின் முகம்தானே?” நான் நினைத்தேன். ஆமாம்... உண்மையிலேயே அது அவளுடைய முகம்தான். என்னை என்னால் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. இறுதியாக அவளுக்கு ஒரு "குட்பை” கூறாமல் அவளிடமிருந்து நான் பிரிந்து செல்ல முடியாது. எனக்குச் சாதகமாக ஒரு தருணம் கிடைத்திருக்கிறது. அதனால் நான் அந்த கட்டடத்திற்குள் சென்றேன்.

வரவேற்பறையில் வயதான இளவரசி தன்னுடைய வழக்கமான, சாதாரணமான, அலட்சியமான வார்த்தைகளுடன் என்னைச் சந்தித்தாள்.

"என்ன இது, என்னுடைய அருமையான மனிதனே! உங்கள் வீட்டில் உள்ளவர்கள் இவ்வளவு அவசரமாக இங்கிருந்து வெளியேறுகிறார்கள்!”அவள் மூக்குப் பொடியை மூக்கிற்குள் திணித்துக் கொண்டே கேட்டாள். நான் அவளையே பார்த்தேன். என் இதயத்திலிருந்து ஒரு மிகப்பெரிய சுமை இறங்கியதைப்போல இருந்தது. ஃபிலிப் கூறிய "கடன்” விஷயம் என்னை பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. அவளுக்கு சந்தேகம் இல்லை... குறைந்த பட்சம் நான் அப்படி நினைத்துக் கொண்டேன். ஜினைடா பக்கத்து அறைக்குள்ளிருந்து அங்கு வந்தாள். அவள் வெளிறிப் போய் காணப்பட்டாள். கருப்பு நிறத்தில் ஆடை அணிந்திருந்தாள்.அவளுடைய கூந்தல் கீழே தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு வார்த்தைகூட உச்சரிக்காமல், அவள் என் கையை தன் கையால் பற்றியவாறு, என்னை தன்னுடன் சற்று தள்ளி அழைத்துக் கொண்டு சென்றாள்.

"நான் உன் குரலைக் கேட்டேன்.” அவள் ஆரம்பித்தாள்: "உடனடியாக நான் வெளியே வந்தேன். எங்களை விட்டு பிரிந்து செல்வது என்பது உனக்கு அந்த அளவிற்கு எளிய விஷயமாக இருக்கிறதா, மோசமான பையா?”

"இளவரசி, நான் உனக்கு "குட்பை” கூறுவதற்காகத்தான் இங்கே வந்தேன்” நான் சொன்னேன்: "இன்னும் சொல்லப் போனால்- நிரந்தரமாக... நீதான் ஏற்கெனவே கேள்விப்பட்டு விட்டாயே! நாங்கள் இங்கிருந்து புறப்படுகிறோம்...”

ஜினைடா என்னையே வெறித்துப் பார்த்தாள்.

"ஆமாம்... நான் கேள்விப்பட்டேன். இங்கு வந்ததற்கு நன்றி. மீண்டும் உன்னைப் பார்க்கவே கூடாது என்று நான் நினைத்தேன். என்னைப் பற்றி மோசமாக எதுவும் நினைக்காதே. சில நேரங்களில் உன்னை நான் துன்பத்திற்குள்ளாக்கி இருக்கிறேன். ஆனால், ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்த்தால்- நீ மனதில் என்னைப் பற்றி என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயோ அதுவல்ல நான்...”

அவள் திரும்பி சாளரத்தின்மீது சாய்ந்து கொண்டு நின்றாள்.

"உண்மையாகவே... நான் அப்படிப்பட்டவள் இல்லை... நீ என்னைப் பற்றி மோசமாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும்.”

"நானா?”

"நீதான்... நீதான்... நீயேதான்...”

"நானா?” எதையோ நினைத்துக் கொண்டு நான் திரும்பவும் கூறினேன். முன்பு அவளுடைய ஆளுமையின் வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத ஈர்ப்பின் பாதிப்பில் இருந்ததைப்போல, என் இதயம் வேகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

"நானா? என்னை நம்பு ஜினைடா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னா... நீ எதையெதையெல்லாம் செய்திருந்தாலும், எந்த அளவிற்கும் என்னைத் துன்பத்திற்குள்ளாகியிருந்தாலும்... என்னுடைய இறுதி நாட்கள் வரை நான் உன்மீது அன்பு வைத்திருக்க வேண்டும்... வழிபட வேண்டும்...”