Lekha Books

மெய்டனோவ், உனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கிறதா? நீதான் நீண்ட நாட்களுக்கு முன்னால் அதைப் பற்றி என்னிடம் கூறினாய்!”

நாங்கள் எல்லாரும் "ஹேம்லட்”டில் வரும் போலோனியஸைப் போல, வானத்திலிருக்கும் மேகங்கள் படகில் செல்லும் மனிதர்களை ஞாபகப்படுத்துவதாகவே உணர்ந்தோம். எங்களில் ஒருவர்கூட அதைவிட சிறந்த ஒப்பீட்டைக் கண்டுபிடிக்கவில்லை.

"அப்போது ஆன்டனிக்கு என்ன வயது இருக்கும்?” ஜினைடா கேட்டாள்.

"ஒரு இளைஞன்... அதில் சந்தேகமே இல்லை.” மாலேவ்ஸ்கி சொன்னான்.

"ஆமாம்... ஒரு இளைஞன்...” அதை உறுதிப்படுத்திக் கூறுகிற மாதிரி மெய்டனோவ் சொன்னான்.

"என்னை மன்னிக்க வேண்டும்...” உரத்த குரலில் கூறினார் லூஷின்: "அப்போது அவனுக்கு நாற்பது வயதைவிட அதிகம்.”

"நாற்பதுகளைவிட அதிகமா?” ஜினைடா திரும்பக் கூறினாள். கூறிக்கொண்டே அவரையே வெறித்துப் பார்த்தாள்.

நான் உடனடியாக வீட்டிற்குச் சென்று விட்டேன். "அவள் காதல் வயப்பட்டிருக்கிறாள்...” என்னுடைய உதடுகள் என்னையே அறியாமல் திரும்ப கூறிக்கொண்டிருந்தன: "ஆனால், யாரிடம்?”

12

நாட்கள் கடந்தோடின. ஜினைடா மேலும் மேலும் வினோதமானவளாக ஆகிக் கொண்டிருந்தாள். அதிகமாக... அதிகமாக... புரிந்துகொள்ள முடியாதவளாக இருந்தாள். ஒருநாள் நான் அவளைத் தேடிச் சென்றேன். அவள் ஒரு கூடை நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்தேன். அவளுடைய தலை மேஜையின் கூர்மையான ஓரத்தில் அழுத்திக் கொண்டிருந்தது. அவள் தலையை உயர்த்தினாள்... அவளுடைய முகம் முழுவதும் கண்ணீரால் ஈரமாகி விட்டிருந்தது.

"ஆ! நீயா?” அவள் ஒரு குரூரமான புன்னகையுடன் சொன்னாள்: "இங்கே வா.”

நான் அவள் அருகில் சென்றேன். அவள் தன்னுடைய கைகளை என் தலையில் வைத்தாள். திடீரென்று என் தலைமுடியைப் பிடித்து அவள் இழுக்க ஆரம்பித்தாள்.

"இது எனக்கு வேதனையைத் தருகிறது.”

"அப்படியா? வலிக்கிறதா? என்னை எதுவுமே வேதனைப்படுத்தவில்லை என்று நீ நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாயா?” அவள் கேட்டாள்.

"ஆ......!”  அவள் திடீரென்று உரத்த குரலில் கத்தினாள். நான் பார்க்கும்போது அவள் ஒருசிறு கொத்து மயிரை வெளியே பிடுங்கி விட்டிருந்தாள். "நான் என்ன செய்திருக்கிறேன்? அப்பாவி மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்!”

அவள் மிகவும் கவனமாக தான் பிடுங்கிய மயிரைக் கையால் தடவி விட்டாள். அதை தன்னுடைய விரலில் சுற்றி, ஒரு மோதிரத்தைப்போல இருக்கும் வண்ணம் முடிச்சைப் போட்டாள்.

"நான் உன்னுடைய தலை முடியை ஒரு "லாக்கெட்”டிற்குள் போட்டு அதை என்னுடைய கழுத்தில் அணியப் போகிறேன்.” அவள் சொன்னாள். அப்போதும் கண்ணீர் அவளுடைய கண்களில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. "சொல்லப்போனால் அது உனக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் சிறிய ஆறுதலாகக்கூட இருக்கும்... இப்போதைக்கு குட்பை.”

நான் வீட்டிற்குச் சென்றேன். அங்கு நிலவிக் கொண்டிருந்த சூழ்நிலை நான் விரும்புகிற மாதிரி இல்லை. என் அன்னை என் தந்தையிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் ஏதோ ஒரு விஷயமாக அவரிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். என் தந்தை அவருடைய வழக்கப்படி, பணிவு கலந்த ஒரு குளிர்ச்சியான அமைதியை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். அடுத்த நிமிடம் அவர் அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார். என் தாய் என்ன சொல்கிறாள் என்பது என் காதில் விழவில்லை. அந்த விஷயத்தைப் பற்றி பேசவேண்டும் என்ற எண்ணமும் எனக்கு இல்லை. ஒரு விஷயம் மட்டும் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. அவர்களுக்கிடையே நடந்த உரையாடல் முடிந்தவுடன், அவள் தன்னுடைய அறைக்கு வரும்படி எனக்கு ஆள் அனுப்பினாள். இளவரசியின் வீட்டிற்கு நான் அடிக்கடி செல்வது குறித்து தனக்கு இருக்கும் விருப்பமின்மையை அவள் வெளிப்படுத்தினாள். அவளைப் பொறுத்த வரையில், இளவரசி எந்தவித பயனும் இல்லாதவள். நான் அவளுடைய கையில் முத்தம் தந்தேன். (ஒரு உரையாடலை முடிவுக்குக் கொண்டுவர நான் எப்போதும் செய்து கொண்டிருந்தது இதைத்தான்). அதற்குப் பிறகு நான் என் அறைக்குச் சென்று விட்டேன். ஜினைடாவின் கண்ணீர் என்னை பாடாய்படுத்திவிட்டது. என்ன நினைப்பது என்பதைப் பற்றி எனக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. நான் எனக்குள் அழுவதற்கு தயாராக இருந்தேன். சொல்லப்போனால்- நான் பதினாறு வயது நிறைந்த இளைஞனாக இருந்தாலும், நானே ஒரு குழந்தைதானே! இப்போது நான் மாலேவ்ஸ்கியைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருப்பதை விட்டுவிட்டேன். சொல்லப்போனால்- பைலோவ்ஸொரோவ்தான் ஒவ்வொரு நாளும் மேலும் மேலும் அதிகமாக பயமுறுத்தக் கூடிய மனிதனாக ஆகி விட்டிருந்தான். அவன் மாலேவ்ஸ்கியை ஒரு ஓநாய் ஆட்டிக்குட்டியைப் பார்ப்பதைப்போல பார்த்தான். ஆனால், நான் எதைப்பற்றியும் நினைக்கவில்லை. அப்படி நினைத்து ஒரு பயனும் இல்லை. நான் கற்பனை பண்ணிக் கொண்டிருப்பதிலேயே என்னைத் தொலைத்துக் கொண்டிருந்தேன். எப்போதும் மற்றவர்களிடமிருந்து விடுபட்டு தனிமையிலேயே இருந்து கொண்டிருந்தேன். சிதிலமடைந்து கிடந்த அந்த பசுமை சூழ்ந்த வீடு எனக்கு விருப்பமான ஒன்றாக ஆகிவிட்டிருந்தது. நான் சுவரின் மேற்பகுதிக்கு ஏறிச் சென்று, அங்கு போய் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பேன். சந்தோஷமற்றவனாகவும், தனிமைப்பட்டவனாகவும், கவலையில் மூழ்கிக் கிடக்கும் இளைஞனாகவும் நான் இருந்தேன். என்னைப் பற்றி நினைக்கும்போது எனக்கே கவலையாக இருந்தது. மனதில் அசை போட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த உணர்ச்சிகரமான ஞாபகங்கள் எந்த அளவிற்கு எனக்கு ஆறுதலாக இருந்தன! அவற்றில் நான் எப்படி என்னை மூழ்கடித்துக் கொண்டிருந்தேன்!

ஒருநாள் நான் சுவரின்மீது உட்கார்ந்து கொண்டு தூரத்தைப் பார்த்தவாறு மணிகள் ஒலிப்பதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று எனக்குள் ஏதோ மிதப்பதைப்போல உணர்ந்தேன். காற்றின் வருடல் அல்ல... காற்றால் உண்டான நடுக்கமல்ல... ஒரு அருமையான நறுமணம்... யாரோ அருகில் இருப்பதைப் போன்ற ஒரு தோணல்... நான் கீழே பார்த்தேன். கீழே- பாதையில் மெல்லிய சாம்பல் நிற கவுன் அணிந்து, தன் தோளில் பிங்க் நிறத்தில் சிறிய குடையை வைத்துக் கொண்டு ஜினைடா வேகமாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னைப் பார்த்துவிட்டாள். பார்த்ததும் நின்றாள். தன்னுடைய வைக்கோலாலான தொப்பியின் ஒரத்தைப் பின்னால் நகர்த்தியவாறு அவள் தன்னுடைய பளபளப்பான கண்களை என்னை நோக்கி உயர்த்தினாள்.

"இவ்வளவு பெரிய உயரத்தில் இருந்து கொண்டு நீ என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய்?” அவள் சிறிது புன்னகை தவழ என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "வா...” அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: "நீ என்னைக் காதலிக்கும் விஷயத்தை எப்போதும் என்னிடம் வெளிப்படுத்திக் கொண்டே இருக்கிறாய். நீ உண்மையிலேயே என்னைக் காதலிப்பதாக இருந்தால், கீழே சாலையில் எனக்கு அருகில் குதி....”

ஜினைடா அந்த வார்த்தைகளைக் கூறி முடித்திருக்கக்கூட மாட்டாள், யாரோ என்னை பின்னால் இருந்து தள்ளிவிட்டதைப் போல, நான் கீழே குதித்தேன்.