Lekha Books

கதவு திறந்தது. மங்கலான வெளிச்சத்தில் அவனுக்கு உடனடியாக ஆளை அடையாளம் தெரியவில்லை. வெள்ளைக்காரர்களின் பங்களாவில் இருந்து வந்த யாராவது இருக்கலாம் என்றுதான் அவன் நினைத்தான்.

“யாரு?”

“நான்தான்...”

வெளிச்சம் அப்போதுதான் அந்த முகத்தில் விழுந்தது. ஒரு நிமிடம் அவன் பதைபதைத்துப் போய் விட்டான். யார் அது? ஒரு நிமிடம்தான். அடுத்த நிமிடம் அவன் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்: “யார் அனியனா?”

அனியன் மிகவும் சிரமப்பட்டு சிரித்தான்.

தொடர்ந்து தடுமாறும் குரலில் சொன்னான்: “ராஜ் அண்ணா, உங்களுக்கு என்னைத் தெரியலையே!”

மேற்கு திசையிலிருந்து வந்த ஒரு குளிர்ந்த காற்று போர்ட்டிக்கோவின் வழியாக வேகமாக வீசிக் கொண்டிருந்தது. பால் நிறத்தில் வெளிச்சத்தைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்த மின்சார விளக்கு காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. அதோடு சேர்ந்து வாசலிலும் சுற்றுப் புறங்களிலும் நிழல்கள் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தன. அவனிடம் அப்போதும் பதைபதைப்பு மாறவில்லை. தாழ்வான குரலில் அவன் சொன்னான். “வாங்க... உள்ளே உட்காரலாம்.”

திறந்து கிடக்கும் சாளரத்தின் வழியாக குளிர்ந்த காற்று வரவேற்பறைக்குள்ளும் நுழைந்து கொண்டிருந்தது. சாயம் பூசப்பட்ட இரும்புக் கம்பியின் வழியாகக் கையை விட்டு ஜன்னலை மூடுவதற்கு மத்தியில் அவன் மீண்டும் சொன்னான்:

“உட்காருங்க.”

அப்போது வரவேற்பறையின் மத்தியில் அனியன் திகைத்துப் போய் நின்றிருந்தான். தரையில் விரிக்கப்பட்டிருந்த நீலம், சிவப்பு ஆகிய நிறங்களில் கோடுகள் போடப்பட்டிருந்த தரை விரிப்பிலும், கவருடன் சேர்த்து வரிசையாகப் போடப்பட்டிருந்த சோஃபாக்களிலும், கண்ணாடிக் கூட்டிற்குள் வைக்கப்பட்டிருந்த ராதாகிருஷ்ணரின் பளிங்குக் கல் சிலையிலும் அனியனின் கண்கள் பயணம் செய்வதை ராஜ் அண்ணன் பார்த்தான். மேஜைக்குப் பின்னால் இருந்த பிரம்பு நாற்காலியை முன்னோக்கி இழுத்துப் போட்டு, ராஜ் அண்ணன் அமர்ந்தான். அந்தச் சமயத்திலும் அனியன் வரவேற்பறையில் இருந்த ஆர்வத்தைத் தூண்டும் பொருட்களை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

மூன்றாவது தடவையாக அவன் திரும்பவும் சொன்னான்:“அனியன் உட்காரு.”

அது அனியனின் காதில் விழுந்ததைப்போல இருந்தது. கண்ணாடி பதிக்கப்பட்டிருந்த வட்ட மேஜைக்கு அருகில் இந்த ஸ்டூலில் அவன் ஓரத்தில் உட்கார்ந்தான். ராஜ் அண்ணன் என்னவோ கூற நினைத்தான். திடீரென்று எதையோ நினைத்து நிறுத்திக் கொண்டான்.

அனியனிடம் எப்படிப் பேச்சை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்று அவன் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“ஊர்ல இருந்தா வர்ற?”

“இல்ல... இருந்து...”

“இப்போ அங்கேயா இருக்கே?”

“ஆமாம்...”

என்ன வேலை என்று கேட்க நினைத்தான். ஆனால் இனம் தெரியாத ஒரு பயம் அவனைத் தடுத்து நிறுத்தியது. முகத்தைக் குனிந்து கொண்டு, தரை விரிப்பில் இருந்த வண்ண வேலைப்பாடுகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அனியனையே அவன் வெறித்துப் பார்த்தான். ஒன்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு அவன் அனியனைப் பார்க்கிறான்.

ஒன்பது வருடங்கள் மனித உடலில் எந்த மாதிரியான மாற்றங்களையெல்லாம் உண்டாக்குகின்றன என்பதை நினைத்து அவன் ஆச்சரியப்பட்டான். உடல் தளர்ந்து சுருங்கிப் போயிருக்கிறது. கழுத்திற்குக் கீழே இரண்டு உருண்டை எலும்புகள் துருத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. மஞ்சள் விழுந்த ஒரு வெள்ளைநிறச் சட்டையை அவன் அணிந்திருந்தான். ரோமங்கள் நிறைந்த அந்த முரட்டுத்தனமான முகத்தைப் பார்த்தால், முப்பத்தியிரண்டு வயதான ஒரு இளைஞனுக்குச் சொந்தமானதா அது என்பதை நம்புவதற்கு சிரமமாக இருக்கும். காலம் உண்டாக்கிய கை வேலைகள் அந்த அளவிற்கு அதிகமாக அங்கு மறையாமல் இருக்கின்றன.

கடவுளே, அனியன் எந்த அளவிற்கு மாறிப்போய் இருக்கிறான்! ஒன்பது வருடங்கள் மட்டுமே. அவனுடைய மனதில் பிரகாசமான ஒரு இளைஞனின் உருவம்தான் இருந்தது. ரத்தம் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் முகம். பிரகாசமான கண்கள்... கண்களில் இருந்த கறுப்பு மணிகளுக்கு ஒரு அழகு இருந்தது. மீசை அப்போதுதான் முளைக்க ஆரம்பித்திருந்தது. பிறகு... உயரமாக இருக்கும் வண்ணம் பின்னோக்கி வாரிவிட்ட அழகான தலைமுடி... இளம் வயதில் அந்த முடியைப் பார்த்து அவன் பொறாமைப்பட்டிருக்கிறான்.

அம்மா கூறுவாள்:

“அனியனுக்கு என்னுடைய தலை கிடைச்சிருக்குடா. ராஜன், உனக்குக் கிடைக்கல. அப்பாவுக்கு உண்டானது மாதிரி சீக்கிரமே வழுக்கை விழுந்திடும்.”

கறுத்து மின்னிக் கொண்டிருந்த தலைமுடி பெரும்பாலும் கொட்டி விட்டிருக்கிறது.

அலைபாயும் மனதுடன் அவன் மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்தான். காலம் எவ்வளவு வேகமாக மனிதர்களை மாற்றி விடுகிறது!

எதிர்பக்கத்தில் இருந்த கண்ணாடியில் ராஜ் அண்ணன் தன்னுடைய உருவத்தைப் பார்த்தான். இளம் வயதில் எலும்பும் தோலுமாக இருந்த உடல் இப்போது தடித்து கொழுத்து இருக்கிறது. அதிகமான சதையைத் தாங்குவதற்கு பல இடங்களிலும் எலும்புகள் சிரமப்படுகின்றன என்று தோன்றும். தாடை எலும்புகளுக்கு நடுவில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் சதை மடிப்புகள் கழுத்தின் பாதியை மறைத்துக் கொண்டிருந்தது. அவனுடைய முகத்தில் இப்போது ரத்தத் துடிப்பு இருக்கிறது. நெற்றியின் இரு பக்கங்களிலும் நீலநிற நரம்புகள் தெளிவாகத் தெரியும். தடிமனாக இருந்தாலும், உண்மையான வயதைக்கூட நம்ப முடியாது.

அனியன் அவனைவிட ஐந்து வயது இளையவன். அனியனுக்கு ஐந்து வயது நடக்கும்போது, அம்மா மூன்றாவது பிரசவம் ஆனாள்.

கடந்துபோனவற்றைப் பற்றிக் கூறும்போதெல்லாம் அம்மா கூறுவாள்:

“அப்போ அனியனுக்கு ஐந்து வயது.”

அவன் மீண்டும் அனியனை கவனித்தான். தான் நுழைவதற்கு உரிமை இல்லாத ஒரு இடத்தில் வந்து சிக்கிக்கொண்ட குழப்பமான மனநிலையுடன் அவன் நெற்றியில் விரல்களை வருடியவாறு வியர்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

வேறுபடுத்திப் பார்க்க முடியாத சிந்தனைகளுடன் கவலையின் நிழல் படிந்த ஒரு கறுப்பு அடையாளம் இதயத்தை நோக்கி நீண்டு வருவதைப்போல அவன் உணர்ந்தான். அப்போதுதான் திடீரென்று அவன் எதையோ நினைத்தான். அனியனுக்கு தேநீர் கொடுக்கவில்லை. உள்ளேயிருந்த வாசலை நோக்கி அவன் அழைத்தான்: “பாகீ!” அனியன் மெதுவாக முகத்தை உயர்த்தி வாசலைப் பார்த்தான். மீண்டும் தரையில் இருந்த பல வண்ணங்களையும் கொண்டிருந்த விரிப்பின்மீது கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டான்.

ராஜ் அண்ணன் மீண்டும் அதே குரலில் அழைத்தான்:

“பாகீ!”

வாசலில் வந்து நின்றவன் - சாயம்போன ட்ரவுசர் அணிந்த, கன்னங்களில் கரியால் சித்திர வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்ட வேலைக்காரன்.

“அம்மா உடல்நிலை சரியில்லைன்னு சொல்லி முன்னாடியே படுத்திட்டாங்க.”

“உணவை எடுத்து வை- இரண்டு ஆட்களுக்கு.”

அப்போது அனியன் வேகமாகச் சொன்னான்:

“எனக்கு உணவு வேண்டாம்.”

“இங்கு எல்லாம் தயாராக இருக்கு.”

“வேண்டாம். கொஞ்ச நாட்களாகவே இரவு வேளையில் சாப்பிட முடியல. கேஸ் ட்ரபுள்!”

அப்போதும் ராஜ் அண்ணன் நினைத்துப் பார்த்தான். இளம் வயதில் தின்னும் விஷயத்தில் அனியனைத் தோற்கடிப்பதற்கு யாருமே இல்லை. ஒரு ஓணத்தின்போது விருந்து வைத்தபோது ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்து இருபத்தேழு பழங்களை அனியன் சாப்பிட்டான்.