Lekha Books

“பரவாயில்ல.... தூங்குங்க.”

கண்களை மூடியபோது, கண்ணாடி வளையல்களின் சத்தம் கேட்டது. சொரசொரப்பான விரல்கள் நெஞ்சிலும் தலைமுடியிலும் பயணித்துக் கொண்டிருந்தன.

ஒரு நடுக்கத்துடன் அவன் சிந்தித்தான். கறுப்பு நிறக் கம்பளிக்குக் கீழே பிரம்புக் கட்டிலில் கண்ணம்மா படுத்திருக்கிறாள்!

நெற்றியில் அரும்பியிருந்த வியர்வையைக் கையால் வழித்துவிட்ட அவன் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்ததைப்போல அழைத்தான்:

“ராஜ் அண்ணே!”

ராஜ் அண்ணனும் திடுக்கிட்டு சுய உணர்விற்கு வந்தான். விரல்களைத் தடவியவாறு அவன் பதைபதைப்புடன் இங்குங்குமாக நடந்தான்.

“நான் ஒரு விஷயத்திற்காக வந்திருக்கேன்.”

“நீ... உனக்கு எதுவும் கேட்கலாம்.”

ராஜ் அண்ணன் சாந்தமாக இருப்பதைப்போல காட்டிக் கொண்டு சொன்னான்.

“என் மனைவிக்கு உடல்நிலை சரியில்லை. வெல்லூருக்குக் கொண்டு போனால்தான் குணமாகும்னு சொன்னாங்க. அதற்காக...” - அவன் தான் கூறிக் கொண்டிருந்ததை நிறுத்தினான். ராஜ் அண்ணன் என்னவோ கூற முயற்சிப்பதைப் பார்த்து அவன் வேகமாகத் தொடர்ந்தான்: “ஊரில் இருக்கும் அந்த வீடும் தோட்டமும் நம் இருவருக்கும் சேர்ந்தவைதானே! என்னுடைய பாதியை விற்கணும். அப்படின்னாத்தான் அவள் பிழைக்க முடியும்.”

“பணம்தான் தேவை என்றால்...”

“வேண்டாம். அது அங்கே வெறுமனே கிடந்து எனக்கு ஒரு பிரயோஜனமும் இல்ல... அதை விற்க வேண்டுமென்றால், ராஜ் அண்ணே... உங்ளோட சம்மதம் வேணும். அதற்குப் பிறகுதான் பத்திரத்தை எழுத முடியும்.”

ராஜ் அண்ணன் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்று கொண்டு அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். பலவற்றையும் கூற வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். ஆனால் எதுவும் கூற முடியாமல் ஒரு அறிவு சூனியம் ஆகி விட்டவனைப்போல அவன் நின்றிருந்தான்.

“பத்திரம் எழுதினால் உங்களுக்குச் சொல்றேன். வருத்தம் இல்லையே?”

அவன் சிரமப்பட்டு சொன்னான்: “இல்ல....”

அப்போது கண்கள் ஈரமாயின. அவன் அடுத்த நிமிடம் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான். மாளிகையின் மாடியிலிருந்து வானொலி முனகிக் கொண்டிருந்தது. மூலையில் அழகி ஊஞ்சலில் ஆடிக் கொண்டிருந்த கடிகாரம் ஒலித்தது.

“நேரம் பத்தரை ஆயிடுச்சு...” - அனியன் எழுந்தான். “நான் பன்னிரண்டு மணி ஜனதாவில் திரும்பிப் போகணும்.”

“இன்னைக்கு இங்கே தங்கிட்டு...”

“வேண்டாம். அங்கே அவளுக்கு யாரும் துணை இல்லை.”

பிரம்புக் கட்டிலில் கருப்பு நிற கம்பளிக்குக் கீழே முனகிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு உருவம்.

ராஜ் அண்ணன் வற்புறுத்தவில்லை. அனியன் சுவரோடு சேர்த்து வைத்திருந்த கைப்பிடி இல்லாத குடையை எடுத்துக் கொண்டு போர்ட்டிக்கோவை நோக்கி நடந்தான்.

ராஜ் அண்ணன் கதவைத் திறந்தான். அனியன் படிகளில் இறங்கினான்.

“என்னுடைய வக்கீல் எழுதுவார். சம்மதம்னு எழுதித் தந்தால் போதும்.”

“ம்...”

“நான் புறப்படட்டுமா?”

அவன் நடந்தான். வெளியே பனி படர்ந்த இருட்டில் ஒரு நிழலைப்போல அவன் வேகமாகக் கரைந்து போனான்.

வறண்ட உதடுகளை ஈரமாக்கிக் கொண்டு ராஜ் அண்ணன் உள்ளே நடந்தான். வரவேற்பறையின் நடுப்பகுதியை அடைந்த போது, படிகள் ஒலிப்பது காதில் விழுந்தது. பாகியாக இருக்கும்.

“இன்னைக்கு சாப்பிடணும், குளிக்கணும்னு ஒண்ணும் இல்லையா?”

பாகியின் குரலைக் கேட்டு, அவன் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. கண்ணாடித் துண்டு பதிக்கப்பட்டிருந்த மேஜைமீது சாளரத்தின் அருகில் இருந்து பத்திரிகைகளை எடுத்து வைத்த அவன் சொன்னான்:

“ம்... செய்யணும்...”

“கொஞ்ச நேரத்திற்கு முன்னாடி யார் வந்திருந்தது?”

“யாரு?”

“உனக்குத் தெரியாது.”

அவள் படிகளில் அழுத்தமாக மிதித்து ஏறிச் சென்றாள். துளைத்துக் கொண்டு உள்ளே நுழையும் குளிர்ந்த காற்றை அனுபவித்தவாறு, அவன் மீண்டும் சாளரத்தின் கம்பிகளைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.

முற்றத்தில் இருந்த மந்தாரைப் படர்ப்புகளில் மின்மினிப் பூச்சிகள் இருட்டில் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.