Lekha Books

“அப்படியென்றால் காப்பியும் ரொட்டியும் சாப்பிடுவோம்.”

அனியன் அமைதியாக இருந்ததன் மூலம், அதற்குச் சம்மதித்தான்.

வேலைக்காரன் உள்ளே சென்றபோது, அவன் யாரிடம் என்றில்லாமல் சொன்னான்:

“பாகி படுத்துவிட்டாள் என்று நினைக்கிறேன்.”

அந்த கட்டிடத்திற்கு மேலே எங்கிருந்தோ ஒரு மெல்லிய வானொலியில் பாட்டு மிதந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

அனியன் ஆறுதலான குரலில் சொன்னான்:

“அழைத்து சிரமப்படுத்த வேண்டாம். நான்...” - பிறகு எதையோ நினைத்துக் கொண்டு கேட்டான்: “குழந்தைகள் எத்தனை?”

“இரண்டு. இரண்டுமே பெண் குழந்தைகள்தான். அவர்கள் சாயங்காலத்திற்கு முன்பே தூங்கிடுவாங்க.”

அனியனைப் பற்றி அவன் பலவற்றையும் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தான். என்ன வேலை? திருமணம் ஆகிவிட்டதா? குழந்தைகள் இருக்கின்றனவா? ஒன்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் கிளம்பிச் சென்றவன். அதற்குப் பிறகு, அவனைப் பற்றி எதுவும் தெரியவில்லை. கெட்ட செய்திகள் சில அவ்வப்போது எப்படியோ காதுகளில் வந்து சேர்ந்துகெண்டிருந்தன. வேகமாக பயணிக்க அவற்றால்தானே முடியும்!

அம்மா மரணமடைந்த செய்தி கேள்விப்பட்டு ஊருக்குச் சென்றபோது, அனியனைப் பார்ப்போம் என்று அவன் நினைத்திருந்தான். நினைத்திருந்தான் என்று கூறுவது சரியாக இருக்காது. பயந்திருந்தான். ஆனால் அனியன் வரவில்லை.

“எந்த ஊரில் இருக்கிறானோ? தாயைச் சுடுகாட்டுக்கு எடுக்குறதுக்குக்கூட வரலையே! பாவிப் பய...”

இறுதிச் சடங்கிற்கு வந்திருந்த ஒரு பெரியவர் சொன்னார்.

அவன் அதைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்றிருந்தான். அப்போது மனதிற்குள் அவன் முணுமுணுத்தான்: ‘இனிமேல் அவன் வர மாட்டான்’.

வேண்டாம். நினைவுகளின் இருண்ட அறைகளில் அந்த நாட்கள் உறங்கிக் கொண்டிருக்கட்டும்.

அவன் தன்னுடைய கொள்கையை நினைத்துப் பார்த்தான். ‘எந்தச் சமயத்திலும் திரும்பிப் பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும். காரணம் - கடந்து வந்த காலடிச் சுவடுகளில் ரத்தமும், கண்ணீரும், வியர்வையும் இருக்கும்.’

அவன் பிரம்பு நாற்காலியில் இருந்து எழுந்தான். மேஜைமீது இருந்த டின்னில் இருந்து ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்தான்.

“அனியன், குளிக்கணுமா?”

“இல்ல..”

மீண்டும் நிமிடங்கள் குளிர்ந்து உறைந்து போய்க் கொண்டிருந்தன. மேல்நோக்கி நெளிந்து நெளிந்து போய்க் கொண்டிருந்த நீலநிறப் புகைச் சுருள்களையே பார்த்துக் கொண்டு அவன் சொன்னான்:

“உன்னைப் பற்றிய ஒரு தகவலும் எனக்குக் கிடைக்கல.”

“ம்...”

உணர்ச்சியற்ற குரலில் அனியன் முனகினான்.

அவன் மீண்டும் ஆச்சரியப்பட்டான். எவ்வளவு வேகமாக அவை கடந்து போய்விட்டன!

சிறு வயதில், அனியன் ஒரு தம்பியாக இருந்ததைவிட அதிகமாக ஒரு நண்பனாகத்தான் இருந்தான். மூசாரியின் ஆலையைத்தாண்டி காலியாகக் கிடந்த நிலத்தில் அவர்கள் கண்ணாமூச்சி விளையாடினார்கள்; கல் விளையாட்டு விளையாடினார்கள். அம்மாவிற்குத் தெரியாமல் காசைத் திருடி எடுத்து தித்தாச்சும்மாவின் கடையில் அரிசி முறுக்கு வாங்கித் தின்றார்கள். பிடிபட்டபோது ஒன்றாகவே அடி வாங்கினார்கள். யானைப்பாறையின் மீது நின்று கொண்டு வானத்தை நோக்கி கற்களை எறிந்தார்கள். பாதையின் ஓரத்தில் இருந்த மாந்தோப்புகள் முழுவதிலும் சுற்றித் திரிந்தார்கள். ஒன்றாகப் படிக்கச் சென்றார்கள்.

ஐந்து வயது இளையவன் என்றாலும், அனியன் பல விஷயங்களையும் கற்றுத் தருவான். இவன்,அவன் சொன்னதைக் கேட்பான். அவன்தான் பலம். விளையாட உட்கார்ந்தால், அவன்தான் வெற்றி பெறுவான்.

இரண்டில் இரண்டு வருடங்களும் நான்கில் நான்கு வருடங்களும் அவன் இருந்தபோது, அனியன் அவனுடன் வந்து சேர்ந்து கொண்டான். அம்மா அவ்வப்போது கூறுவாள்:

“எருமை! அனியனைப் பாருடா. அவனுடைய அறிவு கிடைக்கலையே!”

அனியன் தன்னுடன் வந்து சேர்ந்து கொண்டது குறித்து பொறாமை உண்டாகவில்லை. காணரம்- மாமரத் தோப்புக்குள் நுழைந்து யாருக்கும் தெரியாமல் மாங்காய் எறிந்து விழச் செய்வதற்கும், நண்பர்களுடன் சண்டை போடுவதற்கும் அனியன் இருந்ததால் தைரியம் வந்தது.

உயர்நிலைப் பள்ளிக்கூடத்திலும் ஒன்று சேர்ந்தே படித்தார்கள். படிப்பில் திறமைசாலி அனியன்தான். அதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும் - எல்லோருக்கும் அனியனைத்தான் அதிகமாகப் பிடித்திருந்தது. என்ன செய்தாலும் அவர்கள் கூறுவது இப்படித்தான்:

“உனக்குக் கீழே இருப்பவன்தானே? அவனிடம் இருக்கும் தைரியம் உனக்கு இருக்கிறதா?”

பெரிய மாமாவுக்கும் அனியனைத்தான் மிகவும் பிடிக்கும்.

ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த தட்டில் காப்பி பாத்திரங்களுடன் பணியாள் உள்ளே வந்தான். தட்டை சாளரத்தின் திண்டில் வைத்துவிட்டு, மேஜைமீது இருந்த செய்தித்தாள்களை நீக்கி வைத்தான். அப்போது அவன் பார்த்தான். மேஜைமீது இருந்த கண்ணாடிக்குக் கீழே வைக்கப்பட்டிருந்த படத்தையே அனியனின் கண்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. வெண்ணெய் தேய்க்கப்பட்ட ரொட்டித் துண்டுகள் இருந்த வெள்ளிக் கிண்ணத்தை மேஜையில் வைத்தபோது படம் மறைந்துவிட்டது.

“காப்பி பருகுவோம். நான் சாப்பிட நேரம் இருக்கு.”

பணியாள் மேஜையை அனியனின் முழுங்கால்களுக்கு அருகில் நகர்த்திப் போட்டான். வெள்ளிக் கிண்ணத்தை முதலில் இருந்த இடத்திலிருந்து சற்று தள்ளி வைத்தான். அவன் மீண்டும் அந்த படத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ராஜேந்திரன் அதைப் பார்க்கவில்லை என்பது மாதிரி, சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பொய்கையில் நீர் குடிக்கும் நரியின் படத்தையும், மூலையில் இருந்த கடிகாரத்திற்குள் ஊஞ்சலில் ஆடிக் கொண்டிருக்கும் அழகியின் உருவத்தையும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.

திரும்பிப் பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும்...!

தன்னுடைய உணர்ச்சி மாறுதல்களை அனியன் கவனிப்பானோ என்று பயந்து அவன் மேற்குப் பக்கம் இருந்த சாளரத்திற்கு அருகில் போய் நின்றான். சற்று நேரத்திற்கு முன்னால் அடைக்கப்பட்ட அந்த சாளரத்தை அவன் திறந்தான். உள்ளே நுழைந்து வந்த குளிர்ந்த காற்று முகத்தில் அடித்துக் கொண்டு அறைக்குள் வேகமாகப் பரவியது. சாளரத்திற்குக் கீழே முற்றத்தில் இருந்த மந்தாரப் படர்ப்பில் மின்மினிப் பூச்சிகள் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. தூரத்தில் பாதைக்கு அப்பால் இருந்த வெற்றிடத்தில் பனி மூடி இருந்தது. அதற்கு மத்தியில் கிறிஸ்துமஸ் கேக்கின் வடிவத்தில் இருந்த ஒரு பெரிய மாளிகையின் தோற்றம் தெளிவில்லாமல் தெரிந்தது. மிகவும் தூரத்தில் மேற்கு திசையில் இருந்த மலைச் சிகரங்களின் உச்சிகளில் வெண்மேகங்களும் ஒளியும் இறுகப் பிணைந்திருந்தன.

மாடியில் இருந்த படுக்கையறையிலிருந்து வானொலி வழியாக மெல்லிய இனிய பாடல் ஒன்று அப்போதைய குளிர்ச்சியான சூழ்நிலைக்குள் மிதந்து வந்துகொண்டிருந்தது. அவன் அதைக் கேட்டான். பாகி தூங்கியிருக்கவில்லை. அழைக்க வேண்டுமா?

அவன் முகத்தைத் திருப்பி அனியனைப் பார்த்தான். உதடுவரை சென்ற காப்பி பாத்திரம் அசையாமல் நின்றிருந்தது. கண்ணாடித் துண்டிற்குள் கண்கள் ஆழமாக இறங்கி இருப்பதைப்போலத் தோன்றியது.

பாகி இப்போது அனியனைப் பார்த்தால்....