Lekha Books

கல்லூரி விடுமுறையில் வந்தபோது, ராஜ் அண்ணன் முற்றிலும் மாறிப் போயிருந்தான். மேலும் சற்று வளர்ந்திருந்தான். அழகான ஆடைகள் இருந்தன. அருகில் கடந்து போகும்போது பவுடர் வாசனை வந்தது. இப்போது தடுமாற்றம் சிறிதும் இன்றி எதையும் பேசத் தெரிந்திருந்தது. ஏராளமான விஷயங்கள் கூறுவதற்கும் இருந்தன. நகரத்தின் கதைகள், கல்லூரியின் கதைகள், ஹாஸ்டலின் கதைகள்... அப்போது, சாளரத்தின் வழியாக சிறிது மட்டுமே வெளிச்சம் விழுந்து கொண்டிருந்த அறைக்குள் உட்கார்ந்து கொண்டு அனியன் தன்னைத்தானே திட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

தன்னுடைய, கிளியாக மாறிய ராஜகுமாரியின் கதையை இப்போது பாகிக்குத் தேவையில்லை. அவள் வளர்ந்திருக்கிறாள். அவளுக்கு நகரத்தைப் பற்றிய புதிய விஷயங்களைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

“பார்.... ராஜ் அத்தான் தந்தது...”

அவன் பார்த்தான். அழகான கூந்தலில் வைக்கக்கூடிய மலர்கள், செயற்கை முத்துக்களாலான மாலைகள். பெரிய அத்தைக்கு இப்போது ராஜைப் பற்றிக் கூறுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன.

கல்லூரி திறக்கப்பட்டு, ராஜ் அண்ணன் போனான். அனியன் வெள்ளரித் தோட்டத்தைத் தேடிப் போனான்.

எப்படியாவது ஊரைவிட்டுக் கிளம்ப வேண்டும். ஒரு சிறிய வேலை வேண்டும். மூன்று மைல்கள் நடந்து சென்று தினமும் பத்திரிகைகளை வாங்கிப் பார்த்தான். யாருக்கும் தெரியாமல் விளம்பரங்களைக் குறித்து வைத்தான். மனுக்கள் அனுப்பி வைத்தான்.

வேதனையுடன்- கோபத்துடன் அவன் யதார்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்டான். பாகி விலகிச் செல்கிறாள்.

ராஜ் அண்ணன் அம்மாவிற்கு எப்போதாவது ஒரு கடிதம் எழுதுவான். பெரிய அத்தைக்கும் பாகிக்கும் தொடர்ந்து கடிதங்கள் வந்துகொண்டிருந்தன. சில நேரங்களில் அம்மா கூறுவாள்:

“டேய், நீ கொஞ்சம் புதிய வீட்டுக்குப் போய் விவரத்தைத் தெரிஞ்சிட்டு வா.”

அவன் முணுமுணுப்பான்.

“கொஞ்சம் போயிட்டு வாடா. வெளியூர்ல இல்ல அவன் இருக்கிறான்?”

புகைந்து புகைந்து இறுதியில் அது வெடித்துச் சிதறியது.

அப்போது ராஜ் அண்ணன் கிண்டல் கலந்த ஒரு சிரிப்புடன் கேட்டான்: “நான் என்ன செய்தேன்?”

“ஒண்ணும் செய்யலையா? இதை என்கிட்ட செய்திருக்க வேண்டாம்.”

அப்போது முகத்தில் அடித்ததைப்போல ராஜ் அண்ணன் சொன்னான். “ம்... போ. பெரிய மாமாவின் மகளை உனக்கு தானமாகத் தர வச்சிருக்காங்கள்ல!”

அன்று கேட்ட, கூறிய வார்த்தைகள் முழுவதும் மறதி என்ற ஒன்றுக்குள் மூழ்கிக் கிடக்கட்டும்...

பாகியிடம் கூறுவதற்கு பல விஷயங்கள் மனதில் நிறைந்து நின்றிருந்தன. ஒருநாள் மதிய நேரத்தில் அவளுடைய அறையைத் தேடி அவன் சென்றான். அப்போது பாகி சாய்வு நாற்காலியில் படுத்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். வாசலில் நின்று கொண்டு அவன் ஒரு நிமிடம் அவளையே பார்த்தான். அவள் இப்போது பழைய கதைகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் குழந்தை அல்ல. வியர்வை முத்துக்கள் அரும்பியிருந்த நெற்றியிலும், முடி இழைகள் பறந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த மார்பிலும், பட்டு ரவிக்கைக்குக் கீழே தெரிந்த திறந்த வயிற்றுப் பகுதியிலும் கண்கள் பயணித்தன. கட்டுப்பாடு என்ற சங்கிலி நொறுங்கிக் கொண்டிருந்தது. தூங்கிக் கொண்டிருந்த அந்த இளம் பெண்ணை வாரி எடுத்து இறுக இறுக கைகளுக்குள் வைத்து அணைக்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்தான். ஆனால் பலவற்றையும் நினைத்துப் பார்த்தான். ராஜ் அண்ணன், அம்மா பெரிய அத்தை... தைரியமின்மையில் ஆவேசம் உருகிப் போய்விட்டது.

கன்னத்தில் மெதுவாக உதடுகளை வைத்தால் விழித்துவிடுவாளா?

வேண்டாம்... வியர்வை வழிய, அவன் திரும்பி நடந்தான்.

ராஜ் அண்ணன் எல்லாவற்றையும் அடைந்து விட்டான். பாகியின் கழுத்தில் ராஜ் அண்ணன் மாலை அணிவிப்பதை அவன் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான். நகரத்தில் பெரிய வேலையையும், பெரிய மாமா ஏற்பாடு பண்ணி வைத்திருந்தார்.

திருமணப் பந்தலில் ஆட்கள் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த போது, அவன் எழுந்து நடந்தான். யாரிடமும் கூறவில்லை. எங்கு போகிறோம் என்பதையும் அவன் சிந்தித்திருக்கவில்லை. அதற்குப் பிறகு ஒன்பது வருடங்கள் வாழ்க்கையின் கரைகளில் வந்து மோதிச் சிதறி விழுந்தன.

இதற்கிடையில்.... வேண்டாம்... அதை நினைக்கும்போது, கண்கள் ஈரமாகி விடும். பசியையும் வேதனைகளையும் விழுங்கிக்கொண்டு, தூங்காமல் சிமெண்ட் திண்ணைகளில் கழித்த இரவுகள்... சிதிலமடைந்த சுவரும், கரி பிடித்த தரையும் கொண்ட தரம் தாழ்ந்த ஹோட்டல் அறைகள்... சில நிமிடங்கள் மட்டுமே நீடித்திருக்கும் காதலைப் பரிமாறும் சிறிய வீடுகள். அந்தக் காலத்தை நினைத்து அவன் பயந்தான்.

இறுதியில்-

அப்போது, தூரத்தில் துணி மில்கள் நிறைந்த அந்த நகரத்தின் எல்லைக்கு அருகில் இருந்த, புல் வேய்ந்த ஒரு வீட்டின் பிரம்புக் கட்டிலில் கறுப்புநிற கம்பளிக்குக் கீழே படுத்து முனகிக் கொண்டிருந்த ஒரு உருவத்தை அவன் பார்த்தான்.

அவள் பால்காரனின் மகளாக இருந்தாள். பக்கத்து வீடுகளில் வேலை செய்பவளாக இருந்தாள். பெரிய வட்ட முகத்தில் நிறைய அம்மைத் தழும்புகளைக் கொண்ட ஒரு பெண்! அவளுக்கு அவனை விட அதிக வயது இருக்கும். எனினும் அவளை அவன் திருமணம் செய்து கொண்டான்.

அந்த இரவுப் பொழுதை அவன் நினைத்துப் பார்க்கிறான். மில்லில் இருந்து ஒரு மாதத்திற்கான சம்பளப் பணம் முன்பணமாக கிடைத்திருந்தது. நாற்பது ரூபாய். மாலையில் தங்கியிருந்த இடத்திற்குச் செல்லும் பாதைகளில் நடந்தபோது, கால்கள் தரையில் நிற்க மறுத்தன. சுய உணர்வு குறைந்து கொண்டே இருந்தது. வராந்தாவை அடைந்தபோது, தூணைப் பிடித்துக் கொண்டே நின்று கொண்டு வாந்தி எடுத்தான்.

தளர்ந்துபோய் தரையில் உட்கார்ந்தான். மீண்டும் வாந்தி. அப்போது கண்ணாடி வளையல்கள் அணிந்திருந்த ஒரு கை அவனுடைய முதுகைத் தடவி விட்டுக் கொண்டிருந்தது. மீண்டும் கண்களைத் திறந்தபோது அறைக்குள் படுத்திருந்தான். வீசிக்கொண்டு அவனுக்கு அருகில் அவள் இருந்தாள்.

அவள் வாயைத் திறக்குமாறு அவனிடம் சொன்னான். அவன் வாயைத் திறந்தான். அவள் அடர்த்தியான மோரை வாய்க்குள் ஊற்றினாள்.

“எழுந்திருங்க.”

அவன் சிரமப்பட்டு எழுந்தான். அவள் அவனை முதுகைப் பிடித்துத் தாங்கியவாறு குளிலறைக்கு நடத்திக் கொண்டு சென்றாள்.

“சட்டையைக் கழற்றுங்க...”

அவன் சட்டையைக் கழற்றினான்.

மேல்துண்டைக் கையில் தந்துவிட்டு சொன்னாள்:

“இதைக் கட்டுங்க...”

அவள் சொன்னபடி கேட்டான்.

சிமெண்ட் தொட்டியில் இருந்து ஒரு பாத்திரத்தின் மூலம் அவள் தொடர்ந்து நீரை எடுத்து அவன்மீது ஊற்றினாள்.

குளித்து முடித்தவுடன், தலைக்குள் பிரகாசம் பரவியதைப்போல அவனுக்கு தோன்றியது.

“இதற்கெல்லாம் ஒரு எல்லை இருக்கணும்.”

அவள் திட்டினாள். அவன் மன்னிப்பு கேட்பதைப்போல அவளுடைய முகத்தைப் பார்த்தான்.