Lekha Books

திருமணத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் எப்போதும் முன் எச்சரிக்கையுடன்தான் பேசுவார்கள். எந்தச் சமயத்திலும் விஷயம் அனியனிடம் போய் முடியாமல் அவர்கள் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

இளம் வயதில் பாகிக்கு அனியன் மீதுதான் விருப்பம் அதிகம்.

அவனைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணுவாள். அவள் அவனை கேலி செய்து அழைப்பதற்கு ஒரு பெயரையும் கண்டுபிடித்திருந்தாள்.

“எருமை!”

கோடை காலத்தில் பெரிய மாமாவின் வீட்டில் ஒரு மாதம் தங்குவார்கள். மிகவும் அருகிலேயே அந்த வீடு இருந்தது. அங்கு மிகவும் சுகமாகப் பொழுது போனது. பெரிய மாமாவிடம் ஏராளமான பணம் இருந்தது.

அவர் பம்பாயில் இருக்கும் ஒரு பெரிய கம்பெனியில் உயர்ந்த பதவியில் இருந்தார். வயலின் கரையில் அந்த பிரம்மாண்டமான மாளிகையை அவர்தான் கட்டினார்.

அப்போதெல்லாம் பெரிய அத்தைக்கும் பாகிக்கும் அனியனைத்தான் மிகவும் பிடிக்கும். அதனால் அவனுக்கு என்ன? முதலில் அவன் அப்படித்தான் நினைத்தான்.

இரவு வேளையில் நிலவு வெளிச்சம் விழுந்து கொண்டிருக்கும் மேற்குப் பக்கத்தின் திண்ணையில் உட்கார்ந்து அனியன் கதை கூறுவான். அனியனுக்கு நிறைய கதைகள் தெரியும். ராஜகுமாரியை கிளியாக மாற்றிய கதை. தொட்டது எதுவும் தங்கமாக மாறும் வரம் கிடைத்த கதை. பாகிக்கும் அந்தக் கதைகள் அனைத்தும் மிகவும் பிடித்திருந்தன. அவளுக்குப் பாடத் தெரியும். அவர்களுக்குச் சொந்தமான வாடகை வீட்டில் வசிக்கும் அம்மிணி டீச்சர் அவளுக்குப் பாட்டு கற்றுத் தந்துகொண்டிருந்தாள்.

அவன் அங்கு வந்து அமர்வதை அவர்கள் விரும்பவில்லை. அனியன் கூறமாட்டான். ஆனால் பாகி கூறுவாள்:

“இந்த ராஜ் அத்தான் கொஞ்ச நேரம் வீட்டில் இருக்கக் கூடாதா?” அவளை வெறுக்க முயற்சித்தான்.

ஒருநாள் பெரிய அத்தை கூறுவதைக் கேட்க நேர்ந்தது. “அனியன் படிப்பு நல்ல முறையில் நடக்கும். என் பாகீரதிக்குன்னு இருக்குறவன் அவன்.”

அப்போது மேலும் அதிகமாக வெறுக்க முயற்சித்தான். ஆனால் அவளுடைய பட்டு நாடாவால் கட்டப்பட்ட தலை முடியின் அருமையான வாசனையும், சிவந்த கன்னத்தில் இருந்த வெள்ளைநிற ‘பாலுண்ணி’யும் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தன. வளர வளர அவளுடைய அழகும் கூடிக்கொண்டிருந்தது.

அவள் அனியினுக்குச் சொந்தமானவளாம்! அதை நினைத்தபோது யாரிடம் என்றில்லாமல், அடக்க முடியாத அளவிற்குக் கோபம் உண்டானது.

ஒரு சம்பவம் ஞாபகத்தில் வருகிறது. யாருக்கும் தெரியாமல் ஒருநாள் ஒரு ஆபத்தான காரியத்தை அவன் செய்தான். அப்போது அவன் ஒன்பதாவது வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தான். மாடியில் யாரும் இல்லாத நேரமாகப் பார்த்து, வீட்டின் கூடத்தில் இரும்புக் கம்பியில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பாகியின் புள்ளிகள் போட்ட பாவாடையை எடுத்து ட்ரவுசருக்கு மேலே அணிந்து பார்த்தான். ஹாய்! சிலிர்த்துப் போய்விட்டான்! அந்தப் பாவாடை முழுக்க சோப்பின் வாசனை இருந்தது. அருமையான மணம்! ஆனால் அது கண்டுபிடிக்கப்பட்டு விட்டது. அதற்குப் பிறகு, தலையைத் தூக்கிக் கொண்டு நடக்க முடியவில்லை. பாகிக்கு முன்னால் நடந்து செல்லக்கூட அவன் தயங்கினான். பலரும் கிண்டல் பண்ணினார்கள். “பெண்ணாக மாறியவன்!”

இதயத்தில் ஒரு நெருப்புப் பொறி எரிந்து கொண்டிருந்தது!

உயர்நிலைப் பள்ளியில் படிப்பு முடிந்தது. அனியன் பள்ளிக் கூடத்தில் முதல் ரேங்க்கில் தேர்ச்சி பெற்றான். அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவனும் எப்படியோ தேர்ச்சி பெற்றுவிட்டான். தொடர்ந்து படிக்க வைக்க அம்மாவால் முடியவில்லை. அம்மா ‘பெரிய அண்ணுக்கு’ கடிதம் எழுதினாள்.

பெரிய மாமா ஒருவனைப் படிக்க வைப்பதாக ஏற்றுக் கொண்டார்.

அனியன் படிக்கட்டும். அவனுக்குத்தான் நல்ல மதிப்பெண்கள் இருக்கு - அம்மா சொன்னாள். பெரிய அத்தையும் அதையே சொன்னாள்.

ஆனால் அதை அவனால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. படித்துப் பெரிய ஆளாக அனியன் வருவதைப் பார்க்க வேண்டியதிருக்கும். அனியன் அதிகாரியாக வருவான். பாகி அனியனுக்குச் சொந்தமாக ஆவாள். வெள்ளரித் தோட்டத்திலும் வெளிச்சம் குறைவாக இருக்கும் மேற்கு திசையின் பாறைகள் மீதும்தான் வருடங்களைக் கழிக்க வேண்டியதிருக்கும்.

“படிக்க அனுப்பவில்லையென்றால், நான் வேறு எங்காவது ஓடிவிடுவேன்.”

அம்மா திட்டினாள். “நீயே கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்.”

“அம்மா, என்னை இந்தப் பிறவியில் நீங்க பார்க்க முடியாது.”

அவன் பிடிவாதம் பிடித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். அனியனும் விட்டுக் கொடுக்கத் தயாராக இல்லை.

அவன் அனியனிடம் கேட்டான்: “டேய், நான் உன்னுடைய அண்ணன்தானே?”

அனியன் பேசவில்லை.

“நீ இனிமேலும் படிக்கலாம். வயசு குறைவுதானே?”

ஒரு இரவும் பகலும் அவன் சாப்பிடவில்லை. பவள மல்லிகைக்குக் கீழே கல் தரையில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டு அழுதான்.

அப்போது சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் அனியன் சொன்னான்: “ராஜ் அண்ணன், நீங்க படிங்க.” அதைச் சொன்னபோது அனியனின் கண்கள் பனிப்பதை அவன் பார்த்தான்.

அது வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனையாக இருந்தது.

வேலைக்காரனின் சத்தம் கேட்டதும் அவன் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினான். “குளியலறையில் நீர் ஊற்றி வைத்திருக்கிறேன்.”

“ம்...”

அவன் முனகினான்.

ஒருவரையொருவர் பார்க்காமலே, அவர்கள் எதிரெதிரில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். வெளியே காற்றின் இரைச்சல் சத்தம் கேட்டது.

தரையிலும் சுவர்களிலும் சோஃபாக்களின் தையல் வேலைகளிலும் பயணித்துக் கொண்டிருப்பதற்கு மத்தியில், அனியனின் கண்கள் மீண்டும் மேஜைமீது இருந்த கண்ணாடித் துண்டில் போய் பதிந்தன. குற்ற உணர்வுடன் ராஜ் அண்ணனைப் பார்த்து விட்டு, அனியன் எதிர்ப்பக்கம் இருந்த கண்ணாடியில் கண்களைப் பதித்தான். தன்னுடைய உருவத்தை அவன் மின்விளக்கொளியில் தெளிவாகப் பார்த்தான். வரவேற்பு அறையின் அழகான பின்புலத்தில் தன்னுடைய அவலட்சணமான தோற்றம் ஒரு குறையாக அவனுக்குத் தெரிந்தது.

இந்த அளவிற்கு அழகான ஒரு வீட்டை அவன் கனவில்கூட நினைத்திருக்கவில்லை. ஒரு சிறிய வீட்டிற்குள் அவனுடைய ஆசைகள் அடங்கி விட்டிருந்தன. அங்கு தரையில் வண்ண வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்ட விரிப்புகள் இல்லை. வண்ண ஓவியங்களும், கண்ணாடித் துண்டு பதிக்கப்பட்ட மேஜைகளும், ஊஞ்சலில் ஆடிக் கொண்டிருக்கும் அழகி இருக்கும் கடிகாரமும் இல்லை. ஆனால் சிவப்பு நிற சிமெண்ட் பூசப்பட்ட தரையில் சிவந்த காலடிகளைப் பதியச் செய்தவாறு வேகமாக அங்குமிங்குமாக நடந்து வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் ஒரு இளம்பெண்ணை அவன் பார்த்திருக்கிறான். அவளுடைய சிவந்த கன்னத்தில் ஒரு வெளுத்த ‘பாலுண்ணி’ இருக்கிறது!

ராஜ் அண்ணன் படிக்கச் சென்றான். அவன் அதற்குச் சம்மதித்தான். அது ஒரு தியாகம் என்று அவன் நினைக்கவில்லை. அப்படி நினைக்காததால்தானே பலவும் நடந்து விட்டன! காலம் ஏற்கனவே இருந்தவற்றைத் திருத்தி எழுதுகிறது!