Lekha Books

"நீ என்னை அதிகமாகக் காதலிக்கிறாய். அப்படித்தானே?”

அவள் இறுதியில் சொன்னாள்: "ஆமாம்...”

நான் எந்தவொரு பதிலையும் சொல்லவில்லை. சொல்லப் போனால்- அங்கு பதில் கூறுவதற்கு என்ன இருக்கிறது?

"ஆமாம்...” அவள் முன்பு மாதிரியே என்னையே பார்த்துக்கொண்டு மீண்டும் கூறினாள்: "அது அப்படித்தான்... அதே கண்கள்...” அவள் கூறிக்கொண்டே சென்றாள். பின்னர் ஆழமான சிந்தனையில் மூழ்கினாள். அவள் தன்னுடைய முகத்தை தன் கைகளால் மறைத்துக் கொண்டாள். "எல்லா விஷயங்களுமே வளர்ந்து என்னை மிகவும் களைப்படையச் செய்துவிட்டன.” அவள் முணுமுணுத்தாள்: "நான் முதலில் உலகத்தின் இன்னொரு எல்லைக்குச் சென்றிருக்க வேண்டும். என்னால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. என்னால் அதைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. எனக்கு முன்னால் என்ன இருக்கிறது? நான் மிகவும் மோசமானவள்! என் கடவுளே? நான் எந்த அளவிற்கு மோசமானவளாக ஆகிவிட்டேன்!”

"எதற்கு அப்படிக் கூறுகிறாய்?” நான் உறுதியான குரலில் கேட்டேன்.

ஜினைடா அதற்கு எந்தவொரு பதிலையும் கூறவில்லை. அவள் சாதாரணமாக தன் தோள்களைக் குலுக்கினாள். நான் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டு, அவளையே அளவற்ற கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவள் கூறிய ஒவ்வொரு சொல்லும் என் இதயத்தை அறுத்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில் அவள் வருத்தப்படாமல் இருந்தால், மிகவும் சந்தோஷமாக என் வாழ்க்கையையே அவளிடம் ஒப்படைத்துவிடலாமா என்று நான் நினைத்தேன். நான் அவளையே பார்த்தேன். அவள் ஏன் மோசமான நிலைக்கு தள்ளப்பட்டு விட்டாள் என்பதை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. தாங்கிக்கொள்ள முடியாத கோபத்துடன், ஒரு உணர்ச்சியின் உந்துதலால் தள்ளிவிடப் பட்டத்தைப்போல திடீரென்று அவள் தோட்டத்திற்குள் நுழைந்து மண்ணில் உட்கார்ந்தாள். அவள் மிகவும் பிரகாசமாகவும், சுற்றிலும் பச்சை நிறம் சூழ்ந்திருக்கவும் காணப்பட்டாள். காற்று மரங்களின் இலைகளில் மோதி முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த புதரில் இருந்த ஒரு செடியின் நீளமான கிளை ஜினைடாவின் தலையை அவ்வப்போது ஆடி ஆடி தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. புறாக்களின் சத்தம் அங்கு நிறைந்திருந்தது. தேனீக்கள் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. அவை புற்களுக்குமேலே மிகவும் தாழ்வாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன. தலைக்குமேலே சூரியன் நீல நிறத்தில்  காட்சியளித்தது. நான் மிகுந்த கவலையில் இருந்தேன்...

"நீ எனக்கு ஏதாவது கவிதையைக் கூறு.” ஜினைடா மிகவும் தாழ்ந்த குரலில் கூறினாள். அப்போது அவள் தன்னுடைய புருவத்தை வளைத்துக் கொண்டே சொன்னாள்: "நீ கவிதை படிப்பது எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். நீ ராகம் போட்டே அதைப் பாடலாம். அது ஒரு பிரச்சினை இல்லை. அது இளமையாக இருக்க வேண்டும். "ஜார்ஜியா மலைகளின் மேலே” என்ற கவிதையைக் கூறு. முதலில் நீ உட்கார்...”

நான் அமர்ந்து "ஜார்ஜியா மலைகளின் மேலே” என்ற கவிதையைக் கூறினேன்.

"இதயம் காதலைத் தேர்ந்தெடுக்க முடியாது...” ஜினைடா திரும்ப சொன்னாள்: "அந்த இடத்தில்தான் கவிதை மிகவும் அருமையாக இருக்கிறது. அது எது இல்லை... எது இப்போதிருப்பதைவிட மிகச் சிறப்பானதாக இருப்பது மட்டுமல்ல- அது உண்மையைப்போல அதைவிட மேலானது... தேர்ந்தெடுக்க முடியாதது.... காதலை... அது விரும்பாமல் இருக்கலாம். ஆனால், அதுவால் எதுவும் செய்ய முடியாது...” அவள் மீண்டும் அமைதியில் மூழ்கிவிட்டாள். பின்னர் திடீரென்று அவள் எழுந்து நின்றாள். "வா... மெய்டனோவ் வீட்டில் என் தாயுடன் இருக்கிறார். அவர் தன்னுடைய கவிதையை எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். ஆனால், நான் அவரை விரட்டியடித்து விட்டேன். இப்போது அவருடைய உணர்வுகள் காயம்பட்டிருக்கும். என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. ஒருநாள் உன்னால் அதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். என்மீது நீ கோபம் கொள்ளாமல் இரு...”

ஜினைடா என் கையை வேகமாக அழுத்திவிட்டு, முன்னால் ஓடினாள். நாங்கள் அவளுடைய வீட்டை நோக்கி நடந்தோம். மெய்டனோவ் தன்னுடைய "மேன்ஸ்லேயர்” என்ற கவிதையை வாசிப்பதற்குத் தயாராக இருந்தார். அது அப்போதுதான் பிரசுரமாகியிருந்தது. ஆனால், நான் அவன் வாசிப்பதைக் கேட்கவில்லை. அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார். தன்னுடைய நான்கடிகள் இருக்கும் கவிதை வரிகளை வாசித்தார். வரிகள் தாளத்திற்கு நிகராக சிறிய மணிகளைப்போல சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன. சத்தமாகவும், அர்த்தமற்றும் அவை இருந்தன. அப்போதும் நான் ஜினைடாவையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவளுடைய அந்த இறுதி வார்த்தைகளை நான் மனதிற்குள் செலுத்த முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

"எதிர்பாராமல் யாரென்று தெரியாத பகைவன் உன்னை ஆச்சரியப்படவும் ஆளவும் செய்கிறானா?”

மெய்டனோவ் திடீரென்று தன் மூக்கால் உறிஞ்சினார். என்னுடைய கண்களும் ஜினைடாவின் கண்களும் ஒன்றோடொன்று சந்தித்தன. அவள் தலையைக் குனிந்துகொண்டு, லேசாக வெட்கப்பட்டாள். நான் அவளுடைய சிவந்த கன்னங்களைப் பார்த்தேன். உணர்ச்சிவசப்பட்டு, அமைதியாக இருந்தேன். முன்பெல்லாம் நான் பொறாமைப் பட்டிருக்கிறேன். அந்த நிமிடம்தான் அவள் காதல் வயப்பட்டிருக்கும் விஷயமே என் மனதில் தோன்றியது. "நல்ல கடவுள். அவள் காதல் வயப்பட்டிருக்கிறாள்!”

10

என்னுடைய உண்மையான கவலைகள் அந்த தருணத்திலிருந்துதான் ஆரம்பமாயின. நான் என் மூளையைப் போட்டு கசக்கிக் கொண்டேன். என் மனதை மாற்றிக் கொண்டேன். அதை மீண்டும் மாற்றினேன். தொடர்ந்து அதை ஒரே மாதிரி இல்லாமல் செய்து கொண்டே இருந்தேன். என்னால் முடிந்த வரைக்கும், ஜினைடாவை ரகசியமாகக் கண்காணித்துக்கொண்டே இருந்தேன். அவளிடம் ஒரு மாறுதல் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. அது மட்டும் தெளிவாக தெரிந்தது. அவள் மட்டும் தனியாக "வாக்கிங்” செல்ல ஆரம்பித்தாள்.  அதுவும் நீண்ட தூரத்திற்கு. சில நேரங்களில் அவள் வீட்டிற்கு வந்திருக்கும் யாரையும் பார்க்கவே மாட்டாள். அவள் மணிக்கணக்காக தன்னுடைய அறைக்குள்ளேயே உட்கார்ந்திருந்தாள். இதுவரை அப்படிப்பட்ட ஒன்று அவளுடைய பழக்கமாக இருந்ததே இல்லை. திடீரென்று நான் அளவுக்கும் அதிகமாக அவளுடைய விஷயங்களுக்குள் நுழைகிறோமோ அல்லது மனதில் கற்பனை பண்ணிக்கொள்கிறோமோ என்றுகூட நினைத்தேன்.

"இவனாக இருப்பானோ? அல்லது அவனாக இருப்பானோ?” நான் எனக்குள் கேட்டுக் கொள்வேன். அவளுடைய ஆராதகர்களில் ஒவ்வொருவரையும் நினைத்து அவர்களுடன் மனதிற்குள் போராடிக் கொண்டிருப்பேன். கவுண்ட் மாலேவ்ஸ்கி மற்ற எல்லாரையும்விட அச்சத்தை உண்டாக்கக் கூடியவனாக இருந்தான் என்ற எண்ணம் என் மனதில் ரகசியமாகப்பட்டது. எல்லாவற்றையும் ஜினைடாவிற்காக தாங்கிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்... இதை ஒத்துக்கொள்வதற்காக எனக்கு நானே வெட்கப்பட்டுக் கொண்டேன்.

நான் கூர்ந்து கவனித்துக்கொண்டிருந்த விஷயம் என் நாசியின் நுனியைத் தாண்டி செல்லவில்லை. அதன் ரகசியத் தன்மை யாரையும் எதுவும் செய்யவில்லை. டாக்டர் லூஷின் என்னால் கூர்ந்து கவனிக்கப்பட்டார்.