Lekha Books

அவளுடைய ஒவ்வொரு நடவடிக்கையும் மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தன. ஒவ்வொரு அசைவிலும் அவள் தன்னை ஒரு இளவரசியாகவே காட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளுடைய முகத்தில் ஒரு உயிரற்ற- அசைவற்ற தன்மையும் கர்வமும் வெளிப்பட்டது. நான் அதைக் கண்டுபிடிக்காமல் இருந்திருக்க வேண்டும். அவளுடைய புன்னகையையோ பார்வைகளையோ தெரிந்திராத ஒருவனாக இருக்க வேண்டும். இந்த புதிய சம்பவத்தில் கூட அவளுடைய தனித்துவத்தைப் பற்றி நான் மனதில் எண்ணிப் பார்த்தேன். அவள் வெளிர் நீலநிற மலர்கள் போடப்பட்ட ஒரு மெல்லிய ஆடையை அணிந்திருந்தாள். அவளுடைய கூந்தல் நீளமாக சுருண்டு தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவளுடைய கன்னம் ஆங்கில முறைப்படி இருந்தது. அப்போதைய நடவடிக்கைகள் அவளுடைய முகத்திலிருந்த உயிரற்ற உணர்ச்சிகளுக்கு ஏற்றபடி இருந்தன. சாப்பிடும்போது என் தந்தை அவளுக்கு அருகில் உட்கார்ந்தார். தனக்கே உரிய விருந்தோம்பல் வரவேற்புகளுடன் அவர் அவளை சந்தோஷப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். அவர் அவ்வப்போது அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார்.

அவளும் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால், ஆச்சரியப்படும் வகையில் அந்தச் செயல் மிகுந்த பணிவு கொண்டதாக இருந்தது. அவர்களுடைய உரையாடல் ஃப்ரெஞ்ச் மொழியில் நடந்து கொண்டிருந்தது. ஜினைடாவின் மிக அருமையான உச்சரிப்பைப் பார்த்து நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். நாங்கள் மேஜையில் உட்கார்ந்திருந்தபோது, நான் முன்பு கூறியதைப்போல, கிழவி எந்தவித ஆரவாரமும் உண்டாக்கவில்லை. அவள் நன்றாக சாப்பிட்டாள். உணவு வகைகளை வாய்விட்டுப் புகழ்ந்தாள். அவளுடைய செயல்களால் என் தாய் மிகவும் களைத்துப்போய் விட்டதைப்போல தோன்றியது. அவளுக்கு விருப்பமே இல்லாததைப்போல என் அன்னை பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். என் தந்தை அவ்வப்போது மெதுவாக கண்ணயர்ந்து கொண்டிருந்தார். என் தாய்க்கு ஜினைடாவைப் பிடிக்கவே இல்லை. "எப்போதும் கற்பனையில் மிதந்து கொண்டிருக்கும் பெண்...” மறுநாள் அவள் சொன்னாள். "நீயே நினைத்துப் பார். எப்போது பார்த்தாலும் கற்பனையில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது?”

"நீ எந்த அழகான ஃப்ரெஞ்ச் பெண்ணையும் பார்த்ததில்லை என்பது தெளிவாக தெரிகிறது...” என் தந்தை என் தாயின் செயல்களை கவனித்துவிட்டு கூறினார்.

"கடவுளுக்குத்தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும்... நான் பார்த்ததில்லை!”

"உண்மையாகவே கடவுளுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும். பிறகு அவர்களைப் பற்றி எப்படி நீ ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தாய்?”

என்னைப் பொறுத்த வரையில் ஜினைடா எந்த விஷயத்திலும் அக்கறை காட்டிக்கொள்ளவில்லை. சாப்பிட்டு முடித்ததும், இளவரசி புறப்படுவதற்காக எழுந்தாள்.

"உங்களுடைய அன்பிற்கு என்னுடைய நன்றி.” மரியா நிக்கோ லேவ்னா... ப்யோர் வாசிக...” அவள் ராகத்துடன் ஒரு பாடலைப் பாடுவதைப் போல என் தாயிடமும், தந்தையிடமும் சொன்னாள்: "இதற்கு பரிகாரமாக என்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது. அப்படிப்பட்ட நாட்கள் இருந்தன. ஆனால் அவை அனைத்தும் முடிந்துவிட்டன. எதுவுமே இல்லாதவளுக்கு கிடைத்திருக்கும் ஒரு கௌரவம் இது.”

என் தந்தை அவளுக்கு முன்னால் மரியாதையுடன் முதுகை வளைத்துக் கொண்டு நின்று விட்டு, கூடத்தின் கதவை நோக்கி அவளை அழைத்துச் சென்றார். என்னுடைய சிறிய மேலாடையுடன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்த நான் மரண தண்டனையை அனுபவிக்கப் போகும் ஒரு மனிதனைப்போல தரையையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். ஜினைடா என்னிடம் நடந்து கொண்ட முறை என்னை பாடாய்ப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. என்னை ஆச்சரியப்பட வைத்த விஷயம் என்னவென்றால், என்னைக் கடந்து சென்றபோது, அவளுடைய வழக்கமான வெளிப்பாடு கண்களில் தெரிய, அவள் வேகமாக முணுமுணுத்தாள்: "எட்டு மணிக்கு எங்களை வந்து பார்... என்ன, கேட்கிறதா? கட்டாயம் வரணும்...” நான் வெறுமனே என் கைகளை மேல்நோக்கி உயர்த்தினேன். ஆனால், தலையில் ஒரு வெள்ளைநிற கைக்குட்டை அசைந்து கொண்டிருக்க, அவள் அதற்குள் அங்கிருந்து போய்விட்டிருந்தாள்.

7

சரியாக எட்டு மணிக்கு, வால் வைத்த கோட்டுடனும், என் தலையில் உயரமான மேடு ஒன்று இருக்க வாரப்பட்ட தலைமுடியுடனும் நான் இளவரசி வசிக்கும் அந்தக் கட்டடத்திற்குச் செல்லும் பாதைக்குள் நுழைந்தேன். அந்த பழைய வேலைக்காரன் ஓரக் கண்களால் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே விருப்பமே இல்லாமல் தான் அமர்ந்திருந்த பெஞ்சை விட்டு எழுந்தான். வரவேற்பறைக்குள்ளிருந்து சந்தோஷமான குரல்கள் கேட்டன. நான் கதவைத் திறந்ததும், ஆச்சரியத்தில் உறைந்து போய்விட்டேன். அறையின் நடுவில் போடப்பட்டிருந்த ஒரு நாற்காலியில் இளம் இளவரசி ஏறி நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் தனக்கு முன்னால் ஒரு ஆணின் தொப்பியைக் கையில் வைத்திருந்தாள். நாற்காலியைச் சுற்றி அரை டஜன் ஆண்கள் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் அந்தத் தொப்பிக்குள் தங்களின் கைகளை நுழைப்பதற்கு முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், அவளோ அந்தத் தொப்பியை அவர்களின் தலைகளுக்கு மேலே உயர்த்திக் காட்டிக்கொண்டே, மிகவும் வேகமாக ஆட்டிக் கொண்டிருந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும், அவள் உரத்த குரலில் கத்தினாள்: "நில்லுங்க... நில்லுங்க... இன்னொரு விருந்தாளி. அவனுக்கும் ஒரு டிக்கெட் வேண்டும்.” நாற்காலியிலிருந்து மெதுவாக கீழே குதித்தவாறு அவள் என்னுடைய கோட்டின் கீழ்ப்பகுதியைப் பிடித்து இழுத்தாள். "வா...” அவள் சொன்னாள். "நீ ஏன் வெறுமனே நின்று கொண்டிருக்கிறாய்? மிஸ்டர், நான் உன்னை இவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன்... இது... மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்... எங்களின் பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்தவரின் மகன். அவள் என்னைக் குறிப்பிட்டு விட்டு பிறகு தன்னுடைய விருந்தாளிகளின் பெயர்களைக் கூற ஆரம்பித்தாள்: "கவுண்ட் மாலேவ்ஸ்கி, டாக்டர் லூஷின், கவிஞர் மெய்டனோவ், ஓய்வு பெற்ற ராணுவ அதிகாரி நிர்மாட்ஸ்கி, குதிரை வீரர் பைலோவ்ஸொரோவ்.. இவரை நீ ஏற்கெனவே பார்த்திருக்கிறாய்... நான் நினைக்கிறேன்- நீங்கள் நல்ல நண்பர்களாக இருக்கலாம்.”

எனக்கு ஒரே குழப்பமாக இருந்தது. அந்த குழப்பத்தில் நான் யாருக்கும் தலை வணங்கவில்லை. தோட்டத்தில் ஈவு இரக்கமே இல்லாமல் என்னை அவமானப்படுத்திய அந்த கறுப்பு மனிதரின் பெயர் டாக்டர் லூஷின் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டேன். மற்றவர்கள் எனக்கு யாரென்று தெரியாதவர்கள்.

"கவுண்ட்...” ஜினைடா தொடர்ந்து சொன்னாள்: "மிஸ்டர் வ்லாடிமிருக்கு ஒரு டிக்கெட் எழுது.”

"அது சரியாக இருக்காது...” லேசான போலந்து மொழியில் நல்ல அழகான தோற்றத்தைக் கொண்ட, நாகரீக உடையணிந்த, கதைகள் பேசும் ப்ரவுண் நிறத்திலிருந்த விழிகளைக் கொண்ட, சிறிய ஒல்லியான வெள்ளை நிற நாசியைக் கொண்ட, சிறிய வாய்க்குமேலே அழகாக வெட்டப்பட்ட சிறிய மீசையைக் கொண்ட மனிதன் சொன்னான்: "இந்த ஆள் நம்முடன் இதற்கு முன்பு சேர்ந்து விளையாடியதே இல்லை.”