Lekha Books

"இது சரியில்லை...” பைலோவ்ஸொரோவ்வும் ஒய்வு பெற்ற ராணுவ வீரர் என்று கூறப்பட்ட மனிதரும் ஒரே குரலில் எதிர்ப்பு தெரிவித்தார்கள். நாற்பது வயது கொண்ட, வட்டமான தோள்களைக் கொண்ட, பருமனான கால்களைக் கொண்ட, பொத்தான்கள் இடாத ராணுவ கோட் அணிந்த மனிதராக இருந்தார் அந்த ராணுவ வீரர்.

"நான் சொல்கிறேன்... இவருக்கு ஒரு டிக்கெட் எழுதுங்கள்.”

அந்த இளம் இளவரசி திரும்பவும் கூறினாள்: "ஏன் இப்படியொரு பிடிவாதம்? மிஸ்டர் வ்லாடிமிர் நம்முடன் முதல் முறையாக இருக்கிறார். இவருக்காக இதுவரை எந்தவொரு சட்டதிட்டங்களும் இல்லை. இவருக்காக முணுமுணுப்பதில் பிரயோஜனமே இல்லை. எழுதுங்க... நான் விரும்புகிறேன்.”

அதற்கென இருந்த ஆள் தன்னுடைய தோள்களைக் குலுக்கினான். அதே நேரத்தில், பணிவுடன் தலையைக் குனிந்துகொண்டே தன்னுடைய வெள்ளையான, மோதிரம் அணிந்திருந்த விரல்களில் பேனாவை எடுத்து, ஒரு தாளைக் கிழித்து அதில் எழுதினான்.

"மிஸ்டர் வ்லாடிமிரிடம் நாம் எதற்காக இங்கு கூடியிருக்கிறோம் என்பதையாவது நாம் விளக்கிக் கூறுவோம்.” லூஷின் ஒரு கேலி கலந்த குரலில் கூற ஆரம்பித்தார்: "இல்லாவிட்டால் அவர் முழுவதையும் இழந்துவிடுவார். இளைஞனே... நாங்கள் அதிர்ஷ்ட சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருப்பதை நீ பார்க்கிறாய் அல்லவா? இளவரசி ஒரு சீட்டை தேர்வு செய்திருப்பார். அந்த அதிர்ஷ்ட சீட்டு யாருக்கு வருகிறதோ, அந்த நபர் இளவரசியின் கையில் முத்தம் தரும் தகுதியைப் பெறுகிறார். நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொண்டீர்கள் அல்லவா?”

நான் வெறுமனே அந்த மனிதரையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். ஒரே குழப்பத்துடன் அதே இடத்தில் தொடர்ந்து நின்று கொண்டிருந்தேன். அப்போது இளவரசி அந்த நாற்காலியில் இருந்தவாறு மீண்டும் குதித்துக் கொண்டே திரும்பவும் அந்த தொப்பியை ஆட்ட ஆரம்பித்தாள். அவர்கள் எல்லாரும் அவளைச் சுற்றி நின்று கொண்டிருந்தார்கள். நான் அவர்களுக்குப் பின்னால் போய் நின்றேன்.

"மெய்டனோவ்...” அங்கு ஒல்லியான முகத்துடனும் சற்று மங்கலான பார்வை கொண்ட கண்களுடனும் மிகவும் நீளமாக வளர்ந்திருந்த கருப்பு முடியுடனும் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு உயரமான மனிதரிடம் சொன்னாள்: "ஒரு கவிஞர் என்ற வகையில், நீங்கள் மிகவும் பெருந்தன்மை கொண்டவராக இருக்க வேண்டும். உங்களுடைய எண்ணை மிஸ்டர் வ்லாடிமிருக்கு கொடுங்க...

அதன்மூலம் ஒன்றுக்கு பதிலாக, அவருக்கு இரண்டு வாய்ப்புகள் கிடைக்கும்.”

ஆனால், மெய்டனோவ் அதற்கு மறுப்பு தெரிவிப்பதைப்போல தலையை ஆட்டியவாறு, தலையில் அடித்துக் கொண்டார். எல்லாரும் கையை நுழைத்த பிறகு, நான் என் கையை தொப்பிக்குள் நுழைத்து, எனக்குக் கிடைத்த சீட்டைப் பிரித்தேன். சொர்க்கங்கள்! அந்தச் சீட்டில் "முத்தம்" என்று எழுதப்பட்டிருப்பதை வாசித்தபோது என்னுடைய நிலை எப்படி இருந்திருக்கும்?

"முத்தம்!” சத்தம் போட்டு என்னால் கூறாமல் இருக்க முடியவில்லை.

"அப்படியா? இவர் வெற்றி பெற்றுவிட்டார்.” இளவரசி வேகமாகக் கூறினாள்: "எனக்கு எவ்வளவு சந்தோஷமாக இருக்கிறது தெரியுமா?” அவள் நாற்காலியை விட்டுக் கீழே இறங்கி வந்து என்னை அந்த அளவிற்கு பிரகாசமான, இனிய பார்வையுடன் பார்த்தாள். அதைப் பார்த்து என் இதயம் துள்ளிக் குதித்தது.

"உனக்கு சந்தோஷமா?” அவள் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

"எனக்கா?” நான் தயங்கினேன்.

"உன் டிக்கெட்டை எனக்கு விற்று விடு.” பைலோவ்ஸொரோவ் திடீரென்று என் காதில் வந்து முணுமுணுத்தான்: "நான் உனக்கு நூறு ரூபிள்கள் தருகிறேன்.”

நான் ஒரு கேவலமான பார்வையை அந்த குதிரைக்காரனுக்கு பதிலாக தந்தேன். அதைப் பார்த்து ஜினைடா தன்னுடைய கைகளைத் தட்டினாள். அப்போது லூஷின் உரத்த குரலில் கத்தினார்: "இவன் ஒரு நல்ல பையன்.”

"எனினும், இந்த நிகழ்ச்சிகளுக்குத் தலைவர் என்ற முறையில்...” அவர் கூறிக் கொண்டிருந்ததைத் தொடர்ந்தார்: "எல்லாவித சட்டங்களும் முறைப்படி பின்பற்றப்பட்டிருக்கின்றனவா என்பதைப் பார்க்க வேண்டியது என்னுடைய கடமை. மிஸ்டர் வ்லாடிமிர், முழங்கால் போட்டு அமர்ந்து, ஒரு காலை மட்டும் வைத்து நடந்து செல்லுங்கள். இதுதான் நம்முடைய சட்டம்.”

ஜினைடா எனக்கு முன்னால் நின்றிருந்தாள். என்னை முழுமையாகப் பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காகவே அவள் தன் தலையை ஒரு பக்கமாக சாய்த்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் பெருமையுடன் தன்னுடைய கையை என்னை நோக்கி நீட்டினாள். ஒரு பனிப்படலம் என் கண்களுக்கு முன்னால் கடந்து சென்றது. நான் என்னுடைய ஒரு காலால் நடந்து சென்று, இரண்டு கால்களாலும் தள்ளாடிக் கொண்டே, என்னுடைய உதடுகளை ஜினைடாவின் விரல்களில் கொண்டு போய் வைத்தபோது, நான் மோசமான முறையில் அவளுடைய நகத்தின் நுனியைச் சற்று உரசிவிட்டேன்.

"மிகவும் அருமை!” உரத்த குரலில் சத்தமிட்ட லூஷின் நான் எழுந்திருப்பதற்கு உதவினார்.

அந்த பொழுதுபோக்கான விளையாட்டு தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தது. அவள் பல வகைப்பட்ட- மிகவும் அருமை என்று கூறக்கூடிய அம்சங்களையும் கண்டுபிடித்து வைத்திருந்தாள். எல்லா விஷயங்களுக்கும் மத்தியில் ஒரு "சிலை"யாக நிற்பது என்பதையும் தேர்வு செய்து வைத்திருந்தாள். அதற்காக உயரமாக இருந்த நிர்மாட்ஸ்கியைத் தேர்வு செய்து, அவரை ஒரு வளைவைப்போல அவருடைய தலையை அந்த மனிதரின் நெஞ்சின்மீது படும்படி வளைந்து இருக்கும்படி சொன்னாள். சிறிது நேரத்திற்கு அங்கு எழுந்த சிரிப்புச் சத்தம் நிற்கவேயில்லை. எனக்கோ, மதிப்பான ஒரு வீட்டில் மிகவும் அமைதியாக வளர்க்கப்பட்ட ஒரு பையனுக்கு, இந்தச் சத்தங்களும் ஆர்ப்பாட்டங்களும், இந்த கட்டுப்பாடற்ற ஆரவாரங்களும், இதற்கு முன்பு அறிமுகமே இல்லாத மனிதர்களுடன் கொண்டிருக்கும் உறவுகளும் மயக்கத்தை உண்டாக்குவதைப்போல இருந்தன. ஒயின் குடித்ததைப்போல என் தலை சுற்றியது. நான் மற்றவர்களைவிட அதிகமாக சிரித்துக்கொண்டும் சத்தம் போட்டு பேசிக் கொண்டும் இருந்தேன். அப்படி நான் நடந்து கொண்ட செயல்- வியாபார விஷயமாக ஏதோ விவாதிப்பதற்காக ட்வெர்ஸ்கி கேட்டிலிருந்து வரவழைக்கப்பட்டிருந்த யாரோ ஒரு க்ளார்க்குடன் பக்கத்து அறையில் அமர்ந்திருந்த மூத்த இளவரசி கட்டாயம் அறைக்குள் வந்து என்னை பார்க்கும்படி செய்தது. ஆனால், நான் மிகவும் சந்தோஷத்தில் இருந்தேன். நான் எதைப் பற்றியும் கவலைப்படவில்லை. நான் யாரின் கோபத்தைப் பற்றியும் ஆச்சரியமான பார்வையைப் பற்றியும் சிறிதளவுகூட அக்கறை செலுத்தவில்லை. ஜினைடா தொடர்ந்து எனக்கு ஒரு முக்கியத்துவத்தைத் தந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னை தனக்கு அருகிலேயே இருக்கும்படி செய்தாள்.

ஒரு விளையாட்டின்போது, நான் அவளுக்கு அருகில் உட்கார வேண்டியிருந்தது. நாங்கள் இருவரும் ஒரு சில்க் கைக்குட்டையால் மூடப்பட்டிருந்தோம்.