Lekha Books

அந்தப் பூனைக்குட்டி எழுந்து, கண்களை அகலத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு, பாலைக் குடிக்க ஆரம்பித்தது.

"பூனைக்குட்டியின் சிறிய நாக்கு எந்த அளவிற்கு "பிங்க்" வண்ணத்தில் இருக்கின்றது!” தன்னுடைய தலையை கிட்டத்தட்ட தரையின் மீது வைத்துக்கொண்டு, பூனைக்குட்டியின் நாசிக்குக் கீழே பக்கவாட்டில் பார்த்துக் கொண்டே ஜினைடா சொன்னாள்.

தேவையான அளவிற்கு பாலைக் குடித்து முடித்து பூனைக்குட்டி அங்கிருந்து நகரும் எண்ணத்துடன் தன்னுடைய பாதங்களை எடுத்து வைத்தது. ஜினைடா எழுந்து, வேலைக்காரி இருந்த பக்கம் திரும்பி அலட்சியமான குரலில் சொன்னாள்: "இதை எடுத்துக் கொண்டு போ.”

"பூனைக்குட்டிக்காக- உங்களின் சிறிய கை...” அங்கு நின்றிருந்த பலமான உடலைக் கொண்டிருந்தவனும் இறுக்கமாக பொத்தான் இடப்பட்ட புதிய சீருடையில் இருந்தவனுமான குதிரைக்காரன் சொன்னான்.

"இரண்டு கைகளையும்...” ஜினைடா கூறிக்கொண்டே தன் கைகளை அவனிடம் தந்தாள். அவன் அவற்றை முத்தமிடும்போது, அவள் அவனுடைய தோளின் வழியாக என்னைப் பார்த்தாள்.

நான் அதே இடத்தில் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல், சிரிப்பதா, இல்லாவிட்டால் வேறு ஏதாவது கூறுவதா அல்லது அமைதியாக இருப்பதா என்று தெரியாமல் நின்று கொண்டிருந்தேன். அப்போது பாதையை நோக்கித் திறந்திருந்த கதவின் வழியாக எங்களுடைய வேலைக்காரன் ஃப்யோடரை நான் பார்த்தேன். அவன் என்னைப் பார்த்து சைகை செய்தான். நான் இயந்திரத்தனமாக அவனை நோக்கி நடந்தேன்.

"உனக்கு என்ன வேணும்?” நான் கேட்டேன்.

"உன் தாய் உன்னிடம் என்னை அனுப்பி வைத்தார்.” அவன் மிகவும் மெதுவான குரலில் சொன்னான்: "நீ பதிலுடன் திரும்பி வரவில்லை என்ற கோபத்துடன் அவர் இருக்கிறார்.”

"ஏன்? நான் இங்கு நீண்ட நேரம் இருந்து விட்டேனா?”

"ஒரு மணிக்கும் மேலாக...”

"ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாகவா!” நான் என்னை மறந்து அவன் சொன்னதையே திரும்பச் சொன்னேன். நான் வரவேற்பறைக்குள் சென்று தலையைக் குனிந்து, என் பாதங்களால் சத்தம் உண்டாக்கினேன்.

"நீ எங்கே புறப்பட்டு விட்டாய்?” இளம் இளவரசி அந்த குதிரைக்காரனுக்குப் பின்னால் இருந்தவாறு என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

"நான் வீட்டிற்குச் சென்றாக வேண்டும். அதைக் கூறுவதற்காகத்தான் வந்தேன்.” தொடர்ந்து மூத்த இளவரசியிடம் நான் சொன்னேன்: "நீங்கள் இரண்டு மணியை அனுசரித்து எங்கள் வீட்டிற்கு வாங்க.”

"நீ அப்படிச் சொல்கிறாயா, என் இனிய மனிதனே.”

அவள் வேகமாக தன்னுடைய பொடி டப்பாவை எடுத்து, அதிலிருந்த பொடியை எடுத்துப் போட்டவாறு சத்தமாகக் கேட்டாள். நான் துள்ளிக் குதித்துவிட்டேன். "நீ அப்படியா சொல்கிறாய்!"

அவள் திரும்பவும் கேட்டாள். அப்போது அவள் கண்களில் கண்ணீர் வழிய தும்மிக் கொண்டிருந்தாள்.நான் மீண்டுமொரு முறை தலையைக் குனிந்து விட்டு, திரும்பி அறையை விட்டு வெளியேறினேன். பின்னால் இருப்பவர்கள் தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை உணர்ந்திருக்கும் எந்தவொரு இளைஞனிடமும் இருக்கக்கூடிய இனம் புரியாத ஒரு உணர்வில் அப்போது நானும் இருந்தேன்.

"நீ மீண்டும் வந்து எங்களைப் பார்ப்பாய் என்று நினைக்கிறேன். மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்” இதைச் சொன்ன ஜினைடா மீண்டும் சிரித்தாள்.

"அவள் ஏன் எப்போது பார்த்தாலும் சிரித்துக் கொண்டே இருக்கிறாள்?" ஃப்யோடர் உடன் வர வீட்டிற்குத் திரும்பிச் செல்லும்போது நான் நினைத்தேன். அவன் என்னிடம் எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால், என் பின்னால் வெறுப்பு கலந்த உணர்வுடன் வந்து கொண்டிருந்தான். என் தாய் என்னைத் திட்டினாள். அந்த இளவரசியின் வீட்டில் அந்த அளவிற்கு நீண்ட நேரம் நான் என்ன செய்து கொண்டிருந்தேன் என்று அவள் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள். நான் அவளுக்கு எந்த பதிலும் கூறவில்லை. நான் என்னுடைய அறைக்குச் சென்றேன். திடீரென்று நான் மிகுந்த கவலையில் மூழ்கிவிட்டேன். அழாமல் இருப்பதற்காக நான் மிகவும் கடுமையாக முயற்சி செய்தேன். அந்த குதிரைக்காரனை நினைத்து நான் பொறாமைப்பட்டேன்.

5

தான் வாக்களித்தபடி இளவரசி என் தாயை வந்து பார்த்தாள். என் அன்னையிடம் அவள் வெறுக்கத்தக்க ஒரு தாக்கத்தை உண்டாக்கிவிட்டிருந்தாள். அவர்களின் உரையாடலின்போது நான் அங்கு இல்லை. ஆனால், மேஜைக்கு அருகில் உட்கார்ந்திருந்தபோது, என் தாய் என் தந்தையிடம் இளவரசி ஜாஸிகின் தன்னிடம் மிகவும் தரம் தாழ்ந்து நடந்து கொண்டாள் என்றும், தங்களுக்காக இளவரசன் செர்ஜியிடம் வேண்டிக் கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டாள் என்றும், முடிவே இல்லாத அளவிற்கு பல பிரச்சினைகளையும் அள்ளி அவள் தன் கையில் போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள் என்றும் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் மிகவும் தொல்லைகள் தரக்கூடியவளாகவும், பல சிக்கல்களிலும் மாட்டிக் கொண்டிருப்பவளாகவும் இருக்க வேண்டும் என்று என் தாய் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். எனினும் நாளை அவளையும் அவளுடைய மகளையும், ("மகள்" என்ற சொல் காதில் விழுந்ததும், நான் என்னுடைய மூக்கை தட்டிற்குள் மூழ்க வைத்துக் கொண்டேன்) சாப்பிடுவதற்கு வரும்படி  தான் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதாக என் அன்னை கூறினாள். என்ன இருந்தாலும், அவள் பக்கத்து வீட்டுக்காரியாகவும், உயர்ந்த பெயரைக் கொண்டவளாகவும் இருக்கிறாளே என்றாள் என் தாய். அப்போது என் தந்தை, அந்தப் பெண் யார் என்பதை இப்போது தன்னால் ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்க முடிகிறது என்றார். தன்னுடைய இளமைக் காலத்தின்போது மிகவும் பாதிக்கப்பட்ட நிலையில் இருந்த இளவரசன் ஜாஸிகினை தனக்கு நன்கு தெரியும் என்று அவர் கூறினார். அந்த இளவரசன் நல்ல குடும்பத்தில் பிறந்தவராக இருந்தார். ஆனால், ஊதாரித்தனம் கொண்டவராகவும் முட்டாளாகவும் இருந்திருக்கிறார். நீண்டகாலம் பாரிஸில் வாழ்ந்த மனிதராக அவர் இருந்ததால், மக்கள் எல்லாரும் அவரை "பாரிஸ்காரர்" என்று பட்டப் பெயர் சூட்டி அழைத்திருக்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் அவர் பெரிய பணக்காரராக இருந்திருக்கிறார். ஆனால், தன்னுடைய சொத்து முழுவதையும் சூதாடி அவர் அழித்திருக்கிறார். காரணம் எதுவுமே இல்லாமல்- சொல்லப் போனால், பணத்திற்காக இருக்க வேண்டும்- இதைவிட சிறந்த ஒரு பெண்ணையேகூட தேர்ந்தெடுத்திருக்கலாம்- அவர் ஒரு ஏஜெண்டின் மகளைத் திருமணம் செய்துகொண்டார். இந்த விஷயத்தை என் தந்தை ஒரு மெல்லிய புன்னகையுடன் கூறினார். அந்த மனிதர் திருமணம் செய்து கொண்ட பிறகு மனம்போல கற்பனைகளில் மிதந்து, தன்னை முற்றிலும் அழித்துக் கொண்டு விட்டிருக்கிறார்.”

"அவள் பணம் கடனாக வாங்காமல் இருந்தால்தான்...” என் தாய் கண்டுபிடித்துக் கூறுவதைப்போல கூறினாள்.

"அது மிகவும் அரிதாக நடக்கக்கூடிய விஷயம்.” என் தந்தை உடனடியாகக் கூறினார்: "அவள் ஃப்ரெஞ்ச் மொழியைப் பேசுகிறாளா?”