Lekha Books

அவை தூரத்தில் இருந்து கொண்டே வெறுமனே கரைந்து கொண்டிருந்தன) அந்தச் சிறிய வேலிக்கு அருகில் சென்றேன். அதுதான் நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்தையும் வலது பக்கமிருந்த கட்டடத்தைத் தாண்டியிருந்த சிறிய தோட்டத்தையும் பிரித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் நடந்து கொண்டே இருந்தேன். என்னுடைய கண்கள் நிலத்தின்மீது இருந்தன. திடீரென்று நான் ஒரு குரலைக் கேட்டேன். அந்த வேலி இருந்த பக்கம் பார்த்த நான் அதிர்ச்சிக்குள்ளானேன். ஆர்வத்தைத் தூண்டக் கூடிய ஒரு காட்சியைப் பார்த்து நான் விக்கித்துப் போய் நின்றுவிட்டேன்.

நான் இருக்குமிடத்திலிருந்து சில அடிகள் தூரத்தில் பசுமையாக வளர்ந்திருந்த ராஸ்ப்பெர்ரி செடிகளுக்கு நடுவில், கோடுகள் போட்ட வாடாமல்லி வண்ணத்திலிருந்த ஆடையை அணிந்த ஒரு ஒல்லியான இளம்பெண் புல்லின்மீது நின்று கொண்டிருந்தாள்.

அவளுடைய தலையில் ஒரு வெள்ளை நிற கைக்குட்டை கட்டப்பட்டிருந்தது. அவளைச் சுற்றி நான்கு இளைஞர்கள் நின்றிருந்தார்கள். அவள் சிறிய சாம்பல் நிற பூக்களால் அவர்களை- அவர்களுடைய முன்நெற்றியில் தொடர்ந்து பலமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்தப் பூக்களின் பெயர் என்ன என்று அவர்களுக்கு நன்கு தெரியும் என்றாலும், எனக்கு அதன் பெயர் தெரியவில்லை. அந்த மலர்களில் சிறிய பைகளைப் போன்று இருந்த பகுதிகள், ஏதாவதொரு கடுமையான பொருளின்மீது அடிக்கப்படும்போது, அவை திறந்து பெரிய ஒரு சத்தம் உண்டானது. அந்த இளைஞர்கள் தங்களுடைய நெற்றிப் பகுதிகளை மிகவும் ஆர்வத்துடன் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த இளம்பெண்ணின் பக்கத்திலிருந்து பார்த்தால் (நான் அவளை பக்கவாட்டு தோற்றத்தில் பார்த்தேன்),

அங்கு நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த செயல்கள் சந்தோஷம் நிறைந்தவையாகவும், ஆர்வமானவையாகவும், முழு ஈடுபாடு கொண்டவையாகவும், கிண்டல்கள் நிறைந்ததாகவும், அழகானவையாகவும் இருந்தன. மிகுந்த ஈடுபாட்டுடனும் சந்தோஷத்துடனும் உரத்த குரலில் கத்தினேன். அந்த அழகான கைகள் என்னுடைய நெற்றியில் வேகமாக அடிப்பதற்காக உலகத்தில் உள்ள எல்லாவற்றையும் நான் இழப்பதற்குத் தயாராகிவிட்டேன் என்பதைப்போல அப்போது தோன்றியது. என்னுடைய துப்பாக்கி புல்லின்மீது விழுந்தது. நான் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டேன். நான் என்னுடைய கண்களால் அழகான உடலமைப்பையும், கழுத்தையும், அழகான கைகளையும், வெள்ளை நிற கைக்குட்டைக்குள் கீழே சற்று தாறுமாறாக கலைந்து கிடந்த தலை முடியையும், பாதியாக மூடியிருந்த புத்திசாலித்தனமான கண்களையும், கண் இமைகளையும், அவற்றுக்குக் கீழே இருந்த மென்மையான கன்னத்தையும் பார்த்தேன்.

"இளைஞனே... ஏய்... இளைஞனே...” எனக்கு அருகில் ஒரு குரல் ஒலித்தது: "யாரென்று தெரியாத இளம் பெண்களை இப்படி வெறித்துப் பார்ப்பது அனுமதிக்கக் கூடிய ஒரு காரியமா?”

நான் நடக்க ஆரம்பித்தேன். நான் ஊமையைப்போல ஆகிவிட்டேன்... எனக்கு அருகில், வேலிக்கு அந்தப் பக்கம் ஒட்ட வெட்டப்பட்ட கறுப்புத் தலை முடியுடன் நின்றிருந்த ஒரு மனிதன் என்னையே வினோதமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அதே நேரத்தில் அந்தப் பெண்ணும் என்னை நோக்கித் திரும்பினாள். பிரகாசமான, துடிப்புடன் காணப்பட்ட முகத்தில் இருந்த, விரிந்த, சாம்பல் நிறக் கண்களை நான் சந்தித்தேன். திடீரென்று அந்த முழு முகமும் அசைந்து சிரித்தது. பிரகாசமான வெள்ளைநிறப் பற்கள் வெளியே தெரிந்தன. கண் இமைகள் மெதுவாக மேல் நோக்கி உயர்ந்தன. நான் உற்சாகமடைந்தேன். தரையில் வைத்திருந்த என்னுடைய துப்பாக்கியை எடுத்தேன். தொடர்ந்து இசையைப்போல முழங்கிய- அதே நேரத்தில் கெட்ட நோக்கம் இல்லாத சிரிப்புடன் என்னுடைய அறையை நோக்கி ஓடி வந்தேன். படுக்கையில் வேகமாக விழுந்த நான் என் முகத்தை என்னுடைய கைகளால் மறைத்துக் கொண்டேன். என் இதயம் அழகாக துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் மிகவும் வெட்கத்துடனும் அதிகமான சந்தோஷத்துடனும் காணப்பட்டேன். இதற்கு முன்பு எப்போதும் அனுபவித்திராத சந்தோஷத்தை நான் உணர்ந்தேன்.

சிறிது நேர ஓய்வுக்குப் பிறகு, நான் என் தலைமுடியை வாரினேன். முகத்தைக் கழுவிவிட்டு, தேநீர் பருகுவதற்காக கீழே சென்றேன். அந்த இளம் பெண்ணின் உருவம் என் கண்களுக்கு முன்னால் தோன்றியது. அதற்குமேல் என் இதயம் துள்ளிக் குதிக்கவில்லை. ஆனால், அது முழுவதும் இனிய நினைவுகள் நிறைந்திருந்தன.

"என்ன விஷயம்?” என் தந்தை உடனடியாகக் கேட்டார்: "நீ காகம் எதையாவது கொன்றுவிட்டாயா?”

நான் அவரிடம் எல்லா விஷயங்களையும் கூறிவிடுவதாக இருந்தேன். ஆனால் என்னை நானே கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு, வெறுமனே எனக்குள் சிரித்துக் கொண்டேன். நான் என் படுக்கைக்குச் சென்றபோது, நான் சுற்றினேன். ஏன் அப்படிச் செய்தேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை. ஒரே காலில் நின்று கொண்டு மூன்று முறை சுற்றினேன். என் தலையைக் கையால் கோதிக் கலைத்தவாறு படுக்கைக்குச் சென்று, முழு இரவும் நிம்மதியாகத் தூங்கினேன். பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே ஒரு கணத்தில் நான் கண் விழித்து, என் தலையைத் தூக்கினேன். உற்சாகத்துடன் சுற்றிலும் பார்த்துவிட்டு, மீண்டும் தூக்கத்தில் மூழ்கிவிட்டேன்.

3

"அவர்களுடன் நான் எப்படி பழக்கத்தை உண்டாக்கிக் கொள்வது?" காலையில் எழுந்தபோது என்னுடைய மனதில் இருந்த சிந்தனை இதுதான். காலை நேர தேனீருக்கு முன்னால், நான் தோட்டத்தின் பக்கம் சென்றேன். ஆனால், நான் வேலிக்கு மிகவும் அருகில் செல்லவில்லை. அங்கு யாரையும் காணவில்லை. தேநீரைப் பருகிவிட்டு, வீட்டுக்கு முன்னால் தெருவில் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாக பல முறை நடந்தேன். தூரத்தில் இருந்துகொண்டே சாளரங்களின் வழியாக உள்ளே பார்த்தேன். ஒரு திரைச்சீலைக்கு அருகில் அவளின் முகம் இருப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்ற, நான் பரபரப்புடன் நகர்ந்து சென்றேன்.

"எப்படியாவது அவளுடன் பழக்கத்தை உண்டாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்." நெஸ்குட்ச்னி பூங்காவுக்கு முன்னால் பரவிக்கிடந்த மணல் வெளியை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டே நான் மனதிற்குள் நினைத்தேன்: "ஆனால் அது எப்படி? அதுதான் பிரச்சினையே..." நேற்று நாங்கள் சந்தித்தபோது உண்டான சிறுசிறு விஷயங்களையும் நான் மீண்டும் மனதில் நினைத்துப் பார்த்தேன். எது எப்படியோ, என்னைப் பார்த்து அவள் எப்படி சிரித்தாள் என்பதை குறிப்பாக நான் மனதிற்கு திரும்பவும் கொண்டு வந்து அசை போட்டுப் பார்த்தேன். நான் என்னுடைய மூளையைக் கசக்கி, பல்வேறு திட்டங்களையும் போட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, எனக்காக விதி வேறொரு பாதையைப் போட்டு வைத்திருந்தது.

நான் வீட்டில் இல்லாத நேரத்தில், புதிதாக வீட்டுக்கு அருகில் வந்திருப்பவர்களிடமிருந்து என் தாய் சாம்பல் நிறத்திலிருந்த ஒரு தாளில் எழுதப்பட்ட கடிதத்தைப் பெற்றாள். அந்தக் கடிதம் மர வண்ணத்திலிருந்த மெழுகால் அடைக்கப்பட்டிருந்தது.