Lekha Books

"பாட்டி, நீங்க இன்று இரவு வரக்கூடாதா?” -எங்களுடைய வீட்டில் தங்கியிருந்த இளைஞன் கேட்டான்: "என் கையில் டிக்கெட்டுகள் இருக்கின்றன.”

"சரி... வருகிறேன்.” "பாட்டி சொன்னாள்:” "ஏன் முடியாது? இன்னும் சொல்லப்போனால், என் நாஸ்தென்கா இதுவரை தியேட்டருக்குச் சென்றதே இல்லை.”

கடவுளே! எனக்கு உண்டான சந்தோஷத்தைப் பார்க்க வேண்டுமே! நாங்கள் அந்தச் சமயமே தயாராக ஆரம்பித்தோம். நாங்கள் ஆடைகளை மாற்றி அணிந்து வெளியேறினோம். கண்களால் பார்க்க முடியவில்லையென்றாலும், பாட்டி நிகழ்ச்சியின் இசையைக் கேட்க விரும்பினாள். அது மட்டுமல்ல; அவள் ஒரு கனிவான இதயம் கொண்ட கிழவியாகவும் இருந்தாள். என்னைச் சிறிது சந்தோஷப்படுத்த வேண்டும் என்று அவள் விரும்பினாள். நாங்கள் தனித்துப் போவது என்பது நடக்க முடியாத விஷயம். "செவில்லியில் நாவிதன்” நிகழ்ச்சியைப் பற்றிய என்னுடைய கருத்தைக் கூற முடியாது. ஆனால், ஒரு விஷயத்தை மட்டும் கூற முடியும். அந்த சாயங்காலம் முழுவதும் எங்களுடைய வீட்டில் தங்கியிருந்த இளைஞன் என்னை நோக்கி கனிவான பார்வைகளைச் செலுத்திக் கொண்டேயிருந்தான். என்னிடம் மிகவும் இனிமையாகப் பேசினான். தன்னுடன் தனியாக வர வேண்டுமென்று அவன் அன்று காலையில் என்னிடம் கூறியது என்னைச் சோதித்துப் பார்ப்பதற்குத்தான் என்பதை என்னால் அப்போது புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. நான் சந்தோஷத்தால் என்னையே மறந்துவிட்டேன். அன்று இரவு தூங்குவதற்காகப் படுத்தபோது, எனக்கு ஏனென்று கூற முடியாத பெருமையும் சந்தோஷமும் உண்டாயின. இதயம் மிகவும் வேகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. சிறிய அளவில் ஒரு குளிர்ச்சிகூட தோன்றியது. அன்று இரவு முழுவதும் நான் "செவில்லியில் நாவிதன்” நிகழ்ச்சியைப் பற்றி புலம்பிக்கொண்டே இருந்தேன்.

இனி அவன் எங்களை அடிக்கடி வந்து பார்ப்பான் என்று நான் நினைத்தேன். ஆனால், எனக்கு தவறு நேர்ந்துவிட்டது. அவனுடைய வருகை முழுமையாக நின்றுவிட்டது என்றே கூற வேண்டும். மாதத்திற்கு ஒருநாள் வருகை தருவதே பெரிய விஷயமாக ஆகிவிட்டது. அதுகூட தியேட்டருக்குச் செல்வதற்காக அழைப்பதற்குத்தான். நாங்கள் ஒன்றிரண்டு முறை போகவும் செய்தோம். ஆனால், என்னால் அதை சிறிதுகூட ரசிக்க முடியவில்லை. என்னிடம் பாட்டி நடந்துகொள்ளும் விதத்தைப் பார்த்து அவனுக்கு என்மீது இரக்கம் தோன்றியிருக்கிறது என்பதைத் தவிர, அதைத் தாண்டி எதுவுமில்லை என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன். நான் உட்கார்ந்து சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். இறுதியில் எனக்குள் மொத்தத்தில் ஒரு மாறுதல் உண்டானது. அசையாமல் ஒரு இடத்தில் உட்கார்ந்திருக்க முடியவில்லை. வாசிக்க முடியவில்லை. பின்னுவதற்கு முடியவில்லை. சில நேரங்களில் நான் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிப்பேன். இல்லாவிட்டால் பாட்டியுடன் கொண்டிருக்கும் கோபத்தைத் தணிப்பதற்காக எதையாவது செய்வேன். சில நேரங்களில் நான் வெறுமனே குலுங்கி குலுங்கி அழுவேன். என்னுடைய உடல் மிகவும் சோர்வடைந்து போய்விட்டது. நான் படுத்த படுக்கையாகிவிட்டேன் என்றுகூட கூறலாம். ஆப்பராவின் காலம் முடிவடைந்தவுடன் எங்களுடைய வீட்டில் வாடகைக்குத் தங்கியிருந்த இளைஞனின் வருகை முற்றிலும் நின்று போய்விட்டது. நாங்கள் எப்போதாவது- அதே மாடிப்படியில் வைத்து சந்திக்க நேர்ந்தால், என்னுடன் பேசுவதற்கு விருப்பமில்லாததைப்போல, முழுமையான மிடுக்குடனும் அமைதியாகவும் வணங்கிவிட்டு அவன் வாசலுக்கு நகர்ந்து வெளியேறிச் செல்வான். நானோ, செம்பருத்தி மலரைப்போல சிவந்த முகத்துடன் அந்த மாடிப்படியின் பாதி வழியில் நின்று கொண்டிருப்பேன். அவனைப் பார்க்கும் நேரங்களிலெல்லாம் என்னுடைய தலைக்குள் ரத்தம் பாய்ந்தோட ஆரம்பித்துவிடும்.

என் கதை முடிந்தது. கடந்த மே மாதத்தில் எங்களுடைய வீட்டில் வாடகைக்குத் தங்கியிருந்த இளைஞன் என் பாட்டியை வந்து பார்த்தான். இங்குள்ள வேலைகள் முழுவதும் முடிவடைந்து விட்டதால் ஒரு வருட காலத்திற்கு மீண்டும் மாஸ்கோவிற்குச் செல்வதாகக் கூறினான். அதைக் கேட்டவுடன் நான், முகம் வெளிறி ஒரு நாற்காலியில் தளர்ந்து போய் விழுந்துவிட்டேன். பாட்டி அது எதையும் கண்டுகொள்ளவே இல்லை. அவனோ, தான் பிரிந்து செல்லும் விஷயத்தைக் கூறிவிட்டு, வணங்கிய பிறகு வெளியேறிச் சென்றுவிட்டான்.

நான் என்ன செய்வது? நான் தலைக்குள் குழப்பங்கள் நிறைந்திருக்க சிந்தித்தேன். மனம் புண்ணானது. இறுதியில் ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன். அவன் மறுநாள் புறப்படப் போகிறான். அந்த மாலை வேளையிலேயே, என் பாட்டி தூங்குவதற்காகப் படுத்த பிறகு, நான் இரண்டில் ஒன்றைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று மனதிற்குள் உறுதியான முடிவு எடுத்தேன். அதை செயல் வடிவில் காட்டவும் செய்தேன். எனக்கான ஆடைகளையும் உள்ளாடைகளையும் சேர்த்து ஒரு மூட்டையாகக் கட்டி, அந்த மூட்டையை கையிடுக்கில் இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு பாதி உயிருடன் நான் எங்கள் வீட்டில் தங்கியிருந்த இளைஞனின் அறைக்குச் செல்லும் படியில் ஏறினேன். அந்தப் படிகளில் ஏறுவதற்கு ஒரு மணி நேரம் ஆனது என்று தோன்றியது. நான் கதவைத் தள்ளித் திறந்தேன். என்னைப் பார்த்ததும் அவன் திகைத்துப் போய் வாயைப் பிளந்துவிட்டான். என்னை ஒரு பேய் என்று அவன் நினைத்திருக்க வேண்டும். அவன் ஓடிச் சென்று சிறிது நீரை எடுத்துக் கொண்டு வந்தான். எழுந்து நிற்பதற்கே எனக்கு சக்தி இல்லாமல் இருந்தது. இதயம் உரத்து அடித்துக் கொண்டிருந்த காரணத்தால், எனக்கு தலை வலித்தது. மனம் சுழன்று கொண்டிருந்தது. சுய உணர்வு மீண்டும் கிடைத்தவுடன், நான் என்னுடைய மூட்டையை அவனுடைய கட்டிலின்மீது வைத்து விட்டு அதற்கு அருகில் உட்கார்ந்துவிட்டேன். கைகளால் முகத்தை மூடிக் கொண்டு குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதேன். அந்த நிமிடமே அவனுக்கு விஷயம் முழுவதும் புரிந்துவிட்டிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். வெளிறிப்போன முகத்துடனும் கண்களில் சோகம் கலந்த பார்வையுடனும் அவன் எனக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தபோது, என் இதயமே நொறுங்கி விட்டதைப் போல உணர்ந்தேன்.

"நாஸ்தென்கா...” அவன் சொன்னான்: "தயவு செய்து நான் கூறுவதைக் கேள். என்னால் எதுவுமே செய்ய முடியாது. நான் ஒரு ஏழை. இப்போது கூட நான் ஒன்றுமே இல்லை. நல்ல ஒரு வேலைகூட இல்லை. நான் உன்னைத் திருமணம் செய்து கொண்டால், நாம் எப்படி வாழ்வோம்?”

நாங்கள் நீண்ட நேரம் பேசினோம். இறுதியில் மனம் பதறிப்போய் காணப்பட்ட அந்தச் சூழ்நிலையில் நான் அவனிடம் எல்லா விஷயங்களையும் கூறினேன்- பாட்டியுடன் இதற்குமேல் சேர்ந்து வாழ இயலாது என்பதையும், நான் ஓடிப்போய் விடுவேன் என்பதையும், ஒரு சேஃப்ட்டி பின்னைக் கொண்டு இணைக்கப்பட்டிருக்கும் விஷயம் எனக்கு விருப்பம் இல்லாத விஷயம் என்பதையும், அவனுக்கு விருப்பம் இருந்தாலும் இல்லையென்றாலும் நான் அவனுடன் சேர்ந்து மாஸ்கோவிற்குச் செல்வேன் என்பதையும்,