Lekha Books

அந்த பிரியும் இரவு வேளையில் மூடிக் கிடந்த வானத்திற்குக் கீழே, மிகவும் வேகமாக வீசியடித்துக் கொண்டிருந்த சூறாவளியைப் பொருட்படுத்தாமல், தன்னுடைய கறுத்த இமைகளிலிருந்து கண்ணீர்த் துளிகளை விழச் செய்து கொண்டு போன காற்றிற்கு பயப்படாமல், அவனுடைய மார்பில் தலையை சாய்த்து, கவலையுடன் தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டிருந்தது அவள் இல்லையா என்ன? இவை அனைத்தும் வெறும் ஒரு கனவா என்ன? பாசி படர்ந்த நடைபாதைகளின் வழியாக யாரும் திரும்பிக்கூட பார்க்காமல் காடு பிடித்துக் கிடந்த அந்தத் தோட்டம்- ஆசைப்பட்டும் ஏமாற்றமடைந்தும் காதலித்தும் ஆமாம்... ஆழமாகவும் கண்டதும் ஒருவரையொருவர் காதலித்தும்... நடந்து திரிந்த அந்த இருளடைந்த அமைதியான தோட்டம் ஒரு கனவாக இருந்ததோ? வெறுக்கப்படக் கூடியவனும், எப்போதும் மிடுக்காகக் காணப்படுபவனும், முன் கோபம் கொண்டவனுமான கணவனுடன் சேர்ந்து- தங்களுடைய காதலை பயத்துடனும் ஏமாற்றத்துடனும் ஒருவரோடொருவர் மறைத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கும் கோழைகளான இரண்டு குழந்தைகளைப்போல அவர்கள் யாருக்காக பயந்து கொண்டிருந்தார்களோ, அந்த வயதான கிழவனுடன் சேர்ந்து இந்த வருடங்கள் முழுவதும் அவள் தனிமையாகவும் சோகங்கள் நிறைந்தவளாகவும் வாழ்ந்த அந்த பழமையான வீடு கனவாக இருந்ததோ? அவர்கள் எவ்வளவு சிரமங்களை அனுபவித்தார்கள்! எந்த அளவிற்கு பயந்தார்கள்? அவர்களுடைய காதல் எந்த அளவிற்கு மிகவும் தூய்மையானதாகவும் கள்ளங்கபடமற்ற தன்மை கொண்டதாகவும் இருந்தது! (மனிதர்கள் எந்த அளவிற்கு கெட்டவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதைப் பற்றி பிறகு கூறுவோம் என்று நினைக்கிறீர்களா, நாஸ்தென்கா?) அப்போது... கடவுளே, நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு, சொந்த ஊரிலிருந்து மிகவும் தூரத்தில், ஒரு அன்னியமான கட்டடத்திற்குக் கீழே, அழகானதும் எல்லையற்றதுமான நகரத்தின் வெப்பமும் ஈரமும் நிறைந்த வானத்திற்குக் கீழே, விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்த ஒரு அரண்மனையில் வைத்து (அது அரண்மனையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்!) வாத்திய மேளங்களின் ஆரவாரத்துடன் நடந்து கொண்டிருக்கும் உற்சாகமான நடன வேளையின்போது அவன் மீண்டும் சந்தித்தது அவளை இல்லையா? பன்னீர் செடிகளும் கதம்பக் கொடிகளும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப் பிணைந்து படர்ந்து கிடக்கும் மாளிகையின் முகப்புப் பகுதியில் அவன் பார்த்தது அவளை இல்லையா? அவனைக் கண்டவுடன் மிகவும் வேகமாக முகமூடியை விலக்கி "நான் இப்போது சுதந்திரமானவள்” என்று மெதுவானகுரலில் முணுமுணுத்துக் கொண்டே தன்னையே மறந்து அவனுடைய கரங்களின் வளையத்திற்குள் விழுந்தவள் அவள் இல்லையா? சந்தோஷக் குரல்களுடன் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் இறுக அணைத்துக் கொள்கிறார்கள். ஒரு நிமிடத்திற்குள் எல்லா விஷயங்களும் மறந்துபோய் விடுகின்றன- அவர்களுடன் கவலைகளும் ஏக்கங்களும் துன்பங்களும் இருளடைந்த வீடும் மிடுக்கான கிழவனும் தூரத்திலிருக்கும் சொந்த ஊரில் இருக்கும் அழகான புல்வெளியும்- கடுமையான ஏமாற்றம் உண்டாக்கிய வேதனையால் மரத்துப் போன அவனுடைய கைகளுக்குள் இருந்து அவள் உணர்ச்சிவசப்பட்ட ஒரு முத்தத்துடன் வேகமாக விலகிக் கொண்டு அவனுக்கு விடை கொடுத்த புல்வெளியும் மறக்கப்பட்டு விட்டன. ஹ! நாஸ்தென்கா, அந்தச் சமயத்தில் திடீரென்று- ஒரு நண்பன்- நல்ல உயரத்தையும் அதற்குப் பொருத்தமான உடலமைப்பையும் கொண்டிருந்த ஒரு ரசிகன்- அழைக்கப்படாமலே கதவைத் தள்ளித் திறந்துகொண்டு உள்ளே வந்து, குறிப்பாக எதுவும் நடக்காததைப் போல "ஏய்... நண்பா, நான் இப்போதுதான் பாவ்லாவ்ஸ்கியிலிருந்து, திரும்பி வந்தேன்” என்று கூறினால், நீங்கள் அதிர்ச்சியடைந்து விடுவீர்கள் என்பதை- அருகில் உள்ளவனின் தோட்டத்திலிருந்து ஒரு ஆப்பிள் பழத்தைத் திருடி, பாக்கெட்டிற்குள் வைத்த ஒரு பள்ளிக்கூட மாணவியைப்போல பதைபதைப்புடன் நடந்து கொள்வீர்கள் என்பதை... நீங்கள் ஒப்புக் கொள்வீர்கள் அல்லவா? கடவுளே! அந்த வயதான பிரபு இறந்து நிரந்தரமான சந்தோஷம் நிலவிக் கொண்டிருந்த அந்தச் சமயத்தில் தான் பாவ்லாவ்ஸ்கியிருந்து ஒரு மனிதன் உள்ளே நுழைகிறான்!''

என்னுடைய நாடகத்தனமான விளக்கத்தின் இறுதியில் நான் நாடகத்தனமாகவே அமைதியாக இருந்தேன். அந்த நிமிடத்தில் சற்று சிரிப்பதற்கு நான் மிகவும் முயற்சித்ததை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். காரணம்- என்னுடைய இதயத்தில் ஒரு துரோக புத்தி கொண்ட குட்டிச்சாத்தானின் நடமாட்டம் உண்டாகத் தொடங்கியிருந்தது. என்னுடைய மூச்சு தொண்டையில் அடைத்தது. என்னுடைய தாடைப்பகுதி நடுங்க ஆரம்பித்து. என்னுடைய கண்களில் மேலும் மேலும் நீர் அரும்பியது... தன்னுடைய அறிவுப்பூர்வமான கண்களை அகல விரித்துக் கொண்டு என்னுடைய பேச்சைக் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்த நாஸ்தென்காவிடமிருந்து குழந்தைத்தனமான ஒரு பெரிய சிரிப்பு நினைத்துப் பார்க்காமலே வெளிப்படுமோ என்பது தான் என்னுடைய பயமாக இருந்தது. கூறக்கூடிய பரப்பளவைத் தாண்டியதற்காக- என்னுடைய இதயத்தை எவ்வளவோ காலமாக நசுக்கிக் கொண்டிருந்ததும், மனப்பாடம் செய்த ஒரு பகுதியைப் போல என்னால் கூற முடிகிற இந்த விஷயத்தை தேவையில்லாமல் அவளிடம் கூறியதற்காக நான் கவலைப்பட்டேன். காரணம் நான் முன்பே என் மீது விதியை எழுதி விட்டிருந்தேன். அதை அவளிடம் வாசித்து கேட்கச் செய்வதற்கு நான் ஆசைப்பட்டேன். நான் கூறுவதை அவளால் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்ற எதிர்பார்ப்பு எனக்கு இல்லாமலிருந்து என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். எனினும், ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவள் மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து என்னுடைய கையை மெதுவாக சற்று அழுத்திக் கொண்டே அவள் மெல்லிய ஒரு ஆர்வத்துடன் கேட்டாள்:

“நீங்கள் வாழ்க்கை முழுவதும் வாழ்ந்தது இப்படித்தானா?''

“வாழ்க்கை முழுவதும்... நாஸ்தென்கா...'' நான் சொன்னேன்: “வாழ்க்கை முழுவதும்... இறுதி வரை இப்படித்தான் வாழ்வேன் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.''

“இருக்காது... அப்படி... இருக்காது...'' அவள் பதைபதைப்புடன் கூறினாள்: “அது அப்படி இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை. காரணம்- இல்லாவிட்டால், வாழ்நாள் முழுவதும் நான் என் பாட்டியின் அருகிலேயே இருக்க வேண்டியதிருக்கும். இப்படி வாழ்வது சிறிதும் நல்லதல்ல என்பது தெரியுமா?''

“தெரியும், நாஸ்தென்கா. தெரியும்...'' என்னுடைய உணர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சிக்காமல் நான் சொன்னேன்: “என் வாழ்க்கையின் மிகவும் நல்ல காலத்தைப் பாழாக்கிவிட்டிருக்கும் இந்தச் சூழ்நிலையில் நான் அதைப் பற்றி மிகவும் அதிகமாக உணர்ந்திருக்கிறேன். இப்போது அது எனக்குத் தெரிகிறது. அந்தப் புரிதல் என்னை மேலும் வேதனை கொள்ளச் செய்கிறது. காரணம்- என்னிடம் இதைக் கூறுவதற்கும் என்னுடைய புரிதல் சரிதான் என்பதை உணர்த்துவதற்கும்... என்னுடைய கனிவு நிறைந்த தேவதையே, கடவுள்தான் உங்களை என்னிடம் அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். மேடம், உங்களிடம் பேசிக்கொண்டு உங்களுக்கு அருகில் இப்போது அமர்ந்திருக்கும் நான் எதிர்காலத்தைப் பற்றி நினைக்கும்போது பயத்திற்கு ஆளாகிறேன்.