Lekha Books

அதே நேரத்தில்- விருப்பப்படும்போது, கைகழுவி விட்டுப் போகக்கூடிய முழுமையான சுதந்திரத்தை உங்களுக்குத் தரவும் செய்திருக்கிறான். அதனால்... மேடம், நீங்கள் முதல் காலடியை எடுத்து வைப்பது முற்றிலும் நியாயமானது. மேடம், உங்களுக்கு அதற்கான உரிமை இருக்கிறது. அவன் விஷயத்தில் உங்களுக்கு ஒரு லாபம் இருக்கிறது. அவனை உறுதிமொழியிலிருந்து விடுவிப்பதற்கு நீங்கள் இப்போது விரும்புகிறீர்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம்...''

“சொல்லுங்கள்... நீங்கள் அதை எப்படி எழுதுவீர்கள்?''

“எதை?''

“அந்தக் கடிதத்தை...''

“நான் எழுதுவேன்... மதிப்பிற்குரிய நண்பரே...''

“மதிப்பிற்குரிய என்று வேண்டுமா?''

“நிச்சயமாக... ஏன்? எனக்குத் தெரியாது... ஒருவேளை...''

“பரவாயில்லை... மீதியைச் சொல்லுங்கள்.''

“மதிப்பிற்குரிய நண்பரே, மன்னிக்க வேண்டும். நான்... இல்லாவிட்டால் வேண்டாம். மேடம், நீங்கள் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டிய அவசியமொன்றுமில்லை. இந்த உண்மையே போதுமான அளவிற்கு நியாயமானதுதான். வெறுமனே இப்படி எழுதினால் போதும்:

நான்தான் எழுதுகிறேன். என் பொறுமையற்ற நிலையைப் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஆனால், சந்தோஷத்தின் எதிர்பார்ப்புகளுடன் ஒரு வருட காலம் முழுவதும் நான் காத்திருந்தேன். சந்தேகத்தை மனதில் வைத்துக்கொண்டு ஒருநாள்கூட தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல் இருந்தது என்னுடைய குற்றமா? நீங்கள் திரும்பி வந்தீர்கள். உங்களுக்கு திருமணம் நடந்திருக்கலாம். அப்படி நடந்திருந்தால், நான் கவலைப்படவோ உங்களைப் பற்றி வசைபாடவோ மாட்டேன் என்று இந்த கடிதத்திலிருந்து புரிந்து கொள்ள முடியும். உங்களுடைய இதயம் என் பக்கம் இல்லாத காரணத்தால்தான் நான் உங்களைப் பற்றி வசைபாடவில்லை. என்னுடைய இயல்பு அது.

நீங்கள் மதிப்பிற்குரிய மனிதர். என்னுடைய இந்த எழுத்துகளைக் கொண்ட வரிகளை வாசிக்கும்போது நீங்கள் புன்னகை செய்யவோ கோபம் கொள்ளவோ மாட்டீர்கள். வழியைக் காட்டித் தருவதற்கோ அறிவுரை கூறுவதற்கோ யாருமில்லாத தனித்திருக்கும் ஒரு பெண் நான். தன்னுடைய இதயத்தை அடக்கி நிறுத்தி வைப்பதற்கு எந்தச் சமயத்திலும் இயலாத ஒருத்தி நான். அப்படிப்பட்ட ஒருத்திதான் இந்த வரிகளை எழுதுகிறாள் என்பதை நீங்கள் நினைத்துப் பார்ப்பீர்கள் அல்லவா? எனினும், ஒரே ஒரு நிமிடம் என்னுடைய மனதிற்குள் உண்டான சந்தேகத்திற்கு, மன்னிப்பு அளியுங்கள். உங்களை இந்த அளவிற்கு காதலித்து, இப்போதும் காதலித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒருத்தியை மனதால்கூட வேதனைப்படுத்த உங்களால் முடியாது.''

“ஆமாம்... ஆமாம்... நான் நினைத்ததைப் போலவே இது இருக்கிறது.'' நாஸ்தென்கா கூறினாள். அவளுடைய கண்கள் சந்தோஷத்தால் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. “நீங்கள் என்னுடைய சந்தேகங்களுக்கு முடிவு உண்டாக்கி விட்டீர்கள். உங்களை என்னிடம் தெய்வம்தான் அனுப்பி வைத்திருக்க வேண்டும். உங்களுக்கு நன்றி... நன்றி!''

“என்ன? தெய்வம் அனுப்பி வைத்ததா?'' அவளுடைய சந்தோஷம் நிறைந்த முகத்தை சந்தோஷத்துடன் பார்த்துக்கொண்டே நான் சொன்னேன்.

“ஆமாம்... வேறு எதற்காகவும் இல்லை என்பதால்... ஹா... நாஸ்தென்கா, உங்களுக்குத் தெரியுமா? சில நேரங்களில் நமக்கு சிலரிடம் நன்றி தோன்றுகிறது. அவர்கள் நம்முடன் ஒரே உலகத்தில் வாழ்கிற காரணத்தால் மட்டும்... நாம் அறிமுகமானவர்களாக ஆகிவிட்டதால்... இனியுள்ள வாழ்க்கை முழுவதும் நான் உங்களை நினைப்பேன் என்பதால்... நான் உங்களிடம் நன்றி உள்ளவன்.''

“நிறுத்துங்கள்... நிறுத்துங்கள்... இனி நான் கூறப்போவதை கேளுங்கள். திரும்பி வந்தவுடன், விஷயத்தை என்னிடம் அறிவிப்பதற்காக என்னுடைய சில தெரிந்தவர்களிடம் கடிதத்தைக் கொடுப்பதாக அவன் கூறியிருந்தான். இதைப் பற்றி எதுவுமே தெரியாத நல்ல மனிதர்கள் அவர்கள். இனி... அதாவது... எழுத முடிய வில்லையென்றால்- எல்லா விஷயங்களையும் கடிதத்தில் கூறிவிட முடியாது அல்லவா? எங்களுடைய சந்திக்கும் இடமான இங்கு அதே நாளன்று சரியாக பத்து மணிக்கு வருவதாகவும் கூறியிருந்தான். அவன் திரும்பி வந்துவிட்டான் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். ஆனால், வந்து சேர்ந்து மூன்று நாட்கள் ஆகியும் அவன் இங்கு வரவோ, எனக்காக கடிதத்தைத் தரவோ இல்லை. பகல் நேரத்தில் என் பாட்டியின் அருகிலிருந்து வெளியே செல்ல என்னால் சிறிதும் முடியாது. அதனால், நீங்கள் நான் கூறிய நல்ல மனிதர்களிடம் நாளை சென்று என் கடிதத்தை ஒப்படைக்க முடியுமா? அவர்கள் அதை அவனிடம் சேர்த்துவிடுவார்கள். பதில் கிடைத்தால், நீங்களே பத்து மணிக்கு இங்கு அதைக் கொண்டு வரவேண்டும்.''

“ஆனால்... உங்களின் கடிதம்! ஆமாம்- கடிதம்... மேடம்,

முதலில் நீங்கள் கடிதத்தை எழுத வேண்டாமா? அப்படியென்றால் நாளை மறுநாளுக்கு முன்னால் பதிலை எதிர்பார்க்க வேண்டாம்.''

“கடிதம்...'' சிறிய ஒரு பதைபதைப்புடன் நாஸ்தென்கா சொன்னாள்: “கடிதம்...''

அவள் கூற வந்ததை முழுமையாக முடிக்கவில்லை. முதலில் அவள் திரும்பி நின்றாள். பிறகு அவளுடைய முகம் செம்பருத்திப் பூவைப் போல சிவந்தது. திடீரென்று என் கையில் கடிதத்தின் தொடலை உணர்ந்தேன். முன்பே எழுதித் தயார் செய்து மேலே முகவரி எழுதி ஒட்டி வைத்திருந்த ஒரு கடிதம் அதுவாக இருக்க வேண்டும் என்பது தெளிவானது. சந்தோஷமும் எளிமையும் நிறைந்த ஒரு நினைவின் சகல அம்சங்களும் என் மனதின் வழியாக கடந்து சென்றன.

“ரொ- ரொ, ஸீ- ஸீ, நா- நா...'' நான் ஆரம்பித்து வைத்தேன்.

“ரொஸீனா.'' நாங்கள் ஒன்றாக சேர்ந்து பாடினோம். சந்தோஷப் பெருக்கால் நான் அவளை இறுகக் கட்டிப் பிடிக்கவில்லை. அவ்வளவுதான். அவளோ, முகம் முழுவதும் சிவக்க, கருமையான இமைகளில் சிறு முத்துக்களைப்போல பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்த கண்ணீருக்கு மத்தியில் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தாள்.

“நிறுத்துங்கள்! நிறுத்துங்கள்! நான் வரட்டுமா!'' அவள் அவசரமான குரலில் சொன்னாள்: “இதோ கடிதம்... நீங்கள் இதைக் கொண்டு போய்  சேர்க்க வேண்டிய முகவரி மேலே எழுதப்பட்டிருக்கிறது. சரி... நாளை சந்திப்போம்.''

உற்சாகத்துடன் என்னுடைய கையைப் பிடித்து அழுத்தியவாறு, சற்று தலையை ஆட்டிவிட்டு அவள் அம்பைப்போல தன்னுடைய ஒற்றையடிப் பாதையின் வழியாக வேகமாக நடந்து சென்றாள். அவள் போவதையே பார்த்தவாறு நான் நீண்ட நேரம் அதே இடத்தில் நின்றிருந்தேன்.

"நாளை சந்திப்போம்! நாளை சந்திப்போம்!” அவள் கண்களுக்கு முன்னாலிருந்து மறைந்தவுடன், என்னுடைய மனதிற்குள் வேகமாக நுழைந்த சிந்தனை அதுவாகத்தான் இருந்தது.