Lekha Books

“இல்லை... இல்லை...'' உணர்ச்சிவசப்பட்டு அவள் சொன்னாள்: “நீங்கள் மற்றவர்களைப்போல அல்ல. என் மனதிற்குள் இருப்பதை உங்களிடம் எப்படிக் கூறுவது என்பதைப் பற்றி நானே தெளிவான தீர்மானம் இல்லாமல் இருக்கிறேன். ஆனால், எனக்குத் தோன்றுகிறது... நீங்கள்... உதாரணத்திற்கு கூறுகிறேன்... நீங்கள் இப்போது எனக்காக ஏதோ ஒன்றை தியாகம் செய்கிறீர்கள் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.'' என்னை நோக்கி பார்வையைச் செலுத்திக் கொண்டே அவள் மென்மையான குரலில் தொடர்ந்து சொன்னாள்.''

“நான் உங்களிடம் இப்படிக் கூறுவதற்காக மன்னிக்க வேண்டும். நான் ஒரு சிறு பெண்... இன்னும் உலகத்தைத் தெரிந்துகொள்ளவில்லை. எப்படி விஷயங்களைக் கூறுவது என்பதுகூட சில நேரங்களில் தெரியாமல் போய் விடுகிறது.'' மறைத்து பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்த ஏதோ உணர்ச்சிகளால் அவளுடைய குரல் நடுங்கியது. அதை ஒரு புன்னகையால் மறைப்பதற்கு அவள் முயற்சித்தாள். “ஆனால், உங்கள் மீது எனக்கிருக்கும் அளவற்ற நன்றியைக் கூறுவதற்குத்தான்- இவை அனைத்தையும் நான் உணர்கிறேன் என்பதைக் கூற வேண்டும் என்று நான் விரும்பினேன். இதற்கு நீங்கள் சந்தோஷத்தால் உயரலாம். நேற்று நீங்கள் உங்களுடைய கனவு காணும் மனிதனைப் பற்றி பலவற்றையும் கூறினீர்கள் அல்லவா? அது எதுவுமே உண்மை இல்லை. அதாவது- அதற்கு உங்களுடன் எந்தவொரு சம்பந்தமும் இல்லை. நீங்கள் சந்தோஷத்தை அடைந்து வருகிறீர்கள். இப்போது நீங்கள் உங்களைப் பற்றிக் கூறிய, விளக்கங்களிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவர். ஏதாவதொரு காலத்தில் நீங்கள் யாரையாவது காதலிக்க நேர்ந்தால், உங்களுக்கு அவளுடன் சேர்த்து, அனைத்து சுகங்களும் செல்வங்களும் கிடைக்க வேண்டும் என்று நான் வேண்டிக் கொள்கிறேன். அவளுக்காக வாழ்த்துவதற்கு எதுவுமே இல்லை. காரணம்- உங்களுடன் அவள் ஆனந்தம் நிறைந்தவளாக இருப்பாள். எனக்குத் தெரியும். நான் ஒரு பெண்தானே! நான் கூறுவதை நம்ப வேண்டும்.''

அவள் அமைதியாக இருந்தாள். என் கையை அன்பு மேலோங்க பிடித்து அழுத்திக்கொண்டே, அவள் மெதுவாக சொன்னாள்: “நேரம் அதிகமாயிடுச்சு...''

“நாளை வருவேன்.'' உண்மைத் தன்மையை வெளிக்காட்டிக் கொள்வதைப்போல நான் அழுத்தமான குரலில் சொன்னேன்.

“ஆமாம்...'' அவள் உற்சாகத்துடன் கூறினாள்: “இப்போது எனக்கு புரிந்துவிட்டது. அவன் நாளைக்குத்தான் வருவான். நான் புறப்படட்டுமா? நாளை சந்திப்போம். மழை பெய்தால், நான் வர மாட்டேன். ஆனால், நாளை மறுநாள் நான் வருவேன். கட்டாயம் எது எப்படி இருந்தாலும் வருவேன். நீங்களும் வராமல் இருக்கக் கூடாது. நீங்கள் வரவேண்டும் என்பதுதான் என்னுடைய விருப்பம். நான் எல்லாவற்றையும் கூறுகிறேன்.''

விடை பெறும் நேரத்தில் அவள் எனக்குத் தன் கையைத் தந்து கொண்டே, கூர்மையான ஒரு பார்வையுடன் சொன்னாள்:

“நாம் இன்றிலிருந்து எப்போதும் ஒன்றாக இருப்போம். இல்லையா?''

ஹா... நாஸ்தென்கா! நாஸ்தென்கா! இப்போது நான் அனுபவிக்கும் தனிமையுணர்வை நீ தெரிந்துகொண்டிருந்தால்...!

கடிகாரத்தில் ஒன்பது அடித்தபோது என்னால் அறையில் இருக்க முடியவில்லை. நான் ஆடைகளை மாற்றிக்கொண்டு, மழையைப் பொருட்படுத்தாமல் வெளியேறினேன். நான் அங்கு சென்று எங்களுடைய பெஞ்சில் உட்கார்ந்தேன். அவளுடைய ஒற்றையடிப் பாதையில் சென்றுவிட்டு, நான் கூச்சத்துடன் திரும்பி வந்துவிட்டேன். அவளுடைய சாளரங்களை நோக்கி சற்றுகூட பார்க்கவில்லை. அவளுடைய வீட்டை அடைவதற்கு முன்பே நான் திரும்பி நடந்தேன். முன்பு எப்போதும் அனுபவித்திராத கடுமையான ஏமாற்றத்துடன் நான் வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்தேன். நனைந்து வெறுத்துப்போன தாங்க முடியாத நாள் அது! காலநிலை இந்த அளவிற்கு மோசமாக இல்லாமலிருந்தால், நான் இரவு முழுவதும் அங்கே அலைந்து கொண்டிருந்திருப்பேன்...

ஆனால், நாளை! நாளை வரை காத்திருப்போம்... நாளை அவள் என்னிடம் எல்லாவற்றையும் கூறுவாள்.

இன்று கடிதம் எதுவுமில்லை. ஆனால், கடிதத்தைப் பார்ப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை. அவர்கள் இப்போது சேர்ந்து விட்டார்கள்.

நான்காவது இரவு

கடவுளே! எப்படி அது நடந்தது? என்ன ஒரு இறுதி முடிவு!

நான் ஒன்பது மணிக்கு போய்ச் சேர்ந்தேன். அவள் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள். சற்று தூரத்தில் செல்லும்போதே, நான் அவளைப் பார்த்துவிட்டேன். முதல் இரவில் நின்றதைப்போலவே, நான் கைப்பிடியில் சாய்ந்து நின்றேன். என் காலடிச் சத்தத்தை அவள் கேட்கவில்லை.

“நாஸ்தென்கா!'' என்னுடைய மனதிலிருந்த பதைபதைப்பை ஒரு வகையில் அடக்கிக் கொண்டே நான் அழைத்தேன்.

அவள் உடனடியாகத் தலையைத் திருப்பினாள்.

“எங்கே?'' அவள் சொன்னாள்: “சீக்கிரமா தாங்க.''

நான் அவளையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருந்தேன்.

“சொல்லுங்கள்... கடிதம் எங்கே? கடிதத்தைக் கொண்டு வந்திருக்கிறீர்கள் அல்லவா?'' ஒரு கையைக் கம்பியில் வைத்தவாறு அவள் மீண்டும் கேட்டாள்.

“இல்லை... கடிதம் இல்லை...'' நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்.

“அவனை இன்னும் பார்க்கவில்லையா?''

அவளுடைய முகம் வெளிறிவிட்டது. அவள் என்னையே நீண்ட நேரம் வெறித்துப் பார்த்தாள். அவளுடைய இறுதி ஆசையையும் நான் நொறுக்கிவிட்டிருக்கிறேன்.

“சரி... அவனுக்கு அதுதான் விருப்பமென்றால், அப்படியே இருக்கட்டும்.'' தடுமாறிய குரலில் அவள் இறுதியாகக் கூறினாள்: “என்னை இந்த நிலைக்குக் கொண்டு வருவதுதான் விருப்பமென்றால், அப்படியே நடக்கட்டும்.''

அவள் கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள். என் முகத்தைப் பார்க்க விரும்பினாலும், அதை அவளால் செய்ய முடியவில்லை. மேலும் சிறிது நேரம் தன்னுடைய உணர்ச்சிகளை அடக்கி வைப்பதற்கு அவள் படாதபாடுபட்டாள். தொடர்ந்து... திடீரென்று தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு, கம்பியில் சாய்ந்து நின்றவாறு அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள்.

“வேண்டாம்.... வேண்டாம்...'' நான் சொன்னேன். ஆனால், அவளைச் சிறிது நேரம் பார்த்தேனே தவிர, அதற்குமேல் எதையும் கூறுவதற்கு என்னால் முடியவில்லை. போதாததற்கு, கூறுவதற்கு என்ன இருக்கிறது?

“என்னைச் சமாதானப்படுத்த வேண்டாம்.'' கண்ணீருக்கு மத்தியில் அவள் சொன்னாள்: “அவனைப் பற்றி என்னிடம் பேச வேண்டாம். அவன் வருவான் என்று கூற வேண்டாம். இந்த அளவிற்கு கொடூரத்தன்மையுடன் மனிதத்தன்மையே இல்லாமல் என்னை கை கழுவி விடவில்லை என்று கூற வேண்டாம். ஆனால், இது எதற்கு? ஏன்? என்னுடைய அந்த கடிதத்தில், அந்த நாசமாய்ப்போன கடிதத்தில், எதுவுமே இல்லை... அப்படித்தானே?''

பதைபதைப்பு காரணமாக அவளால் தொடர்ந்து பேச முடியவில்லை. அவளைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்த என்னுடைய இதயம் தகித்தது.

“எந்த அளவிற்கு இரக்கம் இல்லாத மனிதனாக அவன் இருக்கிறான்! எவ்வளவு கொடூர குணம் கொண்டவனாக இருக்கிறான்!'' அவள் மீண்டும் கூற ஆரம்பித்தாள்: “ஒரு வரிகூட இல்லை. என்னை வேண்டாம் என்று கைகழுவி விட்டேன் என்றுகூட எழுதியிருக்கலாம்.