Lekha Books

அவளுடைய பரிதாபமான நிலையைப் பார்த்து நான் கவலைப்பட்டேன். என்னுடைய பாவச் செயலுக்கு என்ன பரிகாரம் செய்வது என்பதைப் பற்றி எனக்கு எந்த ஒரு தீர்மானமும் இல்லாமலிருந்தது. நான் அவளுக்கு ஆறுதல் கூற முயன்றேன். அவளுக்காக சாக்குப் போக்குகள் கண்டுபிடிப்பதற்கும், அவன் வராமல் போனதற்குப் பொருத்தமான ஏதாவது காரணம் இருக்க வேண்டும் என்பதை நிறுவுவதற்கும் ஆரம்பித்தேன். இதைப்போன்ற ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் நாஸ்தென்காவைப்போல இந்த அளவிற்கு எளிதாக வேறு யாரையும் புரிய வைப்பது இயலாத விஷயம்.

அதாவது- இதைப் போன்ற ஒரு சூழ்நிலையில் எப்படிப்பட்ட சமாதான வார்த்தைகளுக்கும் மகிழ்ச்சியுடன் காது கொடுப்பதற்கு யாரும் தயாராக இருப்பார்கள் என்றும், சிறிய ஒரு தில்லுமுல்லு வேலையைக்கூட கண்டுபிடிக்க நேர்ந்தால், தங்களைத் தாங்களே சமாதானப்படுத்திக் கொள்வார்கள் என்றும் கூறுவதுதான் மேலும் சரியாக இருக்கும்.

“சிந்தித்துப் பார்த்தால் சிரிப்பு வரும்.'' கூறிக்கொண்டிருந்த விஷயத்தில் முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமான ஆவேசத்துடனும், என்னுடைய வார்த்தைகளின் வியக்கத்தக்க புத்திசாலிதனத்தில் பெருமைப்பட்டுக்கொண்டும் நான் சொன்னேன்: “அவன் வந்து பார்ப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை, நாஸ்தென்கா. மேடம், என்னை நீங்கள் ஏமாற்றி விட்டீர்கள். என் மனம் முழுவதையும் ஒரேயடியாக துவம்சம் செய்து விட்டீர்கள். அதனால் நேரத்தைப் பற்றி நான் மொத்தத்தில் குழம்பிப்போய் இருக்கிறேன். ஒரு நிமிடம் சிந்தித்துப் பாருங்கள். அந்தக் கடிதம் அவனுக்கு இப்போதும் கிடைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அவனுக்கு வர இயலவில்லை என்று வைத்துக் கொள்வோம். அவன் பதில் எழுதுகிறான் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள். உங்களுக்கு அது நாளைக்கு முன்பு கிடைக்காது. நான் நாளை முடிந்த வரைக்கும் காலையில் சென்று, அதை வாங்கிக் கொண்டு வந்து, அந்த நிமிடமே உங்களுக்கு விவரம் என்னவென்று தெரிவிக்கிறேன். நமக்கே தெரியாமல் நடைபெறக் கூடிய ஓராயிரம் விஷயங்கள் இருக்கின்றன. உங்கள் கடிதம் போய்ச் சேரும் நேரத்தில் அவன் அங்கு இல்லாமல் போய் விட்டிருந்தால்? ஒருவேளை, அவன் அதை இதுவரை வாசிக்காமலே இருந்திருப்பான்! எது வேண்டுமானாலும் நடந்திருக்கலாம்.''

“உண்மை... உண்மை...'' நாஸ்தென்கா சொன்னாள்: “நான் அதை நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. சரிதான்... என்ன வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம்.'' என்னுடைய கருத்துடன் முழுமையாக இணைந்து வருவதைப்போல அவள் தொடர்ந்தாள். ஆனால், இனம்புரியாத ஏதோ மாறுபட்ட சிந்தனை அவளுடைய குரலில் இயல்பாகவே கலந்திருந்தது. “நீங்கள்... நீங்கள் செய்ய வேண்டியது என்ன என்று கூறுகிறேன்.'' அவள் சொன்னாள்: “நாளை முடிந்த வரைக்கும் சீக்கிரம் அங்கு செல்ல வேண்டும். பதில் இருக்கும்பட்சம், உடனடியாக எனக்கு விவரத்தை அறிவிக்க வேண்டும். நான் எங்கே தங்கியிருக்கிறேன் என்பது தெரியும் அல்லவா?'' அவள் மீண்டும் மேல் முகவரியைக் கூறினாள்.

அதைக் கூறி முடித்தவுடன், அவள் என்னை நோக்கி எதற்கு என்றே தெரியாமல் பாசத்தைக் கொட்ட ஆரம்பித்தாள். அவன் கூறியவை அனைத்தையும் அவள் கூர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்பதைப்போல தோன்றியது. ஆனால், நேரடியாக ஒரு கேள்வியைக் கேட்டபோது, அவள் பதில் கூறாமல் பதுங்கிக் கொண்டு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். நான் அவளுடைய கண்களையே பார்த்தேன். ஆமாம் அதேதான். அவள் அழுது கொண்டிருந்தாள்.

“அய்யோ... என்ன இது? சிறு குழந்தைகளைப்போல அழத் தொடங்கக் கூடாது. என்ன ஒரு குழந்தைத்தனமான விஷயம் இது! பரவாயில்லை....''

அவள் புன்னகையை வரவழைத்துக் கொள்வதற்கும் தன்னைத்தானே கட்டுப்படுத்திக் கொள்வதற்கும் முயற்சி செய்தாள். ஆனால், அவளுடைய தாடைப் பகுதி நடுங்கியது. மார்புப்பகுதி உயர்ந்தும் தாழ்ந்தும் கொண்டிருந்தது.

“நான் உங்களைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்தேன்.'' சிறிது நேர அமைதிக்குப் பிறகு அவள் சொன்னாள்: “நீங்கள் எந்த அளவிற்கு நல்ல மனிதராக இருக்கிறீர்கள்! கல் மனம் கொண்டவளாக இருந்தால் மட்டுமே, எனக்கு அதை உணராமல் இருக்க முடியும். சற்று முன்பு என் மனதிற்குள் என்ன தோன்றியது தெரியுமா? நான் உங்கள் இரண்டு பேரையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தேன். அவன் ஏன்... நீங்களாக இல்லை? ஏன் உங்களைப்போல இல்லை? எனக்கு அதிகமான காதல் அவன் மீதுதான் என்றாலும், அவனைவிட நீங்கள்தான் உயர்ந்தவர்.''

நான் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. நான் ஏதாவது கூறுவேன் என்று அவள் எதிர்பார்ப்பதைப்போல தோன்றியது.

“நான் அவனை இன்னும் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாமல் இருக்க வேண்டும். நெருக்கமாகத் தெரிந்துகொள்ளாமல் இருக்க வேண்டும். எனக்கு அவன்மீது எப்போதும் பயம் இருந்து வந்திருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. அவன் எப்போதும் கடுமையான முகத்துடனே இருப்பான். ஏதோ ஆழமாக சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதைப் போல தோன்றும். ஆனால், அது பார்க்கும்போது மட்டுமே என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். அவனுடைய இதயத்தில் என் இதயத்தில் இருப்பதைவிட அதிகமான அன்பு இருக்கிறது. நான் மூட்டையுடன் போய் நின்றபோது, அவர் என்னைப் பார்த்த பார்வையை நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். எனினும், எனக்கு அவன்மீது சிறிது அதிகமான ஈடுபாடு இருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. அப்படியென்றால் நாங்கள் ஒரே நிலையில் இல்லை என்று வருகிறது. இல்லையா?''

“இல்லை, நாஸ்தென்கா... இல்லை...'' நான் சொன்னேன்: “உலகத்தில் உள்ள வேறு எதன்மீதும்- உங்கள்மீது கூட- அவன்மீது கொண்டிருக்கும் அளவிற்கு அன்பு உங்களுக்கு இல்லை என்பதுதான் அதன் அர்த்தம்.''

“அது உண்மையாக இருக்கலாம்.'' அந்த கள்ளங்கபடமற்ற இதயத்தைக் கொண்டிருக்கும் பெண் ஒப்புக் கொண்டாள்: “ஆனால், இப்போது என்ன தோன்றுகிறது என்பதைக் கூறட்டுமா? இதற்கு அவனுடன் எந்தவொரு தொடர்பும் இல்லை. நான் சாதாரணமாக கூறுகிறேன். எனக்கு இது தோன்ற ஆரம்பித்து, அதிக காலம் ஆகிவிட்டது. நாம் எல்லாரும் ஏன் உடன்பிறப்புகளைப் போல வாழக் கூடாது? மிகவும் நல்ல மனிதர்கள்கூட மற்றவர்களிடமிருந்து ஏதோ ஒன்றை யாருக்கும் தெரியாமல் ஏன் மறைத்து வைப்பதைப்போல தோன்றுகிறது? மனதிற்குள் இருப்பது எதுவாக இருந்தாலும், அதுதான் கூற விரும்புவது என்றால், ஏன் வார்த்தைகளாக அதை வெளியிடக் கூடாது? ஆனால், மனதிற்குள் மிகவும் பிரமாதமாக இருப்பதைப் போல நடிப்பதில்தான் எல்லாரும் முயற்சியைச் செலுத்துகிறார்கள். மனதில் இருக்கும் உணர்வுகளை அந்தந்த நேரத்தில் வெளிப்படுத்துவது, அவற்றிற்கு தீங்கு செய்வது என்று அவர்கள் பயப்படுகிறார்கள் என்று தோன்றுகிறது.''

“ஹா... நாஸ்தென்கா! மேடம், நீங்கள் கூறுவது உண்மைதான் .ஆனால், அதற்கு பல காரணங்கள் இருக்கின்றன.'' அந்த நிமிடத்தில் என்னுடைய உணர்ச்சிகளை முன்பைவிட அதிகமாகக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு நான் சொன்னேன்.