Lekha Books

மூன்று நாட்களாக ஒரு வரிகூட இல்லை. அவனைக் காதலிக்கிறேன் என்ற ஒரே ஒரு குற்றத்தைச் செய்த ஒரு ஆதரவற்ற அப்பிராணிப் பெண்ணை ஏமாற்றுவதற்கும் தண்டிப்பதற்கும் அவனுக்கு எவ்வளவு சாதாரணமாக முடிகிறது! ஹா... இந்த மூன்று நாட்களில் நான் எந்தெந்த விஷயங்களையெல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்! கடவுளே! என் கடவுளே! முதல் முறை நான்தான் அவனைத் தேடிச் சென்றேன் என்பதை, முழங்காலிட்டு அமர்ந்து அவனுக்கு முன்னால் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதேன் என்பதை, காதலுக்காக, ஒரு துளி அன்புக்காக அவனிடம் கெஞ்சினேன் என்பதை... நினைக்கும்போது அவை அனைத்தும் முடிந்துவிட்டன! இதை கேளுங்கள்...''அவள் என்னை நோக்கித் திரும்பினாள். அவளுடைய கரிய விழிகள் ஒளிர்ந்தன.'' “இல்லை... அப்படி இல்லை. அப்படி இருக்க வாய்ப்பில்லை. நம் இரண்டு பேரில் ஒரு ஆளுக்கு தவறு நேர்ந்துவிட்டது. ஒருவேளை, அவனுக்கு என்னுடைய கடிதம் இப்போதும் கிடைக்காமல் போய்விட்டிருக்குமா? அவனுக்கு அதைப் பற்றிய எந்த விஷயமும் தெரியாமல் போய்விட்டிருந்தால்...? காரணம்- கடவுளை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு என்னிடம் கூறுங்கள். நீங்களே தீர்மானியுங்கள்... எனக்கு விளக்கிக் கூறுங்கள். ஏனென்றால், எனக்குப் புரியவில்லை. அவன் என்னிடம் நடந்துகொண்டதைப் போல இந்த அளவிற்குக் கொடூரமாக, இந்த அளவிற்கு கண்ணில் ரத்தம் இல்லாமல், ஒரு ஆளால் யாரிடமாவது நடக்க முடியுமா? ஒரு வார்த்தைகூட இல்லை. கேடு கெட்டவர்களில் கேடு கெட்டவர் மீதுகூட இதைவிட அதிகமாக இரக்கம் காட்டுவார்கள். ஒருவேளை, அவன் என்னைப் பற்றி ஏதாவது கேள்விபட்டிருப்பானோ? யாராவது என்னைப் பற்றி ஏதாவது பொய்யைக் கூறிவிட்டிருப்பார்களோ?'' இந்த இறுதிக் கேள்வியை அவன் என்னை நோக்கி திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டே கேட்டாள்: “உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது?''

“பாருங்கள், நாஸ்தென்கா. நான் நாளைக்குச் சென்று உங்களுக்காக அவனிடம் பேசுகிறேன்.''

“அதற்குப் பிறகு?''

“நான் அவனிடம் எல்லா விஷயங்களையும் கேட்கிறேன். எல்லா விஷயங்களையும் கூறுகிறேன்.”

“அதற்கடுத்து...?''

“மேடம், நீங்கள் அவனுக்கு ஒரு கடிதம் எழுத வேண்டும். முடியாது என்று கூறி விடாதீர்கள் நாஸ்தென்கா. அப்படி கூறி விடாதீர்கள். அவன் உங்களின் இந்தச் செயலை மதிப்பான். அதற்கு நான் பொறுப்பு. அவன் எல்லா விஷயங்களையும் புரிந்துகொள்வான். பிறகு...''

“வேண்டாம், நண்பரே... வேண்டாம்.'' அவள் இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: “போதும்! என்னிடமிருந்து ஒரு வார்த்தைகூட- ஒரு வரி கூட இனி வராது. போதும்! எனக்கு அவனை யார் என்று தெரியாது. நான் அவனைக் காதலிக்கவில்லை. நான் அவனை மறந்துவிடுவேன்.'' அவளுக்கு அதற்குமேல் பேச முடியவில்லை.

“வேண்டாம்... உங்களை நீங்களே கட்டுப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். இதோ... இங்கே உட்காருங்கள், நாஸ்தென்கா!'' அவளைப் பிடித்து பெஞ்சில் உட்கார வைத்துக் கொண்டே நான் சொன்னேன்.

“நான் கட்டுப்பாட்டைக் கைவிட்டுவிடவில்லையே! கவலைப்பட வேண்டாம். இது பரவாயில்லை.... வெறும் கண்ணீர் மட்டும்தான் இருக்கிறது. அது வற்றிவிடும். நான் ஆற்றுக்குள் குதித்தோ வேறு விதத்திலோ தற்கொலை செய்து கொள்வேன் என்று நினைத்தீர்களா?''

என்னுடைய இதயம் பலமான குழப்பத்திற்கு ஆளானது. பேசுவதற்கு விரும்பினாலும், என்னுடைய நாவிலிருந்து ஒரு வார்த்தை கூட வெளியே வரவில்லை.

“சொல்லுங்கள்...'' என்னுடைய கையைப் பிடித்துக்கொண்டே அவள் சொன்னாள்: “நீங்கள் இந்த மாதிரி நடந்தீர்களா? உண்மையா? உங்களைத் தேடி தானாகவே வந்தவளை நீங்கள் கை கழுவிவிட்டீர்களா? அவளுடைய எதுவுமே தெரியாத முட்டாள் தனமான இதயத்தின்மீது நீங்கள் கொண்டிருந்த வெறுப்பையும் கோபத்தையும் அவளுடைய முகத்தின்மீது எறிந்தீர்கள். அப்படித்தானே? நீங்கள் அவளை உங்களின் பாதுகாப்பிற்குள் ஒதுக்க நினைத்தீர்கள் அல்லவா? அவள் தனிமைச் சூழலில் இருப்பவள் என்பதும், அது எப்படி ஆரம்பமானது என்ற விஷயம் அவளுக்கே உண்மையில் தெரியாது என்பதும், உங்கள்மீது கொண்டிருக்கும் காதலிலிருந்து எப்படி தப்பிப்பது என்ற விஷயம் அவளுக்குத் தெரியாது என்பதும், குற்றம் அவளுடையது அல்ல என்பதும், அவள் தவறு செய்தவள் அல்ல என்பதும், அவள் எந்தவொரு தவறையும் செய்ததில்லை என்பதும் உங்களுக்கு புரிந்திருக்கும் அல்லவா? கடவுளே! என் கடவுளே!'' “நாஸ்தென்கா!'' என்னுடைய உணர்ச்சிகளை அடக்குவதற்கு முடியாமல் நான் கூறினேன்: “நாஸ்தென்கா! நீங்கள் என்னைத் தண்டிக்கிறீர்கள். என் இதயத்தை அடித்து நொறுக்குகிறீர்கள். என்னைக் கொல்கிறீர்கள். இனிமேல் என்னால் அமைதியாக இருக்க முடியாது. நான் கூறியே ஆக வேண்டும்! என் இதயத்தில் நிறைந்திருக்கும் எல்லாவற்றையும் வெளியே சொல்வதைத் தவிர, வேறு வழியில்லை.''

இவ்வளவையும் கூறியவாறு நான் பெஞ்சிலிருந்து எழுந்தேன். அவள் என் கையைப் பிடித்து என்னை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள்.

“விஷயம் என்ன?” அவள் இறுதியாகக் கேட்டாள்.

“நாஸ்தென்கா...'' நான் வருவது வரட்டும் என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டே சொன்னேன்: “கேளுங்கள்... நாஸ்தென்கா! இப்போது நான் கூறப்போவது அறிவுகெட்டத்தனமான, கேவலமான ஒரு கனவு என்பதைத் தவிர வேறு எதுவுமில்லை. முழுவதும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பு இல்லாதவை. அது எந்தச் சமயத்திலும் நிறைவேறவே செய்யாது என்பது எனக்குத் தெரியும். எனினும், இனிமேல் என்னால் பேசாமல் இருக்க முடியாது. உங்களை இந்த அளவிற்கு கவலைக்குள்ளாக்கியது எதுவோ, அதன் பெயரில் எனக்கு முன்கூட்டியே மன்னிப்பு தரவேண்டும் என்று கெஞ்சி கேட்டுக் கொள்கிறேன்.''

“ஆனால், விஷயம் என்ன?'' அவள் கேட்டாள். கண்ணீர் வற்றிப் போயிருந்த அவளுடைய கண்கள் ஆர்வம் மற்றும் நினைவுகள் அடங்கிய ஒரு வினோதமான பிரகாசத்துடன் என் முகத்தில் பதிந்தன. “விஷயம் என்ன என்று கூறுங்கள்.''

“பலன் இல்லை என்று தெரியும். எனினும், கூறுகிறேன்- நான் உங்களைக் காதலிக்கிறேன், நாஸ்தென்கா. ஆமாம்... நான் எல்லாவற்றையும் கூறி முடித்துவிட்டேன்.'' ஏமாற்றத்துடன் கையை வீசிக்கொண்டே நான் சொன்னேன்: “இனிமேல் இதுவரை பேசிக்கொண்டிருந்ததைப்போல உங்களால் என்னுடன் பேச முடியுமா என்பதையும், நான் கூறப்போகும் விஷயத்தை காது கொடுத்துக் கேட்க முடியுமா என்பதையும் குறித்து முடிவு செய்ய வேண்டியது நீங்கள்தான்.''

“ஏன் முடியாது?'' நாஸ்தென்கா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்: “அதனாலென்ன? உங்களுக்கு என்னைப் பிடித்திருக்கிறது என்ற விஷயம் எனக்கு எப்போதும் தெரியும். ஆனால், உங்களுக்கு என்மீது இருக்கும் அன்பு இப்படிப்பட்டது அல்ல, வேறொரு வகையைச் சேர்ந்தது என்று நான் நினைத்திருந்தேன். கஷ்டம்! கஷ்டம்!''

“முதலில் அப்படித்தான் இருந்தது நாஸ்தென்கா! ஆனால், இப்போது... மூட்டையுடன் அவனைத் தேடிச் சென்றபோது உங்களுக்கு என்ன தோன்றியதோ அதேதான் எனக்கு இப்போது தோன்றுகிறது. அதைவிட கஷ்டம்...! காரணம்- அவன் வேறு யாரையும் காதலிக்கவில்லை. நீங்கள் காதலிக்கிறீர்கள்!''