Lekha Books

“சத்தியம் பண்ணுகிறேன்.'' நான் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னேன்: “சரி... அப்படியென்றால் வாருங்கள்.''

“போகலாம்.''

“பாருங்கள், நாஸ்தென்கா. வானத்தைப் பாருங்கள். நாளை அழகான ஒரு நாளாக இருக்கும். சந்திரனின் ஒளியைப் பாருங்கள். வானத்தில்  என்ன ஒரு நீல நிறம் என்பதைப் பாருங்கள். அதோ... அந்த மஞ்சள் நிற மேகம் நிலவின்மீது நகர்ந்து செல்வதைப் பார்த்தீர்களா? இல்லை... அது அந்தப் பக்கம் கடந்து சென்று விட்டது. அதோ... இப்போது பாருங்கள்....''

ஆனால், நாஸ்தென்கா மேகத்தைப் பார்க்கவில்லை. அவள் நின்று கொண்டிருந்த அதே இடத்தில் எந்தவித அசைவும் இல்லாமல், மிகவும் அமைதியாக நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னுடைய உடலின் மீது கூச்சத்துடன் சாய்வதையும், என்னுடைய கைக்குள் அவளுடைய கை நடுங்கிக் கொண்டிருப்பதையும் நான் உணர்ந்தேன். நான் அவளையே பார்த்தேன். அவள் என்னுடைய கையின் மீது மேலும் சிறிது சாய்ந்தாள்.

ஒரு இளைஞன் எங்களைக் கடந்து சென்றான். திடீரென்று நின்று எங்களையே வெறித்துப் பார்த்துவிட்டு அவன் தன்னுடைய நடையைத் தொடர்ந்தான். என்னுடைய மனம் அடித்துக் கொண்டது.

“நாஸ்தென்கா...'' நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்: அது யார், நாஸ்தென்கா?''

“அவன்தான்...'' முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமாக என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டு, முன்பு இருந்ததைவிட அதிக உற்சாகத்துடன் அவள் மெதுவான குரலில் சொன்னாள். என்னுடைய கால்கள் சோர்வடைவதைப்போல உணர்ந்தேன்.

“நாஸ்தென்கா! நாஸ்தென்கா! நீயா?'' நாங்கள் பின்னாலிருந்து அந்தக் குரலைக் கேட்டோம். அந்த நிமிடமே இளைஞன் எங்களை நோக்கி சில காலடிகளை எடுத்து வைத்தான்.

கடவுளே? ஒரு நடுக்கத்துடன் இருந்த அவளுடைய சத்தத்தையும் என் கைக்குள்ளிருந்து அவனை நோக்கி நடந்த அவளுடைய ஓட்டத்தையும் நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அடி வாங்கி நிலைகுலைந்துபோன நான் அதையும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். அவளோ, அவனுக்கு கையைக் கொடுக்கவில்லை. அவனுடைய கைகளுக்கு உள்ளே சிக்கிக் கொள்ளவில்லை. அதற்கு முன்பே திடீரென்று என்னை நோக்கித் திரும்பி மின்னல் வேகத்தில், காற்றின் வேகத்தில் என் அருகில் வந்தாள். நான் சமநிலையை மீண்டும் அடைவதற்கு முன்பே, என் கழுத்தில் தன் கையைச் சுற்றி உணர்ச்சிவசப்பட்டு என்னை அழுத்தி முத்தமிட்டாள். பிறகு, ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல், அவள் மீண்டும் அவனை நோக்கிப் பறந்து சென்றாள். அவனுடைய கையைப் பிடித்தவாறு நடந்து சென்றாள்.

அவர்கள் போவதைப் பார்த்துக் கொண்டே நீண்ட நேரம் நான் அதே இடத்தில் நின்றிருந்தேன்... இறுதியில் அவர்கள் கண்களுக்கு முன்னாலிருந்து மறைந்துவிட்டார்கள்.

புலர்காலைப் பொழுது

புலர்காலைப் பொழுது என்னுடைய இரவுகளின் இறுதியை உணர்த்தியது. மிகவும் அமைதி நிறைந்த ஒரு நாளாக அது இருந்தது. நிற்காமல் பெய்து கொண்டிருந்த மழை என்னுடைய சாளரத்தின் கண்ணாடியில் சோகத்துடன் மோதிக் கொண்டிருந்தது. என்னுடைய சிறிய அறையில் இருள் நிறைந்திருந்தது. வானம் மூடிக்கொண்டிருந்தது. எனக்கு தலை வலித்தது; தலை சுற்றியது.

என் கை, கால்களின் வழியாக ஜுரம் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

“இதோ... உங்களுக்கு ஒரு கடிதம் வந்திருக்கிறது, சார். தபால்காரன் கொண்டு வந்து தந்தான்.'' எனக்கு அருகில் வந்து நின்று கொண்டு மத்ரயோனா சொன்னாள்.

“கடிதமா? யார் எழுதியது?'' என்று கேட்டுக்கொண்டே நான் நாற்காலியிலிருந்து வேகமாக எழுந்தேன்.

“எனக்கு எப்படித் தெரியும், சார். திறந்து பாருங்கள். ஒருவேளை, யாருடைய கடிதம் என்று அதில் எழுதப்பட்டிருக்கும்.''

நான் கடிதத்தைப் பிரித்தேன். அவளுடைய கடிதம்தான்.

என்னை மன்னித்து விடுங்கள். மன்னித்து விடுங்கள். (நாஸ்தென்கா எழுதியிருக்கிறேன்). நான் உங்களுக்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு அமர்ந்து மன்னிப்பு கேட்கிறேன். நான் என்னையும் உங்களையும் ஏமாற்றிவிட்டேன். அது ஒரு கனவாக இருந்தது. ஒரு மாயத் தோற்றமாக இருந்தது. உங்களை நினைத்து இப்போது என்னுடைய இதயம் எந்த அளவிற்கு வேதனைப்படுகிறது தெரியுமா? என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்.... மன்னித்துவிடுங்கள்!

என்மீது கடுமையான தீர்ப்பை எழுதி விடாதீர்கள். காரணம்- உங்கள்மீது நான் கொண்டிருந்த எண்ணத்தில் எந்தவொரு மாறுதலும் இல்லை. எனக்கு உங்கள்மீது காதல் இருக்கிறது என்று நான் சொன்னேன். எனக்கு காதல் இருக்கத்தான் செய்கிறது. காதலையும் தாண்டி இருக்கிறது. கடவுளே! ஒரே நேரத்தில் உங்கள் இரண்டு பேரையும் என்னால் காதலிக்க முடிந்திருந்தால்...! நீங்கள் அவனாக இருந்தால்...!

"அவன் நீங்களாக இருந்தால்...!'' அந்த வார்த்தைகள் என்னுடைய மனதில் தோன்றி மறைந்தது. நாஸ்தென்கா, நான் உங்களுடைய வார்த்தைகளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

நான் உங்களுக்காக இப்போது எதைத்தான் செய்ய மாட்டேன்! கடவுள் சாட்சியாக இது சத்தியம்! நீங்கள் கவலையில் மூழ்கிய மனிதராகவும், பாதிக்கப்பட்டவராகவும் இருக்கிறீர்கள் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். நான் உங்களை வேதனைப்பட வைத்துவிட்டேன். ஆனால், அன்பு கொண்ட ஒரு ஆள் செய்யும் எந்தத் தவறும் வெகு சீக்கிரமே மன்னிக்கப்பட்டுவிடும் என்பது தான் தெரிந்த விஷயமாயிற்றே! உங்களுக்கு உண்மையிலேயே என்மீது அன்பு இருக்கிறது.

நான் உங்களுக்கு நன்றி கூறுகிறேன். இந்த அன்புக்கு நன்றி கூறுகிறேன். காரணம்- தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்து நீண்ட நேரம் ஆனபிறகும் தங்கி நிற்கும் ஒரு இனிய கனவைப்போல அது என்னுடைய நினைவில் பதிந்து கிடக்கிறது. நட்புணர்வு நிறைந்த உண்மைத் தன்மையுடன் நீங்கள் உங்களுடைய இதயத்தை எனக்கு முன்னால் திறந்து காட்டி, நான் காட்டிய என்னுடைய சிதிலமடைந்த இதயத்தின் காயத்தை குணப்படுத்தி, மீண்டும் துடிக்கச் செய்வதற்காக மிகப் பெரிய மனதுடன் அதைக் கைப்பற்றவும் செய்த அந்த இனிய நிமிடத்தை நான் எப்போதும் ஞாபகத்தில் வைத்திருப்பேன். உங்களைப் பற்றிய என்னுடைய நினைவு, நிரந்தரமான நன்றியுணர்ச்சி நிறைந்த கவசத்தை அணிந்திருக்கும். என்னுடைய இதயத்திலிருந்து எந்தச் சமயத்திலும் மறைந்து விடாமல் இருக்கும் ஒரு உணர்ச்சி அது. நான் அந்த நினைவை பத்திரப்படுத்திக் காப்பாற்றுவேன். அதன்மீது எப்போதும் அக்கறை கொண்டவளாக இருப்பேன். அதை ஏமாற்ற மாட்டேன். என்னுடைய இதயத்தை ஏமாற்ற மாட்டேன். அது உறுதியானது. நேற்று இரவு எவ்வளவு வேகமாக அது அதன் உண்மையான உரிமையாளரைத் தேடிப் பறந்து சென்றது!

நாம் ஒருவரையொருவர் காண்போம். நீங்கள் எங்களை வந்து பார்க்க வேண்டும். எங்களைக் கைவிட்டு விடாதீர்கள். நீங்கள் எப்போதும் என்னுடைய நண்பராக இருப்பீர்கள். என்னுடைய சகோதரனாக இருப்பீர்கள். என்னைப் பார்க்கும்போது நீங்கள் கையைத் தருவீர்கள் அல்லவா? நீங்கள் எனக்கு கையை நீட்டுவீர்கள். என்னை மன்னித்துவிட்டீர்கள்.