Lekha Books

“போதும்... போதும்... நிறுத்துங்கள்...'' அவள் தொண்டை அடைக்க சொன்னாள்: “எல்லா விஷயங்களையும் கூறி முடித்து விட்டேன். இல்லையா? நீங்கள் சந்தோஷத்தில் இருக்கிறீர்கள். நானும் சந்தோஷத்தில் திளைத்திருக்கிறேன். அதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட இதற்குமேல் பேச வேண்டாம். இப்போது வேண்டாம். தயவு செய்து...! கடவுளை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு வேறு ஏதாவது பேசுங்கள்...''

“ஆமாம்... நாஸ்தென்கா. அதேதான். இதைப் பற்றி பேசியது போதும். இப்போது நான் மிகுந்த மகிழ்ச்சியில் இருக்கிறேன். நான்... ஆமாம்... நாஸ்தென்கா, நாம் வேறு எதைப் பற்றியாவது பேசுவோம். நாம் வேறொரு விஷயத்தை சீக்கிரமாகக் கண்டுபிடிக்கலாம். நான் தயாராக இருக்கிறேன்.''

நாங்கள் பேசுவதற்கு எந்தவொரு விஷயமும் தெரியவில்லை. நாங்கள் சிரித்துக் கொண்டோம். அழுதோம். அர்த்தமற்றதும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பு இல்லாததுமான எவ்வளவோ வார்த்தைகளைக் கூறினோம். நதிக்கரையின் வழியாக இங்குமங்குமாக நடந்தோம். திடீரென்று திரும்பி நடந்து தெருவை குறுக்காகக் கடந்தோம். அங்கு நின்றுவிட்டு திரும்பவும் தெருவைக் குறுக்காகக் கடந்து நதியை நோக்கி நடந்தோம். நாங்கள் இரண்டு குழந்தைகளைப்போல ஆகிவிட்டோம்.

“இன்று நான் தனியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால், நாளை...'' நான் சொன்னேன்: “நான் ஏழை என்ற விஷயம் தெரியுமல்லவா, நாஸ்தென்கா? எனக்கு மொத்தத்திலேயே ஒரு வருடத்திற்கு  கிடைப்பது ஆயிரத்து இருநூறு ரூபிள்கள்தான். ஆனால், அது பரவாயில்லை.''

“ச்சே... பரவாயில்லை. போதவில்லையென்றால், என் பாட்டியின் பென்ஷன் பணம் இருக்கிறதே! அவள் நமக்கு ஒரு சுமையாக இருக்க மாட்டாள். நாம் பாட்டியையும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.''

“ஆமாம்... பாட்டியையும் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்... ஆனால், மத்ரயோனா இருக்கிறாள்...''

“சரிதான்... எங்களுடைய ஃப்யோக்லாவும்...''

“மத்ரயோனா ஒரு நல்ல பெண். மூளை இல்லை என்பது மட்டும் தான் பிரச்சினை... கொஞ்சம்கூட மூளை இல்லை நாஸ்தென்கா. ஆனால், அதைப் பொருட்படுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை.''

“பரவாயில்லை.... அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து இருந்து கொள்ளட்டும். ஆனால், நீங்கள் நாளைக்கே எங்களுடைய வீட்டுக்கு வசிப்பதற்கு வந்துவிட வேண்டும்.''

“என்ன சொல்கிறீர்கள்? உங்களுடைய வீட்டுக்கா? சரி... அப்படியே நடக்கட்டும். எனக்கு சம்மதம்தான்...''

“ஆமாம்... நீங்கள் எங்களுடன் வந்து தங்கிக் கொள்ள வேண்டும். எங்களுக்கு ஒரு மாடி அறை இருக்கிறது. அது இப்போது காலியாகக் கிடக்கிறது. ஒரு உயர்ந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்த வயதான பெண் தங்கியிருந்தாள். ஆனால், அவள் அங்கிருந்து சென்று விட்டாள். ஒரு இளைஞனுக்கு வாடகைக்கு அதைத் தரவேண்டும் என்பது என்னுடைய பாட்டியின் விருப்பம். "இளைஞன்தான் வேண்டும் என்று கட்டாயமாக இருப்பதற்கு காரணம் என்ன பாட்டி?'' என்று நான் கேட்டதற்கு அவள் சொன்னாள்: "எனக்கு வயதாகிவிட்டது. அதுதான் காரணம்... உனக்கு நான் இளைஞனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று கற்பனை பண்ணிக் கொள்ளாதே நாஸ்தென்கா!” அதுதான் அவளுடைய நோக்கம் என்பதை அப்போதே நான் புரிந்துகொண்டேன்.

“ஹா... நாஸ்தென்கா!''

நாங்கள் இருவரும் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தோம்.

“நிறுத்துங்கள்... நிறுத்துங்கள்... நீங்கள் எங்கே தங்கியிருக்கிறீர்கள்?'' அவள் விசாரித்தாள்: “நான் அதைக் கேட்பதற்கு மறந்து விட்டேன்.''

“அதோ... அங்கே... பாலத்தைத் தாண்டி... பரான்னிக்கோவ்வின் வீட்டில்...''

“அது ஒரு சிறிய கட்டடம்... இல்லையா?''

“ஆமாம்... ஒரு சிறிய கட்டடம்தான்.''

“ஆ... எனக்குத் தெரியும். நல்ல ஒரு வீடு. எனினும் அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறி முடிந்தவரை சீக்கிரம் எங்களுடைய வீட்டுக்கு மாறி வந்து விடுங்கள்.''

“நாளைக்கே, நாஸ்தென்கா... பொழுது புலர்ந்தவுடன்... கொஞ்சம் வாடகை பாக்கி இருக்கிறது. ஆனால் பரவாயில்லை. எனக்கு இன்னும் சில நாட்களில் சம்பளம் கிடைக்கும்.''

“நான் ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லட்டுமா? நான் ட்யூஷன் எடுக்கிறேன். அதாவது- முதலில் படிக்க கற்றுக்கொண்டு, அதற்குப் பிறகு படிக்க கற்றுத் தருவேன்.''

“மிகவும் நல்லது... போதவில்லையென்றால், எனக்கு வெகுச் சீக்கிரமே போனஸ் கிடைக்கும். நாஸ்தென்கா.''

“அப்படியென்றால் நாளை நீங்கள் என் வீட்டுக்கு தங்க வந்து விடுவீர்கள்...''

“வந்து விடுவேன். அதற்குப் பிறகு நாம் செவில்லியில் நாவிதன் பார்ப்பதற்குச் செல்ல வேண்டும். அது விரைவில் திரும்பவும் நடக்க இருக்கிறது.''

“சரி... போகலாம்.'' நாஸ்தென்கா ஒரு புன்சிரிப்புடன் சொன்னாள்: “ஆனால், நாம் வேறு ஏதாவது நிகழ்ச்சிக்கும் போக வேண்டும் என்பதில்தான் எனக்கு விருப்பம் அதிகம்.''

“சரி... அப்படியென்றால் வேறு ஏதாவது நிகழ்ச்சிக்குச் செல்வோம். உண்மையாகவே அதுதான் நல்லது. மன்னிக்க வேண்டும். நான் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை.''

இவ்வகையில் பேசிக்கொண்டே நாங்கள் மூடுபனி படர்ந்த வண்ணம், இலக்கே இல்லாமல் அலைந்து திரிந்தோம். எங்களுக்கு என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் பற்றி எங்களுக்கே தெரியவில்லை. நாங்கள் எங்கேயாவது ஒரு இடத்திற்கு வந்து நின்று நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டிருப்போம். மீண்டும் நடப்போம். எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். மீண்டும் சிரிப்போம். மீண்டும் அழுவோம். வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டுமென்று திடீரென்று நாஸ்தென்கா கூறுவாள். அவளைத் தடுப்பதற்கு நான் முயற்சிக்கவில்லை. எனினும், வீட்டு வாசல் வரை கொண்டு வந்து விடுகிறேன் என்று நான் கூறுவேன். நாங்கள் திரும்புவோம். ஆனால், ஆச்சரியம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- கால்மணி நேரம் தாண்டியவுடன், நாங்கள் மீண்டும் நதிக்கரையிருக்கும் பழைய பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருப்போம். சில நேரங்களில் அவள் திடீரென்று பெருமூச்சு விடுவாள். அவளுடைய கண்களில் மீண்டும் கண்ணீர் பளிச்சிடும். என்னுடைய மனம் அடித்துக் கொள்ளும். ரத்தம் உறையும். ஆனால், அடுத்த நொடியே அவள் கையைப் பிடித்து அழுத்தி, என்னைப் பிடித்து இழுத்து எழுந்திருக்கச் செய்வாள். நாங்கள் மீண்டும் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசிக்கொண்டே நடப்போம்.

“எனக்கு வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு நேரமாகி விட்டது. இந்த முறை உண்மையாகவே நேரமாகிவிட்டது. நேரம் மிகவும் அதிகமாகி விட்டது.'' நாஸ்தென்கா இறுதியாக கூறினாள்: “நாம் குழந்தையைப் போல நடக்க ஆரம்பித்து நீண்ட நேரமாகிவிட்டது.''

“சரிதான். நாஸ்தென்கா... ஆனால், இனிமேல் என்னால் தூங்க முடியாது. நான் வீட்டிற்குப் போவதாக இல்லை.''

“எனக்கும் தூங்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை. எனினும், தயவுசெய்து என்னை வீட்டுக்குக் கொண்டு போய் சேருங்கள்.''

“நிச்சயமாக...''

“ஆனால், இந்த முறை நாம் உண்மையிலேயே வீட்டுக்குச் செல்ல வேண்டும்.''

“நிச்சயமாகப் போவோம்.''

“சத்தியம் செய்கிறீர்களா? காரணம்- எப்போது ஆனாலும் நான் வீட்டுக்குப் போயே ஆகவேண்டும் என்ற விஷயம் தெரியுமல்லவா?''