Lekha Books

“நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்? எனக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. ஆனால், நான் கேட்கட்டுமா? எதற்காக... இல்லாவிட்டால்... எதற்காக என்றல்ல... ஏன்... நீங்கள் இவ்வளவு சீக்கிரம்... கடவுளே! நான் எந்த அளவிற்கு முட்டாள்தனமாக பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன்! ஆனால், நீங்கள்...''

நாஸ்தென்கா முற்றிலும் சோர்வடைந்து விட்டாள். அவளுடைய கன்னங்கள் ரத்தமயமாக ஆயின. அவள் அமைதியாக முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள்.

“ஆனால், நான் என்ன செய்ய வேண்டும் நாஸ்தென்கா? நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? நான்தான் தவறு செய்தவன். நான் மோசடி செய்தேன். ஆனால், அது சரி அல்ல, நாஸ்தென்கா. நான் குற்றவாளி அல்ல. நான் அதை உணர்கிறேன். என்னால் அதைக் கேட்க முடிகிறது. காரணம்- நான் செய்தது சரிதான் என்று என் இதயம் என்னிடம் கூறுகிறது. உங்களுக்கு துரோகம் செய்யவோ உங்களை ஏமாற்றவோ என்னால் எந்தச் சமயத்திலும் முடியாது. நான் உங்களின் நண்பனாக இருந்தேன். ஆமாம்... இப்போதும் நண்பன்தான். நான் நம்பிக்கை மோசம் செய்தது இல்லை. என் முகத்தின் வழியாக வழிந்து கொண்டிருக்கும் கண்ணீரைப் பார்த்தீர்களா, நாஸ்தென்கா? அது வழியட்டும்... வழியட்டும்.... அது துரோகம் எதையும் செய்யவில்லையே! அது வற்றி விடும், நாஸ்தென்கா...''

“உட்காருங்கள்... உட்காருங்கள்...'' என்று கூறியவாறு அவள் என்னை அருகில் பிடித்து உட்கார வைத்தாள்: “கஷ்டம்! கஷ்டம்!''

“இல்லை நாஸ்தென்கா. நான் உட்காரவில்லை. இனிமேல் இங்கு இருக்க என்னால் முடியாது. இனிமேல் நீங்கள் என்னைப் பார்க்க வேண்டாம். கூறவேண்டிய அனைத்தையும் கூறிவிட்டு நான் போய் விடுகிறேன். என்னுடைய காதலைப் பற்றி நீங்கள் எந்தச் சமயத்திலும் அறிந்திருக்கவில்லை என்பதைக் கூறவே நான் விரும்புகிறேன். நான் என்னுடைய ரகசியத்தை பத்திரப்படுத்தி காப்பாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். இதைப் போன்ற ஒரு நேரத்தில் என்னுடைய சுயநலத்தின் காரணமாக உங்களை தண்டிப்பதைப் பற்றி நான் எந்தச் சமயத்திலும் நினைத்துப் பார்த்ததில்லை. ஆனால், இதற்குமேல் தாங்குவதற்கு என்னால் முடியாது. நீங்கள்தான் அதைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்தீர்கள். அது உங்களின் தவறு. நீங்கள்தான் எல்லாவற்றுக்கும் குற்றவாளி. நானல்ல.... என்னை அடித்து விரட்ட உங்களால் முடியாது.''

“ஆனால், நான் உங்களை அடித்து விரட்ட மாட்டேனே!'' நாஸ்தென்கா சொன்னாள். பாவம்... அவள் தன்னுடைய பதை பதைப்பை மறைத்து வைப்பதற்கு மிகவும் சிரமப்பட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

“மேடம், என்னை நீங்கள் அடித்து விரட்ட மாட்டீர்களா? உண்மையாகவா? நானே உங்களுக்கு முன்னாலிருந்து ஓடிவிடலாம் என்று நினைத்தேன். நான் போய்விடுகிறேன். ஆனால், அதற்கு முன்னால், கூற வேண்டியவை அனைத்தையும் நான் கூறுவேன். காரணம்- நீங்கள் சற்று முன்பு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, என்னை நானே அடக்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. மேடம், உங்களை (மேடம், இதைக் கூறுவதற்காக மன்னிக்க வேண்டும், நாஸ்தென்கா) கைகழுவி விட்டுவிடுவேன் என்றும், உங்களின் காதலை நிராகரித்து விடுவேன் என்றும் சிந்தித்து, நீங்கள் அழுது தண்டனை அனுபவித்தபோது, என் இதயத்தில் உங்கள்மீது எந்த அளவிற்கு காதல் இருக்கிறது என்பது எனக்குத் தெரியும் நாஸ்தென்கா. நான் அதை உணர்ந்திருக்கிறேன். என்னுடைய இந்தக் காதலைக் கொண்டு உங்களுக்கு உதவி செய்ய முடியாதே என்பதை நினைத்தபோது என்னால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. பேசாமல் இருக்க முடியவில்லை. நாஸ்தென்கா, பேசியே ஆக வேண்டும் என்ற சூழ்நிலை உண்டானது.''

“ஆமாம்... பேசுங்கள். இதைப்போல இன்னும் பேசுங்கள்.'' அடக்கமுடியாத ஒரு உணர்ச்சியுடன் நாஸ்தென்கா சொன்னாள்: “நான் இப்படிக் கூறுவது உங்களுக்கு வினோதமாக தோன்றலாம். ஆனால் பேசுவீர்கள்... நான் பின்னால் கூறுகிறேன். எல்லாவற்றையும் கூறுகிறேன்.''

“உங்களுக்கு என்னிடம் இரக்க உணர்ச்சி இருக்கிறது, நாஸ்தென்கா. வெறும் இரக்க உணர்ச்சி மட்டும். என்னுடைய சிறிய தோழி! எது எப்படி இருந்தாலும், நடந்தது நடந்துவிட்டது. சொல்லி முடித்ததை திரும்பவும் பெறமுடியாதே! இப்போது உங்களுக்கு எல்லா விஷயங்களும் தெரியும். அதனால் நாம் இங்கேயிருந்து ஆரம்பிப்போம். சரி... இப்போது எல்லா விஷயங்களும் மிகவும் சிறப்பாக இருக்கின்றன. ஆனால், தயவு செய்து நான் கூறப்போகும் விஷயங்கள் முழுவதையும் கேளுங்கள். நீங்கள் அழுது கொண்டு அங்கு அமர்ந்திருந்தபோது, நான் நினைத்தேன். (நான் என்ன நினைத்தேன்... என்பதைச் சற்று கூறட்டுமா?) நான் நினைத்தேன்... (முற்றிலும் சாத்தியமே இல்லாத ஒன்று அது, நாஸ்தென்கா) நான் நினைத்தேன்... மேடம்... மேடம்... ஒரு வகையான உணர்ச்சியற்ற முறையில்... அவனைக் காதலிக்கக் கூடாது என்று... அப்படியென்றால்- நேற்று இரவிலும் நேற்றைக்கு முந்தைய நாள் இரவிலும் நான் இதைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன். நாஸ்தென்கா. உங்களுக்கு என்மீது காதல் தோன்றுவதற்கு, நான் ஏதாவதொன்றைச் செய்வேன். கட்டாயம் செய்வேன். என்மீது உண்மையாகவே அன்பு வைத்திருப்பதாக நீங்கள் என்னிடம் கூறினீர்கள் அல்லவா, நாஸ்தென்கா? நீங்களே என்னிடம் அதைக் கூறினீர்கள். பிறகு... ஓ... நான் கூற வேண்டியவை முழுவதையும் கூறி முடித்துவிட்டேன். என்று தோன்றுகிறது. நீங்கள் என்னைக் காதலித்திருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும் என்பதை மட்டுமே என்னால் இப்போது கூற முடியும். அதிகமாக ஒன்றுமில்லை. கேளுங்கள். அன்பு தோழியே! என்ன கூறினாலும் நீங்கள் என்னுடைய தோழிதானே! நான் வெறும் சாதாரண மனிதன். ஏழையான ஒரு மிகச் சாதாரண மனிதன். ஆனால் விஷயம் அதுவல்ல. (நான் இப்படி ஒழுங்கோ முறையோ இல்லாமல் கூறுவதற்குக் காரணம் என்னுடைய கூச்சம்தான், நாஸ்தென்கா). எனக்கு யாரென்று தெரியாத அந்த மனிதனிடம் உங்களுக்கு ஈடுபாடு இருக்கிறது என்றாலும், இதற்கு மேலும் இருக்கும் என்றாலும், நான் உங்களைக் காதலிப்பேன். என்னுடைய காதலின் சுமை உங்களுக்கு எந்த வகையிலும் தெரியாத அளவிற்கு காதலிப்பேன். என்றென்றைக்கும் உங்களுக்குச் சொந்தம் என்று ஆகிவிட்டிருக்கும் நன்றியுணர்வும், ஆழமான உணர்ச்சிகளும் நிறைந்த ஒரு இதயம் உங்களுக்கு அருகில் எப்போதும் துடித்துக் கொண்டிருப்பது மட்டுமே உங்களுக்குத் தெரியும். நீங்கள் உணர்வீர்கள். ஹா... நாஸ்தென்கா! நாஸ்தென்கா! நீங்கள் எனக்கு என்ன செய்திருக்கிறீர்கள்?''

“தயவு செய்து அழாமல் இருங்கள். அழக்கூடாது என்பதுதான் என்னுடைய விருப்பம்.'' வேகமாக பெஞ்சிலிருந்து எழுந்தவாறு நாஸ்தென்கா சொன்னாள். “வாருங்கள்... எழுந்திருங்கள். என்னுடன் வாருங்கள். அழுதது போதும். நிறுத்துங்கள்.'' அவள் தன்னுடைய துவாலையை எடுத்து என்னுடைய கண்ணீரைத் துடைத்தாள். “வாருங்கள்... உங்களிடம் கூறுவதற்கு என்னிடம் ஏதாவது இருக்கும். அவன் என்னைக் கைவிட்டுவிட்டான். என்னை மறந்து விட்டிருக்கிறான். நான் அவனை இப்போதும் காதலிக்கிறேன்.