Lekha Books

ஏனென்றால் என்னால் அவன் இல்லாமல் வாழ முடியாது என்பதையும் கூறினேன். வெட்கமும் காதலும் பெருமையும்- அனைத்தும் அதில் அடங்கியிருந்தன. அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து நுரை தள்ளிப் பொங்கியது. காய்ச்சல் உண்டாகி விட்டதைப்போல நான் அவனுடைய மெத்தையின்மீது விழுந்தேன். அவன் எங்கே எதிர்ப்பு தெரிவித்துவிடப் போகிறானோ என்று எண்ணி அந்த அளவிற்கு நான் பயந்தேன்.

சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்து விட்டு அவன் எழுந்து எனக்கு அருகில் வந்து என் கையைப் பிடித்தான்.

"தங்கம்... என் இரக்கத்திற்குரிய நாஸ்தென்கா...” அவன் கூறினான். அவனுடைய முகத்தின் வழியாக கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. "நான் சொல்லப்போவது முழுவதையும் கேள். எனக்கு என்றாவது திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற சூழ்நிலை உண்டானால், எனக்கு சந்தோஷம் தரப் போவது உன்னைத் தவிர வேறு யாருமில்லை என்று நான் வாக்குறுதி அளிக்கிறேன். என்னை நம்பு- என்னை இப்போது சந்தோஷப்படுத்த உன்னால் மட்டுமே முடியும். இனி நான் கூறுவதை கவனமாகக் கேள். நான் மாஸ்கோவிற்குச் செல்கிறேன். சரியாக ஒரு வருட காலம் நான் அங்கு இருப்பேன். அதற்குள் என்னுடைய காரியங்கள் அனைத்தையும் நிறைவேற்றிவிட முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன். நான் திரும்பி வரும்போது, நீ என்மீது கொண்டிருக்கும் காதல் மறையாமல் இருந்தால், நாம் சந்தோஷமாக இருக்கலாம் என்று நான் வாக்குறுதி அளிக்கிறேன். ஆனால், இப்போது அது சாத்தியமில்லாத விஷயம். உனக்குத் தருவதற்கு என்னிடம் எதுவுமே இல்லை. எனக்கு அதற்கான எந்தவொரு உரிமையும் இல்லை. ஒரு வருடத்திற்குள் என்று இல்லாவிட்டாலும், என்றாவதொரு நாள் இது கட்டாயம் நடந்தே தீரும் என்று நான் திரும்பவும் கூறுகிறேன். ஆனால், நீ எனக்கு பதிலாக வேறொரு ஆளை ஏற்றுக்கொள்ளாமல் இருந்தால் மட்டுமே... காரணம்- உன்னிடமிருந்து எந்தவொரு உறுதிமொழியையும் வாங்க என்னால் இயலாது. நான் அதற்குத் தயாராக இல்லை.”

இதுதான் அவன் சொன்ன வார்த்தைகள். மறுநாள் அவன் புறப்பட்டுவிட்டான். என் பாட்டியிடம் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட பேசக்கூடாது என்று நாங்கள் தீர்மானித்திருந்தோம். அதுதான் அவனுடைய விருப்பமாக இருந்தது. என்னுடைய கதை முடிந்துவிட்டது என்றே கூறலாம். சரியாக ஒரு வருடம் முடிந்துவிட்டது. அவன் திரும்பி வந்தான். வந்து மூன்று நாட்கள் கடந்தன. பிறகு..''

“பிறகு...?'' கதையின் இறுதிப் பகுதியைக் கேட்கக் கூடிய ஆர்வத்துடன் நான் கேட்டேன்.

“பிறகு அவன் இதுவரை என்னை வந்து பார்க்கவே இல்லை.'' வெளிப்படையான வருத்தத்துடன் நாஸ்தென்கா கூறினாள்: “எந்தவொரு தகவலும் இல்லை.''

அவள் உரையாடலை நிறுத்தினாள். சிறிது நேர அமைதிக்குப் பிறகு அவள் தன்னுடைய தலையைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள். இரண்டு கைகளாலும் முகத்தை மூடிக் கொண்டு பரிதாபம் உண்டாகும் வண்ணம் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள். என்னுடைய இதயத்தில் வேதனை நிறைந்தது.  இப்படி ஒரு சோகமான முடிவை நான் சிறிதும் எதிர்பார்க்கவேயில்லை.

“நாஸ்தென்கா...'' இரக்கம் கலந்த குரலில் சிறிது தயக்கத்துடன் நான் சொன்னேன்: “நாஸ்தென்கா... கடவுளை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு அழாமல் இருக்க வேண்டும். மேடம், உங்களுக்கு என்ன தெரியும்? ஒருவேளை, அவன் இன்னும் வராமல் கூட இருக்கலாம்.''

“வந்தான்! வந்தான்!'' நாஸ்தென்கா எதிர்த்துக் கூறினாள்: “அவன் இங்குதான் இருக்கிறான். எனக்குத் தெரியும். அவன் புறப்பட்டுச் செல்வதற்கு முந்தின நாள் இரவு நாங்கள் அதை பேசி உறுதி செய்து கொண்டோம். நான் உங்களிடம் இப்போது விளக்கிக் கூறியதைப் போல எல்லா விஷயங்களையும் கூறியபோது, நாங்கள் சிறிது காற்று வாங்கலாம் என்பதற்காக இதே இடத்திற்கு வந்தோம். நேரம் பத்து மணி. நாங்கள் இந்த பெஞ்சில் உட்கார்ந்தோம். என்னுடைய அழுகை முழுவதும் நின்று போய்விட்டிருந்தது. நான் அவனுடைய பேச்சில் மூழ்கிப் போய் உட்கார்ந்திருந்தேன். திரும்பி வந்த நிமிடத்திலேயே அவன் என்னைத் தேடி வருவானென்றும் நான் அவனைப் பொருட்படுத்தவில்லையென்றால், என் பாட்டியிடம் எல்லா விஷயங்களையும் கூறிவிடப் போவதாகவும் அவன் கூறினான். இப்போது அவன் திரும்பி வந்திருக்கிறான். எனக்குத் தெரியும். எனினும், அவன் என்னைத் தேடி வரவில்லை.... வரவில்லை.''

அவள் மீண்டும் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள்.

“கடவுளே! இதற்கு ஏதாவதொரு வழி இல்லையா?'' என்று கூறியவாறு நான் கடுமையான விரக்தியுடன் பெஞ்சிலிருந்து வேகமாக எழுந்தேன். “சொல்லுங்கள், நாஸ்தென்கா. ஒருவேளை, நான் போய் பார்த்தால், ஏதாவது பலன் இருக்குமா?''

“போகலாம் என்று தோன்றுகிறதா?'' திடீரென்று தலையை உயர்த்திக் கொண்டு அவள் கேட்டாள்.

“ஓ... இல்லை...'' அதிலிருந்த முட்டாள்தனத்தைப் புரிந்துகொண்டு நான் சொன்னேன்: “எனக்கு வேறொரு எண்ணம் தோன்றுகிறது. ஒரு கடிதம் எழுதினால் என்ன?''

“இல்லை. நான் எழுதத் தயாராக இல்லை. அப்படி யாரும் செய்ய மாட்டார்கள்.'' அவள் பிடிவாதமான குரலில் கூறினாள். ஆனால் அதே நேரத்தில் என்னுடைய கண்களைப் பார்க்காமல் இருப்பதில் கவனமாக இருந்து கொண்டு அவள் தன் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்.

“ஏன் முடியாது? ஏன் செய்ய மாட்டீர்கள்?'' என் கேள்வியில் ஆவேசம் வெளிப்பட நான் தொடர்ந்து சொன்னேன்: “ஆனால், அது ஒரு குறிப்பிடத்தக்க கடிதமாக இருக்க வேண்டும். அது எப்படி எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பதை நம்பித்தான் எல்லா விஷயங்களும் இருக்கின்றன. ஹா... நாஸ்தென்கா. உண்மையே அதுதான். என்னை நம்புங்கள். நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். மேடம், நான் உங்களுக்கு எந்தவொரு அறிவுரையையும் கூறவில்லை. எல்லாவற்றையும் சரி பண்ண முடியும். அன்று முதல் அடியை எடுத்து வைத்தது நீங்கள்தானே? இன்று ஏன் முடியாது?''

“இல்லை... இல்லை... நான் சிறிதும் அடக்கமே இல்லாதவள் என்று தோன்றும்.''

“என் தங்க நாஸ்தென்கா...'' ஒரு புன்சிரிப்புடன் நான் இடையில் புகுந்து சொன்னேன்: “அப்படி எதுவும் தோன்றாது. அவன் வாக்குறுதி அளித்த நிலையில், உங்களுடைய உரிமை அது. அது மட்டுமல்ல- நீங்கள் கூறியதை வைத்துப் பார்க்கும்போது, அவன் வித்தியாசமான ஆள் என்று தெரிகிறது. அவனுடைய நடவடிக்கைகளைப் பார்க்கும்போது மதிப்புள்ளதாகத் தோன்றுகிறது.'' என்னுடைய வார்த்தைகள் மற்றும் தூண்டுதலின் பலத்தில் பொறுப்புணர்வு கலந்த ஆவேசத்துடன் நான் தொடர்ந்து சொன்னேன்: “அவன் என்ன செய்தான்? அவன் உறுதிமொழி அளித்திருக்கிறான். என்றாவது திருமணம் செய்து கொள்வதாக இருந்தால், அது... மேடம், உங்களையல்லாமல் வேறு யாரையும் கிடையாது என்று கூறியிருக்கிறான்.