Lekha Books

     அப்போதைய அங்கே இருந்த நிலவரம், மிதுனாவின் உள்ளத்தில் கலவரத்தை உருவாக்கியது. அந்த உணர்வு அவளது கண்களில் பிரதிபலித்தது. தைரியசாலியான மிதுனா, தன்னைத்தானே சமாளித்து.

     ‘எதையும் தாங்கிக் கொள்ள வேண்டும்’ என்கிற மன வலிமையை உருவாக்கிக் கொண்டு மெதுவாகப் பேசினாள்.

     “உண்மையைத்தானே சொல்லப் போறீங்க....சொல்லுங்க...!”

     அவளே பேசியதும் ஜெய்சங்கருக்குக் கொஞ்சம் தயக்கம் குறைந்தது.

     ஒரு முறை கண் மூடித் திறந்த அவன், சற்று ரிலாக்ஸ் ஆகிக் கொண்டபின், “ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில... வேறு வழியே இல்லாத ஒரு சூழ்நிலையில... நான் பெங்களூருல ஒரு பெண்ணுக்குத் தாலி கட்டிட்டேன்....”

     “என்ன?” அதிர்ச்சி அடங்காத குரலில் கத்தினாள்.

     “நீங்க ஏற்கெனவே கல்யாணம் ஆனவரா? இந்த விஷயத்தை எப்போ சொல்லி இருக்கணும்? என்னமோ ’ஏற்கெனவே’ உடுப்பி ஹோட்டல்ல ஒரு காபி குடிச்சுட்டேன்’கிற மாதிரில்ல சொல்றீங்க?”

     குறுக்கிட்டுப் பேசினான் ஜெய்சங்கர்.

     “இல்லை மிதுனா. ரொம்பச் சங்கடப்பட்டுத்தான். இதை நான் சொல்றேன். உன்னைப் பெண் பார்த்து... எல்லாமே பேசி... நிச்சயம் பண்ணி, ஒரு வாரத்துக்குள்ள கல்யாணத் தேதி குறிச்சி, எங்க அம்மாவோட அவசர நடவடிக்கையினாலே எல்லாமே நடந்துருச்சு. ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாலே முன் ஏற்பாடாக எல்லாத்தையம் முடிச்ச எங்கம்மா, என் கிட்டே ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லலை. நேத்து என்னைப் பெங்களூருல இருந்து வரவழைச்சு இன்னிக்குக் கல்யாணத்தை நடத்திட்டாங்க...”

     “ஓஹோ...! ஏதோ அரசு எடுத்த அதிரடி நடவடிக்கைக்குக் கட்டுப்பட்டது மாதிரியில்ல பேசுறீங்க? நடவடிக்கை எடுத்தது உங்கம்மாதானே? மறுத்துப் பேச முடியாதா என்ன?”

     “முடியலை மிதுனா.... என்னால முடியலை. அம்மா அழுதாங்க.. கெஞ்சினாங்க... அவங்க ஒரு இதய நோயாளி. ரத்த அழுத்தம், சர்க்ரை, கொலஸ்ட்ரால்.... இதுவேற....”

     “என் ரத்தம் கொதிக்குது...”

     “ப்ளீஸ் மிதுனா... கொஞ்சம் அமைதியாக இரு. நான் சொல்ல வர்றதைக் கவனி, ப்ளீஸ். அம்மாகிட்டே பெங்களூருல நடந்ததைப் பத்தி சொல்லி, இது வேணாம்மான்னு சொல்லிக் கெஞ்சினேன். ’அதை எப்படியாவது சமாளிக்கலாம். நான் பார்த்து நிச்சயம் பண்ணின மிதுனாதான் உனக்கு மனைவி. இதுக்கு நீ மறுத்தா....’ அப்படின்னு கோபமா பேசின எங்கம்மா, நெஞ்சு வலி வந்து, ப்ரெஷர் ரொம்ப அதிகமாகி, மயக்கமாகிட்டாங்க.

     “எங்க ஃபேமிலி டாக்டர் வந்து பார்த்துட்டு உங்கம்மா ஏற்கெனவே ஏதோ அதிர்ச்சியிலே பாதிக்கப்பட்டுதான் அவங்களுக்கு ப்ரெஷர் ஜாஸ்தியாகி அடிக்கடி நெஞ்சு வலி வருது. இனிமே எந்த ஒரு சின்ன அதிர்ச்சியும் தாங்காது. கவனமா பார்த்துக்கோங்க’ன்னு ரொம்ப ஸ்ட்ராங்க்கா சொல்லிட்டுப் போனார். அதுக்கப்புறம் என்னால எதுவும் பேச முடியலை. அம்மா, அப்பாவுக்கு நான் ஒரே மகன். அப்பாவை இழந்துட்ட நான் அம்மாவையும் இழந்துடக் கூடாத்தேன்னு அதுக்கப்புறம் அம்மாவை மறுத்துப் பேச முடியலை. 

     ’’என்னோட மௌனத்தைச் சம்மதமாக எடுத்துக்கிட்டு கல்யாணத்தை நடத்திட்டாங்க. பேசுறதுக்கு அவசகாசமும் இல்லை. அவசரம்தான் எல்லாமே அவசரத்துல நடந்துருச்சு...”

     அவன் பேசியதைக் கவனமாகக் கேட்டு மனதில் உள் வாங்கிக் கொண்டாள் மிதுனா. என்றாலும் கோபம் குறையாமல் அவளது உள்ளம் கொந்தளித்தது. ’அறிவு முதிராத ஒரு இரண்டுங்கெட்டான் பேசுவது போல பேசுறாரே..... கடவுளே....!’ கோபம் கொண்ட மனதைச் சாந்தப் படுத்த முடியவில்லை அவளால்.

     ’’என்ன மிதுனா... எதுவுமே சொல்ல மாட்டேங்கிறே?”

     ஜெய்சங்கர் கேட்டதும் வெடித்தாள் மிதுனா.

     ’’என்ன சொல்லணும்கிறீங்க? ம்...? இது தப்புன்னு தெரிஞ்சும் உங்கம்மாவுக்காக என்னைக் கல்யாண பண்ணிக்கிட்டீங்க. எனக்கும் அம்மா இருக்காங்க... தங்கை இருக்கா. பேரலைஸ்னால பாதிப்பாகிப் படுக்கையில இருக்கிற அப்பா... இவங்க எல்லார் மேலயும் உயிரையே வெச்சிருக்கேன். நீங்க சொன்ன விஷயத்தைக் கேட்டு எங்கம்மா அதிர்ச்சி அடைய மாட்டாங்களா?”

     பொண்ணு நல்ல இடத்தல சந்தோஷமா வாழப்போறாள்னு நம்பிக்கிட்டிருக்கிற எங்கம்மா ரொம்ப ஷாக் ஆகிடுவாங்க... அதுக்காக இதைச் சொல்லாம இருக்க மாட்டேன். எதுவாக இருந்தாலும் எங்கம்மாகிட்டே சொல்லிடற பழக்கம் எனக்கு எப்பவும் உண்டு. அவங்க என்ன சொல்றாங்களோ அதைத்தான் நான் செய்வேன்.

     ஆனா ஒண்ணு... என் அம்மா சொல்றாங்கங்கிறதுக்காக உங்களை மாதிரி முட்டாள்தனமான செயல் எதுவும் செய்ய மாட்டாங்க. இந்த மாதிரி அநியாயமான விஷயம் எதுவுமே என் அம்மா செய்யச் சொல்ல மாட்டாங்க. அந்த அளவுக்கு ஸெல்ஃபிஷ் கிடையாது எங்கம்மா. நேர்மைதான் மனித வாழ்க்கையிலே எல்லாரும் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய மெயினான நேயம். நேர்மை தவறினா, என்னால அதைத் தாங்கிக்கவே முடியாது. சகிச்சுக்க முடியாது.

     பணபலம் இருக்கிற நீங்க என்ன வேண்ணாலும் செய்யலாமா? பணம்கிறது பெரிய விஷயமாக இருக்கலாம். ஆனால்... அந்தப் பணத்துக்கும், அது கொடுக்கற பகட்டுக்கும் நாங்க அடிமை இல்லை. புரிஞ்சுக்கோங்க. தடாலடியா முடிவு எடுக்கிற அவசரக்காரி இல்லை நான். என்னை என் குடும்பத்துல மூணுப்பேர் இருக்காங்க.

     உங்க மேலே கோபப்பட்டு நான் போய் எங்கம்மா வீட்ல உட்கார்ந்துட்டா... எங்கம்மா, அப்பா வருத்தப்படறது மட்டும் இல்லை... என் தங்கையோட எதிர்காலமும் பாதிக்கும். அக்கா பிறந்த வீட்ல வந்து உட்கார்ந்திருக்கா... என்ன ஆச்சோ... ஏது ஆச்சோ... தங்கச்சி என்ன செய்வாளோன்னு எல்லாரும் யோசிப்பாங்க. ஆனால் அதுக்காக உங்க வீட்லயே முடங்கிக் கிடப்பேன்னு நினைச்சுடாதீங்க. உங்களுக்கு எப்படி உங்கம்மா முக்கியமோ... அதுபோல எனக்கு என் குடும்பம் முக்கியம்.’’

     “ஸாரி மிதுனா... இக்கட்டான சூழ்நிலையில்....”

     குறுக்கிட்டாள் மிதுனா. “எந்தச் சூழ்நிலையா இருந்தா என்ன? எனக்கு தாலி கட்டறதுக்கு முன்னாடியே சொல்லி இருக்க வேண்டியதுதானே?”

     சில நிமிடங்கள் மெளனமாக இருந்தான் ஜெய்சங்கர்.

     “எதுவும் பேசாம இருந்தா? சொல்லுங்க...”

     “உ... உன்னோட கேள்விக்கு நான் சொல்லப் போற பதில் உன்னை இன்னும் கூடுதலாகக் கோபப்படுத்தும்... அல்லது, நீ என்னைக் கேலியாகப் பேச வைக்கும்...”

     “கோபமோ கேலியோ... எதுவாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை... சொல்லுங்க...!”

     “என்னோட இரக்க சுபாவமும், தாய்ப்பாசமும்தான் நடந்த ரெண்டு நிகழ்ச்சிக்கும்  காரணம்...’’

     இதைக் கேட்டுப்  படபடப்பானாள் மிதுனா, அவளது உதடுகள் துடித்தன. மார்பு ஏறி ஏறி இறங்கியது கோபத்தில் பொங்கினாள்.

     “நிகழ்ச்சிகளா? கல்யாணம்கிறது உங்களுக்கு நிகழ்ச்சியா?”

     அவள் பேசி முடிப்பதற்குள் ஜெய்சங்கர், அவளிடம் “ஐயோ மிதுனா... நான் யதார்த்தமாகக் பேசுறதையெல்லாம்... நீ தப்பாக எடுத்துக்கிறியே...!”

     “தப்பைத் தப்பாகத்தான் எடுத்துக்க முடியும்...!”

     “மன்னிச்சுடு மிதுனா, பெங்களூருல நடந்தது ஒரு அவசர கதியிலே நடந்தது. நான்... நான் தாலி கட்டின அந்தப் பெண் மேலே எந்த ஒருவிதப் பிடிப்போ... ஆர்வமோ கிடையாது...”

     “தாலி... அந்தப் பெண் எதுவுமே தெளிவு இல்லாமல் சொல்றீங்க? அவ யார்...?

     “அவ பேர் மஞ்சுளா. பெங்களூருல நான் தங்கி இருந்த அப்பார்ட்மென்ட்லதான் அவள், அவளோட அத்தை, அந்த அத்தையோட அண்ணன் இவங்க ரெண்டுபேர் கூட இருந்தா. ஒரு நாள் எனக்கு அல்ஸர் பெயின் மாதிரி வயித்து வலி வந்துடுச்சு. டாக்டர்கிட்டே போகலாம்னு கஷ்டப்பட்டு கார் பார்க்கிங்குக்குப் போனப்போ, ஒரு மாதிரி மயக்கம் வந்துருச்சு. அப்போ, அந்தப் பொண்ணோட மாமா என்னைத் தாங்கிப் பிடிச்சார்.