Lekha Books

     “ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கார் கல்பனாம்மா. தெளிவாகப் பேச்சு வரலைன்னாலும் குழறிக் குழறியாவது பேசிடறார். அவரைவிட... என் சின்ன மகள் அருணா, துள்ளிக் குதிக்காத குறை, மாப்பிள்ளையோட போட்டோ பார்த்ததும் மிதுனாவை விட அருணாதான் ரொம்பக் குஷியாயிட்டா...”

     “மிதுனா மெச்சூர் ஆனவ. அவ வேற பல கோணங்கள்ல யோசிச்சிருப்பா. அருணா சின்னப் பொண்ணுதானே? நம்ப அக்காவுக்குப் பார்த்திருக்கிற மாப்பிள்ளை அழகா இருக்காரேன்னு சந்தோஷப்பட்டிருப்பா...”

     “இந்தாங்க கல்பனாம்மா ஸ்வீட்ஸ்... வீட்ல பண்ண நேரம் இல்லை. கடையிலேதான்  வாங்கிட்டு வந்தேன். நான் கிளம்பறேன் கல்பனாம்மா...”

     “சரி சாரதா... மிதுனாவோட மொபைல்ல உன்னைக் கூப்பிட்டுப் பேசறேன்...”

     “சரி கல்பனாம்மா...”

     அங்கிருந்து கிளம்பினார் சாரதா.

 

17

     மொபைல் ஒலித்து அழைத்ததும் காதில் வைத்துப் பேசினாள் மிதுனா கல்பனாம்மா என்று கல்பனாவின் நம்பரைக் குறித்து வைத்திருந்தபடியால், உடனே பேச ஆரம்பித்தாள்.

     “கல்பனாம்மா, வணக்கம்மா...”

     “கங்கிராஜுலேஷன்ஸ் மிதுனா...!”

     “தே... தேங்க்ஸ் கல்பனாம்மா...!”

     “என்ன...? திக்கித் திக்கிப் பேசுறே? வெட்கமா? கல்யாணப் பொண்ணாச்சே... வெட்கமாகத்தான் இருக்கும்.  சரி மிதுனா, வீட்லதானே இருக்கே? அம்மா கிட்டே கொடுக்கிறியா...?”

     “இதோ தரேன் கல்பனாம்மா!” என்ற மிதுனா “அம்மா... அம்மா...” என்று சாரதாவை அழைத்தாள்.

     சாரதாவிடம் மொபைலைக் கொடுத்தாள்.

     “கல்பனாம்மா பேசறாங்கம்மா,  பேசுங்க...”

     சாரதா பேசினார்.

     “கல்பனாம்மா, வணக்கம்...”

     “வணக்கம் சாரதா... நளைக்குக் காலையிலே பதினொரு மணிக்கு அனுசுயா, உன் வீட்டுக்கு வர்றதா சொல்லி இருக்கா. நாளைக்கு மிதுனாவுக்கு லீவுதானே? நானும், அனுசுயாவும் வர்றோம். அனுசுயாவோட சொந்தக்காரங்க ரெண்டு பேர் வருவாங்களாம். சிம்பிளா கேசரியும், வடையும்ரெடி பண்ணிக்கோ... மிதுனாவை நல்ல புடவை கட்டிக்கிட்டு, கொஞ்சம் பூவைத் தலையில் வெச்சுக்கச் சொல்லு. வேற எந்த ஃபார்மாலிட்டியும் வேண்டியதில்லை. டீயோ... காபியோ ரெடி பண்ணிக்கோ. சரியா? நாளைக்குக் காலையிலே பதினொரு மணிக்கு... ஞாபகம் வெச்சுக்கோ...”

     “சரி கல்பனாம்மா... மாப்பிள்ளை வருவாரா...?”

     “நானும் இதைத்தான் கேட்டேன்... பையனுக்கு வர முடியாத அளவுக்குப் பெங்களூருல முக்கியமான வேலை இருக்காம்... அதனால அவன் வரமாட்டான். உனக்கு  ஒண்ணும் ஆட்சேபம் இல்லையே?”    

     “அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை கல்பனாம்மா. சும்மாதான் கேட்டேன்.”

     “நீ கேட்டது தப்பு இல்லை.  நாளைக்கு வீட்ல பார்ப்போம்... சரியா...?”

     “சரி கல்பனாம்மா.”

     இருவரும் பேசி முடித்தனர். பக்கத்தில் இருந்த மிதுனா, “என்னம்மா, நாளைக்கு வர்றாங்களா”?

     “ஆமா மிதுனா... ரவை, சீனி, நெய் இதெல்லாம் வாங்கணும். வடைக்கு உளுந்து வாங்கணும். பதினொரு மணிக்கு வர்றாங்களாம்...கேசரி, வடை, டீ, காபி ரெடி பண்ணிக்கச் சொல்லி கல்பனாம்மா சொல்லி இருக்காங்க.”

     “சரிம்மா, நான் போய் வாங்கிட்டு வரேன்...!” என்ற மிதுனா, பையை எடுத்துக் கொண்டு  கடைக்குக் கிளம்பினாள்.

     “பக்கத்து வீட்டு இந்திராவைக் கூப்பிட்டுக்கலாம் நாளைக்கு...”

     “சரிம்மா...!” என்ற மிதுனா வெளியேறினாள்.

 

18

     மறுநாள் காலை, வீட்டை ஓரளவுக்குச் சீர்படுத்தினாள் மிதுனா. அருணா அவளுக்கு உதவி செய்தாள்.

     “அக்கா... ஏன்க்கா மாப்பிள்ளை வரலியாம்?” கேட்டாள் அருணா.

     “ம்... அதை அம்மாவிடம் கேளு.’’

     ’’ஹாய்... ஹாய்... உனக்கு அவரைப்பத்திப் பேசுறதுக்கு வெட்கமா  இருக்குதாக்கும்?”

     “அடி போடி... அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை வேலையைப் பாரு...’’

     மிதுனா வெட்கப்பட்டதை அருணா கிண்டலடித்தாள்.

     சாரதா, நெய்யில் முந்திரிப் பருப்பை வறுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

     கேசரியைக் கிளறி ஹாட் கேஸில் எடுத்து வைத்தார். வடைக்கு ஆட்டி மாவை எடுத்து வைத்தாள்... மாப்பிள்ளை வீட்டார் வந்த பிறகு சூடாகப் பொரித்துக் கொடுக்க எண்ணி இருந்தாள் மிதுனா. அவளிடம் இருந்த பட்டுச் சேலையை உடுத்தி இருந்தாள். அவளிடம் நாலைந்து பட்டுப் புடவைகள் மட்டுமே இருந்தன. அவற்றுள் மஞ்சள் வண்ணத்தில், நீல வண்ண பார்டல் எளிய ஜரிகை போட்ட புடவையை மிதுனா உடுத்தி இருந்தாள்.

     செயற்கை அழகு சாதனங்கள் எதையும் பயன்படுத்தாமலே. மிதுனாவின் அழகு பரிமளித்தது.

     தளர்த்தியாகத் தலைமுடியைக் கொஞ்சம் விட்டு, அதன்பின் பின்னலைப் பின்னி இருந்தாள் அடர்த்தியாக் கட்டிய ஜாதிப்பூவை லேசாகத் தழைய வைத்திருந்தாள்.

     எப்போதும் சாதாரண, எளிய புடவை கட்டும் மிதுனா... அப்போது பட்டுப்புடவையில் மிக அழகாக இருந்தாள்.

     மாப்பிள்ளை வீட்டார் வந்தனர். அனுசுயாவுடன் இரண்டு பெண்மணிகள் வந்தனர்.

     கல்பனா, தனது காரில் வந்திருந்தார்.

     “இவங்கதான் பொண்ணோட அப்பா, இவ மிதுனாவோட தங்கச்சி!” என்ற கல்பனா, “சாரதா, இவதான் என் பிரெண்ட் அனுசுயா... இவங்க ரெண்டு பேரும் அனுசுயாவோட ரிலேஷன்ஸ். அனுசுயா, நீ சாரதாகிட்டேபேசு...”

     “சரி கல்ப்பு!” என்ற அனுசுயா, “உங்க மகள் மிதுனாவைக் கல்பனாவோட மகள் கல்யாணத்துல பார்த்திருக்கேன். அவளோட சுறுசுறுப்பான செயல்பாடுளைக் கவனிச்சேன். வெறும் அழகு மட்டுமில்லாம... பழகுறதுக்கும் இனிமையானவளா இருந்ததையும் கவனிச்சேன். கல்பனா எல்லாமே உங்ககிட்டே சொல்லி இருப்பா. உங்க மகள் மிதுனாவை என் மகன் ஜெய்சங்கருக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுக்க உங்களுக்குச் சம்மதம்தானே?”

     “சம்மதம்தானுங்க...”

     “பொண்ணை வரச் சொல்றீங்களா?”

     “அருணா, “அக்கா” என்று குரல் கொடுத்ததும் சமையல் அறையில் இருந்து மிதுனா வந்தாள்.

     எல்லோரும் மிதுனாவைப் பார்த்து மகிழ்ந்தனர்.

     “அனுசுயா, நீ வேற எதுவும் பேசணுமா...?” கல்பனா கோட்டார்.

     “ஆமா கல்ப்பு... ஒரு வாரத்துல என் மகன் வந்துடுவான். வந்ததும் கல்யாணத்தை நடத்தணும்...”

     “ஏற்கெனவே சொல்லியாச்சு அனுசுயா...”

     “சரி கல்ப்பு” என்ற அனுசுயா.

     சாரதாவிடம், ’’என்னங்க... என்னடா இது, இவ்வளவு சீக்கிரமா கல்யாணம் நடத்துணும்னு சொல்றாங்களே அப்பிடின்னு எந்தச் சிரமமும் படாதீங்க. எல்லா ஏற்பாடும் நாங்க பண்ணிடறோம்...!”

     “சரிங்க...”

     இவர்கள் பேசிக் கொள்வதைக் கவனித்த கல்பனா, சிரித்தபடி பேச ஆரம்பித்தார். “என்ன இது? நீங்க ரெண்டு பேரும் ‘அதுங்க’, ‘என்னங்க’, ’சரிங்க’ன்னு...’ங்க்’ போட்டுப் போசுறீங்க...? ஏ அனுசுயா, நீ சாரதாவை அண்ணின்னு கூப்பிடு... சாரதாவும் உன்னை அண்ணின்னு கூப்பிடட்டும்...” என்று கல்பனா கூறியதும் அனைவரும் சிரித்தனர்.

     ஒரு பெரிய பையில் இருந்து, பட்டுப்புடவை, நகைப்பெட்டி, பூ இவற்றை எடுத்த அனுசுயா, புடவையையும், நகைகையும் மிதுனாவிடம் கொடுத்துவிட்டு, பூவை அவளே மிதுனாவின் தலையில் வைத்து விட்டாள்.

     “ஆஹா... பொண்ணுக்குப் பூ வெச்சாச்சு... மிதுனா, புடவையைக் கட்டிக்கிட்டு நகையைப் போட்டுக்கிட்டுவாம்மா!” என்றாள் கல்பனா.

     இதற்குள் சூடாக வடை சுடப் போனாள் சாரதா.

     மிதுனா, புதுப்புடவை கட்டிக்கொண்டு நகைளை அணிந்து கொண்டு வந்து, அனுசுயா, கல்பனா, மற்றவர்கள் அனைவரிடமும் ஆசிர்வாதம் பெற்றாள்.

     “கல்ப்பு, இந்தச் சிவப்புப் பட்டுப் புடவையிலே மிதுனா ரொம்ப அழகாக இருக்கா பார்த்தியா? நகைஸெட் கூட அவளுக்கு எவ்வளவு பாந்தமா இருக்கு பார்த்தியா...?’’

     “மருமகளைப் பத்தி இப்பவே புகழ ஆரம்பிச்சுட்டே நீ...!”

     “பின்னே? அவளைப் பாரு... எவ்வளவு அழகா இருக்கான்னு!” என்ற அனுசுயா, மிதுனாவிடம், “என்னம்மா மிதுனா... உனக்குப் புடவை நகையெல்லாம் பிடிச்சிருக்கா...?”

     “பிடிச்சிருக்கு... ஆனால், நான் இவ்வளவு ஆடம்பரமான புடவையோ... நகையோ... போட்டுக்கிறதில்லை.”