Lekha Books

ரசித்து பேசிக்கொண்டே வந்ததில் தங்களுடன் வந்த மணிக்குட்டனை மறந்துவிட்டோமே என்ற உணர்வுடன் அவனுடைய தந்தை அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தார். அவனைத் தன்னுடன் அவர் இறுக அணைத்துக் கொண்டு நடந்தார். அவர் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டார்: ‘‘மகனே, உனக்குப் பசிக்குதாடா?’’

குறுப்பு மாமா சொன்னார்: ‘‘பிறகென்ன? என்ன இருந்தாலும் சின்ன பையனாச்சே! எப்பவும் பசி எடுத்துக்கிட்டுதான் இருக்கும். அந்தப் பிள்ளையோட கடையில ஏதாவது சுகிபனோ, போளியோ தின்றதுக்கு வாங்கிக் கொடுங்க. இவன் காப்பி குடிக்கட்டும். நாம மரவள்ளிக்கிழங்கோ, மீனோ சாப்பிடலாம்.’’

குறுப்பு மாமா இரட்டை அர்த்தத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு சிரித்தார். அவர் என்ன சொல்கிறார் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட அவனுடைய தந்தை தலையை ஆட்டியவாறு சொன்னார்:

‘‘விஷயம் புரிஞ்சது. ஒரே ஒரு பிரச்சினைதான்.’’

‘‘என்ன?’’

‘‘அவன் உள்ளே போயிட்டான்னா எனக்கு கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி சொன்ன ஆளை உடனடியா பார்க்கணும்னு தோண ஆரம்பிச்சிடும்.

குறுப்பு மாமா தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டு சிரித்தார். அவனுடைய தந்தை சொன்னார்: ‘‘வா, மகனே. காப்பியும் பலகாரமும் வாங்கித் தர்றேன்.’’

4

பால்காரி நாணியம்மாதான் மணிக்குட்டனின் தாயிடம் இந்த விஷயத்தை முதல் முறையாகச் சொன்னவள். சிறுவயது முதற் கொண்டே நாணியம்மாவை அவன் நன்கு அறிவான்.

பெரிய பித்தளைக் குடத்தைத் தோளில் வைத்துக் கொண்டு ஊர் முழுவதும் பசுவைக் கறப்பதற்காக நடந்து திரியும் - எப்போதும் இளமை மாறாமல் இருக்கும் நாணியம்மா... அவனுடைய வீட்டில் இரண்டோ மூன்றோ கறவை மாடுகள் எப்போதும் இருக்கும். ஒவ்வொரு பசுவும் இரண்டு அல்லது மூன்று படிகள் பால் கறக்கும். அவன் தாய்க்கு பசுவைக் கறக்கத் தெரியாது. நாணியம்மா பசுக்களைக் கறந்து வீட்டிற்குத் தேவையான பாலைக் கொடுத்துவிட்டு மீதியிருப்பதை அளந்து எடுத்துக் கொண்டு போவாள். அதை மோராகவும் தயிராகவும் மாற்றி நாணியம்மாவின் கணவன் வாசுப்பிள்ளை நகரத்திற்கு கொண்டுபோய் விற்பான்.

நாணியம்மா வாய் வலிக்காமல் பேசிக்கொண்டே இருப்பாள். ஊரில் நடக்கும் பல விஷயங்களையும் தெரிந்து கொள்வது நாணியம்மாவின் மூலம்தான். சமையலறையில் காலை நீட்டிக் கொண்டு பாலை அளந்துகொண்டே நாணியம்மா கூறினாள். ‘‘இனிம«ல் அஞ்சேரிக்கு பசுவைக் கறக்க போக வேண்டியது இல்ல...’’

‘‘ஏன் நாணி?’’ - அவனுடைய தாய் கேட்டாள்.

‘‘அய்யோ... உங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன? அவங்க எல்லாத்தையும் வித்துட்டு தொடுபுழைக்குப் போறாங்கள்ல...’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘ஊர் முழுவதும் அதுதானே பேச்சு... உங்களுக்கு மட்டும் அது எப்படி தெரியாமப் போச்சு? அந்த நாணு அண்ணனுக்கு படகு கம்பெனியிலதான் வேலை. கொல்லத்துலன்னு சொன்னாங்க. ரெண்டு வாரத்துக்கு ஒருமுறைதான் இங்கே அவர் வர்றது வழக்கம். ரெண்டு மூணு மாசத்துக்கு முன்னாடி நடுராத்திரி நேரத்துல அவர் வர்றப்போ வீட்டுக்குள்ள வேற யாரோ இருக்காங்க.’’

‘‘யாரு இருந்தது?’’

நாணியம்மா இப்படி அப்படியுமா பார்த்தாள். ஒரு மூலையில் அமர்ந்து கொண்டு அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த மணிக்குட்டனைப் பார்த்து அவனுடைய தாய் சொன்னாள்: ‘‘போடா அந்தப்பக்கம்... பொம்பளைங்க பேசுறதைக் கேட்டுக்கிட்டு...’’

ஆனால், அவன் ஒளிந்துகொண்டு பதுங்கிக் கொண்டும் அங்கேயேதான் நின்று கொண்டிருந்தான்.

நாணியம்மா மெதுவான குரலில் சொன்னாள்னு: ‘‘வடக்குல இருக்கிற தோட்டத்துல தண்ணீர் பாயவைக்க என்ஜினைக் கொண்டு வந்திருக்காரு ஒரு முஸ்லிம்...’’

‘‘முஸ்லிமா...?’’

‘‘ஆமா...’’

அவன் தாய் மூக்கின் மீது விரலை வைத்தாள்.

‘‘நாணு அண்ணன் அவளைக் கொல்லுறதுக்கு வெட்டுக்கத்தியை எடுத்திருக்கார். அவ்வளவுதான்- அவ கயிறைத் தொங்கவிட்டு தற்கொலை பண்ணிக்கலாம்னு போயிட்டாளாம். எது எப்படியோ இப்போ அவர் வீட்டையும் சொத்தையும் வித்துட்டு தொடுபுழைக்குப் போறதுன்னு முடிவு பண்ணியாச்சு. அவரோட ஒரு அண்ணன் அங்கேதானே இருக்கார்!’’

‘‘என்ன இருந்தாலும் நாணி, அவ பயங்கரமான ஆளுதான். எப்பவும் கர்வத்தோட நடந்து திரியறவளாச்சே அவ!’’

‘‘அவ கதை இதுன்னா செம்பழத்திலே பாரு கதை வேறமாதிரி...’’

அந்தக் கதை என்ன என்பதைக் கேட்பதற்கு முன்பு மணிக்குட்டனின் தாய் மீண்டும் அவன் அங்கிருப்பதைப் பார்த்துவிட்டாள். அடுத்த நிமிடம் அடுப்பில் நெருப்பு எரிப்பதற்காக கொண்டுவந்து வைத்திருந்த சுள்ளி விறகை எடுத்து அவள் அவனை விரட்டினாள்.

பால் கொடுத்தற்கான பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு வரும்படி ஒரு மாலை நேரத்தில் மணிக்குட்டனின் தாய் அவனை நாணியம்மாவின் வீட்டிற்கு அனுப்பினாள். குஞ்ஞம்மா மகளின் குழந்தையைப் பார்க்கப்போகும்போது கையில் ஏதாவது வாங்கிக்கொண்டு போக வேண்டுமென்பதற்காகத்தான் அவள் பணம் வாங்கிவரச் சொன்னதே. அவன் போனபோது துண்டை மட்டும் கட்டிக் கொண்டு கிணற்றோரத்தில் நின்றவாறு நாணியம்மா உடம்பில் எண்ணெய் தேய்த்துக்கொண்டிருந்தாள். பால் கறக்கும் சரஸம்மா கிணற்றுக் கல்லின் மீது அமர்ந்திருந்தாள். தன்னைப் பார்த்தவுடன் வெட்கப்பட்டு எதையாவது எடுத்து உடம்பின் மீது போர்த்திக்கொள்வாள் என்று நினைத்தான் அவன். ஆனால், அவள் அப்படி எதுவும் செய்யவில்லை. மார்பில் எண்ணெய் தேய்த்தவாறு நாணியம்மா கேட்டாள்: ‘‘என்ன மணிக்குட்டா?’’

தன் தாய் சொல்லிவிட்ட விஷயத்தை அவன் சொன்னான். அதைக்கேட்டு நாணியம்மாவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது.

‘‘என்னடா பையா? இன்னைக்கு காலையிலதானே உன் அம்மாகிட்ட நான் சொன்னேன். பத்து நாட்கள் கழிச்சுதான் பணம் தர முடியும்னு. இங்கே என்ன பணம் காய்க்கிற மரமா இருக்கு? ஒருபடி பாலோ ஒன்றரைபடி பாலோ இங்கே வித்துட்டா, உடனே பணம் கைக்கு வந்திடும்னு உன் அம்மா நினைக்கிறாங்க. இங்கே இருக்குற ஆளு ரெண்டு நாட்களா கொண்டு போறதை அப்படியே திரும்பிக் கொண்டுவந்துக்கிட்டு இருக்காரு. சுமைகூலி கூட கிடைக்க மாட்டேங்குது.’’

‘‘சரி... இருக்கட்டும். இதையெல்லாம் நீ எதுக்கு இந்தச் சின்னப் பிள்ளைக்கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருக்கே? என்றாள் சரஸம்மா.

‘‘பேச்சுக்கு சொன்னேன். அதுக்காக என்மேல வருத்தப்பட மாட்டான் மணிக்குட்டன். மகனே, என்மேல வருத்தமா?’’

உண்மையிலேயே அதைக்கேட்டு மணிக்குட்டனுக்கு வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. இவ்வளவையும் கூறிவிட்டு தன்மீது அவனுக்கு வருத்தம் இருக்கிறதா என்று கேட்கிறாளே!

சரஸம்மா சொன்னாள்:

‘‘பாவம் பையன்... மற்ற விஷயம் இந்த பையனோட அம்மாவுக்கு தெரியுமா நாணி?’’

‘‘தெரியாதுன்னுதான் நினைக்கிறேன்.’’

‘‘நீ அங்கே விஷயத்தைச் சொல்லலியா?’’

‘‘இல்லடி சரஸு.§’’

‘‘என்ன காரணம்?’’

‘‘அந்த ஆளு சரியான கள்ளு குடிகாரரு. எது செய்யவும் தயங்காத ஆளாச்சே!’’

‘‘நீ சொல்றது சரிதான். சொல்லப்போனா அந்த ஆளுக்கு இது தேவைதான். அந்தப்பேய், அந்த ஆளுமேல ஏறி இறுக்கிப் பிடிச்சிக்கிட்டாளே!’’