Lekha Books

ஆனால், அவனைப் பார்த்து பூவஞ்சனுக்கு எந்தவித உணர்ச்சி மாறுபாடும் உண்டாகவில்லை.

‘‘தம்புரான், நீங்க எதுக்கு வந்தீங்க?’’

‘‘வேலை எப்படி நடக்குதுன்னு பார்க்குறதுக்காக வந்தேன்டா பூவஞ்சா!’’

‘‘இப்போ நீங்கதானே தம்புரான்... பார்க்கணும்...’’

அதற்குமேல் அவன் அவர்களிடம் எதுவும் பேசவில்லை. வெறுமனே பார்ப்பதற்காக வந்தது மாதிரி அவர்களிடம் காட்டிக் கொண்ட அவன் வலதுபக்கம் நடந்து அங்கிருந்த மாமரத்திலிருந்து மாங்காய்களைப் பறித்துக்கொண்டு திரும்பி நடந்தான்.

மருந்தாலும் பத்தியத்தாலும் மணிக்குட்டனின் தந்தையின் நோய் முழுமையாக குணமானது. அவனுடைய தாயின் கவனிப்பாலும் உணவின் தனித்துவத்தாலும் அவருடைய உடம்பு தேறி மேலும் அது வெளுத்தது. அவரைப் பார்த்த எல்லாரும் சொன்னார்கள்:

‘‘ராமக் கணியார் உண்மையிலேயே திறமைசாலிதான்.’’

அவர் திறமைசாலிதான்! அதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. எவ்வளவு குணமாகாத நோய்களை ராமக்கணியார் குணமாக்கியிருக்கிறார்! அவர் ஆயுர்வேதத்தின் மறுகரையைக் கண்ட மனிதராயிற்றே! நாடி பிடித்துப் பார்த்து ஆயுளைக் கணிக்கக் கூடியவராயிற்றே அவர்!

மணிக்குட்டனின் தந்தை முதல்முறையாக வீட்டை விட்டு வெளியே வரும் நிலைக்கு வந்தபோது அவனுடைய தாய் சொன்னாள்:

‘‘பிள்ளைகளை மனசுல வச்சு ஒரு விஷயம் சொல்றேன். எனக்கு சொத்தோ பணமோ எதுவும் வேண்டாம். எல்லாத்தையம் நான் பார்த்தாச்சு. அனுபவிச்சாச்சு. வயசும் அதிகமாயிடுச்சு. இப்போ உடம்புக்கும் சரியில்லாத நிலைமை. அதுனாலதான் சொல்றேன்- பிள்ளைகளை வருத்தப்பட வைக்காதீங்க.

எல்லாவற்றையும் நின்று கேட்ட அவனுடைய தந்தை வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தார்.

அவர் நேராகச் சென்றது செம்மண் நிலத்திற்கு என்ற உண்மை பின்னர்தான் தெரிந்தது.

ஒன்றிரண்டு வாரங்களில் கீழே இருக்கும் கோவிலில் பூந்தோட்டத்து வீட்டுக்காரர்கள் சார்பாக திருவிழா கொண்டாடப்பட்டது. ஒவ்வொரு வருடமும் இது நடக்கக் கூடியதுதான். பப்பு அண்ணன் மேல் மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க ஓடிவந்து சொன்னார்.

‘‘கோன்னகுறுப்பு அண்ணன் கோவில் நிலத்துல வந்து சண்டை போடுறாரு. ஏதாவது பிரச்சினை வந்திடும்போல இருக்கு. வந்து அவரை அழைச்சிட்டு வாங்க.’’

அந்த நேரத்தில் மணிக்குட்டனைத் தவிர வீட்டில் வேறு யாரும் இல்லை. அவனுடைய தாய் சொன்னாள்:

‘‘மகனே, போய் என்னன்னு பார்த்து அப்பாவை அழைச்சிட்டு வாடா.’’

அவன் சென்றபோது கோவிலின் இடுப்பளவு சுவர் மீது அவனுடைய தந்தை அமர்ந்திருந்தார். அவருக்கு மிகவும் அருகில் அச்சுதக்குறுப்பு மாமா இருந்தார். அய்யப்பபணிக்கர் ஆசானும் இருந்தார். அங்கு நடக்கப் போகும் சண்டையைப் பார்த்து ரசிக்கும் எண்ணத்துடன் சுற்றிலும் சுமார் நூறு ஆட்கள் கூடியிருந்தார்கள்.

குறுப்பு மாமாதான் அவனை முதலில் பார்த்தார். கையைப் பிடித்து அவனை அவனுடைய தந்தைக்கு அருகில் அவர் அழைத்து சென்றார். அவன் தந்தையின் தலை ஒரு பக்கமாகச் சாய்ந்திருந்தது. அவன் அவருக்கு முன்னால் போய் நின்றபோது ஏதோ பெரிய ஓரு சுமையைத் தூக்குவதைப் போல அவர் தலையை உயர்த்தினார். அப்போது அவரின் கண்கள் திறந்தன.

‘‘யாருடா?’’

‘‘நான்தான்பா.’’

‘‘மகனா!’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘என்னடா விசேஷம்?’’

‘‘அம்மா உங்களை வீட்டுக்குச் வரச்சொன்னாங்க.’’

 ‘‘யாரோட அம்மா?’’

அதைக்கேட்டு அங்கு கூடியிருந்தவர்கள் சிரித்தார்கள்.

‘‘என்ன மச்சான் பைத்தியக்காரத்தனமா பேசுறீங்க! எழுந்திரிங்க...’’ குறுப்பு மாமா அவனுடைய தந்தையைப் பிடித்து தூக்கினார். அவனுடைய தந்தை நடந்தபோது கால் இடறியது. குறுப்பு மாமா அவரை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டார். வேறு யாரோ உதவிக்கு வந்தபோது, குறுப்பு மாமா சொன்னார். ‘‘யாரும் பிடிக்காதீங்க. கோன்னன் மச்சானை எப்படி வீட்டுக்கு கொண்டு போகணும்னு எனக்குத் தெரியும்.’’

குறுப்பு மாமா அவனுடைய தந்தையை பலமாகப் பிடித்தவாறு நடந்தார். ஆனால், அப்படி நடப்பது அவருக்கு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. அவன் உடன் வருகிறானா என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்காக அவர் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தார். அப்போது அவருக்குக் கால் தடுமாறியது. குறுப்பு மாமா மிகவும் சிரமப்பட்டு நடையைத் தொடர்ந்தார்.

அவனுடைய தந்தையின் உடம்பில் அடர்த்தியான நீலநிறத்தில் ஒரு தடம் தெரிந்தது.

குறுப்பு மாமா கேட்டார். ‘‘இது என்ன மச்சான், உடம்புல ஒரு தடம்?’’

‘‘தடமா? என்ன தடம்?’’

‘‘நீல நிறத்துல தெரியுதே!’’

‘‘ஏதாவது கொடி உடம்புல பட்டுருக்கும்.’’

சாலிசேரி ஈப்பன் முதலாளியின் வீட்டு வாசலை அடைந்ததும் அவனுடைய தந்தை நின்றார். மணிக்குட்டனின் பக்கம் திரும்பிப் பார்த்த அவர் சொன்னார்: ‘‘நீ போடா...’’

அவன் போகத் தயங்கினான். அவர் சொன்னதைப் பொருட்படுத்த வேண்டாம் என்ற அர்த்தத்தில் குறுப்பு மாமா கண்களைச் சிமிட்டினார்.

தோள் மீது கை போட்டு நடந்தவாறு குறுப்பு மாமா சொன்னார்: ‘‘நல்லா நடங்க மாமா. வீட்டுக்குப் போயி நல்லா படுத்துத் தூங்குங்க...’’

‘‘ம்...’’

‘‘இந்த அளவுக்கு தண்ணி உள்ளே போகக் கூடாதுன்னு நான் அப்பவே சொன்னேன்ல?’’

‘‘ஆமா... மாப்ளே...?’’

‘‘என்ன மச்சான்?’’

‘‘நான் அடிப்பேன்...’’

‘‘யாரை?’’

‘‘அவனையும் அவளையும்’’

‘‘எவனையும் எவளையும்’’

அவனுடைய தந்தை சிரித்தார். அதற்கு முன்பு அவர் அப்படிச் சிரித்து அவன் பார்த்ததில்லை.

‘‘மச்சினா?’

‘‘ம்...’’

‘‘நான் உடம்பு சரியில்லாம படுத்த படுக்கையா கிடக்குறப்போ எனக்கு ஒரு கடிதம் கொடுத்தனுப்பினா... யாரு?’’

‘‘கவுரி...’’

‘‘ஆமா... என் கவுரி... உடம்புக்குச் சரியில்லாம படுத்திருக்கிறதா கேள்விப்பட்டேன். வந்து உங்களைப் பார்க்க முடியலையேன்னு மனசுல வருத்தமா இருக்குது. நான் எப்படி வருவேன்? கிருஷ்ணசுவாமி கோவில்லயும் கீழே இருக்குற கோவில்லயும் நான் உங்களுக்காக கடவுள்கிட்ட வேண்டியிருக்கேன்.

நீங்க நல்ல சுகத்தோட வர்றதை நான் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கேன். அப்படி உடல் நலத்தோட நீங்க இருக்குறதைப் பார்த்த பிறகுதான் நான் நிம்மதியா தூங்குவேன்னு.’’

‘‘ஓஹா... அதுனால நீங்க அங்கே போனீங்களா மச்சான்?’’

‘‘ஆமா... போனேன்...’’

‘‘பிறகு?’

மணிக்குட்டனின் தந்தை மீண்டும் சிரித்தார். கால் தடுமாறிக் கீழே விழுந்தார். அவரைப் பிடித்து எழ வைத்த குறுப்பு மாமா சொன்னார்:

‘‘இங்கே பாருங்க. நேரா பார்த்து நடக்கணும்னு நான் சொன்னேன்ல...’’

‘‘பரவாயில்ல மாப்ளே...’’

‘‘சரி... சொல்லிட்டுவந்த விஷயத்தைச் சொல்லுங்க.’’

‘‘கேசவப்பிள்ளையைத் தெரியும்ல மாப்ளே? பொற்றேக்கடவுல சம்பந்தம் வச்சிருக்கவன்...’’

‘‘அவனைத் தெரியாமலா?’’

‘‘அவனோட தம்பி வாசுப்பிள்ளையைத் தெரியுமா?’’

‘‘பெரிய மீசை வச்சிருப்பானே?’’

‘‘அவனேதான். நான் போனப்போ அவ தன் தலையை அவன் மடியில வச்சு படுத்திருக்கா...’’

மது அருந்தியிருந்தாலும் மணிக்குட்டனின் தந்தை அளவிற்கு போதை இல்லாமல் நிதான நிலையிலிருந்த குறுப்பு மாமா திரும்பிப் பார்த்தார். தான் உடன் இருக்கும் விஷயம் அவனுடைய தந்தையின் ஞாபகத்தில் இல்லை.