Lekha Books

அந்தச் சமயம் மணிக்குட்டனின் தந்தை வீட்டில் இல்லை. அவன் தாயிடம் எல்லா விஷயங்களையும் அவர் கேட்டறிந்தார். சிறிது நேரம் சிந்தனையில் ஆழந்த அவர் சொன்னார் : ‘‘பொருளைப் பறிக்கிற விஷயத்தைப் பொறுத்தவரை அதற்கு ஆதரவா நான் இருக்கமாட்டேன் பெரியம்மா. ஏன்னு கேட்டீங்கன்னா நாம நினைக்கிற அளவுக்கு வாசுப்பிள்ளை மோசமான ஆளு இல்ல. அடிபிடி விஷயத்தைப் பார்க்க வேண்டியவங்களைப் பார்த்து அவரால ஒண்ணுமே இல்லாம ஆக்க முடிஞ்சிச்சா இல்லையா ? அது மட்டுமில்ல... பெரியப்பாகூட இருக்குற ஆளுங்க மேல எனக்கு அந்த அளவுக்கு நம்பிக்கை இல்ல...’’

‘‘அதைத்தான் நானும் சொல்றேன். நடந்தது நடந்திருச்சு. இனிமேல் நடக்கப்போற விஷயங்களையாவது கவனமா பார்த்துக்க வேண்டாமா ? ஆனால், சொன்னா கேட்டாத்தானே ? நான் என்ன சொன்னாலும் அவர் கேக்குறது இல்ல.’’

‘‘அப்படி கேக்காம இருக்குறது நல்லது இல்ல.’’

அன்று மாலையில் மணிக்குட்டனின் தந்தை வீட்டிற்கு வந்தது வயிற்றில் ஒரு சிறு வலியுடன்தான். இப்போதெல்லாம் உடம்புக்கு ஏதாவது வந்தால்கூட அவர் அவன் தாயிடம் எதுவும் கூறுவதேயில்லை. யாரும் பார்க்காத வகையில் ஒரு அவுன்ஸ் அரிஷ்டத்தை எடுத்து அவர் குடிப்பார். எப்படி வேண்டுமானாலும் போகட்டும் என்று அவன் தாய்கூட அப்போது நினைப்பாள். சொல்லப் போனால் அவன் தந்தையிடம் அவள் பேசுவதேயில்லை. இருந்தாலும் தாமு அண்ணன் வந்து சொல்லவேண்டிய விஷயத்தைச் சொன்னார். அவ்வளவுதான் - ஒரு ஆட்டமே போட்டுவிட்டார் அவனுடைய தந்தை.

‘‘நான் எந்த அளவுக்கு கேவலமானவனாடி ? உன் வேலையைப் பார்த்துக்கிட்டு போறியா இல்லியா ?’’

அதற்குப் பிறகு அவன் தாய் வாயே திறக்கவில்லை.

ஒருநாள் இரவு நேரத்தில் வீட்டில் ஒரு கூட்டு ஆலோசனை நடைபெற்றது. அது ஒரு விருச்சிக மாதத்தின் முழு இருள் நிறைந்த இரவு. கையில் பந்தமோ, வெளிச்சமோ எதுவும் இல்லாமல் மணிக்குட்டனின் தந்தையுடன் சுமார் பத்து ஆட்கள் வீட்டிற்குள் வந்தார்கள். பலப்பிரயோகம் என்று வரும்பட்சம், அதைச் சந்திப்பதற்காக கூலி தந்து கொண்டுவரப்பட்ட தடியர்கள் நான்கு பேர் அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்தார்கள். மற்றவர்கள் அவன் தந்தையின் நண்பர்கள். பானை நிறைய கள்ளு குடிப்பதற்கான ஏற்பாடுகளையும் அவர்கள் முறைப்படி செய்திருந்தார்கள். இரவு முழுவதும் வட்டமாக உட்கார்ந்து கொண்டு அவர்கள் கள்ளு குடித்தார்கள். தங்களின் வீர சாகஸங்களைக் கதைகளாகக் கூறிக் கொண்டிருந்தார்கள். சவால் விட்டார்கள்.

மறுநாள் காலையில் வரிசையாக நிலத்தில் ஏர் பூட்டுவதற்காக புறப்பட்டார்கள். புறப்படும்பொழுது மணிக்குட்டனின் தாய் இடையில் புகுந்து அவர்களைத் தடுத்தாள். காலைப் பிடித்துக் கொண்டு அழுதாள். ஆனால், அவன் தந்தை வைத்த காலைப் பின் எடுப்பதாக இல்லை.

சிறிது நேரம் சென்றதும் மணிக்குட்டனைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு அவனுடைய தாயும் அவர்களுக்குப் பின்னால் புறப்பட்டாள். பெரிய அக்காவும் சுமதி அக்காவும் அவர்களுடன் வருவதாகச் சொன்னார்கள். ஆனால், அவன் தாய் வேண்டாம் என்று அவர்களைத் தடுத்துவிட்டாள். எல்லாம் ஆச்சரியப்படும் வகையில் நடந்தது என்று கூறுவதே சரியானது. அவனுடைய தந்தையும் மற்ற ஆட்களும் சென்றபோது, வாசுப்பிள்ளை நிலத்தை உழுது கொண்டிருந்தார். கவுரியம்மா வரப்பில் நின்றிருந்தாள். ஊரைச்சேர்ந்த சில இளைஞர்கள் அவர்களுக்கு உதவியாக வந்திருந்தார்கள். நடக்கும் நிகழ்ச்சியைப் பார்ப்பதற்காக வேறு சிலரும் வந்திருந்தனர்.

அவனுடைய தந்தை தன்னுடைய நண்பர்களைப் பார்த்தார். தன்னுடன் அழைத்து வந்திருந்த ஆட்களைப் பார்த்தார். அவர்கள் அவரைப் பார்த்தார்கள். என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப் பற்றி யாருக்கும் ஒரு தீர்மானம் இல்லாமலிருந்தது. எது எப்படியோ இரண்டில் ஒன்றைத் தீர்மானித்தே ஆகவேண்டும். இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டு பிரச்சினையைச் சந்திக்காமல் போவதற்கும் அழுக்கு நீரில் மூழ்கிச் சாவதற்கும் என்ன வித்தியாசம் இருக்கிறது ?

அங்கு கூடி நின்றிருந்தவர்கள் எல்லாரும் கேட்கக்கூடிய விதத்தில் மணிக்குட்டனின் தந்தை உரத்த குரலில் சொன்னார் : ‘‘காளையை அவிழ்த்து விடுடா...’’

அதைக்கேட்டு வாசுதேவன் பிள்ளை நின்றார். வரப்பில் நின்றிருந்த ஒரு இளைஞனை அழைத்து கலப்பையை அவன் கையில் தந்தார். பிறகு குஸ்திக்காரரைப் போல மார்பை நிமிர்த்திக் கொண்டு அவர் சொன்னார் : ‘‘காளையை அவிழ்த்து விடுறேன் - ரெண்டு தடவை உழுதுட்டு...’’

கவுரியம்மா இப்போது நிலத்தில் இறங்கினாள்.

‘‘அண்ணே... நீங்க சும்மா இருங்க. நான்தான்டா காளையை ஏர்ல பூட்டினேன். என் நிலத்தை நான் உழுவுறேன். அதைப்பற்றி உங்களுக்கென்ன கவலை ?’’

உருவம் இருக்கட்டும். அந்தக் குரல் தனக்கு மிகவும் பழக்கமான குரல் என்பதை மணிக்குட்டன் உணர்ந்தான். காளிப்புலையனுடன் தான் போயிருந்தபோது தான் கண்ட கவுரியம்மா அல்ல இது என்பதாகேவ நினைத்தான் மணிக்குட்டன்.

அவனுடைய தந்தை இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் பார்த்தார். அச்சுதக் குறுப்பு மாமாவைக் காணோம். அய்யப்ப பணிக்கர் ஆசானையும் காணவில்லை. கள்ளும் சோறும் வாங்கித் தந்து அழைத்துக் கொண்டு வந்திருந்தவர்கள் மட்டும் சாப்பிட்ட சோற்றுக்கு நன்றி காட்டும் விதத்தில் தயாராக அவருக்கருகில் நின்றிருந்தார்கள்.

கடைசி முயற்சி என்ற வகையில் மணிக்குட்டனின்¢ தந்தையின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அவனுடைய தாய் கெஞ்சினாள். ‘‘நடந்து முடிஞ்சது போகட்டும். வாங்க. நாம வீட்டுக்குப் போகலாம்’’ என்றாள் அவள். ஆனால், அவர் கையை உதற அடுத்த நிமிடம் அவனுடைய தாய் தூரத்தில் போய் விழுந்தாள். அப்போது தன்னுடைய தந்தையின் முகத்தைப் பார்ப்பதற்கே அவனுக்குப் பயமாக இருந்தது.

அவனுடைய தந்தை நிலத்தில் இறங்கினார். அவரைத் தொடர்ந்து மீதி நான்கு பேரும் இறங்கினார்கள்.

கவுரியம்மாவுக்கு நேராக போய் நின்று கொண்டு அவனுடைய தந்தை கேட்டார் :

‘‘என்னடி சொன்னே ? உன் நிலமா ?’’

‘‘ஆமாம்... அப்படித்தான் சொன்னேன்.’’

அவனுடைய தந்தை முன்னோக்கி வந்தபோது, வாசுப்பிள்ளை இடையில் நுழைந்து நின்றார் - சவால் விடுவதைப் போல.

தொடர்ந்து அவர் கேட்டார் : ‘‘உங்களுக்கு இப்போ என்ன வேணும் ? அதைச் சொல்லுங்க.’’

‘‘நீ தள்ளி நில்லுடா. உன்கிட்ட யாரும் எதையும் கேட்கல.’’

‘‘நீ என் புருஷனாடா கிழவா ?’’ என்றாள் அவள்.

அதைக்கேட்டு வரப்பில் நின்றிருந்த மக்கள் வாய்விட்டு கூவினார்கள். மணிக்குட்டனின் தந்தை வாசுப்பிள்ளையைப் பலம் கொண்டு தள்ளினார். அவர் பின்னோக்கி சாய்ந்தாலும், ஒரு குஸ்திக்காரனைப் போல சமாளித்துக் கொண்டு நின்றார்.