Lekha Books

அய்யப்ப பக்தர்கள் மலைக்குப் போகும் காலம் அது. அய்யப்பபணிக்கர் ஆசானின் மூத்த மகன் கிருஷ்ணன் குட்டி முதல் தடவையாக மலைக்குப் போகிறான். அதற்காக இருமுடி கட்டும் நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது. அந்த நிகழ்ச்சிக்கு மணிக்குட்டனும் தன் தந்தையுடன் போயிருந்தான். அவனுடைய கையில் தீப்பந்தம் இருந்தது. அவனுடைய தந்தையின் கையில் கழியும் பேனாக்கத்தியும் இருந்தன. அவர் எங்கு சென்றாலும் பேனாக்கத்தி அவரின் கையில் கட்டாயம் இருக்கும்.

வாத்து மேய்க்கும் கோசி மாப்பிள்ளையின் வீட்டு வாசலை அடைந்ததும் அவனுடைய தந்தை நின்றார். தன் இடது கையால் வயிறை இறுகப் பிடித்தார். தீப்பந்தத்தின் வெளிச்சத்தில் பார்த்தபோது அவர் முழுமையாக வியர்வையில் நனைந்திருந்தார். கையில் இருந்த கழியும் கத்தியும் அவரின் கையைவிட்டுக் கீழே விழுந்தன. கீழே விழுந்து விடுவோம் என்று மனதில் பட்டது காரணமாக இருக்கலாம். அவனுடைய தந்தை அவன் தோளை இறுகப் பற்றினார்.

‘‘என்னப்பா?’’

‘‘ஒண்ணுமில்ல மகனே!’’

‘ஓண்ணுமில்ல...’ என்று அவர் மிகவும் சிரமப்பட்டே சொன்னார். அவன் தோளில் இருந்த அவரின் கைகள் நீங்கின. அடுத்த நிமிடம் அவர் கீழே விழுந்தார். அவன் ‘அய்யோ’வென்று கத்தினான். கோசி மாப்பிள்ளையும் அவனுடைய மகனும் அவன் கத்தியதைப் பார்த்து ஓடி வந்தார்கள். அவர்கள் அவரை தூக்கிச் சென்று கட்டிலில் படுக்க வைத்தார்கள்.

வீட்டிற்கு விஷயம் தெரிவிக்கப்பட்டது. ஆட்கள் வந்து அவரைத் தூக்கிக்கொண்டு போனார்கள்.

இரவில் ராமக்கணியார் வீட்டிற்கு வந்தார். வாயு, பித்தம், கபம் ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் சுலோகத்தைச் சொன்னார். கஷாயம், லேகியம் ஆகியவற்றுக்கான குறிப்புகளைத் தந்தார். ஒருமாத காலம் கட்டிலை விட்டு எழுந்திருக்காமல் பத்தியம் இருக்க வேண்டும் என்று அவர் சொன்னார்.

சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் உண்டான அந்த வீழ்ச்சி மணிக்குட்டனின் தந்தையை ஒரு புதிய ஆளாக மாற்றியது. தன்னுடைய புகழை வைத்து ஊரையே தன்னுடைய கைப்பிடிக்குள் கொண்டுவந்து விடலாம் என்ற ஆசையை அவர் துறந்தது காரணமாக இருக்கலாம். எது எப்படியோ வீட்டில் மகிழ்ச்சியும் அமைதியான சூழ்நிலையும் மீண்டும் உண்டானது. வீட்டில் சிறிய சிறிய விஷயங்களிலெல்லாம் அவனுடைய தந்தை அக்கறை செலுத்த ஆரம்பித்தார். அவனை தனக்கு அருகில் அழைத்து உட்கார வைத்து அவனுக்குத் தெரியாத கணக்கைச் சொல்லித் தந்தார். அவனுக்கும் அக்காவுக்கும் புதிய ஆடைகள் வாங்கித் தந்தார். சமையலறையில் சமையல் செய்வதற்கு ஓரு ஆளை நியமித்தார். உணவு விஷயம் இப்போது குறிப்பிடத்தக்க முறையில் ஒழுங்காக நடந்துகொண்டிருந்தது.

மனதளவில் முழுமையான உடன்பாடு உண்டாகவில்லையென்றாலும் அவன் தாய் அவனுடைய தந்தையை அருகிலிருந்து பார்த்துக்கொண்டாள். அவன் தந்தை தாயிடம் எப்போதும் இருப்பதைவிட அதிகமாக அன்பைக் காட்டினார். அந்த அன்பை அவனுடைய தாய் அவனுக்கும் பெரிய அக்காவிற்கும் பங்கு போட்டுத் தந்தாள். உரிய நேரத்திற்கு உணவு கொடுத்து மணிக்குட்டனைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என்று சமையல்காரி பானுமதிக்கு அவர்கள் கட்டளையிட்டிருந்தார்கள்.

அவனுடைய தாயால் தந்தையைவிட்டு சிறிதுகூட விலகி நிற்பதற்கு நேரமில்லை. உரிய நேரத்திற்கு மருந்து, உணவு, நோய் வாய்ப்பட்டிருப்பதைக் கேள்விப்பட்டு நலம் விசாரிப்பதற்காக வரும் உறவினர்களையும், ஊர்க்காரர்களையும் உபசரித்தல்... இப்படி அவளுடைய பொழுது போய்க்கொண்டிருந்தது. வீடு சிறிது நேரம் கூட அமைதியாக இருக்காது. பணிக்கர் ஆசானும் குறுப்பு மாமாவும் எந்த நேரமும் அவன் தந்தையுடனே இருப்பார்கள். புலையன்மார்களும், புலைச்சிகளும் வாசலில் எப்போதும் காத்து கிடப்பார்கள். படுக்கையில் படுத்தவாறு அவனுடைய தந்தை வயதில் மூத்த சாத்தப் புலையனை அழைத்து என்னென்ன வேலைகளைச் செய்ய வேண்டும் என்பதைக் கூறுவார். சாத்தப்புலையன் நேரத்திற்கேற்றபடி வேலைகளை மற்றவர்களைக் கொண்டு செய்வான்.

பள்ளிக்கூடம் விட்டு வந்தவுடன் மணிக்குட்டனைத் தனக்கு அருகில் அழைத்து அவனுடைய தந்தை கூறுவார்:

‘‘தெற்கு மலைப்பக்கம் இருக்குற நிலத்தை உழுவுறதுக்கு ஆளுங்களை ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கேன். மகனே, நீ போய் அதைக் கொஞ்சம் கவனி.’’

‘‘ஆமா... அவன் பார்த்து என்ன ஆகப் போகுது?’’

‘‘அப்படிச் சொல்லாதடி, சின்னப் பையனா இருந்தாலும் அவன் போய் பார்த்தான்னா, அதுக்குன்னு ஒரு மதிப்பு இருக்கத்தான் செய்யும்.’’

பாதியைக் காதில் வாங்கியும் மீதியைக் காதில் வாங்காமலும் அவன் நிலத்தை நோக்கி ஓடுவான். தெற்கு மலைபக்கம் போவதென்றால் அவனுக்கு எப்போதும் சந்தோஷம்தான். வாய்க்கால் வழியே ஓடி கீழே குளக்கரையை அடைந்தால் அங்கு ஆம்பல் மலர்கள் நிறைய இருக்கும். அவற்றைப் பறிக்கலாம். அவற்றை நீரில் வீசி எறியலாம். அருகிலிருக்கும் காட்டில், காட்டுக் கோழிகளைப் பிடிப்பதைப் பார்க்கலாம். ஆம்பல் மலர்களை மாலையாக ஆக்கி கழுத்தில் அணிந்து வரப்பு வழியே சென்றால் நீர் ஒடிக்கொண்டிருக்கும் வாய்க்கால் இருக்கும். மழைக்காலத்தில் அந்த வாய்க்காலில் கழுத்து வரை நீர் இருக்கும். அந்த வாய்க்காலில் நீந்தி மேலே ஏறினால், பூந்தோட்டத்து வீடு இருக்கும். அந்த வீட்டு வாசலில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தைகள் ‘ஹோய் ஹோய்’ என்று கூறியவாறு கோவிலுக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கும். வீட்டிலுள்ள பெண்கள்... அந்த வீட்டைக் கடந்து செம்மண் சாலையில் ஏறினால் வெளி வாசலில் சிங்கங்கள் சிற்பங்களாக காவல் காத்துக் கொண்டிருக்கும் மாத்தன் மாப்பிள்ளையின் வீடு. மாத்தன் மாப்பிள்ளைக்கு சர்க்கரை நோய் வந்து அவருடைய ஒரு காலை வெட்டி எடுத்து விட்டார்கள். அவர் ஒரு நாள் காலையில் ஊன்றுகோல் உதவியுடன் மலம் கழிக்கச் சென்றபோது ‘க்லிங்’ என்றொரு ஓசை கேட்டது. என்னவென்று பார்த்தால் அவருக்கு முன்னால் ஓரு செம்பு பாத்திரம். யாருக்கும் தெரியாமல் இவர் அதை எடுத்தார். செம்பு பாத்திரம் நிறைய தங்கம். அதை வைத்துத்தான் அவர் தங்க நகை விற்கும் கடை, வங்கி, சீட்டு போடும் இடம் ஆகியவற்றைத் தொடங்கினார்.

இந்த விஷயத்தை அப்பு அண்ணன்தான் அவனிடம் சொன்னான். அப்பு அண்ணனுக்குத் தெரியாத விஷயமே இல்லை.

மாத்தன் மாப்பிள்ளையின் வீட்டைத் தாண்டி தெற்குமலை வீடு. அழகப்புலையனின் தம்பி பூவஞ்சன்தான் அங்கு வசித்துக் கொண்டிருப்பவன்.

அவன் சென்றபோது பூவஞ்சனும் மற்ற பணியாட்களும் படர்ந்து நின்றிருந்த பலா மரத்திற்குக் கீழே ஏதோ தமாஷாகப் பேசிக்கொண்டு பீடி பிடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

‘‘இதுவரை என்ன வேலை செய்திருக்கீங்க?’’ என்றுதான் அவன் அவர்களைப் பார்த்து கேட்டிருக்க வேண்டும். அவனுடைய தந்தையாக இருந்தால் பூவஞ்சனைப் பார்த்து வாய்க்கு வந்தபடி ஏதாவது திட்டியிருப்பார். இல்லாவிட்டால் அவனை அடித்தாலும் அடித்திருப்பார்.