Lekha Books

தான் அங்கு இருப்பதை மறைப்பதற்கும் விஷயத்தை மாற்றுவதற்கும் குறுப்பு மாமா சொன்னார்:

‘‘அந்த விஷயத்தை மறந்திடுங்க மச்சான்.’’

‘‘அப்படி மறக்க முடியாது. ‘நீ யார்டா?ன்னு அந்த தேவிடியா மகன் என்னைப் பார்த்து கேட்டான்.’’

‘‘நாம அவன்கிட்ட பதிலுக்கு பதில் வச்சிக்குவோம். மச்சான், இப்போ நடங்க...’’

‘‘கேட்கணும்...’’

‘‘கேட்கலாம்...’’

‘‘மாப்ளே... நீ எப்பவும் என்கூட இருக்கணும்...’’

‘‘கட்டாயம் இருப்பேன்.’’

வீட்டை அடைந்தபோது கண்ணீர் வழிய மணிக்குட்டனின் தாயும் பெரிய அக்காவும் சுமதி அக்காவும் அவனையும் அவனுடைய தந்தையையும் எதிர்பார்த்து வாசலில் நின்றிருந்தார்கள்.

6

காலையில் பள்ளிக்கூடத்துக்குச் செல்லும் பொழுது கிழக்குப் பக்கம் ராமன் நாயரின் தோசைக் கடைக்கு முன்னால் நிறைய ஆட்கள் கூடியிருந்தார்கள். அப்பு அண்ணனும் அங்கு இருந்தான். மணிக்குட்டனைப் பார்த்ததும் பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் தங்களின் பேச்சை நிறுத்தினார்கள்.

ராமன் நாயர் சொன்னார்: ‘‘ம்... உப்பு தின்னவன் தண்ணி குடிச்சிதான் ஆகணும்.’’

மோர் வியாபாரம் செய்யும் பரமக்குறுப்பு, ‘‘எது எப்படியோ அவரோட நல்ல நேரம்னுதான் சொல்லணும். அவருக்கு எதிரா ஒரு ஆளாவது ஏதாவது பேசணுமே.’’ என்றான்.

‘‘காலம் எப்பவும் ஒரே மாதிரி இருக்காதுடா குறுப்பு !’’

‘‘நீங்க சொல்றது சரிதான்.’’

‘‘என்ன இருந்தாலும் அது சர்க்கார் சொத்துத் தானே ? அது எல்லாருக்கும் சொந்தம்தானே ? ஒரே ஒரு ஆளு தனக்கு அதைச் சொந்தமா வச்சிக்கணும்னு நினைச்சா, இப்படியெல்லாம் நடக்கத்தான் செய்யும்...’’

அதைக்கேட்டு அங்கு கூடி நின்றவர்கள் சிரித்தார்கள். எல்லாரின் பார்வையும் மணிக்குட்டனின் முகத்தை நோக்கி இருந்தன. அவர்களின் பார்வையே ஒரு மாதிரி இருந்தது. அவர்களின் அந்தப் பார்வையிலிருந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவன் அப்பு அண்ணனின் முகத்தைப் பார்த்தான். அப்பு அண்ணன் அவனுக்கு அருகில் வந்து தோளில் கை வைத்தவாறு சொன்னான் : ‘‘வா மணிக்குட்டா... நாம போகலாம்.’’

சிறிது தூரம் நடந்ததும் அப்பு அண்ணன் சொன்னான் : ‘‘உன் அப்பாவைப் பத்தித்தான்டா அவங்க பேசுறாங்க.’’

அவன் அப்பு அண்ணனைப் பார்த்தான். ‘கடவுளே ! இதற்குமேல் கவலை தரக்கூடிய விஷயத்தை அப்பு அண்ணன் சொல்லாமல் இருக்க வேண்டும்’ என்று அவன் நினைத்தான்.

‘‘நேற்று உன் அப்பா அந்த வாசுப்பிள்ளை கூட சண்டைக்குப் போயிட்டார்.’’

அவன் பரிதாபமாக அப்பு அண்ணனைப் பார்த்தான்.

‘‘அது பொய் அப்பு அண்ணே. அப்படி ஒரு விஷயம் நடந்தாகவே அப்பா குறும்பு மாமாக்கிட்ட சொல்லலை.’’

‘‘அடி உதை வாங்கின விஷயத்தை யாராவது வெளியே சொல்வாங்களாடா மடையா...’’

அவன் மனதிற்குள் வேண்டினான். - அப்பு அண்ணன் இதற்குமேல் இந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசாமல் இருக்க வேண்டும் ! அதற்காக அவன் பேசிக் கொண்டிருந்த விஷயத்தை மாற்றினான்.

‘‘செட்டிக்குளக்கரை திருவிழாவுக்கு தேரும் குதிரையும் பார்க்கப் போறப்போ அப்பு அண்ணே, நீங்க மறக்காம என்னையும் கூட்டிட்டுப் போகணும்...’’

ஆனால், அப்பு அண்ணன் அதற்குப் பிறகு அதே விஷயத்தைப் பற்றித்தான் பேசினான்.

‘‘நீ சர்க்கார் கவுரியைப் பார்த்திருக்கியா ?’’

‘‘ம்...’’

‘‘சரியான சரக்கு... நான் சொல்றது சரிதானே ?’’

அய்யோ... அப்பு அண்ணன் என்னவெல்லாம் சொல்கிறான் !

‘‘மணிக்குட்டா...’’

‘‘ம்...’’

‘‘நான் நேற்று ஒரு விஷயத்தைப் பார்த்தேன்டா...’’

‘‘என்ன ?’’

‘‘நானும் சாமுவேல்குட்டியும் எங்க வடக்குப் பக்கமிருந்த நிலத்துல மரவள்ளிக்கிழங்கு பிடுங்கலாம்னு போனோம். அப்போ அங்கே பட்டாளம் ஜானகி இருக்காள்ல... அவளும் கம்பெனி படகு ஓட்டுற நாணப்பனும்...’’

வேண்டாம். கெட்ட விஷயம். அப்பு அண்ணனுக்கு இந்த மாதிரியான விஷயங்களைப் பற்றி பேசுவதற்கு சிறிதுகூட வெட்கம் கிடையாது.

‘‘இந்த மாதிரி விஷயத்தை என்கிட்ட சொல்ல வேண்டாம். நான¢ அம்மாகிட்ட சொல்லுவேன்.’’

அப்பு அண்ணன் அதைக்கேட்டு விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

‘‘நீ ஒரு சரியான முட்டாள்டா...’’

மணிக்குட்டன் முன்னால் வேகமாக ஓடினான். பள்ளிக்கூட வாசலை அவன் அடையும்போது, அங்கு கூட்டமாக நின்றிருந்தார்கள். எல்லாரும் அவனுடைய விரோதிகள். ஜார்ஜ் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டான் :

‘‘உன் அப்பாவை நல்லா அடிச்சு உதைச்சிட்டாங்களாமே ?’’

குட்டனின் மகன் ராகவன் கேட்டான் : ‘‘களீக்கல் குறுப்பு அய்யாவே பெரிய அடிதடிக்காரரு. அவரோட அடியெல்லாம் எங்கே போச்சு ?’’

‘‘என்ன இருந்தாலும் குறுப்பு குறுப்புதான்...’’

‘‘கருங்குரங்கை சூப் வச்சு குடிக்கச் சொல்லுடா...’’

‘‘சர்க்கார் கவுரிதான் இவன் அப்பாவை உதைச்சது.’’

‘‘உனக்கும் அடி இருக்கு !’’

கடைசியில் அவன் அப்பு அண்ணனைத் தேடி வந்தான். அப்பு அண்ணனின் குழுவில் தைரியசாலியான ஆட்கள் இருக்கிறார்கள்.

‘‘எவன்டா மணிக்குட்டனைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணினது ? தையரிம் இருந்தா வாடா...’’

அவ்வளவுதான்... எல்லாரும் இறங்கி விட்டார்கள். மதியம் பள்ளிக்கூடம் விட்டதும் யாரையும் எதிர்பார்க்காமல் அவன் வீட்டை நோக்கி ஓடினான்.

வீட்டிற்குச் சென்றால் அங்கு ஒரு பெரிய பெண்கள் கூட்டமே இருந்தது. அம்மா, பெரிய அக்கா, சுமதி அக்கா, பால்காரி நாணியம்மா, அவளின் தோழி சரஸம்மா... நாணியம்மா சொன்னாள் :

‘‘அடி உதை வாங்கினதுனால அய்யா இரத்த வாந்தி எடுத்தார்னு எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க...’’

‘‘வாய்க்கு வந்தபடி பேசாத நாணியம்மா’’ - சுமதி அக்கா சொன்னாள்.

‘‘என் சுமதி, தேவையில்லாம என்னைப் பார்த்து ஏன் கோபப்படுறே ? ஒவ்வொருத்தரும் சொல்ற விஷயத்தைத்தான் நான் சொல்றேன்.’’

‘‘சொல்லுறவங்க சொல்லிட்டுப் போகட்டும். உனக்கெங்கே அறிவு போச்சு ?’’

‘‘இதுதான் பிரச்சினையே. மத்தவங்க சொல்றதுக்கு நான் என்ன செய்ய முடியும் ? எனக்கென்ன அய்யா கூடவும் இவங்க கூடவும் விரோதமா ? இந்த விஷயம் தெரிஞ்சவுடனே என் புருஷன் என்ன சொன்னார் தெரியுமா ? அந்த வாசுப்பிள்ளைக்கு நாலு உதை கொடுத்தாத்தான் சரியா வரும்னு சொன்னார். அப்படி ஏதாவது நடக்கக்கூடாதது நடந்திருந்தா ? அப்படி செய்யக்கூடிய ஆளுதான் அவரு...’’

இவ்வளவு நடந்தபிறகும் மணிக்குட்டனின் தாய் ஒரு வார்த்தையாவது பேசவேண்டுமே ! அவள் தாடையில் கைவைத்து எங்கோ தூரத்தில் பார்த்தவண்ணம் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

சரஸம்மா சொன்னாள் : ‘‘சரி நீ வா... நாம நம்ம வேலையைப் பார்ப்போம்.’’

நாணியம்மாவும் சரஸம்மாவும் அந்த இடத்தைவிட்டுப் புறப்பட்டார்கள்.

சுமதி அக்கா பெரிய அக்காவைப் பார்த்துச் சொன்னாள் :

‘‘மணிக்குட்டன் வந்ததைப் பார்த்தே இல்ல பார்கவி ? அவனுக்கு சாதம் போட்டுக் கொடு.’’