Lekha Books

‘‘சரிதான். இரத்தத்தை முழுசா குடிச்சிட்டுத்தான் அவ அந்த ஆளை விடுவா.’’

‘‘தெற்குப் பக்கமா அவ நடந்துபோறதை நான் இன்னைக்குப் பார்த்தேன். அவளோட நடையையும் குலுக்கலையும் பார்க்கணுமே!’’

‘‘வயசுகூட அவளுக்குக் குறைவுதான். இல்லியா நாணி?’’

‘‘அவளுக்கு வயசுன்றதே இல்லடி சரஸு. அவளுக்கு எப்பவும் வயசு பதினாறுதான்...’’

‘‘மகனே, நீ புறப்படு. காலையில வர்றப்போ நான் அம்மாகிட்ட விஷயத்தைச் சொல்லிக்கிறேன்.’’

வீட்டை நோக்கி திரும்பி வரும்போது மணிக்குட்டன் மனதிற்குள் நினைத்தான்... ‘பாவம்... கவுரியம்மா எப்படிப் பேயாக மாறினாள்?’’

தன் தந்தைக்கு பயந்து சொல்லாமலிருந்த விஷயத்தை கடைசியில் நாணியம்மா அவனுடைய தாயிடம் கூறிவிட்டாள். நிறைய தண்ணீரைச் சேர்த்து கலந்தாள் என்பதுதான் விஷயமே.

‘‘ஆம்பளைங்க சேற்றைக் கண்டால் மிதிப்பாங்க. தண்ணி இருக்கிற இடத்துல கழுவுவாங்க. இந்த விஷயத்தைப் பெருசா எடுக்க வேண்டாம்.’’

ஆனால், மணிக்குட்டனின் தாய் அந்த அறிவுரையை எல்லாம் கேட்பாளா என்ன? சுண்ணாம்பு விற்கும் பெண்ணிடமும் காய்கறிக்காரி குஞ்ஞுப்பெண்ணு சோவத்தியிடமும் கிழக்குக் கரையில் புதர்களை வெட்டச்சென்ற உலகிப்புலகியிடமும் கேட்டு எல்லா விஷயங்களையும் அவள் தெரிந்துக் கொண்டாள்.

ஒருநாள் மணிக்குட்டன் பள்ளிக்கூடம் விட்டு வரும்போது அவனுடைய தாய் வாசலில் கட்டிலில் படுத்திருந்தாள். அவள் வழக்கமாக படுக்கும் கட்டில் அல்ல அது. விருந்தினர்கள் யாராவது வீட்டுக்கு வரும்போது, அந்தக் கட்டிலில்தான் படுப்பார்கள். கைகள் இரண்டையும் விரித்துப் போட்டுக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு அவள் படுத்திருந்தாள். தண்ணீர் எடுக்கப் போகும் போது வழியில் கிணற்றுக் கல்லில் கால் வழுக்கி அவள் விழுந்திருக்க வேண்டும் என்றுதான் முதலில் அவன் நினைத்தான். அப்படியென்றால் பெரிய அக்காவும் கிழக்கு வீட்டிலுள்ள சுமதி அக்காவும் இப்படி இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் உட்கார்ந்து அழவேண்டிய அவசியமில்லையே!

அவனைக் கண்டதும் அவன் தாய் தன்னுடைய நெஞ்சில் அடித்துக் கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.

‘‘என் பிள்ளை ஆளாகுறப்போ வெளியே இறங்கி நடக்க முடியாமப் போச்சேடி!’’

சுமதி அக்கா அவனுடைய தாயின் கையை பலமாகப் பற்றினாள்.

வெளியே இறங்கி நடந்தால் என்ன? இந்த அம்மாவுக்கு என்ன ஆகிவிட்டது?

நான்கு மணிக்கு வீட்டிற்கு வந்தால் மரவள்ளிக்கிழங்கோ, வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கோ, சேம்போ- இவற்றில் ஏதாவதொன்றை அவித்து வைத்து அவனுக்காக கருப்பட்டியால் ஆன காப்பியையும் தயார் பண்ணி வைத்திருப்பாள் அவனுடைய தாய். இப்போது அதை அவன் யாரிடம் கேட்பான்? இது ஒன்றுதான் அவனின் மனதில் அப்போது ஓடிக்கொண்டிருந்தது. எது வேண்டுமானாலும் நடக்கட்டும் என்ற எண்ணத்துடன் அவன் பெரிய அக்காவை அழைத்தான்.

‘‘பெரிய அக்கா...’’

திரும்பிக் கூட பார்க்காமல் அவனுடைய பெரிய அக்கா சொன்னாள்:

‘‘அந்தப் பக்கம் போடா தம்பி. அடி ஏதாவது விழுந்துடப்போகுது...’’

கையிலிருந்த புத்தகத்தை பரணில் எறிந்துவிட்டு சமையலறையின் சுவர்மீது சாய்ந்து நின்றவாறு அவன் அழுதான். அப்போது சுமதி அக்கா சொன்னது அவன் காதில் விழுந்தது.

‘‘பெரியம்மா, உங்களுக்கு கொஞ்சம்கூட பிடிப்பு இல்லைன்றதை இப்பத்தான் நான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். பொம்பளையா இருந்தா கொஞ்சமாவது தைரியமாவது இருக்க வேண்டாமா?’’

‘‘நான் முட்டாளா ஆயிட்டேன்டி சுமதி! அதுனாலதான் என் நிலைமை இப்படி ஆயிடுச்சு!’’

‘‘சும்மா இருங்கம்மா...’’

சுமதி அக்கா எவ்வளவு தடுத்தாலும், அவனுடைய தாய் அழுது கொண்டேயிருந்தாள்.

அவனுடைய தந்தை எப்போது வந்தார் என்று அவனுக்குத் தெரியாது. ஒரு பெரிய கூப்பாடு சத்தத்தைக் கேட்டு ஓடிச்சென்று பார்த்தபோது அவன் தாய் தந்தையின் முன்னால் நின்று பத்ரகாளியைப் போல் ஆடிக்கொண்டிருந்தாள். பெரிய அக்காவும் சுமதி அக்காவும் அவனுடைய தாயைப் பிடித்து பின்னால் இழுக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், அவனுடைய அம்மா அவர்களுக்குப் பிடி கொடுத்தால்தானே!

‘‘நான் சாகப்போறேன். உங்க முன்னாடி தலை குப்புற விழுந்து சாகப்போறேன். உங்களுக்குப் பிள்ளைகளைப் பெற்றுத் தந்தவ நான் வேற ஆம்பளையை நான் கனவுல கூட நினைச்சது இல்ல...’’

தன் மார்பில் ஓங்கி ஓங்கி அடித்துக்கொண்டாள் அவன் தாய். கடைசியில் அவனுடைய தந்தை தாயைப் பிடித்து நிறுத்தினார். அவருடைய கைக்குள் சிக்கிக்கொண்ட அவனுடைய தாய் திமிறினாள்.

‘‘நில்லுடி... நீ சாகப் போறியா?’’

‘‘நீங்களே உங்க கையால என்னைக் கொன்னுடுங்க.’’

‘‘முதல்ல விஷயத்தைச் சொல்லு. அதுக்குப் பின்னாடி கொல்லலாம்... நீங்க போங்கடி... போங்க...’’

பெரிய அக்காவும் சுமதி அக்காவும் சிறிதுகூட மனமே இல்லாமல் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தவாறு உள்ளே சென்றார்கள். அவர்கள் சமையலறைக்குள் நுழைந்து அடுப்பில் வேகவைத்திருந்த சேம்பு வெந்து விட்டதா என்று ஒரு குச்சியால் குத்திப் பார்த்து விட்டு, அதை ஒரு பாத்திரத்தில் ஊற்றினார்கள். பெரிய அக்காவும் சுமதி அக்காவும் சேர்ந்து ஒரே பாத்திரத்திலிருந்த சேம்புவை எடுத்துத் தின்றார்கள். பெரிய அக்காவால் அப்போதுகூட தன் மனதில் உண்டான கவலையை மறக்க முடியவில்லை.

சுமதி அக்கா சொன்னாள்: ‘‘நீ சும்மா இரு பெண்ணே. அவங்களுக்குள்ளே ஏதாவது பேசி அவங்க சரியாயிடுவாங்க...’’

சுமதி அக்கா மணிக்குட்டனையும் அழைத்துக்கொண்டு கிழக்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டிற்குச் சென்றாள். பாட்டியும் சுமதி அக்காவும் மட்டும்தான் அந்த வீட்டில் இருக்கிறார்கள். சுமதி அக்காவின் கணவர் ஒரு போலீஸ்காரர். மாதத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று முறைதான் அவர் வீட்டிற்கு வருவார். எப்போதும் குளித்து, சுத்தமான ஆடைகள் அணிந்து நடக்கும் சுமதி அக்காவுக்கு தன் மீது ஏன் இப்படியொரு பிரியம் என்று அவன் பல நேரங்களில் நினைத்திருக்கிறான். சுமதி அக்காவிற்கென்று அந்த வீட்டில் ஒரு தனி அறை இருக்கிறது. அவளுடைய ஆடைகளை வைப்பதற்கென்றே தனியாக ஒரு பெட்டி இருக்கிறது. மேஜை மீது பவுடர், சீப்பு, பெரிய கண்ணாடி, செனட்... சென்ட் பாட்டிலின் மூடியைத் திறந்து சில நேரங்களில் அவனுடைய கையில் சிறிது சென்ட் படுமாறு அவள் செய்வாள். அந்த வாசனை மூன்று நாட்களுக்குப் போகாமல் இருக்கும். சுமதி அக்கா படுத்திருக்கும் மெத்தையில் அருமையான ஒரு வாசனை இருக்கும். மெத்தையில் அழகான ஒரு விரிப்பு விரிக்கப்பட்டிருக்கும். தொட்டால் மெத்தென்று இருக்கும் தலையணை... அந்த மெத்தையில் தன் அருகில் படுக்க வைத்துக் கொண்டு அவனுக்கு சுமதி அக்கா எவ்வளவு கதைகள் சொல்லியிருக்கிறாள்! அன்று அவனை மிகவும் அருகில் நிறுத்தி வைத்துக் கொண்டு அவனைக் கையால் வருடியவாறு சுமதி அக்கா என்னவோ சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தாள்.