Lekha Books

 ஊரில் உள்ள முக்கிய மனிதர்களில் மிகவும் முக்கியமானவர் அவன் தந்தை. பணத்தால் மட்டும் வந்த தகுதி அல்ல அது... மிடுக்கான தோற்றத்தாலும், பேச்சுத் திறமையாலும் கூடத்தான்.

பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது கோன்னன் பணிக்கர் அவன் தந்தையைக் கிண்டல் பண்ணுவது மாதிரி என்னவோ கூறிவிட்டார். அதற்கு அவனுடைய தந்தை ஏதோ பதிலும் சொன்னார். கீழாற்றுக் கரையில் முன்பு ஜமீன்தாராக இருந்தவரும், பணக்காரராகத் திகழ்ந்தவரும் அவன் தாய் வீட்டில் சம்பந்தம் வைத்திருப்பவருமான பணிக்கரிடம் பொதுவாக யாரும் அப்படிப் பேசுவதில்லை. குஸ்திக்காரரும், சட்டம் பேசக்கூடியவருமான தடத்தில் ராகவன் பிள்ளை அதை ஒரு பெரிய பிரச்சினை ஆக்கினார். தொடர்ந்து அங்கு அமர்ந்திருந்தவர்கள் ஆளுக்கு ஒன்றாகச் சொல்ல, அதுவே பெரிய சண்டையாக உருவெடுக்க ஆரம்பித்தது. ஆட்கள் இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிந்தார்கள். அங்கிருந்த பெரும்பாலானவர்கள் பணிக்கரின் பக்கம்தான் இருந்தார்கள். அவன் தந்தை இந்த விஷயத்தில் விட்டுக் கொடுக்கத் தயாராக இல்லை. அடி என்றால் அடிதான் என்ற முடிவுடன் தயாராக அவர் நின்றிருந்தார். அப்போது ஒருவர் நடுவில் நின்று தேவையில்லாமல் இப்போது சண்டை எதுவும் வேண்டாம் என்று அவர்களை ஒதுக்க முற்பட்டார். அதனால் வருத்தம் உண்டானதென்னவோ பணிக்கருக்குத்தான். காரணம் அவன் தந்தையுடன் பேசி வெற்றி பெறுவது என்ற விஷயத்தில் பணிக்கரால் எதுவும் முடியவில்லை. மறுநாள் காலையில் ஒரு ஆள் வீட்டில் வந்து சொன்னான். அவனுடைய தந்தை கோன்னன் பணிக்கரின் வீட்டுப் பக்கம் போனால் அடிதான் விழும் என்று பணிக்கர் கூறினாராம். இதைக் கேட்டதும் எங்கே அதையும்தான் பார்த்துவிடுவோமே என்ற முடிவுக்கு வந்தார் அவன் தந்தை. அன்றே யாரையும் உடன் அழைத்துச் செல்லாமல் பேனாக்கத்தி ஒன்றை விரித்துப் பிடித்தவாறு அவனுடைய தந்தை பணிக்கரின் வீட்டைத் தேடிப் போனார். இப்படிப்பட்ட முரட்டுக் குணமுள்ள தன் தந்தையுடன் தன் தாய் சண்டைக்கு நிற்பது என்றால் அது எப்படிப்பட்ட விஷயமாக இருக்கும் ?

‘‘எனக்கு எல்லாமே தெரியும். நான் ஒண்ணும் முட்டாள் இல்ல...’’ என்று கூறுகிறாள் அவன் தாய். அப்படி என்ன அவளுக்குத் தெரியுமோ ? எல்லாம் அந்த நாணியம்மா போட்டுக் கொடுத்த விஷயத்தால் வந்த வினை.

‘துரோகி... அம்மாக்கிட்ட நாணியம்மா எப்படியெல்லாம் சொல்லி அம்மாவை முழுசா மாத்தி இருக்காங்க...’ தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான் அவன்.

‘‘சின்ன தம்புரான் !’’

‘‘ம்...’’

‘‘நடந்து வர்றீங்களா ?’’

‘‘ம்...’’

‘‘அப்படின்னா வேகமா நடந்து முன்னாடி வாங்க.’’

அவன் வேகமாக ஓடினான். காளிப்புலையனுக்கு முன்னால் சாதாரணமாக இருந்தால் நன்றாக இருக்காது அல்லவா ?

‘‘உங்களுக்கு வழி தெரியுமா ?’’

‘‘ஊஹும்...’’

‘‘பிறகு எதுக்கு கூட வர்றீங்க ?’’

மணிக்குட்டன் அதற்கு ஒன்றும் சொல்லவில்லை. தன் தந்தை சொன்னார் என்பதற்காக அவன் வந்தான் என்பதே உண்மை. இல்லாவிட்டால்...? அவர் சொல்லியபடி நடக்கவில்லையென்றால் அதன் விளைவு என்னவாக இருக்கும் என்பதை காளிப்புலையன்தான் நன்கு அறிவானே!

செட்டியின் வீட்டுப் படிகள் வழியாக வயலில் அவர்கள் இறங்கினார்கள். அறுவடை முடித்திருந்த வயலில் மாடுகளும் கன்றுகளும் சிறுவர்களும் இருந்தார்கள். சிறுவர்கள் கூட்டத்தில் அப்பு அண்ணனும் இருந்தான். அப்பு அண்ணன் அவனைப் பார்க்கவில்லை. கோவிலைச் சேர்ந்த பசு சாணம் போட்டபோது அப்பு அண்ணனும் குட்டப்பனும் ஒரே நேரத்தில் ‘மாடு சாணி போட்டிருக்கு’ என்று கத்தினார்கள். அந்தச் சாணம் யாருக்கு என்பதைப் பற்றி அவர்களுக்கிடையே சண்டை உண்டாகத் தொடங்கியது. குட்டப்பனை தன்னுடைய கையைச் சுருட்டி பயமுறுத்திய அப்பு அண்ணன் சாணத்தை தன் கையில் எடுத்தான்.

அவனைப் பார்த்ததும் அப்பு அண்ணனின் முகம் ஓருமாதிரி ஆனது.

‘‘எங்கேடா போற மணிக்குட்டா?’’

‘‘அந்தக் கரைக்கு.’’

‘‘சீக்கிரம் திரும்பி வந்திடுவியா? மாங்காய் பறிச்சுத் தர்றேன்.’’

கையிலிருந்த பிரம்பால் வயதான பசுவின் முதுகில் அடித்த அப்பு அண்ணன் வரப்பை நோக்கி நடந்தான்.

படிப்பில் மிகவும் கெட்டிக்காரனான அப்பு அண்ணனை ஒழுங்காக பள்ளிக் கூடத்திற்கு அனுப்பினால்தானே! ‘‘நீ படிச்சு பெரிய ஆளா வந்து இங்கே ஒண்ணும் செலவுக்குத் தரவேண்டாம்’’ என்று அப்பு அண்ணனின் சித்தி கூறுவாள். அப்பு அண்ணனின் தந்தை தைரியசாலி என்றாலும், அவனுடைய சித்தியின் முன்னால் அவர் ஒரு பூனையைப் போல பதுங்கி நின்றிருப்பார். வயலைத் தாண்டி கிழக்குப் பக்கம் இருந்த செண்பக மரத்திற்குக் கீழேயிருந்த சுமைதாங்கிக் கல்லின் மீது காளிப்புலையன் சுமையை இறக்கி வைத்தான். இனி ஒரு மேட்டில் ஏறி இறங்கவேண்டும். அதற்காகத் தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொள்வதைப்போல சுமைதாங்கிக் கல்லிற்குக் கீழே அமர்ந்து பொட்டலத்தை அவிழ்த்து அவன் வெற்றிலை போட ஆரம்பித்தான்.

செண்பக மரத்தில் பூக்கள் ஏராளமாக இருந்தன. அப்பு அண்ணன் மட்டும் இப்போது அங்கிருந்தால் மரத்தில் ஏறி கிளையைக் கீழே ஒடித்துப் போட்டிருப்பான். மேட்டில் உச்சியிலுள்ள கத்தோலிக்க தேவாலயத்தில் மணியடிக்கும் ஓசை கேட்டது.  இரண்டு உயரமான தூண்களுக்கு நடுவில் நாக்கைப் போல தொங்கிக் கொண்டிருந்த மணி கீழும் மேலுமாக ஆடிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதே ஒரு சுவாரசியமான அனுபவம்தான்!

‘‘காளி, எங்கே சுமை தூக்கிட்டுப் போறே?’’

கேட்டது அவனுடைய நண்பன் கொச்சுராமச்சோவன்! சுமார் முப்பது ஆடுகள் அங்கு நின்றிருந்தன. நடக்கமுடியாத இரண்டு ஆடுகளை அவன் தோள்மீது தூக்கி வைத்திருந்தான். கோவணம் கட்டிக்கொண்டு ஓலையால் ஆன குடையைப் பிடித்திருந்த ஒரு சிறுவன் ஆடுகளுக்குப் பின்னால் நின்று கொண்டிருந்தான். கொச்சுராமச்சோவன் காளிப்புலையனுக்கு முன்னால் வந்தான்.

‘‘‘வெற்றிலை போடுறியா?’’

கொச்சுராமச்சோவன் பொட்டலத்தை வாங்கினான்.

‘‘இந்தப் பையன் யாரு?’’

‘‘தெரியலையா? எங்க மூத்த தம்புரானோட மகன்...’’

‘‘அந்தக் கிழவனோட பையனா?’’

‘‘ஆமா...’’

கொச்சு ராமச்சோவன் தலையை ஒரு மாதிரி ஆட்டியவாறு சுட்டு விரலைச் சாய்த்து வைத்துக்கொண்டு கேட்டான். ‘‘இது சர்க்கார் கவுரியோட பங்கா?’

வெற்றிலை போட்டு சிவந்துபோயிருந்த காளிப்புலையனின் உதடுகளிலும் சிரிப்பு தவழ்ந்தது.

‘‘உண்மைதானே காளி?’’

‘‘அதைப்பற்றி நாம ஏன் கவலைப்படணும்?’’

‘‘இருந்தாலும் அதுதான் உண்மை. நாமளும் இந்தக் கீழாற்றுக் கரையில பிறந்து வளர்ந்தவங்கதானே? பார்த்தாலும் கேட்டால் பேசாமல இருக்கமுடியுமா?’’

‘‘அப்படிப் பேச ஆரம்பிச்சா பேசுறதுக்கு எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருக்கு...’’

‘‘அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்டா... இந்தப் பையனோட அம்மாவுக்கு இந்த விஷயமெல்லாம் தெரியாதா?’’

‘‘தெரியாம என்ன? அங்கே இதைப்பத்தி ஒரே சண்டையும் சச்சரவும்தான்.’’