Lekha Books

ஒரு நாள் தெற்கே இருக்குற மில்லுல நெல்லை அரைச்சிட்டு வர்றப்போ ஸ்டோர் ரூம் இருக்கிற திருப்பத்துல நீ வண்டியை நிறுத்தி வச்சிக்கிட்டு யார்கிட்டயோ பேசிக்கிட்டு இருந்தே. கொஞ்ச நேரம் நான் அங்கேயே நின்னேன். நீ என்னைக் கொஞ்சநேரம் பார்த்தே. அதற்குப் பிறகு கார்ல ஏறி போயிட்டே. அப்போ எனக்கு எவ்வளவு சங்கடமா இருந்தது தெரியுமா ? நான் ரொம்பவும் வருத்தப்பட்டேன். ஒருவேளை என்னை நீ மறந்திட்ட யோன்னு நான் நினைச்சேன். ஆனா, நான் கும்பிடுற கீழாற்றுக்கரை பகவதி என்னைக் கைவிடல. என் பிள்ளை மணிக்குட்டன் என்னை அடையாளம் கண்டுபிடிச்சிருச்சு...’’

‘‘இப்பக்கூட நல்லா உற்றுப் பார்த்த பிறகுதான் எனக்கே உங்களை அடையாளம் தெரிஞ்சது... பார்த்து எவ்வளவு வருஷமாச்சு ?’’

தன் பைக்குள் கையை விட்டு பத்து ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை எடுத்து ராகவன் நாயர் கவுரியம்மாவிடம் நீட்டினார். கவுரியம்மா அதை வாங்கத் தயங்கினாள்.

‘‘வாங்கிக்கங்க கவுரியம்மா...’’

அந்த நோட்டை கை நீட்டி வாங்கும்போது கவுரியம்மாவின் கண்களில் நீர் அரும்பி வழிந்தது. அதைப் பார்த்தவாறு உமயம்மாவும், கீதம்மாவும், பிரதாபனும் காய்கறி வாங்கிக்கொண்டு திரும்பி வந்தார்கள்.

உமயம்மா கிழவியை உற்றுப் பார்த்துவிட்டுக் கேட்டாள் : ‘‘இவங்க யாரு ?’’

‘‘நமக்குச் சொந்தக்காரங்கதான்.’’

எந்தவகையில் சொந்தம் என்று உமயம்மா கேட்கவில்லை. அழுக்கடைந்து காணப்படும் இந்தக் கிழவி நமக்குச் சொந்தம் என்று நினைத்துப் பார்ப்பதுகூட கஷ்டமாகத் தெரிந்தது கீதம்மாவிற்கு அவள் வேகமாக காருக்குள் ஏறி முகத்தை மறைத்துக் கொண்டாள்.

நேரம் அதிகமாகிவிட்டதால் இனி வேறு எங்கும் போகவேண்டாம் என்று அவர்கள் தீர்மானித்தார்கள்.

வேகமாக காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்த ராகவன் நாயர் மனதளவில் ஒரு பத்து வயது பையனாக மாறிப்போயிருந்தார். நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னால் இருந்த காலகட்டத்திற்கு அவரின் மனம் காரைவிட வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது.

2

பத்து வயதான ராகவன் நாயர் என்ற மணிக்குட்டனுக்கு திருவோணத்தைப் போல உற்சாகம் நிறைந்த ஒரு நாள். தோட்டத்தில் விளைச்சல் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மொத்தம் ஆறு ஏக்கர் நிலம். கிழக்குப் பக்கம் இருந்த இரண்டு ஏக்கர் நிலத்தில் நேந்திர வாழைப்பழம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. வடக்குப் பக்கம் கீழே சற்று தாழ்வான இடத்தில் இருந்த நிலத்தில் சேம்பும், மரவள்ளிக்கிழங்கும், பயிறும் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அது ஒன்றரை ஏக்கர் வரும். மீதி இருந்த இரண்டரை ஏக்கர் நிலத்தில் சேனையும், வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கும்.

வாழைக்குலை கீவரீது மாப்பிள்ளைக்கு விற்கப்பட்டது. சில குலைகள் பழுக்க ஆரம்பித்த பிறகுதான் வெட்டப்பட்டதே. காலையிலேயே வாழை இலையால் பந்து செய்து பழுக்க ஆரம்பித்திருக்கும் காயை அந்தப் பந்தால் எறிந்து கீழே விழச் செய்து மணிக்குட்டனும் அப்பு அண்ணனும் சாப்பிடுவார்கள். இதெல்லாம் அப்பு அண்ணனின் மூளையில் உதிக்கும் ஐடியாக்கள்தான். அதிகாலை நேரத்திலேயே யாருக்கும் தெரியாமல் மணிக்குட்டனையும் அழைத்துக் கொண்டு வாழைத் தோப்புக்குள் நுழைவான் அப்பு அண்ணன். ஒரு உருண்டையான கல் மீது பனியில் குளிர்ந்திருக்கும் காய்ந்த வாழை இலையைச் சுற்றிச் சுற்றி அவன் பந்து போல ஆக்குவான். அதற்குப் பிறகு அதன்மேல் வாழை நாரை குறுக்கும் நெடுக்குமாய் சுற்றி மேலும் அதை அழகுபடுத்துவான். அப்பு அண்ணன் அப்படி உருவாக்கும் பந்துக்கு முன்னால் வெல்வெட்டில் ஆன பந்து கூட தோற்றுப்போகும். அப்படி உருவாக்கும் பந்தை மணிக்குட்டனைக் குனிந்து நிற்கச் செய்து அவன் மேல் ஏறி நின்று வாழை மரத்தின் மேல் எறிந்து பழுத்த காயைக் கீழே விழச் செய்வான்.

கீவரீது மாப்பிள்ளை வாழைக்குலையை வெட்ட வரும்போது மணிக்குட்டனின் தந்தையிடம் கூறுவார் : ‘‘வர வர இந்த வவ்வாலோட தொந்தரவு தாங்க முடியல, கோன்னன் குஞ்ஞு...’’

‘‘அப்படியா ?’’

‘‘பழுத்த காய் எல்லாத்தையும் வவ்வால் தின்னிடுது...’’

மணிக்குட்டன் அதைக் கேட்டு வெளியே கேட்காமல் அடக்கிக் கொண்டு சிரித்தான்.

நேந்திர வாழைக்குலைகள் முழுமையாக வெட்டப்பட்டுவிட்டன. இன்று வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கையும் சேனைக்கிழங்கையும் பூமியிலிருந்து எடுக்கவேண்டும். மந்திரவாதி சாத்தப்புலையன், அவன் மகன்கள் காளி, கொச்சு சாத்தன், அழகப்புலையன், அவன் தம்பிகள் தேவன், பூவஞ்சன் - எல்லாரும் சேர்ந்து சேனையையும் வெற்றிலை வள்ளிக் கிழங்கையும் பூமியிலிருந்து எடுக்கிறார்கள். பூமியிலிருந்து தோண்டி எடுக்கப்படும் கிழங்குகளை காளியின் மகன் ராஜப்பனுடனும் தேவனின் மகன் தங்கனுடனும் சேர்ந்து ஒரு இடத்தில் குவித்து வைப்பது மணிக்குட்டனின் வேலை. மாமரத்திற்குக் கீழே குடையைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றிருக்கும் அவனுடைய தந்தை, ‘வெயில்ல நிற்காதடா’ என்று பலமுறை கூறியிருக்கிறார். வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கையும் சேனையையும் பொறுக்கி சேர்த்துக் கொண்டிருந்த உலகிப்புலகி சொன்னாள் : ‘‘பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போகாம இங்கயே சுத்திக்கிட்டு இருக்காரு...’’

பள்ளிக்கூடம் எல்லா நாட்களிலும்தான் இருக்கிறது. வருடத்திற்கு ஒருமுறைதானே சேனைக்கிழங்கும் வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கும் நிலத்திலிருந்து எடுக்கப்படுகின்றன ! தங்கனுடனும் ராஜப்பனுடனும் போட்டிபோட்டு ஓடி வெற்றி பெற வேண்டாமா என்ன ?

அவன் தந்தை அழைப்பார் : ‘‘காளி ?’’

‘‘‘என்ன ?’’

‘‘நல்லதா பார்த்து பத்து சேனைக்கிழங்கும் பத்து வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கும் அந்தக் கூடையில எடுத்து வை.’’

‘‘எதுக்கு மூத்த தம்புரான் ?’’

‘‘உன்னைச் சுடுறதுக்கு... நான் என்ன சொல்றேனோ அதைச் செய்டா.’’

மந்திரவாதி சாத்தப்புலையன் அவன் தந்தைக்கு ஆதரவாகப் பேசுவான்.

‘‘இந்தப் பசங்களே இப்படித்தான். மூத்த தம்புரான் என்ன சொல்றாரோ அதை ஒழுங்கா செய்டா...’’

காளி எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக அவர் சொன்னதைச் செய்தான்.

‘‘இதைக் கொண்டு போயி செம்மண்பறம்புல கொடுத்துட்டு வா.’’

பிறகு அவர் அவனைப் பார்த்தார் : ‘‘நீயும் இவன் கூட போடா...’’

காளி வாழைத் தண்டால் சும்மாடு உண்டாக்கி சுமையைத் தூக்கத் தொடங்கும்போது சுமதி அக்கா கூறும் கதைகளில் கேட்கும் அசரீரியைப் போல அவன் அம்மாவின் சத்தம் கேட்டது.

‘‘அங்கேயே வைடா. யாருக்கு இது ?’’

எல்லாரும் அதிர்ந்து போய் பார்த்தார்கள்.

அவன் தாய்தான் !

என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் காளி சிலையென நின்றிருந்தான். அவன் தாய் கேட்டாள் : ‘‘இது யாருக்குடா காளி ?’’

பதில் சொன்னது அவனின் தந்தை.

‘‘அதைத் தெரிஞ்சு என்ன செய்யப்போற ?’’

அதற்கு அவன் தாயின் குரல் இடி முழக்கத்தைப் போல வந்தது.

‘‘நான் கட்டாயம் தெரிஞ்சிக்கணும்.’’