Lekha Books

ஒரு கத்தியை எடுத்துக் கொண்டு மரவள்ளிச் செடிகள் வழியாகப் பதுங்கி நடந்துசென்று சர்க்கார் கவுரியைக் குத்திக் கொன்றால் என்ன என்று அவன் நினைத்தான். திருடி கவுரி! பேய் கவுரி!

தான் பார்த்த விஷயத்தை தன் தாயிடமோ பெரிய அக்காவிடமோ சொன்னால் என்ன? சுமதி அக்காவிடம் கூறினால் எப்படி இருக்கும்?

இப்படி பல விதங்களிலும் அவன் நினைத்தாலும் தன் தாய் வந்தவுடன், அவனால் எதுவுமே சொல்ல முடியவில்லை. பொழுது புலர்ந்து படுக்கையை விட்டு எழுந்தபோது, அவனுக்குக் காய்ச்சல் அடித்தது. அது பனியால் வந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்த அவனுடைய தாய் அவனைச் சத்தம் போட்டாள். மிளகு போட்டு கஷாயம் தயார் பண்ணித் தந்தாள். கடுகை அரைத்து நெற்றியில் பூசி விட்டாள். அதற்குப் பிறகும் அவனுக்குக் காய்ச்சல் குறைவதாகத் தெரியவில்லை. கடைசியில் டாக்டரிடம் காட்டுவதற்காக அவனை அவனுடைய தந்தை அழைத்துக்கொண்டு போனார். போகும் வழியில் அவன் தந்தையின் நண்பரும் உறவு முறையில் மைத்துனருமான அச்சுதக்குறும்பு மாமாவும் அவர்களுடன் வந்தார். நேரம் தவறாமல் வெற்றிலை போடுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கும் காரணத்தால் ‘‘வெற்றிலை எச்சில்’’ என்ற பட்டப்பெயரை மற்றவர்களிடம் பெற்றிருக்கும் குறுப்பு மாமா வெற்றிலையில் சுண்ணாம்பு தடவியவாறு கேட்டார்: ‘‘மச்சான்!’’

‘‘ம்...’’

‘‘நான் ஒரு கதையைக் கேட்டேனே!’’

‘‘என்ன கதை?’’

‘‘கண்ணை மூடிக்கிட்டு பால் குடிச்சா, யாரும் அதைப் பார்க்க மாட்டாங்கன்னு நினைப்பா?’’

‘‘விஷயத்தைத் தெளிவா சொல்லு மாப்ளே...’’

‘‘சர்க்காருக்கு கேஸ் எடுக்குற விஷயம்தான்...’’

‘‘ம்...?’’

‘‘ஒரு சர்க்காருக்குச் சொந்தமான பொருள் மச்சான் கையில இருக்குறதா எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க...’’

குறுப்பு மாமா ரசித்தவாறு சிரித்தார்.

அவனுடைய தந்தை அவனைப் பார்த்தார். தன்னுடைய கவனம் அவர்களின் பேச்சின் மீது இல்லை என்றோ; தனக்கு இந்த விஷயத்தைப் புரிந்து கொள்ளும் அளவிற்கு மனப்பக்குவம் இல்லை என்றோ நினைத்த அவன் தந்தை சொன்னார்: ‘‘அப்படியொரு காரியம் நடந்திருச்சு மாப்ளே...’’

‘‘நான் கேட்டதை அந்தக் காலத்துல ஒரு மருமகன் கேட்டது மாதிரி நினைச்சிடக்கூடாது.’’

‘‘என்ன சொல்ற?’’

‘‘தரையில் கிடந்த மருமகன் பொழுது புலர்ந்த நேரத்துல கட்டில் மேல கிடந்தான். மாமா அவனைப் பார்த்து கேட்டான்: ‘நீ எப்படிடா கட்டில் மேல வந்தே?’ன்னு. அதுக்கு மருமகன் சொன்னான்- ‘அதையே தான் மாமா நானும் கேக்குறேன். நான் எப்படி கட்டில் மேல வந்தேன்?னு.’’

குறுப்பு மாமா தன்னுடைய சிறிய தொப்பை விழுந்த வயிறைக் குலுக்கியவாறு சிரியோ சிரி என்று சிரித்தார்.

‘‘நான் சொன்னது மாப்ளே... போன ஓணம் நேரத்துல கல்வேலை செய்யிற ஆசானுக்கும் ஆசாரி முத்துக்கும் நடந்த சண்டை ஞாபகத்துல இருக்குல்ல?’’

‘‘ம்...’’

‘‘அந்த வழக்குல தீர்ப்பு சொன்னது நானும் நம்ம கிருஷ்ணப் பிள்ளையும்தான். காலையில இருந்து வாய்க்கு வந்ததையெல்லாம் பேசி மத்தியானம் தாண்டின பிறகுதான் ஒரு தீர்மானமே எடுக்க முடிஞ்சது. கொஞ்சம் பயமுறுத்துறது மாதிரிகூட பேச வேண்டி வந்துச்சு. கெட்ட வார்த்தைகளுக்கும் பஞ்சம் இல்ல. எல்லாம் முடிஞ்சதும் ஆசான் ஒரு விருந்தே வச்சாரு.’’

‘‘ம்... ம்... தெரியும்.’’

‘‘தெரியமா எப்படி இருக்க முடியும்?’’

‘‘விருந்துன்னா எப்படிப்பட்ட விருந்துன்ற? அப்போத்தான் மரத்துல இருந்து இறக்கிய கள்ளு, வறுத்த மீன்... எதுக்கும் குறைவு இல்ல. ஆசானோட சகோதரிமாருங்க நல்ல சமையல் பண்ணக் கூடிய வங்களாச்சே!’’

வாய்க்குள் வெற்றிலை இருந்ததால் சுட்டு விரலால் ஆட்டியவாறு குறுப்பு மாமா மெதுவான குரலில் சொன்னார்: ‘‘ம்...ம்...’’

‘‘எல்லாம் முடிஞ்சு ஆற்றோரமா நடந்து வயல் வரப்புல ஏறி குறுக்கு வழியில நடந்து போனா எதிரே வந்துக்கிட்டு இருக்கா நீ சொன்ன ஆளு...’’

குறுப்பு மாமா வாயிலிருந்த வெற்றிலை எச்சிலைத் துப்பிவிட்டு கதை கேட்பதற்குத் தயாரானார். தேவைப்பட்டால் இடையில் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகளாவது கூறவேண்டும் அல்லவா?

‘‘அதுக்கு முன்னாடி அவளை நான் பார்த்ததா எனக்கு ஞாபகத்துல இல்ல. அவ என்னைப் பார்த்து கேட்டா.. அவள்னு சொன்னா யாரைச் சொல்றேன்றதைப் புரிஞ்சிக்கணும்...’’

குறுப்பு மாமா தலையை ஆட்டியவாறு சொன்னார்: ‘‘புரியுது... புரியுது.’’

‘‘அவ எனக்குப் பக்கத்துல வந்து என்னையே உத்துப் பார்த்து சிரிச்சா. அதுக்குப் பிறகு ஒரு கேள்வி- ‘என்னைத் தெரியலியா?ன்னு.’’

‘‘சரியா ஞாபகத்துல இல்ல...’ன்னேன்.

‘என் கீழாற்றுக்கரை பகவதி.... நான் எத்தனை தடவை உங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன்!’னா.

‘பார்த்திருக்கலாம்... ஞாபகத்துல இல்லைன்னுதான் சொன்னேன்’னு நான் சொன்னேன்.

அதுக்குப் பிறகு என்ன சொல்லணும்னு சிந்திச்சுக்கிட்டே அந்த இடத்துல நான் நின்னுட்டேன் மாப்ளே...’’

‘‘கட்டாயம் நின்னுருப்பீங்க.’’

‘‘அவளோட சிரிப்பும் கண்ணுக்குக் கீழே இருக்குற மச்சமும் நடக்குறப்போ இருக்குற ஒரு அழகும்...’’

‘‘விசுவாமித்ர மகரிஷியா இருந்தாக்கூட தரையில கவிழப்போறது உறுதின்னு சொல்லுங்க...’’

‘‘நீங்க என் வீட்டுக்குக் கட்டாயம் வரணும்னு அவ சொன்னா மாப்ளே... நான் ஏன் உன்கிட்ட அந்த விஷயத்தை மறைக்கணும்? நான் அவ வீட்டுக்குப் போனேன். நான் போறப்போ அங்கே அந்தப் பாச்சரன் இருந்தான். என்னைப் பார்த்ததும் அவ கேட்டா- ‘அய்யோ... யாரு இங்கே வந்திருக்கிறது?ன்னு. சொல்லிட்டு அவ பாச்சரனைப் பார்த்தா. என்னைப் பார்க்காதது மாதிரி அவன் இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து பின்பக்கம் ஒட்டியிருந்த தூசியைத் தட்டிட்டு நடக்க ஆரம்பிச்சான்...’’

‘‘பாவம்... பிறகு?’’

மணிக்குட்டனின் தந்தை சிறிதுநேரம் எதுவும் பேசவில்லை. சிரித்தான். பின், ‘‘அதுக்குப் பிறகு... என்ன சொல்லுறது மாப்ளே? நான் எவ்வளவோ அனுபவிச்சிருக்கேன். ஆனால், இப்படிப்பட்ட ஒருத்தியை நான் அதுவரை பார்த்ததே இல்ல. ஏன்... கேள்விப்பட்டதுகூட இல்ல. பணம் அவளுக்குப் பிரச்சினையே இல்ல. அதை அவ சொல்லவும் செய்தா. ‘எனக்கு அன்புதான் பெரிசு. அது எப்பவும் எனக்குக் கிடைக்கணும்’னா என்கிட்ட!’’

குறுப்பு மாமா ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டவாறு கேட்டார்: ‘‘எல்லாம் சரிதான். இருந்தாலும், பிள்ளைங்களுக்கு வயசாச்சில்ல? இந்த விஷயத்தை இதோட நிறுத்திக்கிறதுதானே நல்லது?’’

‘‘இதை நான் எப்பவும் நினைக்காம இல்லை. மாப்ளே... ஆனா, உண்மை விஷயம் என்ன தெரியுமா? கள்ளு குடிக்கிற விஷயம் மாதிரி தான் இதுவும். நல்லா குடிச்சுப் பழகியவன் என்னதான் இனிமேல் குடிக்கக்கூடாதுன்னு முடிவு எடுத்தாலும், சாயங்கால நேரம் வந்திருச்சுன்னா... கள்ளுக்கடையைத் தேடி தானாகவே கால்கள் போகும்.’’

‘‘அதே கதைதான்...’’