Lekha Books

‘‘காலம் தலைகீழா மாறிப்போச்சுடா காளி. இதையெல்லாம் எப்படித்தான் கடவுள் பார்த்துக்கிட்டு இருக்காரோ தெரியல... ஐம்பது வயசு ஆன பிறகும் ஆசை அடங்கலைன்னா எப்படிடா?’’

காளிப்புலையன் என்னவோ சொல்லவேண்டுமென்று நினைத்தான். ஆனால், மணிக்குட்டன் அருகில் நின்றுகொண்டிருக்கும் பொழுது அவன் எப்படிச் சொல்வான்? அவனை ஒருவித பரிதாபம் மேலோங்க காளி பார்த்தான்.

‘‘சரி... நீ போ. இன்னைக்கு எங்கே ஆடுகளை மேயவிடுறதா இருக்கு?’’

‘‘மேலு கண்டத்துக்குக் கீழே இருக்குற இடத்துலதான் இன்னைக்கு மேய்ச்சச் சரி... நான் புறப்படுறேன்.’’

நாக்கை நீட்டி துப்பியவாறு கொச்சுராமச்சோவன் நடந்தான்.

‘‘நாமளும் புறப்படுவோம் சின்ன தம்புரான்.’’

காளிப்புலையன் சுமையைத் தூக்கித் தலையில் வைத்தான். காதில் கேட்ட விஷயங்கள் மனதிற்குள் புகுந்து மணிக்குட்டனை என்னவோ செய்தன. எள்ளு தோட்டத்திற்கு ஆடுகளை மேய்க்க வந்தபோது மேல்துண்டை இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு எந்த அளவிற்கு தன் தந்தையிடம் பயந்துக்கொண்டே பேசினான் கொச்சுராமச்சோவன் என்பதை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அவனுடைய தந்தை என்ன சொன்னாலும் ‘‘சரி... சரி...’’ ‘நீங்க சொன்ன மாதிரியே...’ ‘உங்களுக்குக் கீழ நான்...’ என்று திரும்பத் திரும்ப அவன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். இப்போது என்னடாவென்றால் கிழவனாம் கிழவன்! சரி... அதுதான் போகட்டும். கடவுளாலேயே பொறுக்க முடியாத அளவிற்கு அப்படி யென்ன மோசமான காரியத்தை தன் தந்தை செய்துவிட்டார்? ஒருவேளை, அந்த அளவிற்கு ஒரு செயலை தன் தந்தை செய்துவிட்டதால் தான், தன் தாய் அப்படி அழுதாளோ? நாணியம்மா சொன்னதுகூட காரணம் இல்லாமல் இல்லை... ஆனால், அப்படியெல்லாம் இருக்குமா? எல்லா விஷயங்களையும் நன்கு தெரிந்த தன் தந்தை கடவுளை மறந்திருப்பாரா என்ன? கோவிலுக்கு முன்னால் நடந்து செல்லும்போது தன் தந்தை பகவதியை வணங்குவதை அவன் எத்தனை முறை பார்த்திருக்கிறான். கொச்சுராமச்சோவன் பொய் கூறுகிறான். நன்றி கெட்டி மனிதன். ‘அவன் இனிமேல் வரட்டும். தன் தந்தையிடம் அவனைப் பற்றி கூறிவிட்டுத்தான் மறுவேலை’ என்று தீர்மானித்தான் மணிக்குட்டன்.

உயரமான அந்த இடத்தை அடைந்தபோது காளிப்புலையன் மிகவும் தளர்ந்து போயிருந்தான். மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு அவன் சொன்னான்: ‘‘சின்ன தம்புரான், அந்தத் தென்னை மரங்களுக்கு மத்தியில தெரியுதே... அந்த வீடுதான்...’’

வீட்டைப் பார்த்தபோதுதான் தன் தந்தையுடன் முன்பு ஒருமுறை தான் அங்கு வந்திருந்த விஷயம் அவனுடைய ஞாபகத்தில் வந்தது. வாசலில் நின்றவாறு ‘‘இங்கே யாரும் இல்லியா? என்று அவனுடைய தந்தை கேட்டார். யாரோ வெளியில் தலையைக் காட்டியதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான்.

‘‘மகனே, நீ இங்கேயே நில்லு...’’ என்று கூறிவிட்டு அவனுடைய தந்தை வீட்டிற்குள் போனார். அதற்குப் பிறகு நீண்ட நேரம் கழித்துத்தான் அவர் திரும்பி வந்தார். காற்றுப் புகாத உள்ளறைக்குள் இருந்தது காரணமாக இருக்கலாம். அவனுடைய தந்தை மிகவும் வியர்வையில் நனைந்து போயிருந்தார். தந்தையுடன் சேர்ந்து கவுரியம்மாவும் வெளியே வந்தாள். பாவம் கவுரியம்மா... அவள் என்னவெல்லாமோ சொல்லி அழுதாள். தன் காதில் விழாத அளவிற்கு அவள் மிகவும் மெதுவான குரலில் என்னவோ சொன்னாள்.

அவள் ஏதோ கூறியதைக் கேட்டு அவனுடைய தந்தைக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. இருந்தாலும் தன்னுடைய மடிக்குள்ளிருந்து என்னவோ எடுத்து கவுரியம்மாவிடம் அவர் தந்தார்...

வாசலை அடைந்ததும், காளிப்புலையன் அழைத்தான்: ‘‘தம்புராட்டி...’’

எந்தவித பதிலும் இல்லை.

‘‘பெரிய தம்புராட்டி!’’

கவுரியம்மா வெளியே வந்தாள். குளித்து முடித்து தலைமுடியைக் கோதியவாறு அவள் வந்தாள்.

‘‘யாரு? காளிப்புலையனா?’’

‘‘ஆமா...’’

அப்போதுதான் கவுரியம்மா அவனை கவனித்தாள்.

‘‘ஓ... மணிக்குட்டா, நீயும் வந்திருக்கியா?’’

கவுரியம்மா அவனை வாரி எடுத்து அவனுடைய இரு கன்னங்களிலும் முத்தமிட்டாள். அவனுக்கு அது ஒரு புதுமையான அனுபவமாக இருந்தது. அவளிடமிருந்து முல்லைப்பூவின் வாசனை வந்தது. கவுரியம்மா கூந்தலில் மலர் எதுவும் சூடியிருக்கவில்லை. பிறகு எப்படி மணம் வந்தது?

கவுரியம்மா பக்கத்து வீட்டு குட்டப்பனை அழைத்து சுமையைக் கீழே இறக்கி வைக்கச் சொன்னாள்.

வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கையும் சேனையையும் கூடையில் மாற்றி உள்ளேயிருக்கும் அறைக்குள் கொண்டுபோய் வைத்தாள்.

வாசலில் இருந்த திண்ணை மீது அவனை அவள் உட்கார வைத்தாள். கன்னத்தில் மீண்டும் முத்தமிட்ட அவள் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள்: ‘‘மணிக்குட்டா, உனக்கு இந்த அம்மாவைத் தெரியுமா?’’

‘‘தெரியும்’’- என்ற அர்த்தத்தில் அவன் தலையை ஆட்டினான்.

‘‘மணிக்குட்டா, உனக்கு என்னைப் பிடிக்குமா?’’

அப்போது அவன் லேசாகத் தயங்கினான். அதற்கு என்ன பதில் கூறுவது? தாய்க்கும் பெரிய அக்காவுக்கும் கவுரியம்மாவைப் பிடிக்காது. தந்தைக்குப் பிடிக்கும். தான் யார் பக்கம் இருந்தால் சரியாக இருக்கும் என்று அவன் யோசித்தான்.

அவன் கவுரியம்மாவைப் பார்த்தான். அவள் சிரித்தாள். அவனுக்குள் ஓடிக்கொண்டிருந்த சிந்தனையைக் கண்டுபிடித்து விட்டதைப்போல் இருந்தது அவளுடைய சிரிப்பு.

அவனுடைய கன்னத்தைக் கிள்ளியவாறு கவுரியம்மா சொன்னாள்:

‘‘திருடன்... சின்னத் திருடன்...’’

கவுரியம்மா வீட்டிற்குள் சென்று அரிசி உருண்டையும் வறுத்த பலாவையும் கொண்டுவந்து அவனிடம் தந்தாள். அவன் அவற்றைத் தின்பதை அவள் வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கவுரியம்மா அவனிடம் கேட்டாள்.

‘‘மணிக்குட்டா, நீ படிச்சு பெரிய உத்தியோகத்துல போய் உட்கார்ந்த பிறகு இந்த கவுரியம்மாவை நினைச்சுப் பார்ப்பியா?’’

நல்ல கேள்விதான். இந்த அளவுக்கு பாசத்தைக் கொட்டும் கவுரியம்மாவை எப்படி மறக்க முடியும்?

அவன் தலையை ஆட்டினான்.

அதைப் பார்த்து கவுரியம்மாவின் கண்களில் நீர் நிறைந்து விட்டது. அவள் எதற்காக அழவேண்டும்?

‘‘தம்புராட்டி... நான் புறப்படுறேன்...’’

காளிப்புலையன் வாசலில் அமர்ந்திருந்ததை கிட்டத்தட்ட கவுரியம்மா மறந்தே போய்விட்டாள். அவள் திடுக்கிட்டு எழுந்து கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு  பெட்டியிலிருந்து இரண்டு சக்கரங்களை (திருவாங்கூர் நாணயம்) எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தாள். அதைக் காளிப்புலையனிடம் கொடுத்தாள்.

காளிப்புலையன் தயங்கியவாறு சொன்னான்.

‘‘மூத்த தம்புரானுக்கு இந்த விஷயம் தெரிஞ்சா அவ்வளவுதான்.’’

‘‘பரவாயில்ல... சாப்பிட்டுப் போ.’’

‘‘வேண்டாம்... என்னை அங்கே எதிர்பார்த்துக்கிட்டு இருப்பாங்க.’’

‘‘சரி... அப்படின்னா புறப்படு. மணிக்குட்டனைப் பார்த்துக் கூட்டிட்டுப் போகணும்.’’

மீண்டும் மணிக்குட்டனின் கன்னத்தில் முத்தமிடவேண்டும் போலிருந்தது  கவுரியம்மாவிற்கு. மணிக்குட்டன் முன்னால் வேகமாக ஓடினான். சிறிது தூரம் சென்ற பிறகு அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். அப்போதும் கவுரியம்மா அவனையே பார்த்தவாறு வீட்டு வாசலில் நின்றிருந்தாள்.

3

மேஷ மாதம் முதல் தேதி கொடியேற்றம். பத்து நாள் திருவிழா. ஐந்தாம் திருவிழா அக்கரை வீட்டைச் சேர்ந்தது.