Lekha Books

‘‘உன் விஷயத்தை வீட்டுல வச்சுக்கோ. பேசாம இங்கேயிருந்து போ...’’

‘‘நான் இங்கேயிருந்து போறதா இல்ல...’’

‘‘போடி...’’

‘‘எதுக்கு பங்கு வைக்கணும் ? எல்லாத்தையும் ஒரே இடத்துக்குக் கொடுத்து அனுப்ப வேண்டியதுதானே !’’

‘‘மூத்த தம்புராட்டி... கொஞ்சம் பேசாம இருங்களேன்.’’ - இது உலகிப்புலகி.

‘‘உன்கிட்ட நான் ஒண்ணும் கேட்கல...’’ - அவன் தாய் சொன்னாள்.

‘‘கொண்டு போடா காளி...’’ - அவன் தந்தை சொன்னார்.

‘‘கொண்டு போகக் கூடாதுன்னு நான் சொல்றேன்’’ என்றாள் அவன் தாய்.

சொன்னதோடு நிற்காமல் அவன் தாய் கூடைக்கு அருகில் வந்தாள். கூடையிலிருந்து ஒரு சேனைக்கிழங்கை எடுத்து கீழே போட்டாள். அதைப் பார்த்த அவன் தந்தை அவனுடைய தாயைப் பிடித்துத் தள்ளியவாறு கத்தினார் : ‘‘இந்த அளவுக்கு நீ வந்துட்டியா ?’’

அவன் தாய் கீழே விழுந்தாள். புலையன்மார்களும், புலகிகளும் பதறிப்போய் ஓடினார்கள். உலகியும் குஞ்ஞாளியும் சேர்ந்து அவன் தாயைப் பிடித்து எழவைத்தார்கள். அவன் தாய் மார்பில் அடித்துக் கொண்டு உரத்த குரலில் கூப்பாடு போட்டாள் : ‘‘என்னோட கீழாற்றுக்கரை பகவதி... எனக்குன்னு யாரும் இல்லியா ?’’

அவன் தந்தை கத்தினார் :

‘‘சுமையைத் தூக்குடா...’’

கொச்சு சாத்தான், காளியின் தலையில் கூடையைத் தூக்கி வைத்தான்.

‘‘போடா அவன் கூட...’’

கூடையைச் சுமந்தவாறு காளி முன்னால் ஓடினான். மணிக்குட்டன் அவனுக்குப் பின்னால் நடந்தான். அய்யப்ப பணிக்கர் ஆசானின் வீட்டை நெருங்கியதும் காளி பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தான்.

‘‘சின்ன தம்புரான் !’’

‘‘ம்...’’

‘‘கால் வலிக்குதா ?’’

‘‘இல்லையே !’’

அவன் உண்மையிலேயே பொய்தான் சொன்னான். அப்பு அண்ணனுடன் ஓடியாடி திரிந்து அவனுடைய கால்கள் பயங்கரமாக வலித்தன.

கொச்சு பறம்பு வைத்தியனின் வீட்டை அடையும்வரை அவனுடைய தாயின் அழுகைச் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. அந்தப் பால்காரி நாணியம்மாதான் இதற்கெல்லாம் மூலகாரணம். எல்லா உண்மைகளையும் தன் தாயிடம் அவள் கூறியதால்தான் இந்தச் சண்டையே உண்டானது !

காளிப்புலையன் யாரிடம் என்றில்லாமல் சொன்னான் :

‘‘கோபம் வந்துட்டா மூத்த தம்புரானுக்கு கண்மண்ணே தெரியறது இல்ல. மூத்த தம்புராட்டியாவது அவர் பேசுறதை சும்மா கேட்டுட்டு நிக்கலாம்ல ?’’

தலையில் சுமையை வைத்துக் கொண்டு நடந்தாலும், காளிப்புலையனுக்கு இணையாகப் போக வேண்டுமென்றால் அவன் ஓட வேண்டும். தன்னுடைய தந்தை பின்னால் வந்து கொண்டிருப்பாரோ என்றொரு பயமும் அவனுக்கு இருந்தது. இல்லாவிட்டால் இப்போதும் அவர் தன் தாயை அடித்துக் கொண்டிருப்பாரோ என்றொரு நினைப்பும் மனதில் வலம் வந்தது. தன் தாய் அங்கு வந்தபோது, அவளுடன் சேர்ந்து பெரிய அக்கா ஏன் வரவில்லை என்று அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். பெரிய அக்கா மட்டும் வந்திருந்து தடுத்திருந்தால் நிச்சயம் தன் தாய்க்கு அடியே கிடைத்திருக்காது என்று அவன் நினைத்தான். இதே மாதிரிதான் ஒருநாள் ஆட்கள் நெற்கதிர்களைச் சுமந்துகொண்டு வர, இதுவரை எத்தனைச் சுமைகள் வந்திருக்கின்றன என்பதை எண்ணிப் பார்க்கவில்லை என்பதற்காக அவன் தந்தை கையை ஓங்கிக் கொண்டு வந்த போது, அவன் பெரிய அக்காதான் பாய்ந்துவந்து தடுத்து நிறுத்தினாள். தாமரைக்குளத்தின் அருகிலுள்ள வயலிலிருந்து நெற்கதிர்களைப் பிரித்து ஒவ்வொருவரும் தலையில் சுமந்து எடுத்துக் கொண்டு வந்ததை அவன் தாய் எண்ணாமல் இருக்க அவன் தந்தை வந்தவுடன் கேட்டார் :

‘‘இதுவரை நெல் எத்தனை சுமை வந்திருக்குடி ?’’

எண்ணாமல் அதை எப்படிச் சொல்லமுடியும் ?

‘‘அங்கே கொடுத்தனுப்பின நெல்லு முழுசா இங்க வந்து சேர்ந்திருக்கும்னு உன்னால உறுதியா சொல்ல முடியுமா ?’’

உறுதியாக அதைச் சொல்ல முடியாதுதான்.

அவன் தந்தை கோபப்பட்டதும், தாயை அடிப்பதற்காக வந்ததும் ஒரு தவறான காரியமா ? இப்போது கூட ஒரு சுமை வெற்றிலை வள்ளிக்கிழங்கும் சேனையும் அப்படிப் போய்விட்டது என்று எடுத்துக் கொண்டால் என்ன ? புலையர்கள்கூட எவ்வளவோ இப்படி யாருக்கும் தெரியாமல் கொண்டுபோகத்தான் செய்கிறார்கள் !

அவன் தந்தை பயங்கர கோபக்காரர் என்பது எல்லோருக்குமே தெரிந்த ஒரு விஷயம். மாதவன் என்ற ‘கொல்லன் ‘தான்’ என்ற அகம்பாவத்துடன் பேசினான் என்பதற்காக அவனுடைய தந்தை அவனை அடித்து உதைத்து அப்பளமாக்கிய சம்பவத்தை அவன் தாய் நேரிலேயே பார்த்திருக்கிறாள். எங்கோ ஒரு இடத்திற்கு கதவிற்குத் தாழ்ப்பாள் வைப்பதற்காக மாதவப் பணிக்கர் போய்க் கொண்டிருந்தான்.

அவனுடைய தந்தை கேட்டார் : ‘‘மாதவா, எங்கேடா போறே?’’

‘‘எங்கே போனா உங்களுக்கு என்ன ?’’

அப்போது மாதவன் குடித்திருந்தான்.

‘‘அங்கேயே நில்லுடா.’’

மாதவப் பணிக்கர் திரும்பி நின்றான். காளையைப் போல கம்பீரமாக நின்று அவனுடைய தந்தையைப் பார்த்தான்.

‘‘என்னடா சொன்னே ?’’

‘‘நான் சொன்னது உங்க காதுல விழலியா ?’’

‘‘சொன்னதையே இன்னொரு தடவை சொல்லுடா...’’

‘‘ஒரு தடவை இல்ல, நூறு தடவை கூட சொல்லுவேன். என்னைக் கண்டபடி பேசுறதுக்கு நீங்க என்ன பெரிய இவரா ?’’

அடுத்த நிமிடம் மாதவப் பணிக்கருக்கு அடி விழுந்தது. அவன் அடி தாங்காமல் கீழே விழுந்தான். அவனுடைய கருவிகள் சிதறிக் கீழே விழுந்தன. கீழே விழுந்த பணிக்கர் வேகமாக எழுந்து, அவனின் தந்தையின் தலைக்கு நேராக கையை ஓங்கிக் கொண்டு வந்தான். அவனின் தந்தை பணிக்கரின் அடிவயிற்றில் ஓங்கி ஒரு மிதி மிதித்தார். அவன் வேகமாகக் கீழே போய் விழுந்தான். அங்கு நடந்த ஆர்ப்பாட்டத்தின் சத்தத்தைக் கேட்டு சாத்தப்புலையனும் காளியும் ஓடி வந்தார்கள். அவர்களும் பணிக்கரை அடிக்க ஆரம்பித்தார்கள். பணிக்கரின் வாயிலிருந்து இரத்தம் கொட்டியது. அதற்குப்பிறகு அவனுடைய தாய் கொண்டுவந்து கொடுத்த தண்ணீரைக் குடித்துவிட்டு மன்னிப்பு கேட்டுவிட்டு போனான் பணிக்கர்.

அந்தப் பணிக்கருடன் தன்னுடைய தந்தை சண்டை போட்டதை அவன் நேரடியாகவே பார்த்திருக்கிறான். ஆற்றங்கரையில் மூத்த ஆசானுக்கு பதினாறாம் நாள் விசேஷம். ஆசானின் த்த மகன் கேசவக் குறுப்பு எல்லாரையும் அழைத்து படு விமரிசையாக அந்நிகழ்ச்சியை நடத்தினார். சாலையோரத்தில் இருந்த ஆலமரத்தின் கிளையில் பெரிய வெடிகளைத் தொங்கவிட்டார். அந்த நிகழ்ச்சிக்கு அவனையும் அழைத்துச் சென்றிருந்தார். அவன் தந்தை இலை போடுவதற்கு முன்பு ஆற்றங்கரையில் ஊர்ப் பெரியவர்கள் அமர்ந்து பல விஷயங்களையும் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.