Lekha Books

‘‘வாழ்க்கைன்றது ஒரு போர் மாதிரி பெரியம்மா. படைத்தலைவன் இறந்தாச்சு. வாள் இப்போ பெரியம்மாவோட கையில இருக்கு. இந்த வாளை மணிக்குட்டனின் கையில கொடுக்குறவரைக்கும் நீங்க தைரியமா இருக்கணும். நீங்க அழுறதைப் பார்த்தா, கிண்டல் பண்றதுக்குத்தான் இங்கே ஆளுங்க இருக்காங்க...’’

அதற்குப் பிறகு மணிக்குட்டனின் தாய் தைரியமாக இருந்தாளா? இருக்கத்தான் செய்தாள். சுமதி அக்கா பின்னால் இருந்ததுவரை அவளுக்கு அந்த தைரியம் இருந்தது. மணிக்குட்டனின் குடும்பத்திற்கு குண்டான சாபம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- விருச்சிக மாதத்தில் கார்த்திகை நாளன்று துளசிச் செடிக்கு அருகில் விளக்கு வைப்பதற்காக போன சுமதி அக்கா பாம்பு கடித்து மரணத்தைத் தழுவினாள்.... முடியவில்லை. அந்தக் காட்சியை மட்டும் மணிக்குட்டனால் நினைத்துப் பார்க்கவே முடியவில்லை.

பதினாறு வயது வருவதற்கு முன்பே மணிக்குட்டன் குடும்பப் பொறுப்பு ஏற்றான். வசித்துக் கொண்டிருந்த வீட்டைத் தவிர மீதியிருந்த சொத்தை விற்று பெரிய அக்காவிற்குத் திருமணம் செய்து அனுப்பி வைத்தான்.

வாழ்க்கை என்ற சவாலை அவன் நேரடியாகச் சந்திக்கத் தயாரானான். படிக்கவேண்டும், படித்துப் பெரிய ஆளாக வேண்டும், எந்தத் தொழில் செய்தாவது தன் தாயை சிரமப்படாமல் பார்த்துக் கொள்ளவேண்டும். இவை மட்டுமே மணிக்குட்டனின் மனதில் இருந்தவை.

தினமும் அதிகாலை நான்கு மணிக்கு அவன் படுக்கையை விட்டு எழுவான். சூரியன் உதயமாகும் வரை படிப்பான். பிறகு நிலத்தில் இறங்குவான். ஒவ்வொரு நாளும் செய்து முடிக்க வேண்டிய வேலைகளை திட்டமிடுவான். அதைச் செய்து முடிக்காமல் அவன் உறங்க மாட்டான்.

அந்தக் காலத்தில் களீக்கல் மணிக்குட்டனுக்கும் செறியய்யத்தெ காளியின் மகன் ராஜப்பனுக்குமிடையில் எந்த வித்தியாசமும் இருக்காது. அவன் மணிக்குட்டனை ‘மணிக்குட்டா...’ என்று சிறிதும் தயங்காமல் அழைப்பான். அழைத்தால் என்ன? அவனும் மணிக்குட்டனும் ஒன்றாகவே நிலத்தில் வேலை செய்கிறார்கள். மாம்பழங்களைச் சந்தைக்குக் கொண்டு போய் விற்று, அதில் கிடைக்கும் பணத்திற்கு கருவாடு வாங்கிக்கொண்டு இருவரும் வீடு திரும்புவார்கள்.

வகுப்புகளில் அவன் எந்த நேரத்திலும் இரண்டாவது இடத்தில் இருந்ததில்லை. கல்லூரியில் படிக்கும் காலத்தில் அவனுடைய தந்தையின் நண்பர்கள் சொல்வது அவன் காதில் விழுந்தது. 

‘‘அவன் பெரிய ஆளா வருவான்டா... என்ன இருந்தாலும் கோன்னக்குறுப்போட மகனாச்சே அவன்!’’

‘‘இங்க பாருங்க...’’

கண்களைத் திறந்து பார்த்தார்.

‘‘தூங்கிட்டீங்களா?’’

‘‘இல்ல... ஒவ்வொண்ணையும் நினைச்சிக்கிட்டே படுத்திருந்தேன்.’’

‘‘இன்னைக்கு வெளியில போயிட்டு வந்ததுல இருந்து ஒரே சிந்தனைதான்.’’

‘‘அப்படி என்ன விஷயம்?’’

‘‘உமா, உனக்கு நான் சொல்லிப் புரியக்கூடிய விஷயங்கள் இல்லை இவை...’’

‘‘கடவுளே! அப்படிப்பட்ட விஷயங்கள் இனியும் இருக்குதா என்ன?’’

உமயம்மா சிரித்தாள்.

‘‘எது எப்படியோ நீங்க முதல்ல எழுந்திரிங்க. குளிச்சிட்டு சாப்பிடலாம்...’’

ராகவன் நாயர் உமயம்மாவின் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தார். அவருடைய மனம் சொன்னது: ‘என் வாழ்க்கையில் நீ தெரிஞ்சிருக்குற விஷயங்களை தெரியாத விஷயங்களோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தா எவ்வளவு குறைவு தெரியுமா?’’