Lekha Books

தொடர்ந்து அவர் கையைச் சுருட்டியவாறு முன்னோக்கிப் பாய்ந்து வந்தார். மணிக்குட்டனின் தந்தை இலேசாக நகர்ந்தார். அடுத்தநிமிடம் வாசுப் பிள்ளை தலைக்குப்புற கீழே விழுந்தார். ஆனால், உடனே சுதாரித்து எழுந்து நின்றார்.

அதற்குப் பிறகு எல்லாமே ஒரு கனவில் நடப்பதைப் போல நடந்தது. ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும் நன்றாக ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. மணிக்குட்டனின் தந்தை கொடுத்த ஒரு அடியில் வாசுப்பிள்ளை நான்கு முறை குட்டிக்கரணம் அடித்துக் கீழே விழுந்தார். அவர் எழுந்து வந்தபிறகு, மீண்டும் அவரை மணிக்குட்டனின் தந்தை அடித்துக் கீழே வீழ்த்தினார். அவர் மடிக்குள்ளிருந்து எடுத்து விரித்த பேனாக் கத்தியை உடனிருந்த ஒருவன் தட்டிப் பறித்தான். முழங்காலை மடக்கிக் கொண்டு வயிற்றைப் பிடித்தவாறு மணிக்குட்டனின் தந்தை அவருடைய கழுத்தை எட்டிப்பிடித்த போது, அவர் பரிதாபமாக அலறினார். அந்த அபயக் குரலைக் கேட்டு, கவுரியம்மா அந்த இடத்தை விட்டு ஓடினாள். உதவிக்கு வந்திருந்த இளைஞர்களும் ஓடினார்கள்.

ஒருமுறை கிடைத்த தோல்வி அனுபவம், உயிரைவிட பெரியது மரியாதை என்ற அறிவு - இவைதான் அன்று மணிக்குட்டனின் தந்தையைக் காப்பாற்றின.

8

பெரிய காயமெதுவும் உண்டாகிவிட்டது என்பதற்காக அல்ல மணிக்குட்டனின் தந்தையை மருத்துவமனையில் சேர்த்தது. நெற்றியில் இரண்டு அங்குல நீளத்திற்கு தோல் உரிந்து போயிருந்தது. வழக்கு பலமாக இருக்க வேண்டுமென்றால் அவருக்கு உடம்பில் காயம் உண்டானது என்பதற்கான ஆதாரம் இருக்கவேண்டும்.

மருத்துவரின் அத்தாட்சிப் பத்திரம் அதற்கு வேண்டும். எது எப்படியோ இந்த முறை மணிக்குட்டனின் தந்தை தனக்கு வந்த அவமானத்தை ஒன்றுமில்லாமல் பண்ணிவிட்டார். களீக்கல் கோன்னக்குறுப்பு உயிர்ப்புடன் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதர்தான் என்பதை ஊர்க்காரர்கள் புரிந்து கொண்டார்கள். குட்டனின் மகன் ராகவனைப் பார்த்தால் கட்டாயம் கேட்கவேண்டுமென்று மணிக்குட்டன் நினைத்தான்.

‘பார்த்தியாடா என் அப்பாவோட தைரியத்தை.’

அடிப்பதற்காக அழைத்துச் சென்ற நான்கு பேரில் ஒரு ஆளுக்கு மட்டுமே சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி உடம்பில் காயம்பட்டிருந்தது. வாசுப்பிள்ளையின் இடுப்பெலும்பில் ஒரு எலும்பு ஒடிந்து போயிருந்தது. அவருக்கு உதவிக்குவந்த நான்கு பேரையும் இனிமேல் எதற்குமே பயன்படாத அளவிற்கு ஒருவழி பண்ணிவிட்டார் மணிக்குட்டனின் தந்தை. அந்த ஐந்து பேரையும் கட்டில் மீது போட்டுக் கொண்டுதான் மருத்துவமனைக்கே எடுத்துச் சென்றார்கள்.

கிழக்கு வாசலில் இருந்த பரமக்குறுப்பு சொன்னார் :

‘‘என்ன இருந்தாலும் அவரோட பழைய உறவாச்சே ! மனம் தெளிவாகி இந்த அளவுக்குப் போட்டுத் தள்ளினது எவ்வளவு பெரிய விஷயம் !’’

எது எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். அதைக்கேட்ட போது மணிக்குட்டனுக்கு அதிக அளவில் மகிழ்ச்சி உண்டானதென்னவோ உண்மை.

அச்சுதகுறுப்பு மாமாவும் அய்யப்ப பணிக்கர் ஆசானும் மணிக்குட்டனின் தந்தையைப் பார்ப்பதற்காக மருத்துவமனைக்கு வந்திருந்தார்கள்.

ஆசான் சொன்னார் : ‘‘நான் ஏன் அங்கே வரல தெரியுமா ? வந்திருந்தா , ரெண்டு பேரையும் அழிச்சிட்டுத்தான் வேற வேலையையே பார்த்திருப்பேன். அதுதான் என்னோட குணமே. அதுக்குப்பிறகு நமக்கு சாதகமா வழக்கு எப்படி இருக்கும்?’’

அச்சுதக்குறுப்பு மாமா சொன்னார்: ‘‘என் விஷயமும் இவரு சொன்னது மாதிரிதான் மச்சான். மன்னிக்குறதா இருந்தா பூமி அளவுக்கு மன்னிப்பேன். பிடிவாதம் பிடிச்சா அதுக்குப் பிறகு யார் சொன்னாலும் நான் கேட்கமாட்டேன்.’’

மணிக்குட்டனின் தந்தைக்கு விசிறியால் வீசி விட்டுக் கொண்டு தலைப்பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த அவனுடைய தாய் சொன்னாள்: ‘‘உடம்புக்குச் சரியில்லாதவர் முன்னாடி நிறைய பேசாம இருங்க. நடக்க வேண்டியது நடந்திருச்சு. எல்லாமே ஒரு பாடம்னு எடுத்துக்க வேண்டியதுதான்.’’

மருத்துவமனையில் படுத்திருக்கும்பொழுது மணிக்குட்டனின் தந்தைக்கு சற்று அதிகமாக வயற்றில் வலி உண்டானது.

அவன் தாய் சொன்னாள்: ‘‘வயிற்றில் வலி இருக்கிற விஷயத்தை நீங்க டாக்டர் கிட்ட சொல்லலாம்ல?’’

‘‘வேண்டாம்டி... ராமக்கணியாரோட சிகிச்சைத்தான் நமக்கு இருக்குல்ல? வயிற்று வலிக்கு ஆயுர்வேதம்தான் நல்லது...’’

‘‘அப்படிச்சொன்னா எப்படி? இந்த வயிற்றுவலி வந்து எவ்வளவு நாட்களாயிடுச்சு! எவ்வளவோ கஷாயமும் அரிஷ்டமும் சாப்பிட்டாச்சு. டாக்டர் பார்த்தால்தான் நோய் என்னன்னு கண்டுபிடிக்க முடியும்...’’

அதற்கு மணிக்குட்டனின் தந்தை எதுவும் பதில் சொல்லாமல் மருத்துவமனையில் முகட்டையே பார்த்துக்கொண்டு படுத்திருந்தார்.

அவன் தாய் சொன்னாள்: ‘‘நமக்கு இப்போ கஷ்டகாலம். எனக்கும் பார்கவிக்கும் ஏழரை சனி நடக்குது. பொண்ணுக்கு பதினேழு வயசு ஆயிடுச்சு. அவளை ஒருத்தன் கூட அனுப்பி வைக்க வேண்டாமா?’’

‘‘அதுக்கு என்னடி? அவளுக்கு என்ன சொத்துன்னு ஒண்ணும் இல்லியா?’’

‘‘சொத்து இருக்கா இல்லையான்னு யாருக்குத் தெரியும்? கடன் எவ்வளவு இருக்கு.’’

அதற்கு அவனுடைய தந்தை பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

‘‘நம்ம சதி இறந்தப்போ ஆரம்பிச்சது கஷ்டகாலம்.’’

பெரிய அக்காவைவிட ஒருவயது இளைய சின்ன அக்கா மரணமடைந்த விஷயத்தைச் சொன்னபோது மணிக்குட்டனின் தாயின் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது.

‘‘நீ அழாதடி, படுக்கையில் இருந்து முதல்ல எழுந்திரிக்கிறேன். அதுக்குப் பிறகு எல்லாத்துக்கும் ஒருவழி பிறக்கும்.’’

மறுநாள் காலையில் டாக்டர் வந்தபோது மணிக்குட்டனின் தாய் வயிற்றுவலியை பற்றிச் சொன்னாள். டாக்டர் சோதித்துப் பார்த்தார். எப்போதிருந்து வயிற்றுவலி இருக்கிறது என்ற விஷயத்தைக் கேட்டு தெரிந்துகொண்டார். அன்று மதியமே பெரிய டாக்டரையும் அழைத்துக் கொண்டு அவர் வந்தார். இரண்டு பேரும் சேர்ந்து மணிக்குட்டனின் தந்தையை சோதித்துப் பார்த்தார்கள். பிறகு அவன் தாயிடம் அவர்கள் கூறினார்கள். ‘‘இனிமேலும் சில பரிசோதனைகள் செய்ய வேண்டியதிருக்கு. எல்லாம் முடிஞ்ச பிறகுதான் நோய் என்னன்னு எங்களால கூற முடியும்.’’

பலமுறை அவனுடைய தந்தையின் இரத்தத்தை அவர்கள் சோதித்துப் பார்த்தார்கள். மலம், சிறுநீர் ஆகியவற்றையும் சோதித்தார்கள். தயிர்போல இருந்த ஏதோவொன்றைக் குடிக்கும்படி கொடுத்த அவர்கள் வயிற்றைப் புகைப்படம் எடுத்தார்கள்.

மறுநாள் பெரிய டாக்டர் மணிக்குட்டனின் தாயை தன்னுடைய அறைக்கு அழைத்துச் சொன்னார்: ‘‘பெரிய நோய் வந்திருக்கு. குடல்ல புற்றுநோய்... உடனே ஆப்பரேஷன் பண்ணினாத்தான் சரியா இருக்கும்.’’

புற்றுநோய் என்றால் என்னவென்பதை மணிக்குட்டனின் தாயால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் வயிற்றில் ஆப்பரேஷன் பண்ண வேண்டும் என்று சொன்னதைக்கேட்டு அவள் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டாள். மணிக்குட்டனின் தந்தையிடம் உடனடியாக அவள் இந்த விஷயத்தைச் சொல்லவில்லை. அப்பு அண்ணனின் தந்தையிடம் சொன்னாள். அவனுடைய தந்தையின் நண்பர்கள் கூட்டத்தில் நம்பிக்கைக்கு உரிய நபர் என்று கூறவேண்டுமானால் அப்பு அண்ணனின் தந்தைதான் என்று அவன் தாயே பொதுவாகக் கூறுவதுண்டு.